Μια τουρκική αποτυχία

2012-03-04T11:46:21+00:00 2012-03-06T17:44:02+00:00.

Aris Barkas

04/Mar/12 11:46

Eurohoops.net

Το φάιναλ φορ θα γίνει στην Πόλη και καμία τουρκική ομάδα δεν θα βρίσκεται εκεί. Για την ακρίβεια ούτε μια από τις τρεις που συμμετείχαν στην Ευρωλίγκα δεν κατάφερε να βρεθεί έστω στα πλέι οφ και όλοι ψάχνουν να βρουν τι πήγε στραβά

Του GÖKHAN TÜRE

Εάν δεν προσπαθείς, δεν μπορείς να αποτύχεις. Ούτε να επιτύχεις. Αν θες λοιπόν, να επιτύχεις το οτιδήποτε πρέπει να προσπαθήσεις και την ίδια ώρα να είσαι έτοιμος να μάθεις από τα λάθη σου. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα. Και τα λάθη είναι ο μόνος δρόμος για τη γνώμη. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Και για αυτό δεν είναι όλοι επιτυχημένοι. Τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί οι τουρκικές ομάδες δεν είχαν φέτος την ευκαιρία να ανταποκριθούν στον υπέρτατο στόχο: να φτάσουν στο Φάιναλ Φορ.

Για χώρα που ξόδεψε περισσότερα από 100.000.000 ευρώ, την τελευταία διετία, η Τουρκία σίγουρα δεν μπορεί να αισθάνεται χαρούμενη με το αποτέλεσμα. Μπορεί να νιώθει πιο έξυπνη απ’ ότι ένα χρόνο νωρίτερα και ξέρει –μετά πάσας βεβαιότητας- πως τα λεφτά δεν μπορούν να εγγυηθούν την ευτυχία. Ούτε την επιτυχία.

Αν κάνατε τα μαθηματικά και δεν βγάλατε το δικό μας αποτέλεσμα, θα είναι γιατί ξεχάσατε την Turkish Airlines. Τον κύριο χορηγό –για την ακρίβεια, τον χορηγό ονόματος- της Ευρωλίγκας, από το 2010. Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο πως λίαν συντόμως, η Τουρκία θα φιλοξενούσε το Φάιναλ Φορ. Και πήραν αυτό της τρέχουσας περιόδου. Για αυτό το περασμένο καλοκαίρι ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τις τουρκικές ομάδες. Πως αντέδρασαν στην πρόκληση;

Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ

Η πρωταθλήτρια ομάδα της σεζόν 2010-2011 απέκτησε το δικό της υπερπολυτελές και υπερσύγχρονο γήπεδο για να υποστηρίξει τη γενικότερη ιδέα μιας μεγάλης ομάδας, που ανήκει στην ελίτ. Πολύ πιο νωρίς όμως, από τα εγκαίνια (στις 25/1 εναντίον της Αρμάνι), στις 3 Ιουλίου, ο πρόεδρος του συλλόγου, Αζίζ Γιλντιρίμ συνελήφθη ως ύποπτος για διάφορες υποθέσεις «φτιαγμένων» παιχνιδιών και χειραγώγησης παικτών. Και μολονότι είναι ακόμα στη φυλακή, το μπασκετικό τμήμα της Φενέρμπαχτσε λειτουργεί κανονικότατα, χάριν των χορηγών της και δη του κύριου σπόνσορα, της Ulker –τεράστια παραγωγός εταιρία τροφίμων της χώρας, με εξαγωγές σε 110 χώρες και εισόδημα το 2010 της τάξεως των 74 εκάτ. ευρώ. Και μόνο για αυτή την αγωνιστική περίοδο επέτρεψαν μπάτζετ που πλησίασε τα 15.000.000 euros.

Η Ulker ήταν ο λόγος που οι Τζέρελς και Γκιστ δεν εγκατέλειψαν την ομάδα, κάτι που είχε αποφασιστεί από το τιμ, στο τέλος της περασμένης σεζόν, ώστε να μπορούν να προσληφθούν ΝΒΑers –ένεκα του λοκ άουτ στο ΝΒΑ. Ο κύριος χορηγός αποφάσισε να μην τους αφήσει να φύγουν και αρνήθηκε την προοπτική πρόσληψης οποιουδήποτε άλλου κόουτς, κρατώντας τον Νέβεν Σπάχια. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: πολλοί παίκτες είχαν ήδη προβλήματα με τον Κροάτη. Απέκτησαν ένα ακόμα, όταν έμαθαν πως θα παίζουν υπό τις οδηγίες του, για άλλο ένα χρόνο. Ο πιο… δυστυχής ήταν ο Εμίρ Πρέλντιτς, ο οποίος δεν ήταν ικανοποιημένος με το χρόνο του ή τον τρόπο που τον χρησιμοποιούσε ο προπονητής του. Δεν ήταν ο μόνος που πίστευε πως μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερα πράγματα (η λίστα ξεκινά από τους Ούκιτς και Τζέρελς και φτάνει στον Ατσούρ) και προς υπεράσπιση τους είχαν τα μεγάλα κενά στο ρόστερ. Το μεγαλύτερο ήταν στη θέση «5» και για να είμαστε σύντομοι, αρκεί να σας πούμε ότι οι Τουρκσάν και Πεκέρ –οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες- ήταν οι μόνοι πραγματικά επαγγελματίες, οι μόνοι συνεπείς και οι μόνοι που είχαν τη διάθεση να αποδεικνύουν τι αξίζουν –για το κοινό καλό- κάθε βράδυ. Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα –κάτι που έγινε ξεκάθαρο στο τουρκικό κύπελλο και φυσικά στο ΤΟΡ16.

Αναντολού Εφές

Aλλαξαν το όνομα τους –μετά την απαγόρευση διαφημίσεων ειδών καπνού και αλκοολούχων ποτών σε αθλητικούς οργανισμούς-, αλλά δεν άλλαξαν συνήθειες. Για μια ακόμη σεζόν, ξόδεψαν περισσότερα από 15.000.000 ευρώ για να φτιάξουν κάτι ικανό να φτάσει στο Φάιναλ Φορ και –γιατί όχι;- να πάρει το στέμμα.

Για να καταλάβετε τον τρόπο λειτουργίας της Αναντολού, πρέπει να γνωρίζετε κάποια πράγματα για τον ιδιοκτήτη της: τον Τουντσάι Οζιλχάν. Στα 63 του, είναι ο 879ος πιο πλούσιος άνθρωπος της Γης, για το 2011 (σύμφωνα με το Forbes, με το net income να φτάνει τα 1.400.000.000 δολ.), ο ιδιοκτήτης ενός εκ των πιο γνωστών brands της χώρας, της μπύρας Efes Pilsen.

Ο κάτοχος μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων, από πανεπιστήμιο των ΗΠΑ (το Long Island) είναι ιδιοκτήτης των αντιπροσωπειών των Isyzu, Lada και Kia όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στο δίκτυο που αφορά την κεντρική Ασία, μαζί και την Ουκρανία. Επειδή είχε παίξει μπάσκετ, λατρεύει το σπορ. Πόσο; Εχει δώσει για αυτό 190.000.000 ευρώ, την τελευταία δεκαετία. Και αν έχει πάρει εθνικά πρωταθλήματα και κύπελλα, δεν έχει καταφέρει κάτι σημαντικό σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Στα πλεονεκτήματα του είναι ότι αρνείται να εμπλακεί στις αποφάσεις του προπονητή. Ακόμα και όταν εκείνος αλλάζει δέκα παίκτες, κάθε καλοκαίρι. Και όταν αποφασίσει να εμπιστευτεί έναν κόουτς, το φτάνει… μέχρι τέλους, τον στηρίζει μέχρι τέλους. Αυτό κάνει με τον Ουφούκ Σαρίτσα. Έναν ρούκι προπονητή, που δεν είχε τη γνώση του πώς παίρνεις τίτλους –ούτε την εμπειρία. Αλλά επειδή ο Οζιλχάν ήταν ο πρώτος που πίστεψε στους Οκτάι Μαχμουτί και Αϊντίν Ερς –και εκείνοι δικαιολόγησαν την εμπιστοσύνη του-, ήταν βέβαιος πως είχε έλθει η ώρα να δημιουργήσει τον επόμενο καλύτερο Τούρκο προπονητή. Αυτή τη φορά όμως, έκανε λανθασμένη εκτίμηση και το κατάλαβε αφότου έδωσε στον Σαρίτσα να διαχειριστεί το μεγαλύτερο μπάσκετ όλων των εποχών –για μια σεζόν.

Ο Σαρίτσα διάλεξε τους Μπατίστα, Μπάρατς και Κούτσο για τη θέση «5» και όλοι μαζί δεν κάνουν έναν… κανονικό σέντερ. Και αν δεν μπορούσε να προβλέψει τον τραυματισμό του Γκονλούμ, μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο με τον Βλάντο Ιλιέφσκι, μόλις διαπίστωσε πως ο παίκτες του είχε τεράστια ιδέα για τον εαυτό του –και το μεγαλύτερο ρίσκο ήταν να τον αφήσει να αντιδρά όπως θέλει.

Βλέπετε, ο Ιλιέφσκι πήγε στην Αναντολού ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρα του τελευταίου Ευρωμπάσκετ (στη Λιθουανία) και στην Εφες ήταν αναπληρωματικός. Κάτι που ξεκάθαρα δεν του άρεσε και φυσικά δεν μπήκε στον κόπο να κρύψει τα συναισθήματα του. Ξέχασε όμως, κάτι που θα λέγατε πως ήταν σημαντικό: στην ΠΓΔΜ είχε δίπλα του τον ΜακΚάλεμπ, στη βασική πεντάδα. Στην Εφες ήταν ρεζέρβα και κάθε φορά που ο κόουτς του τον χρειαζόταν, εκείνος ήταν ήδη εκνευρισμένος. Απαίτησε να γίνει βασικός, ο Σαρίτσα αρνήθηκε το αίτημα και ο παίκτες αποφάσισε πως το να κάθεται στον πάγκο ήταν πολύ καλύτερο από το παίζει ως… δεύτερη επιλογή. Οσο ο Ιλιέφσκι αντιδρούσε ως τρίχρονο, η Εφες δεν είχε λύσεις στους πόιντ γκαρντ. Ο Τουντσερί ήταν απελπιστικά μόνος –και ο Μπαλμπάι πολύ νέος για να δώσει λύσεις. Ο Βούγιασιτς είναι καλός παίκτες, αλλά ούτε εκείνος ξέρει πώς θα παίξει κάθε βράδυ (δεν τον λέτε και τον πιο σταθερό παίκτη) και ο Σαβάνοβιτς ζούσε υπό την τεράστια πίεση του «πρέπει» της προσφοράς σε όλους τους τομείς. Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, ο Σαρίτσα δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για το καλό της ομάδας. Και έμεινε στη θέση του όταν η Αναντολού έχασε το δρόμο προς τα πλέι οφ και όταν έμεινε στα ημιτελικά του τουρκικού κυπέλλου. Απ’ ότι φαίνεται, δεν θα σηκωθεί πριν το καλοκαίρι.

Γαλατασαράι

Για τη Γαλατασαράι δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, γιατί αν σκεφτείτε πόσα χρήματα ξόδεψαν και ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα, θα δείτε ότι είναι η καλύτερη τουρκική ομάδα, εξ όσων εμφανίστηκαν φέτος στην Ευρωλίγκα. Η φιναλίστ της περασμένης αγωνιστικής περιόδου, στην τουρκική λίγκα, μπήκε στην Ευρωλίγκα μέσω των προκριματικών. Το πρότζεκτ φέτος στοίχισε 6.000.000 ευρώ και εν αντιθέσει με τις Εφες και Φενέρ, έχουν έναν έμπειρο προπονητή (Οκτάι Μαχμουτί) που ξέρει να πιέζει τα όρια των παικτών του για το κοινό καλό (στην τελευταία του συνέντευξη, ανέδειξε τη σημασία του να είσαι ευτυχισμένος με τη δουλειά που κάνεις και να δουλεύεις κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη σου μέρα, ενώ το πιο σημαντικό δεν είναι να έχεις ομάδα, αλλά οικογένεια). Μετά το τελευταίο του παιχνίδι στο TOP16 – όπου ο Ολυμπιακός κράτησε την Γαλατά εκτός πλέι οφ – ο Μαχμουτί δήλωσε περήφανος για την προσπάθεια των παικτών του. Επιπλέον προσέθεσε ότι ίσως ήρθε η ώρα η Ευρωλίγκα να δώσει ένα “ισόβιο” τύπου Α συμβόλαιο στην ομάδα του “γιατί αποδείξαμε ότι ανήκουμε στην ελίτ και ανταποκριθήκαμε σε όλα τα κριτήρια που θέτει η διοργάνωση, δηλαδή τα αγωνιστικά αποτελέσματα, τα έσοδα από τηλεοπτικά δικαιώματα και το γήπεδο, μόλις στην πρώτη μας σεζόν στη διοργάνωση. Προφανώς η απόφαση ανήκει στην Ευρωλίγκα”. Πριν σας πούμε.. αντίο, κρατήστε στο μυαλό σας και μια τελευταία φήμη που θέλει την Γαλατασαράι να διαπραγματεύεται την συγχώνευση της με την Τουρκ Τέλεκομ, η οποία θα ισχύσει από την προσεχή σεζόν (ας πούμε μια ομάδα που θα λέγεται Γαλατασαράι Τουρκ Τέλεκομ) με την εταιρία τηλεπικοινωνιών να αναλαμβάνει το ρόλο του βασικού σπόνσορα!

×