Του Κωνσταντίνου Ηλιάδη – Προπονητής Α.Γ.Σ. Ιωαννίνων
Το παγκόσμιο πρωτάθλημα των εφήβων ολοκληρώθηκε στην Κρήτη, και ήταν μια διοργάνωση που έγινε με μεγάλη επιτυχία σε δύσκολες στιγμές για τη χώρα. Το γήπεδο γέμισε και έκανε το μπάσκετ που παίχτηκε στα παρκέ του Ηρακλείου αναμφίβολα ομορφότερο. Στην τελευταία μέρα είχαμε δυο μεγάλα παιχνίδια που έκριναν τα μετάλλια.
H.Π.Α.-ΚΡΟΑΤΙΑ 79-71
Ο τελικός δεν αναμενόταν τόσο συναρπαστικός, και όμως ήταν! Οι Κροάτες, όπως έχουμε ξαναγράψει ήταν η ομάδα με την καλύτερη χημεία και αυτό είναι καθοριστικό σε τέτοια τουρνουά μικρής διάρκειας. Από το πρώτο λεπτό του χθεσινού αγώνα έδειξαν τη διάθεση να μην αφήσουν στους Αμερικάνους τη δυνατότητα να ξεφύγουν, μάτσαραν καλά τη δύναμή τους και ήταν απολύτως διαβασμένοι στο τι πρέπει να δώσουν και τι να περιορίσουν.
Ο mvp του τουρνουά Brunson, κουβάλησε στην αρχή του ματς την κούραση από το μεγάλο του παιχνίδι στον ημιτελικό και άργησε να βρει ρυθμό. Αντίθετα οι Κροάτες είχαν έναν εκπληκτικό Slavica, ο οποίος πραγματικά κυριάρχησε μόνος του απέναντι σε ολόκληρη την περιφέρεια των Αμερικάνων με την αθλητικότητα αλλά και τη γενικότερη ποιότητά του. Πέτυχε 23 πόντους με 6 ασσίστ και 5 ριμπάουντ.
Άξιοι συμπαραστάτες του σε αυτό τον αγώνα ήταν οι ψηλοί Arapovic και Zubac που έκαναν double-double αμφότεροι και κυριάρχησαν στη ρακέτα. Στην πορεία ο Brunson ζεστάθηκε, η Αμερική έλεγξε τον αγώνα και όλα φάνηκαν να μπαίνουν σε μια σειρά, μέχρι το φινάλε όπου οι Κροάτες με μεγάλο σθένος έφτανα μέχρι και μία βολή από το προβάδισμα στα 3’’ πριν τη λήξη του ματς, όμως αστόχησαν. Στην παράταση, έχοντας χάσει τον Arapovic με 5 φάουλ, η κόπωση και η έλλειψη λύσεων κόστισε στην Κροατία και το τελικό σκορ έδωσε στο φαβορί το τρόπαιο.
Ο Brunson πέτυχε 14 πόντους(μερικούς κρίσιμους στην παράταση), είχε 7 ασσίστ, και 5 ριμπάουντ καθώς και 0 λάθη! Δίκαια λοιπόν οι Η.Π.Α. κατέκτησαν την κορυφή του κόσμου, οι Κροάτες όμως εντυπωσίασαν και πραγματικά δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν ήταν πλήρεις με Bender, Mazalin στο ρόστερ τους.
ΕΛΛΑΔΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ 71-80
Οι φόβοι μας, όπως τους γράψαμε, στην ανάλυση των αγώνων σχετικά με το πως θα επηρεάσουν τις δύο ομάδες οι (διαφορετικές) ήττες των ημιτελικών επιβεβαιώθηκαν. Στην αρχή ο αγώνας ήταν κακός δίχως ρυθμό και πολλές κακές φάσεις και αστοχία από τις δύο ομάδες. Αν κάποια ομάδα θα έβρισκε ρυθμό αυτή ήταν η Τουρκία, και έτσι έγινε με τους φιλοξενούμενους να πατάντε το γκάζι, τόσο όσο χρειαζόταν με την ελληνική ομάδα να μην μπορεί να αντιδράσει.
Ο Χαραλαμπόπουλος έπαιξε λίγο, και ήταν κακός και καλώς αποσύρθηκε μιας και ήταν ολοφάνερο ότι το πόδι του δεν άντεχε και τρίτο σκληρό παιχνίδι σε τρεις μέρες. Η πνευματική συγκέντρωση και η διάθεση όλων των παιδιών ήταν πεσμένη, κάτι ανθρώπινο και ιδιαίτερα δύσκολα διαχειρίσιμο για παιδιά τέτοιας ηλικίας.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι Τούρκοι βρήκαν πολλά ελεύθερα σουτ, που έγιναν ακόμα περισσότερα όταν η Ελλάδα έμεινε πίσω και βγήκε στην πίεση, με τον Korkmaz να είναι υποδειγματικός και να πετυχαίνει 28 πόντους. Ακόμα και όταν κόντυνε το σχήμα μας με μια χρησιμοποίηση τεσσάρων γκάρντ και κάπως βελτιώθηκε η περιφερειακή μας άμυνα, τότε ήταν που δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε την αστοχία των Τούρκων, οι οποίοι πήραν πολλά επιθετικά ριμπάουντ και έτσι έλεγξαν απόλυτα το παιχνίδι και δεν άφησαν την Ελλάδα να αντιδράσει.
Ο Guven κυριάρχησε στη ρακέτα, ενώ για την Ελλάδα ο Dorsey για ένα ακόμα ματς έδειξε την ποιότητά του πετυχαίνοντας 19 πόντους. Σίγουρα είναι κρίμα γι’ αυτή την ομάδα να μένει για ακόμα μία διοργάνωση χωρίς μετάλλιο, οι λόγοι όμως που αυτό συνέβη είναι άκρως παιδευτικοί για τα ίδια τα παιδιά και είναι στο χέρι τους να μάθουν και να γίνουν ακόμα καλύτεροι στο μέλλον.
Για παράδειγμα οι βολές που κόστισαν στον ημιτελικό απέναντι στις Η.Π.Α. ή η προσωπική εσωτερική διαχείριση μετά από έναν συναισθηματικά φορτισμένο αγώνα(ασχέτου αποτελέσματος) εν όψει επόμενου ματς, είναι στοιχεία αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά που σίγουρα έβγαλαν ωριμότερα τα παιδιά. Από την άλλη η Τουρκία είναι μια ομάδα γεμάτη ταλέντο και αυτό επιβεβαιώνεται από ακόμα μια επιτυχία της, σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη φορά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τέτοια Κροατία, τέτοια Τουρκία και τα δικά μας παιδιά αναμένεται ένα συγκλονιστικό Ευρωμπάσκετ U18 στο Βόλο, μια διοργάνωση που επίσης πρέπει να έχει την αποδοχή του κόσμου και σίγουρα ευελπιστούμε να μας κάνουν ακόμα μια φορά τα παιδιά περήφανους, και να είναι γι’ αυτούς μια διοργάνωση μέσω της οποίας θα συνεχιστεί η διαδικασία της εξέλιξής τους.