Του Κωνσταντίνου Ηλιάδη – Προπονητής Α.Γ.Σ. Ιωαννίνων
Όπως περιμέναμε είχαμε έναν πολύ μεγάλο ημιτελικό ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Η.Π.Α. Οι Έλληνες κοίταξαν στα μάτια τους Αμερικανούς, δυσκολεύοντάς τους μέχρι εκεί που δεν πάει (και δεν έχουν ξανασυναντήσει στο τουρνουά) αλλά ταυτόχρονα έτσι προσέφεραν και ένα πάρα πολύ όμορφο παιχνίδι.
Η Ελλάδα μπήκε διαβασμένη και με τα μεγάλα κορμιά της πήγε πολύ στο set παιχνίδι και έτσι κράτησε χαμηλά τους Αμερικανούς. Στην επίθεση όμως αντιμετώπιζε δυσκολίες λόγω του ότι οι Η.Π.Α. είχαν ξεκάθαρο πλεονέκτημα στη δύναμη και τις επαφές. Ο Παπαγιάννης ξεκίνησε ζεστός, αλλά ένα κακό τελευταίο λεπτό της ομάδας στην πρώτη περίοδο, έδωσε τη διαφορά για την Αμερική, που στην ουσία κυνηγούσαμε σε όλο το παιχνίδι. Στη συνέχεια η Ελλάδα αναγκάστηκε να ψάξει και να βρει λύσεις και από άλλες, πιο απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως το ανοιχτό γήπεδο ακόμα και με σουτ 3 πόντων.
Ήταν εξαιρετική στην αντιμετώπιση του press (με μερικά αναμενόμενα φυσικά λάθη που τα πλήρωσε), καθώς κατέβαζε με ασφάλεια την μπάλα και μετά κοιτούσε τις στοχεύσεις της στην επίθεση. Στο δεύτερο ημίχρονο τα παιδιά που κάνουν την διαφορά στο επιθετικό παιχνίδι, ο Dorsey και ο Χαραλαμπόπουλος σήκωσαν στις πλάτες τους την ομάδα και την κρατούσαν συνεχώς μέσα στο παιχνίδι, ο μεν με τις δύσκολες προσπάθειες και τα κερδισμένα φάουλ-βολές, ο δε με τα μεγάλα του τρίποντα. Οι Αμερικάνοι υπέπεσαν σε πολλά λάθη και βήματα κάτι που μας έδινε τον έλεγχο πολλές φορές στο παιχνίδι. Στο 4ο δεκάλεπτο η ελληνική ομάδα έφτασε πολλές φορές σε απόσταση αναπνοής, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το κάτι παραπάνω.
Το κοντό σχήμα με Χαραλαμπόπουλο στο 4 και Μήτογλου στο 5 (πάντα με Σκουλίδα στο 3 για να δίνει αθλητικότητα και αμυντική βοήθεια) ήταν αυτό που αντιμετώπισε καλύτερα το περιφερειακό παιχνίδι των Αμερικάνων, αλλά υστερούσε στο αμυντικό ριμπάουντ. Kάτι που έκλεινε καλά η παρουσία του Παπαγιάννη, με προβλήματα αντιστοίχως στην περιφερειακή κάλυψη.
Πολύ σημαντικό κομμάτι ήταν ότι σε πολλά μεγάλα σουτ της Ελλάδας, οι Η.Π.Α. είχαν την άμεση απάντηση και αυτό είχε μεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο. Ο Brunson, με 30 πόντους, ήταν εκπληκτικός για τις Η.Π.Α., καθώς με τα pick του έβρισκε μέσω drive τον τρόπο να σκοράρει, και ίσως μια λύση που δεν δοκιμάστηκε και θα μπορούσε να αποδώσει, να ήταν να δοκιμαστεί πάνω του και ο Λούντζης, με τα μακριά άκρα και το αθλητικό του κορμί. Εκτός του ασταμάτητου Brunson, σημαντικός ήταν και ο Ferguson που ήταν πάντα εκεί να εκτελέσει έξω από τα 6,75 και ιδιαίτερα στο φινάλε είχε 2/2. Για την Ελλάδα ο Dorsey είχε 23 πόντους και 6 ριμπάουντ, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος είχε 21 με 7 ριμπάουντ.
Πράγματι οι 14 χαμένες βολές, και σε καθοριστικά σημεία, είναι πολύ εύκολο και κατανοητό για όλους ότι κόστισαν στην εξέλιξη του παιχνιδιού, και είναι απαγορευτικές για ένα τόσο μεγάλο ματς που απαιτείται υπέρβαση. Ωστόσο θέλω προσωπικά να σταθώ στην ουσία του παιχνιδιού, κατά την οποία η ομάδα στάθηκε με μεγάλο σθένος και αντιμετώπιζε ακόμα και τα στραβά που συναντούσε.
Οι χαμένες βολές είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για το μέλλον, το οποίο είναι λαμπρό για όσους από τα παιδιά είναι πραγματικά αφοσιωμένα στο να μην αφήνουν ούτε μέρα χαμένη χωρίς δουλειά. Για τον απλό φίλαθλο κόσμο πάντως, είναι απόλαυση να βλέπει τέτοιες τεράστιες μάχες, ακόμα και αν εν τέλει το αποτέλεσμα δεν είναι η νίκη. Τα παιδιά μας κάνουν υπερήφανους και είναι κάτι που πρέπει να τους το αναγνωρίζουμε.
ΤΟΥΡΚΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ 56-91
Στο άλλο παιχνίδι είχαμε την πρώτη ήττα αυτής της τουρκικής φουρνιάς σε νοκ-άουτ αγώνες και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Το τελικό 91-56 αποτυπώνει το τι έγινε στο γήπεδο, με τους Κροάτες να είναι σαφώς πιο αποφασιστικοί στο παιχνίδι τους. Η Κροατία σάρωσε στα ριμπάουντ, είχε πολύ περισσότερες κατοχές και έπαιρνε συνεχώς πολλούς εύκολους πόντους σε νεκρό χρόνο από βολές.
Αυτά τα στοιχεία σπάνια την άφηναν επιθετικά χωρίς λύση και αυτό όσο κυλούσε ο χρόνος βάραινε απίστευτα τους Τούρκους. Από ένα σημείο και μετά το παιχνίδι έγινε τυπική διαδικασία και πραγματικά οι Κροάτες αξίζουν πολλά συγχαρητήρια καθώς ως η ομάδα με την καλύτερη χημεία απ’όλους τους άλλους στο παρκέ, κατάφερε να φτάσει στον τελικό. Από την άλλη η Τουρκία έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της και όλοι ξέρουμε ότι με σωστή δουλειά, υπάρχει πολύ μέλλον από αυτά τα παιδιά. Στο συγκεκριμένο ματς απλά έτυχε να κάνουν την πιο καταστροφική εμφάνιση που έχουν κάνει ποτέ, και σε κανένα σημείο του ματς δεν μπόρεσαν να αναστρέψουν τον κατήφορο που είχαν πάρει.
ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ
Στους τελικούς μεταλλίων οι όποιες αναλύσεις και προβλέψεις έχουν μικρή σημασία. Οι ομάδες γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, και στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα τα δώσουν όλα για τη νίκη.
Στον μικρό τελικό μένει να δούμε τι ρόλο θα παίξει το ότι οι Τούρκοι έχασαν εύκολα και νωρίς απέναντι στους Κροάτες, κάτι που ή θα τους πεισμώσει ή θα τους απογοητεύσει. Αλλά σίγουρα θα έχουν περισσότερες δυνάμεις από την Ελλάδα που κόντραρε στα ίσια τις Η.Π.Α. και τώρα πολύ πιθανόν να έχουν αδειάσει πνευματικά τα παιδιά. Θα είναι ένα μεγάλο παιχνίδι και μπροστά στον κοινό της, θεωρώ πως η Ελλάδα θα πάρει την ώθηση που χρειάζεται για μια τελευταία μεγάλη μάχη, για ένα Παγκόσμιο μετάλλιο, απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης Τούρκους.
Στον τελικό υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί, και οι δύο ομάδες έχουν συναντηθεί στην πρώτη φάση με εύκολη επικράτηση των Η.Π.Α. Δεν ξέρω αν οι Κροάτες μπορούν να κάνουν περισσότερα απ’ όσα η Ελλάδα, είναι σίγουρα όμως υπερεπιτυχημένοι. Από την άλλη το ότι οι Η.Π.Α. διαχειρίστηκαν πολύ καλά την πίεση σε ένα ματς που δυσκολεύτηκαν στον ημιτελικό με κάνει να απορώ πως θα μπορέσουν να χάσουν τον τίτλο. Στο παρκέ όμως θα φανούν όλα, ήδη άλλωστε οι τρομεροί Κροάτες έχουν διαψεύσει πολλούς και θέλουν να το κάνουν άλλη μία φορά.