Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον επαγγελματικό αθλητισμό, αν όχι το πιο σημαντικό, είναι η διάρκεια! Στη φετινή Ευρωλίγκα με το νέο, εντελώς διαφορετικό σύστημα σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, ένα φορμάτ που παραπέμπει σε κανονικό πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών, η διάρκεια αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα ως έννοια και ως… χάρισμα.
Θεωρώ πως ο φετινός Ολυμπιακός σε αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι και πάντα στο μέτρο του δυνατού με βάση τα δεδομένα, τους ρυθμούς και την καταπόνηση, αγωνιστική και πνευματική παίρνει πολύ υψηλό βαθμό.
Μόνο οι ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο με βάσιμες ελπίδες να τον κατακτήσουν και λογίζονται ως βασικά φαβορί, έχουν αντίστοιχο βαθμό, συνέπεια και επιτυχία, στην διάρκεια της διαδρομής τους μετά από 24 αγωνιστικές.
Αυτό το στοιχείο, η διάρκεια, σε ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με την ικανότητα που επιδεικνύει ο Ολυμπιακός να μένει πιστός και προσηλωμένος στις αγωνιστικές του αρχές και το δικό του μπασκετικό προφίλ, είναι ο βασικός λόγος που νίκησε – και – στο Τελ – Αβίβ τη Μακάμπι.
Προσωπικά, δίνω το μεγαλύτερο μέρος του Respect στη συγκεκριμένη νίκη που ήταν ΚΛΕΙΔΙ βαθμολογικά, ως μια ακόμα απόδειξη και προέκταση της διάρκειας που έχει φέτος ο Ολυμπιακός, παρά ως νίκη σε ένα μεμονωμένο εκτός έδρας παιχνίδι.
Θέλω να είμαι ειλικρινής και να μοιράζομαι μαζί σας αυτό που νιώθω και πιστεύω. Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ Μακάμπι, αυτή που παρατάχθηκε ουσιαστικά με 8 παίκτες, τους Ρουντ, Σίλεϊ, Μέκελ, Πνίνι, Σεγκέβ, Οχαγιόν, Λάντσεμπεργκ και Άιβερσον χωρίς τους Ντέβιν Σμιθ, Κουίνσι Μίλερ, Άντριου Γκάουντλοκ (τραυματίες) και τον Σόνι Ουίμς που αποτελεί παρελθόν, είναι η χειρότερη ομάδα που έχω δει στη φετινή Ευρωλίγκα.
Και πιθανότατα η χειρότερη Μακάμπι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου από το 2001 και μετά, όταν συστάθηκε η νέα Ευρωλίγκα. Σε ταλέντο, σε συνοχή και χημεία, ακόμα και σε… ποσότητα διαθέσιμων παικτών στο ροτέσιον.
Εδώ, με πλήρες ρόστερ, τα 4 σημαντικά ονόματα που ανέφερα και έλειπαν συν τον Τσίμπρες που μετακόμισε μεσούσης της σεζόν στο Μόναχο και η Μακάμπι παρέπαιε στην Ευρωλίγκα.
Η ομάδα που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης στο παρκέ είχε ένα πλέι μέικερ, ένα κανονικό σέντερ και από εκεί και πέρα μέτριους παίκτες με κάποια καλά ατομικά στοιχεία που δεν ξέρουν πως να τα χρησιμοποιήσουν προς κοινό όφελος της ομάδας και δεν είχαν και ιδιαίτερα κίνητρα, γνωρίζοντες πως η ομάδα τους είναι αποκλεισμένη από τα Playoffs.
Προσοχή, όμως. Αυτό δεν μειώνει την αξία της νίκης του Ολυμπιακού, ως μιας ακόμα απόδειξης πως αυτή η ομάδα έχει χημεία και συνοχή, είναι σοβαρή, σέβεται κάθε αντίπαλο και ξεκινάει πάντα το παιχνίδι της με στόχο να πετύχει τους αμυντικούς της στόχους και να κυριαρχήσει στη μάχη των ριμπάουντ.
Το απλά, είναι τα πιο δύσκολα
Ο Ολυμπιακός μετά από 24 αγωνιστικές, είναι τρίτος με ρεκόρ 17-7, απέχει μια νίκη από τις πρώτες Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ και έχει τα δύο επόμενα παιχνίδια στο ΣΕΦ, με αντιπάλους την Νταρουσάφακα και την Γαλατάσαραϊ.
Ναι μεν δεν έχει κλειδώσει το πλεονέκτημα έδρας μαθηματικά, αλλά ουσιαστικά μετά τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής, ο Ολυμπιακός το έχει “καθαρίσει” το πλεονέκτημα έδρας και πιθανότατα την 26η αγωνιστική, μετά τα δύο σερί ματς στο ΣΕΦ, θα έχει καπαρώσει μια θέση στην τετράδα και μαθηματικά.
Αυτό συνιστά μια πραγματική επιτυχία, που μόνο εύκολη δεν είναι. Οι κόκκινοι δεν έχουν ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ της λίγκας, δε διαθέτουν σε καμία περίπτωση το περισσότερο ταλέντο και επίσης είχαν – όπως τα περισσότερα κλαμπ – προβλήματα τραυματισμών.
Ο Πάτρικ Γιανγκ ελάχιστη συνεισφορά έχει ως τώρα σε όλη αυτή την πορεία. Έχει αγωνιστεί διάσπαρτα στα 18 από τα 24 παιχνίδια, με μέσο όρο συμμετοχής μόλις τα 10 λεπτά, με 2.7 πόντους.
Ένας παίκτης που στα χαρτιά προοριζόταν για πολύ μεγαλύτερο ρόλο και προσφορά. Ο Ολυμπιακός έχει αναγκαστεί να δώσει 4 μάχες χωρίς τον αρχηγό και ηγέτη του Βασίλη Σπανούλη. Έχει νικήσει τις 3, με Μπαρτσελόνα, Ούνιξ και Μακάμπι εκτός έδρας και έχει χάσει μόνο την πρόσφατη στην Πόλη, απέναντι στην Φενέρ.
Μάχη που ξεκάθαρα θα μπορούσε να είχε επίσης κερδίσει ο Ολυμπιακός, με ελάχιστα λεπτά ακόμα συγκεντρωμένου μπάσκετ στην τελευταία περίοδο.
Συμπερασματικά, αυτή η ομάδα χωρίς να έχει το μεγαλύτερο ταλέντο ή τα περισσότερα λεφτά να διαθέσει, στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα ever, αλλά και στην πιο ΔΙΚΑΙΗ και αντιπροσωπευτική, βρίσκεται στις παρυφές της κορυφής και δεν έχει πληγωθεί όσο άλλοι, ούτε λόγω των τραυματισμών.
Πως συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι απλοί και ξεκάθαροι!
1. Σημαντικό μέρος του κορμού, είναι ίδιο και υφίσταται πολύ δυνατό αγωνιστικό και συναισθηματικό δέσιμο. Παρά το ότι ο σύλλογος έχει σοβαρές απώλειες κορμού τα τελευταία χρόνια και κάποιες εξ’ αυτών έπρεπε και μπορούσε να τις αποφύγει.
2. Το αγωνιστικό στιλ της ομάδας, είναι τέτοιο που στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην άμυνα, στις διεκδικούμενες μπάλες, στις κατοχές, στο ρυθμό, παρά στα ποσοστά των σουτ στην επίθεση. Εννοείται πως η επίθεση παίζει τεράστιο ρόλο και είναι η πεμπτουσία του σπορ. Ο Ολυμπιακός, όμως, ιδίως με προπονητή τον Σφαιρόπουλο έχει μια επιμονή στα όρια της εμμονής, που στο τέλος γίνεται συνήθεια και δεύτερη φύση να τα δίνει όλα στην άμυνα και τα ριμπάουντ. Στοιχεία που δεν εξαρτώνται από το αν είσαι σε καλή ή σε κακή μέρα εκτελεστικά, παρά μόνο από την διάθεση, την αυτοσυγκέντρωση και το κίνητρο!
3. Όπως είναι χτισμένος, λοιπόν, ο Ολυμπιακός είναι πιο εύκολο και βατό να διέπεται από διάρκεια σε μια τόσο μεγάλη πορεία 30 αγωνιστικών και να αποφεύγει πιο εύκολα από άλλους τις κακοτοπιές και τα στραβοπατήματα. Η παρουσία σταθερού κορμού, σε συνδυασμό με την στρατιωτική προσήλωση στην άμυνα (πέρυσι απέτυχε παταγωδώς η ομάδα σε αυτό το στόχο, οφείλουμε να θυμηθούμε) και με το γεγονός ότι οι ρόλοι είναι απόλυτα ευδιάκριτοι, είναι και η βασική αιτία που οι τραυματισμοί έχουν επηρεάσει λίγο, έχουν τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις.
4. Στο θέμα της φιλοσοφίας, της χημείας, του κορμού, της συνοχής, που βγάζουν τον Ολυμπιακό στον αφρό, σε μια τόσο απαιτητική διοργάνωση, πολλά κρέντιτ πιστώνονται στους προέδρους αδελφούς Αγγελόπουλους που από το καλοκαίρι του 2011 και μετά, βαδίζουν σε μια πολύ συγκεκριμένη και επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος, πολιτική. Στο κομμάτι της πολύ μεγάλης προσήλωσης του Ολυμπιακού στις αρχές του παιχνιδιού του, ανεξαρτήτως αντιπάλου, ρόστερ, περιβάλλοντος γηπέδου, απουσιών και όλων των συναφών, ένα μεγάλο μπράβο και Respect πιστώνεται στον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
5. Είναι τόσο επίμονος και πάει τόσο… By the Book πολλές φορές, που ίσως κουράζει όποιον συνεργάζεται μαζί του, τον φέρνει στα όριά του, μπορεί πολλές φορές οι παίκτες – που λειτουργούν όπως τα παιδιά στο σχολείο… – να μην συμφωνούν ή να μην τους αρέσει κάτι, όπως συμβαίνει με όλους τους προπονητές, αλλά στο τέλος μετράει το αποτέλεσμα και όχι ο τρόπος και οι μέθοδοι. Το αποτέλεσμα δείχνει πως ο Ολυμπιακός του κόουτς Σφαιρόπουλου είναι μια από τις πιο Compact και δυσκολοκατάβλητες ομάδες που υπάρχουν στην διοργάνωση!
6. Αυτός ο Ολυμπιακός εκπροσωπεί και εκφράζει στο παρκέ το απλό μπάσκετ, όχι το περίπλοκο. Πρόκειται για μια ομάδα που έχει… υπερβολικά ξεκάθαρες αρχές, κοντρολαρισμένα συστήματα χωρίς τις “τρελές” εκφάνσεις και εναλλακτικές και ξέρουν οι αντίπαλοι, ακόμα και απλοί φίλαθλοι που βλέπουν και καταλαβαίνουν μπάσκετ, τι θα κάνει. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Παρότι ξέρουν, είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσουν και να… κερδίσουν!
Δεν θα ξεχάσω σε μια από τις συζητήσεις για το πως στο… διάολο γύρισε αυτός ο τελικός το 2012, κάτι που μου είχε πει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς σε κατ΄ιδίαν συζήτησή μας.
“Ολοι αυτό ψάχνουν να βρουν μπρε, πως γύρισε αυτό το ματς και κάναμε την ανατροπή από το -19. Μην το ψάχνεις, αν υπάρχει μυστικό, είναι μόνο ότι εκείνη τη στιγμή “αδειάσαμε” από την διαφορά και αρχίσαμε να κάνουμε τα εντελώς απλά και απαραίτητα μέσα στο γήπεδο. Πολύ καλύτερη άμυνα και τις πιο απλές πάσες που υπάρχουν και μπορούν να γίνουν στην επίθεση, τίποτα περιττό”.
Μετά από αυτή την πρόταση του Ντούντα, την επόμενη φορά που είδα τα 12 λεπτά της ανατροπής στον τελικό της Πόλης, τα… αντιλήφθηκα πολύ διαφορετικά από τις προηγούμενες φορές! Ειλικρινά, δεν υπάρχει ούτε… μισή φαντεζί κατοχή του Ολυμπιακού, ούτε μια θεματική φάση. Πάσα – πάσα, σουτ. Αυτό, τίποτε άλλο, έτσι γράφτηκε η (χρυσή) ιστορία.
Καμία φορά τα πιο απλά είναι τα πιο δύσκολα κι αυτός πολλάκις ισχύει και στον κόσμο του μπάσκετ.
Έχει ήδη “κολυμπήσει” το Αιγαίο!
Ακόμα κι αν δούμε τα εκτός έδρας παιχνίδια και συγκρίνουμε την πορεία του Ολυμπιακού μόνο με εκείνη των ομάδων που βρίσκονται στην πρώτη τετράδα και είναι όλες φαβορί για τον τίτλο – εκτός από τον δικαιολογημένα πιο… χαμηλού προφίλ, Ολυμπιακό – καταλήγουμε στο συμπέρασμα που έγραψα λίγο πιο πάνω.
Πως ο Ολυμπιακός είναι εντυπωσιακά συμπαγής και Compact ως ομάδα.
Η ΤΣΣΚΑ έχει 6 νίκες σε 11 παιχνίδια.
Η Φενέρ έχει 6 νίκες σε 12 παιχνίδια.
Ο Ολυμπιακός μετράει 7 νίκες σε 12 ματς!
Μόνο η Ρεάλ έχει 8 νίκες, αλλά σε 13 εξορμήσεις μακριά από τη Μαδρίτη.
Πάμε να δούμε και λίγο – πιο – μπροστά.
Όλα δείχνουν πως οι ερυθρόλευκοι θα έχουν το πλεονέκτημα. Θεωρητικά, η τριτη θέση μοιάζει η πιο πιθανή αυτή τη στιγμή.
Όπερ σημαίνει πως σε αυτή τη περίπτωση, το τελευταίο εμπόδιο για το φάιναλ φορ θα είναι ο 6ος της κανονικής περιόδου σε Best Of 5 σειρά, με τον Ολυμπιακό να έχει το πλεονέκτημα έδρας.
Αυτή τη στιγμή η Εφές και ο Παναθηναϊκός φαντάζουν με βάση την βαθμολογία και το πρόγραμμα, οι επικρατέστεροι για να μοιραστούν αυτές τις δύο θέσεις, την 5η και την 6η.
Δεν θα μπούμε, όμως, τώρα σε διαδικασία “σεναριολαγνείας”.
Η ουσία είναι άλλη. Αυτός ο Ολυμπιακός, ο σοβαρός, ο συμπαγής, με την υγιή χημεία και τους ξεκάθαρους ρόλους, η ομάδα με το έξτρα κίνητρο μετά τον περσινό αποκλεισμό, με όποιον κι αν “σταυρώσει”, έχει την κατάσταση στα χέρια της!
Έγραψα και άλλη φορά, πως αν προκύψει σειρά Playoffs με τον Παναθηναϊκό, είναι μια διαφορετική και πιο ιδιόμορφη ιστορία για λόγους ευνόητους. Και πάλι, όμως, με το πλεονέκτημα έδρας και την πολύ καλή παρακαταθήκη των διπλών στο ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός θα ξεκινάει ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του.
Με την εικόνα της ομάδας που βλέπουμε και το πλεονέκτημα έδρας, αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να έχει λίγη τύχη στο θέμα της υγείας και των τραυματισμών;
Σε μια νοητή γέφυρα που ξεκινάει από την μαρίνα του ΣΕΦ και καταλήγει στον κόλπο του Μαρμαρά στην Πόλη, πιστεύω πως οι κόκκινοι έχουν διανύσει περισσότερη από τη μισή απόσταση και τώρα βρίσκονται κάπου στα… παράλια της Μικράς Ασίας, έτοιμη για την τελική… άνοδο!
Εννοείται πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι προκαθορισμένο και μια κακή βραδιά φτάνει για να διαφοροποιηθούν τα δεδομένα.
Σε ματς που κρίνουν τίτλους και προκρίσεις, όμως, επικρατούν η (μπασκετική) συνήθεια και οι προσωπικότητες.
Ο Ολυμπιακός παίζει ένα μπάσκετ που κερδίζει και δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει αυτό στα Playoffs, ενώ διαθέτει προσωπικότητες που έχουν περπατήσει ξανά αυτό το δρόμο πάνω από μια φορά και φέτος θέλουν όσο τίποτε άλλο να το ζήσουν ξανά!
Το μεγάλο κάδρο, αυτό είναι. Έτσι, τουλάχιστον το βλέπω εγώ. Η ομάδα είναι υποχρεωμένη να πηγαίνει ματς – ματς και στην Ευρωλίγκα χρειάζονται τώρα δύο νίκες στο Φάληρο.
Πρώτα η Νταρουσάφακα, μετά η Γαλατά!
Πριν το καταλάβουμε καλά – καλά, θα μπει για τα καλά η άνοιξη και θα βρεθούμε όλοι μας στον συνεργερμό των Playoffs! Με τελικό προορισμό την Πόλη και το Σινάν Ερντέμ που γράφτηκε το έπος του 2012.
Πολύ… ιντριγκαδόρικο!
ΥΓ1. Στο τελευταίο μπλογκ, μετά την ήττα από την Φενέρ, έγραφα για τον Λοτζέσκι. “Πρέπει να στηριχτεί, έχει αποδείξει τι μπορεί να κάνει και ως το τέλος της σεζόν, είναι παίκτης που ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχει καλές βραδιές και να κάνει την διαφορά”. Αυτό ακριβώς συνέβη στο Τελ – Αβίβ και θα γίνει κι άλλες φορές ως το τέλος της σεζόν.
ΥΓ2. Ο Πρίντεζης στα τελευταία δύο παιχνίδια με Φενέρ και Μακάμπι, πρέπει να νιώθει… λίγο Σπανούλης και να εκτιμάει ακόμα περισσότερο τα απίθανα που έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια ο Vspan! Γιατί βλέπει συνεχώς παγίδες και βοήθειες από δεύτερο και τρίτο παίκτη πάνω του. Καλά, ιδίως η άμυνα του Ομπράντοβιτς, αντίστοιχη δεν έχουμε δει ΠΟΤΕ στο παρελθόν πάνω στον “Πρι”. Που πάντα βρίσκει τον τρόπο να την κάνει την δουλειά του. Αξία ανεκτίμητη!
Το ξέρω και το ξέρετε ότι ως Free Agent θα αποτελέσει το Νο 1 στόχο για κάποιες από τις τοπ ομάδες στην Ευρωλίγκα. Δεν χρειάζεται καν ψάξιμο αυτό. Είναι, όμως, τέτοια η σχέση του με τον Ολυμπιακό, που είναι λογικό να είμαστε όλοι αισιόδοξοι.
ΥΓ3. Ο Ουότερς στην ως τώρα πορεία του κάνει πλάκα – πλάκα, όσα περιμέναμε όταν υπέγραψε. Με καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού του, όπως είπαμε από τη πρώτη στιγμή, το σουτ από τρίπλα, από μέση απόσταση. Έχει πια ακριβώς τον ρόλο που του αναλογεί και το θέμα είναι στα μεγάλα ματς, να βρεθεί σε καλή μέρα. Αν συμβεί αυτό, η προσθήκη του πέρα από φτηνή, θα αποβεί έξυπνη και πετυχημένη.
ΥΓ4. Ο Γκριν για μια ακόμα φορά έμοιαζε με ένα άλλο παίκτη, ξεκινώντας βασικός. Να πω την αμαρτία μου, είμαι μπερδεμένος με τον Έρικ! Κάνει μπαμ ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί ούτε ως παίκτης, ούτε ως χαρακτήρας σε δεύτερους ρόλους, αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πως μπορεί να αποβεί ηγετικός ως πρώτο βιολί σε ομάδες τοπ επιπέδου. Το τεράστιο ερώτημα είναι. Μπορεί σε τοπ ομάδες να κάνει την διαφορά, χωρίς να είναι ο ηγέτης και η πριμαντόνα; Η απάντηση η δική μου, με βάση τα όσα έχω δει, είναι: Ίσως, υπό προϋποθέσεις. Αν δουλέψει πάνω σε αυτό για 1-2 χρόνια κι αν βελτιώσει, δηλαδή, χαμηλώσει, τα επίπεδα του εγωισμού του.
ΥΓ5. Μην αποκλείουμε το γεγονός να καταλήξει στο ΝΒΑ και τους Σπερς από φέτος το καλοκαίρι ο Μιλουτίνοφ.
ΥΓ6. Και κάπως έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, ο Παπανικολάου μοιάζει πια οδεύοντας προς τα 27 του, αυτό που πραγματικά είναι. Ενα τεράστιο κεφάλαιο για τον κορμό ΚΑΙ τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού.
ΥΓ7. Το καλοκαίρι να περιμένετε πολλές και εντυπωσιακές ανακατατάξεις! Αιτία οι μεταγραφές και οι παίκτες που – ξανά – θα χάσει η Ευρωλίγκα από το ΝΒΑ, με τα σάλαρι καπ να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο κάθε σεζόν. Θα αποδειχτεί πως όσα έγιναν το περσινό καλοκαίρι ήταν μόνο η αρχή και δεν βλέπω τρόπο αντίδρασης και προστασίας από τα ευρωπαϊκά κλαμπ. Το μόνο που πρέπει να γίνει και συζητιέται πολύ σοβαρά στο παρασκήνιο, είναι να αυξηθούν κατακόρυφα τα ποσά για τα NBA Out. Η Ρεάλ έδειξε τον δρόμο με τα 4,5 εκατομμύρια Ευρώ στο νέο συμβόλαιο του Σέρχιο Γιουλ.