Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Όσοι αγαπάμε τον Ολυμπιακό διαχρονικά και ακόμα περισσότερο όσοι έχουμε βιώσει τις ιστορικές υπερβάσεις της περιόδου 2012-5, νιώθαμε περίεργα παρακολουθώντας την ομάδα να μάχεται σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι, αποκλεισμένη από τις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια.
Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την ΤΣΣΚΑ και το ματς, γιατί δεν έχει καμία αξία. Όλη η ουσία της υπόθεσης συγκεντρώνεται στο πως θα διαχειριστεί ο σύλλογος μια ηχηρή αποτυχία, σε μια σεζόν που για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια ΔΕΝ υπάρχει κανένα ξεκάθαρο φαβορί στην Ευρωλίγκα, καμία ομάδα που να είναι πιο αξιόπιστη, πιο συνεπής, ένα κλικ πάνω από τις υπόλοιπες.
Ειλικρινά, με εξαίρεση τον Ερυθρό Αστέρα, φέτος την Ευρωλίγκα μπορεί να την κατακτήσει οποιαδήποτε από τις 7 ομάδες που θα δούμε στα προημιτελικά. Πρώτη φορά παρατηρώ μια τέτοια κατάσταση και είναι κρίμα – αλλά όχι άδικο – που ο Ολυμπιακός είναι έξω από το χορό.
Οι αποτυχίες είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι μέρος της ζωής, δίνουν μεγαλύτερη αξία στις επιτυχίες που έχουν προηγηθεί και μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό εφαλτήριο και “άρμα μάχης” για νέες μεγάλες στιγμές στο μέλλον.
ΑΡΚΕΙ να γίνει αξιολόγηση της αποτυχίας και των αιτιών που οδήγησαν σε αυτή, αρκεί να υπάρχει αυτογνωσία και αυτοκριτική από όλη την πυραμίδα του οργανισμού.
Σε αυτό το οικοδόμημα, ιεραρχικά πρώτοι είναι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, μετά ο εκάστοτε προπονητής, στη προκειμένη ο κόουτς Σφαιρόπουλος και έπειτα οι παίκτες και όσοι ανήκουν στο σταφ.
Προσωπικά, από τις δηλώσεις που έγιναν μετά το κύκνειο άσμα στην φετινή ευρωπαϊκή πορεία, δεν είδα καμία τάση για αυτοκριτική. Αντίθετα, εισέπραξα μια ανούσια αγωνία να δικαιολογηθούν τα πάντα, κάτι που με στενοχωρεί και με ανησυχεί περισσότερο και από την ίδια την εικόνα του Ολυμπιακού στο παρκέ, στο τοπ 16.
Δεν μπορεί να μην έχει γίνει κάτι λάθος…
Πρώτα από όλα, πρέπει κάποια στιγμή να αφήσουμε στην άκρη τις ατυχίες και τους τραυματισμούς. Ναι, έπαιξαν τον ρόλο τους, ιδίως η ζημιά με τον Γιανγκ και τον Λοτζέσκι, αλλά ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει προχωρήσει, να διαθέτει τον Ματ υγιή στα πλέι οφ και να είναι πιο “θωρακισμένος” στην φροντ λάιν, αν είχε κινηθεί διαφορετικά όλο το… πεντάμηνο που μεσολάβησε από τον τραυματισμό του Γιανγκ ως και σήμερα.
Κι άλλες σεζόν είχε ατυχίες και εμπόδια ο Ολυμπιακός, αλλά είτε έδειξε μια πολύ καλύτερη εικόνα, είτε έγραψε ιστορία.
Δεν μπορεί να μην έχει γίνει κάτι λάθος, όταν χάνεις 6 από τα 7 παιχνίδια εκτός έδρας και στα 4 από αυτά σε παίρνει η κατηφόρα και διασύρεσαι. Είτε τον αντίπαλο τον λένε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Χίμκι, είτε… Ζαλγκίρις.
Δεν μπορεί να μην έχει γίνει κάτι λάθος όταν τελειώνεις με το χειρότερο ρεκόρ της ιστορίας σου στο τοπ 16 (6-8).
Δεν μπορεί να μην έχει γίνει κάτι λάθος όταν αγωνιστικά και επικοινωνιακά δημιουργείς μια εμμονή γύρω από την άμυνα και αυτή η άμυνα, εκτίθεται ανεπανόρθωτα ξανά και ξανά και ξανά.
Δεν μπορεί να μην έχει γίνει κάτι λάθος όταν για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια είσαι λίγος στο κομμάτι της δημιουργίας, τόσο στο “1”, όσο και στους ψηλούς και καταλήγει ο Σπανούλης να προσπαθεί σε κάθε παιχνίδι να… τρυπήσει τον τοίχο.
Δεν γίνεται να μην έχεις κάνει κάτι λάθος όταν αφήνεις τον Πρίντεζη μετά από γεμάτη σεζόν με Ολυμπιακό και εθνική να κουβαλάει ολομόναχος τον “σταυρό” στο 4. Βασικά, εδώ, το λάθος είναι επαναλαμβανόμενο.
Ξεκίνησε στον καλοκαιρινό σχεδιασμό και συνεχίστηκε χωρίς καμία διόρθωση σε όλη την διάρκεια της σεζόν. Ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός περνούσε, ο Πρίντεζης δεν θα μπορούσε να προσφέρει στα πλέι οφ.
Δεν γίνεται να μην έχεις κάνει κάτι λάθος όταν έχουν φύγει από την περσινή ομάδα που έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας και πήρε το πρωτάθλημα παίκτες με αξιόπιστο σουτ και στις μεταγραφές σου δεν υπογράφεις ούτε έναν, που να σουτάρει σταθερά καλά από την περιφέρεια.
Δεν γίνεται να μην έχεις κάνει κάτι λάθος, όταν αναγκάζεσαι μια ολόκληρη σεζόν να κάνεις αλχημείες και να ανεβοκατεβάζεις παίκτες σε θέσεις που δεν είναι οι φυσικές τους, για να καλύψεις τα μεγάλα κενά στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, απόρροια του σχεδιασμού και της διαχείρισης μέσα στην σεζόν.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τρεις παίκτες που αποδίδουν και νιώθουν καλύτερα στο “3”, τους Παπαπέτρου, Στρόμπερι και Λοτζέσκι. Ο Παπαπέτρου δεν είναι τεσσάρι και όλη την χρονιά προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτή την θέση. Αυτό “χαμηλώνει” το ταβάνι που διαθέτει ως παίκτης, θέτει σε κίνδυνο την προοπτική του, δεν βοηθάει πέρα από τον παίκτη, τον ίδιο τον σύλλογο να πάρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα από μια σωστή και μεγάλη επένδυση που έχει κάνει.
Δεν γίνεται να μην έχεις κάνει κάτι λάθος, όταν βγαίνεις μετά την νίκη με τον Παναθηναϊκό στο ντέρμπι, ευαγγελίζεσαι ότι δεν χρειάζεται ψηλό η ομάδα (ενώ και οι τυφλοί έβλεπαν ότι υπάρχει πρόβλημα) και προκαλείς και τον αντίπαλο να μπει στην διαδικασία – ακόμα και εγωιστικά – να ενισχύσει την ομάδα του, γιατί χωρίς λόγο, ενώ εκείνη τη στιγμή είσαι από πάνω, τον τσιγκλάς.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο αντίπαλος “τρελαίνεται” κάνει ένα σωρό προτάσεις, τελικά υπογράφει 3 παίκτες (που ο ένας έχει βγει λαβράκι) κι εσύ την ίδια στιγμή έχεις 0 αποφασιστικότητα στην κίνηση που όλοι έβλεπαν ότι μπορεί να καθορίσει την επιτυχία από την αποτυχία.
Ο Ολυμπιακός από τον Νοέμβρη που χτύπησε ο Πάτρικ μέχρι την τελευταία ώρα της προθεσμίας που πήρε τον Ουόρικ (τέλη Φλεβάρη) είχε την εντύπωση πως θα κάνει την πιο κρίσιμη για το μέλλον της ομάδας μεταγραφή μέσα στην σεζόν, με μια και μόνο πολιτική. Απαιτούσε να βγούνε οι παίκτες με συμβόλαια από τις ομάδες, χωρίς καν να συζητάει για καιρό το ενδεχόμενο να πληρώσει μπάι άουτ και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, πρόσφερε στους παίκτες λιγότερα χρήματα από όσα έπαιρναν στις ομάδες τους.
Η αγορά δεν προσέφερε πολλές και σούπερ λύσεις στους ψηλούς. Όχι, όμως, ότι δεν υπήρχαν παίκτες να αποκτηθούν και να βοηθήσουν. Υπήρχαν. Με τον τρόπο που ο Ολυμπιακός απαιτούσε να τους υπογράψει, απλά δεν γινόταν.
Δεν υπήρχε πιο φυσιολογικό πράγμα και πιο… αναγκαίο από το να “γκαζώσει” ο Ολυμπιακός, να υπογράψει τον καλύτερο δυνατό ψηλό πριν το ματς με την ΤΣΣΚΑ και να έχει αρκετές μέρες μπροστά του ο νέος παίκτης να δουλέψει με την ομάδα, πριν το παιχνίδι – κλειδί με την Μπαρτσελόνα.
Ο Ολυμπιακός, έκανε το… αφύσικο. Περίμενε χαλαρός και ωραίος και δεν συνυπολόγισε καν την σημαντικότητα του να αποκτηθεί ο ψηλός έγκαιρα. Πίστεψε ότι θα πάρει τον Ντόρσεϊ τσάμπα από την Γαλατάσαραϊ (μπορούσε να γίνει αν δεν εμφανιζόταν η Μπαρτσελόνα, επειδή χτύπησε ο Λουάλ) και προσφέροντας παράλληλα στον Αμερικανό σαφώς λιγότερα χρήματα από το μηνιάτικο που έπαιρνε στην Γαλατάσαραϊ.
Εκεί, λειτούργησε ο νόμος του Μέρφι. Η Μπαρτσελόνα υπέστη ζημιά με τον Λαουάλ (ο Τόμιτς κάνει την χειρότερη σεζόν του ως τώρα) κινήθηκε σοβαρά και πήρε τον “τρελό”. Ο Ντόρσεϊ έκανε την διαφορά στο μεταξύ τους ματς στη Βαρκελώνη και συνολικά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα είχε προκριθεί η Μπαρτσελόνα στα πλέι οφ, χωρίς τον Τζόι. Όπως σίγουρα, οι πιθανότητες πρόκρισης του Ολυμπιακού θα ήταν πολύ περισσότερες με αυτόν στο ρόστερ, ιδίως με την φιλοσοφία και τις απαιτήσεις που έχει ο κόουτς Σφαιρόπουλος στην άμυνα.
Έφτασε στο σημείο ο Ολυμπιακός, να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να πάρει παίκτη 3-4 μέρες πριν λήξει η προθεσμία και μετά ξεκίνησε να “χτυπάει” με προτάσεις παντού και ό,τι κάτσει.
Δεν γίνεται επειδή πιέζεσαι, εξαιτίας του γεγονότος ότι όλο το προηγούμενο διάστημα ήσουν αδρανής, να κάνεις προτάσεις με πολλά λεφτά σε Nbers όταν για μήνες είσαι αδιάλλακτος και αρνείσαι να μπεις σε οποιαδήποτε συζήτηση για μπάι άουτ, με ευρωπαϊκούς στόχους.
Βγήκαν στο φως της δημοσιότητας αρκετά κομμάτια που έγραφαν πως ο Ολυμπιακός έδινε λεφτά σε ομάδες για παίκτες δεξιά και αριστερά. Προσωπικά, με όσους παράγοντες άλλων ευρωπαϊκών συλλόγων ήρθα σε επαφή για το ρεπορτάζ, για να ρωτήσω για τους παίκτες που ακουγόταν, κανένας δεν μου επιβεβαίωσε ότι οι κόκκινοι είχαν κάνει πρόταση για εξαγορά συμβολαίου.
Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος ο Ολυμπιακός επιβεβαίωνε ότι δεν δίνει δεκάρα στην Γαλατά για τον Ντόρσεϊ και περίμενε να μείνει ελεύθερος ο παίκτης για να τον υπογράψει. Δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις πλήρωνε μπάι άουτ, αλλά σε κάποιες άλλες (και δη στο βασικό στόχο) δεν πλήρωνε; Όλη η διαχείριση στο θέμα της κάλυψης του τεράστιου κενού του Γιανγκ, είναι ένα λάθος. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Να μην κολλήσει η βελόνα
Δεν ξέρω κανένα άνθρωπο όσο ζω, που να δουλεύει, να ασχολείται πολύ με κάτι και να μην κάνει λάθη. Δουλεύω πάρα πολλές ώρες τις περισσότερες μέρες, φαντάζομαι κι εσείς το νιώθετε αυτό που θα πω. Αν κάθε βράδυ κάτσω και σκεφτώ πόσα λάθη και πόσες παραλείψεις έχω κάνει πάνω στη δουλειά, 4-5 θα βρω σίγουρα.
Οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έχουν παθολογική αγάπη με την ομάδα και ξοδεύουν πάρα πολύ προσωπικό χρόνο από την ζωή τους για να την έχουν ψηλά.
Ε, δεν γίνεται να μην κάνουν λάθη. Είναι εκτός λογικής της ανθρώπινης φύσης. Κάνουν λάθη, κάποια από αυτά είναι επαναλαμβανόμενα λόγω της υπερεκτίμησης της δικής τους συμβολής στις αγωνιστικές επιτυχίες και τα λάθη δεν θα διορθωθούν ποτέ αν αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι να πείσουν την κοινή γνώμη πως είναι αλάνθαστοι.
Το ότι ήρθαν στον Ολυμπιακό και τον έκαναν από κατεστραμμένο μαγαζί και εντελώς απαξιωμένο ως σύλλογο και αγωνιστικό μέγεθος, μια από τις πιο μεγάλες και πετυχημένες ομάδες στην Ευρώπη είναι μια μεγάλη αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.
Αλήθεια, όμως, είναι επίσης, ότι αυτός που πληρώνει δεν παίζει μπάσκετ. Αν δεν ήταν οι πρόεδροι εδώ, δεν θα είχε γραφτεί η ιστορία με το Back to Back, τα 2 πρωταθλήματα, τα τόσα φάιναλ φορ.
Ούτε χωρίς τους παίκτες, όμως, θα είχε γραφτεί η ιστορία, οι ίδιοι θα είχαν πάρει τέτοιες χαρές και θα είχαν γίνει μάγκες στη συνείδηση του κόσμου, που μέχρι το 2011 τους αμφισβητούσε, πολλές φορές με σκληρό και άδικο τρόπο.
Δεν θυμάμαι καμία άλλη ομάδα μετά από ευρωπαϊκό τίτλο ή πρωτάθλημα να κάνει τόσες πολλές αλλαγές και να αποδομεί από μόνη της τον κορμό της.
Δεν θυμάμαι καμία άλλη ομάδα να χάνει χωρίς κανέναν λόγο παίκτες που την απογείωσαν, που πονούσαν την φανέλα, που ήθελαν να μείνουν για χρόνια στον Ολυμπιακό. Το πιο παρανοϊκό; Στις περισσότερες περιπτώσεις, καταλήγει να χάνει αυτούς τους παίκτες προσφέροντας στο τέλος, περισσότερα χρήματα από όσα εκείνοι ήθελαν μήνες ή… χρόνια πριν για να ανανεώσουν.
Υπάρχουν παράγοντες όπως ο ψυχισμός των παικτών, η ανθρώπινη προσέγγιση, οι χειρισμοί που “αγγίζουν” τον αθλητή, τον… ακουμπάνε στο φιλότιμο και τον κερδίζουν ψυχικά και συναισθηματικά.
Στο κομμάτι αυτό, που είναι SOS, με εξαίρεση κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ο Ολυμπιακός είναι απλά ανίκανος.
Ένα χρόνο τώρα όταν κάνουν δηλώσεις οι Αγγελόπουλοι ακούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Τόσο στις επιτυχίες, όσο και στις αποτυχίες. ΟΚ, ναι, έχει κάνει απίθανα πράγματα η ομάδα στο πρόσφατο παρελθόν με βάση τον ανταγωνισμό και τα μπάτζετ στην Ευρώπη.
Παρακάτω θα πάμε; Μοιάζει σαν να έχει κολλήσει η βελόνα. Φτάσαμε μέχρι το 2012 να αναπολούμε το τριπλ κράουν της Ρώμης, το 1997. Μην μπούμε στην ίδια διαδικασία.
Ο Ολυμπιακός διέγραψε έναν εκπληκτικά πετυχημένο κύκλο, αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετράει περισσότερο ό,τι είναι μπροστά και αφορά το μέλλον.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι οφείλουν να κάνουν ανάλυση της αποτυχίας αυτής, αλλά και άλλων σοβαρών λαθών που καλύφθηκαν από επιτυχίες εδώ και τώρα.
Η ανάλυση θα είναι άχρηστη, αν δεν μπουν σε διαδικασία αυτοκριτικής. Έστω… ιδιωτικά, αφού δεν τους αρέσει δημόσια. Από όσα έχουμε ζήσει στο παρελθόν, τον τρόπο που σκέφτονται και τις δηλώσεις που έκαναν μετά τον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ, δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα η αυτογνωσία και η αυτοκριτική.
Το λέω ξανά. Ο κόσμος θα αγαπήσει ακόμα περισσότερο τους Αγγελόπουλους αν μάθουν από τα λάθη τους, δεν ενδιαφέρονται μήπως “τσαλακωθεί η εικόνα του αλάνθαστου” και κάνουν ό,τι πρέπει για να επιστρέψει η ομάδα στη κορυφή.
Το να πιστεύεις ότι ποτέ δεν φταις για τίποτα και ότι πάντα έχεις το μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία, είναι ένας συνδυασμός που σε βάθος χρόνου δεν βοηθάει για ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα και κάποια στιγμή μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ.
Οι πρόεδροι, όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτό το επίπεδο, ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους. Στο τέλος της διαδρομής στον Ολυμπιακό, μακάρι αυτή να είναι σε 40 χρόνια, η υστεροφημία τους θα είναι ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ πάνω και θα κρατήσει αιώνια, όπως και οι επιτυχίες τους, αν αλλάξουν 2-3 βασικά πράγματα στον τρόπο που σκέφτονται.
Πράγματα και νοοτροπίες που μέχρι τώρα δεν αλλάζουν με τίποτα, είναι… απογοητευτικά αμετακίνητα και παγιωμένα.
Κόουτς, διεκδίκησε όσα σου αξίζουν
Ο Σφαιρόπουλος είναι δουλευταράς. Παράλληλα είναι ένας χαρακτήρας πολύ περήφανος, τόσο περήφανος, που αγγίζει τα όρια “αγύριστο κεφάλι”. Έχει κάνει από τον σχεδιασμό ως και σήμερα, αρκετά λάθη. Κάποια πολύ σημαντικά, κάποια πιο ασήμαντα.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα που παρατηρώ εδώ και καιρό στον κόουτς, είναι η αδυναμία του να λειτουργήσει πιο ευέλικτα, να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα ακόμα και στην πάγια τακτική και φιλοσοφία του πάνω στο μπάσκετ, να διαχειριστεί τις καταστάσεις όπως έχουν διαμορφωθεί.
Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του, έχουν βγει και στην προπονητική σκέψη και διαχείριση. Φαίνονται και στις δηλώσεις του, στην επικοινωνιακή προσέγγιση, που εν έτη 2016, πολλές φορές είναι λανθασμένη και αναχρονιστική.
Δεν χρειάζεται να επιμένεις ότι δεν θα πάρεις παίκτη, ενώ ψάχνεις. Αν δεν θες να πάρεις θέση, αν δεν επιθυμείς να σχολιάσεις για δικούς σου λόγους, καλύτερα να μην πεις τίποτα. Ποιο το κέρδος να λέει ένας προπονητής κάτι μη αληθές κι αυτό να αποδεικνύεται λίγες μέρες μετά;
Δεν μπορώ στην εποχή που ζούμε, να κατανοήσω την λογική πως θα επηρεαστούν οι παίκτες. Πρώτα από όλα, όταν ξεκάθαρα υπάρχουν αγωνιστικές ελλείψεις, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τσαντιστεί ή να μουρμουρίζει. Επίσης, οι παίκτες είναι επαγγελματίες που αμείβονται υπερβολικά καλά και είναι μέρος της δουλειάς τους να αντέχουν κάθε είδος πνευματικής πίεσης.
Οι μεγάλοι παίκτες όταν νιώθουν αμφισβήτηση, όταν ξέρουν πως μπορεί κάποιος άλλος να τους “φάει” την θέση ή να πάρει μέρος του ρόλου τους, τρέφονται και γεμίζουν με έξτρα κίνητρο.
Όποιος δεν μπορεί να αντέξει την πίεση στο επίπεδο του πρωταθλητισμού ή θα επηρεαστεί επειδή μπορεί να γίνει μια μεταγραφή, ας μην παίζει στον Ολυμπιακό. Δεν κάνει να αγωνίζεται στον Ολυμπιακό αν έχει τέτοιο χαρακτήρα.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας “έχασε την μπάλα” όταν ο εγωισμός του και η ανάγκη του να υπερασπίσει τον εαυτό του, έγινε μεγαλύτερη από το ίδιο το μπάσκετ και τον τεράστιο ρόλο, του να είσαι προπονητής στον Ολυμπιακό.
Έφτασε στο σημείο να ξοδεύει εκατοντάδες ώρες για τι γράφει ο καθένας, είτε επαγγελματίας δημοσιογράφος, είτε ο κάθε σχετικός και άσχετος στα Social Media.
Θα είναι κρίμα τώρα που ζόρισαν τα πράγματα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος να πατήσει την ίδια “μπανανόφλουδα”. Ο καθένας κάνει την δουλειά του και το 90% των ανθρώπων που γράφουν στα Social Media επηρεάζεται αποκλειστικά από το αποτέλεσμα.
Το μόνο που έχει και πρέπει να κάνει, είναι να προσπαθήσει να επανακτήσει την ηρεμία και το καθαρό μυαλό, να γίνει πιο ευέλικτος και “ανοιχτός” σε ότι χρειάζεται να αλλάζει κάθε φορά και θα “μιλήσει” για εκείνον το αποτέλεσμα.
Περίμενα από τον κόουτς να πει για τους λόγους της αποτυχίας, να μας εξηγήσει πως είναι δυνατόν να υποστεί η άμυνα που τόσο αγαπάει (και καλά κάνει) τέτοια καθίζηση διαρκείας.
Δεν ήμουν στη συνέντευξη τύπου, αλλά διάβασα τις δηλώσεις του, που τις συγκαταλέγω κι αυτές στους λόγους που μπορεί να σε κάνουν να στενοχωρηθείς και να ανησυχήσεις.
Κανένας δεν έχει κάνει πόλεμο στον Σφαιρόπουλο, τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην δική μου αντίληψη.
Πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τέτοια μεγέθη όπως ο Ολυμπιακός, είτε ιδιοκτήτες, είτε προπονητές, είτε παίκτες πως αυτό που έχουν απόλυτη ανάγκη είναι η καλοπροαίρετη κριτική.
Μετά από αποτυχίες όπως αυτή, πρέπει οι ίδιοι να αποζητούν την πιο άμεση και ειλικρινή κριτική και καταγραφή της αλήθειας, χωρίς ωραιοποιήσεις και περιτυλίγματα.
Έχουν τόσους ανθρώπους εντός, εκτός και επί τα αυτά που από το πρωί ως το βράδυ τους λιβανίζουν ότι τα κάνουν όλα τέλεια. Αυτό που πραγματικά θα τους βοηθήσει και θα αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας τους, είναι να λαμβάνουν πληροφορίες και για όσα κάνουν λάθος, να τις αξιολογούν, να κρατάνε αυτές που πρέπει και να προχωράνε μπροστά.
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος δεν θα διεκδικήσει και δεν θα πάρει όσα τους αξίζουν με βάση το πόσο πολύ δουλεύει, προσπαθώντας να πείσει την κοινή γνώμη ή τον εαυτό του, πως κανένας δεν τον αμφισβητεί ή πως όποιος ασκεί κριτική, είναι κατευθυνόμενος.
Η “παγίδα των φαντασμάτων” είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα σε δουλειές που έχουν πίεση. Σπάνια βγαίνει κανείς όρθιος μέσα από αυτές. Ο κόουτς θα δικαιωθεί αν κάνει την αυτοκριτική του, αναγνωρίσει τα λάθη του, συμφιλιωθεί με αυτά και από αύριο κιόλας, βελτιώσει την διαχείριση σε κομμάτια της δουλειάς του που παίζουν μεγάλο ρόλο και καθορίζουν την εικόνα του Ολυμπιακού.
Το αύριο είναι… τώρα
Μπορούν να ειπωθούν και να γραφτούν πολλά περισσότερα το καλοκαίρι. Είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός έχει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κρίσιμα ματς μπροστά του, μέχρι να διεκδικήσει τον τελευταίο στόχο που απέμεινε, το πρωτάθλημα.
Κατά την γνώμη μου, η έκβαση των τελικών πέρα από το συνολικό ταμείο, μπορεί και πρέπει να κρίνει επί μέρους ζητήματα.
Αφού υπάρχει χρόνος, η προσπάθεια για την νέα σεζόν πρέπει να ξεκινήσει ΑΜΕΣΑ. Ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει μέρος στις μεταγραφικές ζυμώσεις που ήδη έχουν ξεκινήσει και να δρομολογήσει από νωρίς κάποιες από τις κινήσεις του.
ΤΩΡΑ, πρέπει να ξεκινήσει ο σχεδιασμός. Όπως πάντα, ο σχεδιασμός αρχίζει από τα βασικά κομμάτια του και όταν αυτά ξεκαθαρίσουν, μετά “κουμπώνουν” και όλα τα υπόλοιπα.
Ο Πρίντεζης έχει συμβόλαιο, ο Μάντζαρης επίσης, το ίδιο ισχύει για τον Παπαπέτρου και τον Παπανικολάου. Όλα ξεκινάνε από τον ελληνικό κορμό. Γιατί, εκείνος καθορίζει τις θέσεις που χρειάζεται να καλύψουν οι ξένοι και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών που πρέπει να αναζητηθούν.
Ο Ολυμπιακός πρέπει από τώρα να καταστρώσει το πλάνο για την επόμενη σεζόν. Από που πρέπει να ξεκινήσει; Από τον μοναδικό Έλληνα που δεν έχει συμβόλαιο, είναι ελεύθερος και με τον οποίο ως τώρα δεν έχει γίνει καμία συζήτηση ανανέωσης.
Με τον ΣΩΣΤΟ τρόπο και ΕΓΚΑΙΡΑ
Είναι ο αρχηγός της ομάδας, Βασίλης Σπανούλης. Έχει σταματήσει από την εθνική, το καλοκαίρι θα έχει χρόνο να ξεκουραστεί και να δουλέψει και το πιο σημαντικό πράγμα από όλα στη παρούσα φάση, είναι να πράξει ο Ολυμπιακός ΣΩΣΤΑ και ΕΓΚΑΙΡΑ στην υπόθεση της παραμονής του παίκτη που έχει αλλάξει την σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού και όχι μόνο.
Πιο πάνω έγραφα, πως μέχρι το 2011 πολύς κόσμος “τα έψελνε” στους Αγγελόπουλους και έλεγε υπερβολές, τους έκρινε πιο αυστηρά από όσο τους άξιζε, λόγω του ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιρνε τίτλους και αυτοί κατέληγαν στον Παναθηναϊκό.
Στην αλλαγή της ψυχολογίας και της άποψης του κόσμου απέναντι στους προέδρους, στο γεγονός ότι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τους αποδέχεται ως μάγκες, ο συγκεκριμένος αθλητής έχει τεράστια συμβολή.
Οικονομικά, οι Αγγελόπουλοι δεν χρωστάνε απολύτως τίποτα στον Σπανούλη. Ίσα – ίσα τον έχουν πληρώσει αδρά και τα χρήματα έχουν πιάσει τόπο.
Τώρα είναι η ώρα για να τον φωνάξουν και να γίνει μια κουβέντα με σήμα κατατεθέν την ειλικρίνεια. Εκτός κι αν η διοίκηση του Ολυμπιακού περιμένει τους τελικούς για να εκτιμήσει την αγωνιστική και ηγετική ικανότητα του Σπανούλη. Εντάξει, αυτό δεν γίνεται να ισχύει, οπότε ας μπούμε απευθείας στο ψητό.
Ο Σπανούλης αγωνιστικά, νομοτελειακά, ηθικά, ιστορικά ΠΡΕΠΕΙ να μείνει στον Ολυμπιακό και να κλείσει την καριέρα του, όπως του αξίζει στο μεγάλο λιμάνι με ένα τρόπο σωστό και δίκαιο για αμφότερες τις πλευρές.
Το κλειδί, το πιο σημαντικό πράγμα, είναι η ξεκάθαρη και αντρίκια προσέγγιση σε ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ επίπεδο.
Ο Σπανούλης πρέπει να μείνει και να έχει δίπλα του ακόμα ένα παικταρά στη περιφέρεια (όχι από πίσω του, δίπλα, αλά Μίλος – Ντε Κολό, Σέρχιο – Γιουλ και πάει λέγοντας) και η ομάδα πρέπει να δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε: Ο Ολυμπιακός να είναι ικανός να πάρει τίτλους τις επόμενες σεζόν. Ο Βασίλης να ευχαριστηθεί τα τελευταία του χρόνια στο τοπ επίπεδο και να διαθέτει τις βοήθειες που χρειάζεται και τον ρόλο που του αναλογεί, για να υποστηρίξει το πρότζεκτ.
Αν οι Αγγελόπουλοι πιστεύουν σε ένα τέτοιο πλάνο και το υποστηρίξουν με την ψυχή τους πρόσωπο με πρόσωπο με τον Σπανούλη, τότε ο αρχηγός του Ολυμπιακού θα νιώσει “γεμάτος ψυχικά” και οι διαπραγματεύσεις στο οικονομικό θα γίνουν πιο εύκολη υπόθεση.
Τα οικονομικά δεδομένα πάνω – κάτω τα γνωρίζουμε, δίπλα στον Σπανούλη χρειάζεται σούπερ γκαρντ, όπως ενίσχυση απαιτείται και σε άλλες θέσεις και για αυτό ακριβώς τον λόγο οι εξηγήσεις πρέπει να δοθούν έγκαιρα.
Αν οι Αγγελόπουλοι φερθούν σωστά, δείξουν με πράξεις ότι τον θέλουν στον Ολυμπιακό ως το τέλος και εξηγήσουν ξεκάθαρα το πως αυτό μπορεί να συμβεί – σε συνδυασμό και με το υπόλοιπο ρόστερ – τότε θα έχουν κάνει το (ιστορικό) χρέος τους και η σκυτάλη θα περάσει στον αρχηγό.
Αν οι πρόεδροι τον αφήσουν να περιμένει κι άλλο, δεν κάνουν καμία κίνηση και η σεζόν τελειώσει, τότε αυτόματα σημαίνει πως δεν είναι σίγουροι ως προς τι θέλουν να κάνουν με τον Σπανούλη.
Όπως εξελίχθηκε η σεζόν, το καλύτερο σενάριο είναι να βάλουν μπροστά τώρα τον σχεδιασμό στον Ολυμπιακό και αυτός πρέπει να ξεκινήσει – για να μπορεί μετά να προχωρήσει – από την ανανέωση του Σπανούλη.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγο για αναμονές, “κρυφτό”, καθυστερήσεις. Δηλαδή, τι να περιμένουν και για ποιο λόγο; Ακόμα και ενόψει τελικών, μια ανανέωση με τον Σπανούλη, θα έκανε (απόλυτο) καλό ψυχολογικά σε όλη την ομάδα.
Θυμίζω πως το 2013, μετά από δύο σερί ευρωπαϊκά, χρειάστηκε να φτάσουμε στις αρχές του Ιούλη, ένα μήνα μετά το τέλος της σεζόν, για να πέσουν οι υπογραφές.
Τώρα, η κατάσταση είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Από την ανθρώπινη συμπεριφορά, τον ΤΡΟΠΟ προσέγγισης και τον ΧΡΟΝΟ προσέγγισης θα φανούν οι προθέσεις του Ολυμπιακού για τον Σπανούλη.
Τον παίκτη που σου έχει αλλάξει την ιστορία, δεν τον αφήνεις στην αναμονή, ούτε στην αβεβαιότητα, αν είσαι 100% σίγουρος πως το σωστό από όλες τις απόψεις, είναι να τον κρατήσεις εδώ. Με τρόπο ισορροπημένο που θα είναι Win – Win κατάσταση και για τις δύο πλευρές.
Κινείσαι γρήγορα, ξεκάθαρα, αποφασιστικά, δημιουργείς όλες τις προϋποθέσεις για να ευτυχήσει μπασκετικά και να σταματήσει την καριέρα του, απολαμβάνοντας όσο οδεύει προς το τέλος της διαδρομής του, όλα όσα του αξίζουν με την ερυθρόλευκη φανέλα.
Αν τίποτα από όλα αυτά δεν γίνει και δούμε τις γνωστές τακτικές με σήμα κατατεθέν την άνευ λόγου και καμία εξήγησης κωλυσιεργία, τότε πολύ φοβάμαι πως η υπόθεση θα καταλήξει με μια πρόταση (για τα μάτια του κόσμου) και ένα στόχο για “βελούδινο διαζύγιο” επικοινωνιακά.
Αυτό θα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Οι μεγάλοι σύλλογοι επιβραβεύουν τις σημαίες τους όπως αξίζει πρώτα στους ίδιους και μετά σε εκείνες.
Η υπόθεση του Σπανούλη δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Έχει να κάνει με τον αυτοσεβασμό που τρέφει ο σύλλογος για τον εαυτό του, με την νομοτέλεια και με το πως πρέπει να κυλάνε τα πράγματα και να ολοκληρώνονται οι κύκλοι σε καρμικές σχέσεις.
Αν η υπόθεση εξελιχθεί όπως πρέπει, θα αποτελέσει πολύ καλό οιωνό για το μέλλον του Ολυμπιακού και θα αποδειχθεί πως η διοίκηση αξιολογεί και εκτιμάει σωστά έναν αθλητή που έχει κάνει τα πάντα για να ζήσει και η ίδια τα πιο μεγάλα της όνειρα.
Ακόμα και οι άλλοι Έλληνες παίκτες, που αποτελούν την ψυχή του DNA αγωνιστικά, με πρώτο και καλύτερο τον Πρίντεζη, θα νιώσουν ηθική ικανοποίηση και την ασφάλεια πως ζουν και προσφέρουν σε ένα σύλλογο που τους σέβεται, τους προστατεύει όταν το έχουν ανάγκη και τους επιβραβεύει όχι μόνο στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα.
Αντίθετα, αν ο Σπανούλης συνεχίσει και ολοκληρώσει την καριέρα του σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα εκτός του Ολυμπιακού, θα συμβούν δύο πράγματα.
Θα γίνει ο μοναδικός παίκτης τέτοιου μεγέθους που δεν θα κρεμάσει τα παπούτσια του στην ομάδα με την οποία ταυτίστηκε και όλοι οι υπόλοιποι θα νιώσουν απόλυτα αναλώσιμοι στον Ολυμπιακό, ακόμα κι αν αποδείξουν μέσα στο γήπεδο πως μπορούν να “σπρώξουν βουνά”.
Κανένας δεν είναι και δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από τον Ολυμπιακό.
Όλοι, όμως, πρέπει να τοποθετούνται ιστορικά και νομοτελειακά ακριβώς εκεί που τους αξίζει.
Ο Σπανούλης πρέπει μετά από δεκαετίες να λάμπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” ως ένα κόσμημα διαχρονικά ερυθρόλευκης απόχρωσης και οι Αγγελόπουλοι ως οι καλύτεροι παράγοντες που γνώρισε ποτέ το τμήμα μπάσκετ.
Η διαδρομή των Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό θα κριθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος και από το πως θα φερθούν στον άνθρωπο και τον παίκτη που ήρθε και άλλαξε τα πάντα.
Μέσα σε αυτά και την δική τους υστεροφημία. Όπως την απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα, μετά από μια αποτυχία, που δεν είναι αρκετή για να αλλοιώσει όσα έχουν πετύχει ως ηγέτες της ομάδας.