Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Ας αρχίσουμε από αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να γίνει… Επειδή είμαστε εν μέσω διπλής αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα, πρώτα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στο άμεσο μέλλον, αφού σε λίγες ώρες υπάρχει η μάχη με την Εφές στο ΟΑΚΑ (31/10, 21:00).
Εκεί ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλη επιλογή από τη νίκη, ώστε να μην υποχωρήσει κι άλλο, έχοντας ήδη αρνητικό ρεκόρ (2-3), έπειτα από την ήττα στην “Arena Mytishch” από τη Χίμκι, όπου δέχθηκε 103 πόντους!!!
Όταν δέχεσαι 103 πόντους δε γίνεται να νικήσεις κανέναν, ακόμα κι αν έχεις το εκπληκτικό ratio που είχε η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη σε ασίστ και λάθη. Ο Παναθηναϊκός είχε 21 ασίστ για μόλις 5 λάθη κι όμως έχασε και μάλιστα με διαφορά 17 πόντων, αφού στο τέλος η απογοήτευση έφερε μια απαράδεκτη κατάρρευση κι αυτή με τη σειρά της μια διαφορά που μπορεί στο φινάλε της κανονικής περιόδου να κοστίσει ακριβά…
Με κάθε τρόπο…
Μια ομάδα λοιπόν που έκανε μόλις 5 λάθη σε εκτός έδρας παιχνίδι και χωρίς να έχει… τραγικά ποσοστά, ηττήθηκε, αφού στα μετόπισθεν δεχόταν πανεύκολα και με κάθε τρόπο πόντους.
Δεχόταν πόντους όταν στο ξεκίνημα ο Σβεντ δεν είχε επαφή με το καλάθι, αφού ο Μπούκερ έκανε τη δουλειά μαζί με τους υπόλοιπους, όταν μετά τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα η μπάλα έφτανε στον παίκτη που είχε το μις-ματς… Δεχόταν πόντους όταν ο Σβεντ βρήκε ρυθμό και είχε μαζί του τον Τίμα, ο οποίος εκτελούσε ανενόχλητος και ευστοχούσε… Δεχόταν πόντους με κάθε συνθήκη και το κοντέρ έγραψε 103 παθητικό και χωρίς μάλιστα οι Ρώσοι να πληγώσουν τον Παναθηναϊκό στο ανοικτό γήπεδο!
Οι “πράσινοι” όπως παραδέχθηκε ο Ιαν Βουγιούκας μετά την ήττα, δεν ήταν όσο σκληροί χρειάζεται στην άμυνα, ένα στοιχείο που είναι απαραίτητο σε κάθε περίπτωση, πόσω μάλλον για μια ομάδα που έχει δεδομένες αδυναμίες στην ομαδική άμυνα, όσο δεν είναι έτοιμη στο βαθμό που θέλει ο προπονητής της, λόγω των πολλών παικτών και της νέας φιλοσοφίας που θέλει να περάσει, αλλά και γιατί έχει παίκτες που δεν φημίζονται ακριβώς για την ομαδική άμυνα.
Ένας τέτοιος είναι ο Τζίμερ Φρεντέτ, που όμως δεν έχει υπάρξει φροντίδα ώστε να… καμουφλάρεται και να κρύβεται και αντί να συζητάμε πώς μπορεί να βοηθήσει με το απίστευτα χαρισματικό επιθετικό του ταλέντο, συζητάμε πόσο “ζημιά” μπορεί να υπάρξει στην άμυνα όσο είναι στο παρκέ, αφού ο εκάστοτε αντίπαλος τον χτυπά είτε στην προσωπική άμυνα, είτε φροντίζει να… χάνεται πίσω από τα σκριν, όσο ο προσωπικός του αντίπαλος εκτελεί ανενόχλητος.
Ριμπάουντ αγνοείται…
Η σκληράδα λείπει από τους νταμπλούχους Ελλάδας, που δε λένε να μάθουν από τα λάθη τους και συνεχίζουν να δίνουν απλόχερα στους αντιπάλους τους δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες και τη δυνατότητα να έχουν παραπάνω κατοχές και περισσότερες ευκαιρίες για να σκοράρουν.
Όσο λοιπόν εξαιρετικό ήταν το 21-5 σε ασίστ-λάθη, άλλο τόσο άθλιο ήταν το… νταμπλ σκορ που κατέγραψε παρά ένα ριμπάουντ η Χίμκι, που μάζεψε 45 “σκουπίδια” έναντι 23 του Παναθηναϊκού, ο οποίος για άλλη μια φορά στη φετινή Ευρωλίγκα υστέρησε έναντι του αντιπάλου στα ριμπάουντ, με τη διαφορά πως αυτή τη φορά το κακό παράγινε!
Κι εδώ έγκειται η σκληράδα που αναφέρουμε, γιατί το ριμπάουντ δεν είναι μόνο θέμα αθλητικότητας και το αν ο Βουγιούκας για παράδειγμα δεν μπορεί να πηδήξει ψηλά για να το πάρει. Αν για παράδειγμα δεν γίνουν σωστά τα μπλοκ άουτ, πώς θα κερδηθεί το “σκουπίδι”;
Σε πολλές περιπτώσεις οι “πράσινοι” πηδούν για ριμπάουντ και το χάνουν επειδή πολύ απλά ο αντίπαλος τα διεκδικεί με περισσότερα… χέρια και καλύτερο συντονισμό και στις δύο άκρες του παρκέ. Και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνει κάτι άμεσα από τον Πεδουλάκη και τους συνεργάτες του, όσον αφορά την αντιμετώπιση, πέρα από την διαπίστωση του προβλήματος…
Άμυνα και ρυθμός… γιοκ
Η πληγή των ριμπάουντ έπαιξε ρόλο στο να μην αποκομίσει η ομάδα του Πεδουλάκη τα κέρδη που θα έπρεπε από το πολύ καλό (μόνο στην επίθεση) πρώτο ημίχρονο. Γιατί όταν σκοράρεις 55 πόντους εκτός έδρας σε ένα ημίχρονο δεν περιμένεις να είσαι μόνο στο +5, αλλά ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 50 στο ίδιο διάστημα, γιατί άμυνα δεν έπαιζε, ούτε ομαδικά, ούτε ατομικά σε ικανοποιητικό κι έχανε τη μάχη των ριμπάουντ.
Οι 55 πόντοι του πρώτου μέρους ξεγέλασαν και παρέσυραν το “τριφύλλι”, που αντί να βάλει… φρένο στον φρενήρη ρυθμό του αγώνα, άφησε το πόδι στο γκάζι, χωρίς εξήγηση. Η διαφορά όμως ήταν πως η Χίμκι και δη στο γήπεδό της έχει την ποιότητα και τη δυνατότητα να έχει σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια, απόδοση και… τελική ταχύτητα, αφήνοντας μετά τα μέσα της τρίτης περιόδου τον Παναθηναϊκό να τρώει τη σκόνη της.
Οι “πράσινοι” αφελώς μπήκαν στον ρυθμό των Ρώσων και το χειρότερο πίστεψαν πως μπορούν να τους νικήσουν με το παιχνίδι τους, ενώ είναι δεδομένο πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν για τόσο μεγάλο διάστημα σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Η Χίμκι… ζει έτσι και ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός προσέγγισε το παιχνίδι της έκανε την τέλεια πάσα. Αρχικά της έδωσε τη δυνατότητα να είναι μες στο παιχνίδι παρά την πολύ καλή επιθετική απόδοση των νταμπλούχων Ελλάδας και στο δεύτερο ημίχρονο προοδευτικά πήρε τα ηνία.
Ο Παναθηναϊκός που δεν έπαιζε άμυνα της προκοπής κι έδινε ελεύθερα σουτ στο πιάτο, ειδικά από τα 6,75μ. ώστε να φτάσουμε στο “δολοφονικό” για τα όνειρα “διπλού” που έκανε 15/29, κάποια στιγμή σταμάτησε να αποδίδει και στην επίθεση, ειδικά όταν έδειξε σημάδια κόπωσης ο Καλάθης, που μοίρασε τις τρεις εκ των μόλις τεσσάρων ασίστ της ομάδας του σε όλο το δεύτερο 20λεπτο (με τις 11 συνολικά που μοίρασε ανέβηκε κι άλλο στην ιστορική λίστα της διοργάνωσης)!
“Τελικός” με Εφές
Η τρίτη σε πέντε αγώνες δίχως καμία αμφιβολία δεν είναι θετικός απολογισμός και μάλιστα σε ένα όχι δα δύσκολο πρόγραμμα και ο Παναθηναϊκός πλέον οφείλει να ανασυνταχθεί άμεσα για να νικήσει την Εφές στο ΟΑΚΑ και να επαναφέρει την καλή ψυχολογία και να μην κατρακυλήσει (και) βαθμολογικά.
Νωρίς είναι ακόμα στη σεζόν για να κάνουμε λόγο για “τελικό”, αλλά είναι τελικός με την Εφές, γιατί νωρίς είναι επίσης για να τρέχει και να μην φτάνει η ομάδα, ώστε να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Ήδη εξάλλου έχει κάνει δύο ήττες (με Βιλερμπάν και Αρμάνι) που είναι μείον από τα… κυκλωμένα παιχνίδια και ακόμα δεν έχει γίνει νίκη που θα περιορίσει τη ζημιά γι’ αυτά τα αποτελέσματα.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έλεγε πριν αρχίσει η σεζόν πως απαιτούνται τρεις μήνες για την ετοιμότητα στο βαθμό που θέλει, όμως είναι δεδομένο πως χρόνος δεν υπάρχει, αφού απαιτούνται αποτελέσματα.
Σίγουρα δεν είναι όλα… μαύρα, αφού τουλάχιστον επιθετικά οι “πράσινοι” επιβεβαιώνουν το σαφώς μεγαλύτερο ταλέντο που έχουν σε σχέση με άλλες χρονιές, αλλά όσο στην άμυνα δέχονται τόσο εύκολα πόντους, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Το επίπεδο στην Ευρωλίγκα είναι πολύ υψηλό για να παίζεις μόνο επίθεση, αφού δεν είσαι ομάδα ΝΒΑ για να σκοράρεις σταθερά παραπάνω από αυτούς που δέχεσαι χωρίς να δίνεις το 100% στα μετόπισθεν.
Είπαμε, το επίπεδο συνοχής και συνεννόησης δεν είναι ακόμα αυτό που πρέπει κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάρνηση και να πέφτουν χέρια και πόδια στη… φωτιά, για να καλυφθεί το χάντικαπ.
ΥΓ1: Ο Τζόνσον έδειξε σημάδια… ζωής, αλλά δεν φτάνουν
ΥΓ2: Το άσχημο ξεκίνημα του Παπαγιάννη απέναντι στη Ζενίτ, έφερε ως επακόλουθο το DNP στη Μόσχα. Ωστόσο ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να τον έχει θεατή…
ΥΓ3: Με 86 πόντους, 21 ασίστ και 5 λάθη δε γίνεται να χάνεις… Κι όμως ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε και με διαφορά…