Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ήταν ένα παιχνίδι με πολύ νεύρο, με ένταση, με αμέτρητες προσωπικές μονομαχίες, με εναλλαγές συναισθημάτων και σασπένς στα τελευταία λεπτά. Δεν ήταν, όμως, ένα ντέρμπι με ποιότητα. Το δείχνει και το χαμηλό σκορ (63-58) αλλά και οι διαχρονικά πιο σημαντικοί ποιοτικοί δείκτες της επίθεσης, που είναι χαμηλοί.
Σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια, αυτό που μένει, μετράει, γράφει την ιστορία και θυμάται ο κόσμος, είναι το αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός πήρε τον πρώτο τελικό, που ίσως λόγω των ιδιαιτεροτήτων που υφίστανται στον Παναθηναϊκό με όλα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο μήνα, είναι πιο καθοριστικός από όλους τους πρόσφατους προηγούμενους πρώτους τελικούς.
Αυτό, όμως, είναι θεωρητικό. Στη πράξη θα φανούν όλα. Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός επικράτησε στη πρώτη και στη τελευταία περίοδο και ο Παναθηναϊκός στις δύο ενδιάμεσες. Μπαίνοντας στο τελευταίο πεντάλεπτο, φαινόταν πως οι πράσινοι είχαν το μομέντουμ και ένα μικρό ψυχολογικό προβάδισμα.
Προηγήθηκαν με 53-56. Οι γηπεδούχοι με ένα επί μέρους σκορ 10-2, είδαν τις καθοριστικές κατοχές σε άμυνα και επίθεση να πηγαίνουν προς το μέρος τους και έτσι έφυγαν από το γήπεδο με αυτό που έψαχναν και ήθελαν, με το 1-0.
Παλιότερα, ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που σε κλειστά ντέρμπι που κρινόταν στα τελευταία λεπτά, είχαν το προβάδισμα. Πλέον, τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών, δείχνουν πως αυτό έχει αλλάξει. Ο Ολυμπιακός είναι πια η ομάδα που διαθέτει την χημεία, την ηρεμία, ίσως το “διάβασμα” και σίγουρα τον ηγέτη στο παρκέ, για να γείρει τη πλάστιγγα με το μέρος του.
Γιατί, ναι, ο Σπανούλης τελείωσε με 0/5 τρίποντα. Πέρα από τους 11 πόντους, όμως, είχε 10 ασίστ και μόλις δύο λάθη. Όποιος βάλει το βίντεο και παρακολουθήσει με προσοχή τι συνέβη από το 53-56 και μετά, θα δει ξεκάθαρα ένα πράγμα.
Η μια ομάδα είχε ένα παίκτη που διάβαζε τις φάσεις και προσπαθούσε να δημιουργήσει την καλύτερη προϋπόθεση για να σκοράρει η ομάδα του και η άλλη έπαιζε κυρίως ατομικό μπάσκετ με 1 vs 1 φάσεις και εμπνεύσεις, χωρίς πολλές – πολλές συνεργασίες.
Αυτό μέτρησε στο τέλος, χωρίς να αποτελεί κανόνα. Εννοείται πως και το άλλο μπάσκετ, αυτό που παίζει ο Παναθηναϊκός μπορεί να κερδίσει, αν οι επιθετικές πριμαντόνες βρίσκονται σε καλή μέρα.
Το καλό για την ομάδα του Πασκουάλ, είναι πως έπαιξε πραγματικά καλή άμυνα. Δυσκόλεψε πάρα πολύ τον Ολυμπιακό, δεν του έδωσε ΟΥΤΕ ένα καλάθι στον αιφνιδιασμό, τον κούρασε πνευματικά και σωματικά. Αν το διατηρήσει αυτό το στοιχείο και έχει διάρκεια στην άμυνα μέσα στη σειρά, έχει τύχη.
Ο Ολυμπιακός λογικά θα πάει πιο απελευθερωμένος στο ΟΑΚΑ. Εκεί που μετά το 2014 κερδίζει πάντα σε τελικούς. Και η πίεση στον δεύτερο τελικό σίγουρα θα βαραίνει περισσότερο τους γηπεδούχους.
Το θέμα είναι, θα έχει την απαιτούμενη ενέργεια ο Ολυμπιακός; Που συνεχίζει να παίζει προβλέψιμο μπάσκετ και όπως ανέφερα πριν λίγο, είναι εκνευριστικά απογοητευτικός στο τρανζίσιον παιχνίδι.
Δεν γίνεται ρε φίλε να μη βάζεις ΟΥΤΕ ΕΝΑ καλάθι από αιφνιδιασμό, μέσα στην έδρα σου, απέναντι σε ένα αντίπαλο που εκδηλώνει αρκετές χωρίς ισορροπία φάσεις στην επίθεση. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Προσωπικά, με ενοχλεί πολύ και δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως ο Ολυμπιακός έφτασε ως τον τελικό στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα όλων των εποχών, αλλά σε πολλά παιχνίδια δεν βάζει ούτε καλάθι στο ανοιχτό γήπεδο κι άλλες φορές, σκοράρει ελάχιστα από τρανζίσιον καταστάσεις.
Πρώτα από όλα, δεν συνάδει και δεν ταιριάζει με το σύγχρονο μπάσκετ. Επίσης, όταν δεν σκοράρεις στο ανοιχτό γήπεδο, δεν “ξεκουράζεται” καθόλου η ομάδα, δεν βρίσκει ρυθμό για το μπάσκετ μισού γηπέδου, δεν πας το σκορ πιο ψηλά.
Αυτό, όμως, δεν γίνεται να αλλάξει στις 28 Μάη. Οπότε, το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς από τον Ολυμπιακό είναι να βελτιώσει την ΤΑΧΥΤΗΤΑ, την κίνηση χωρίς τη μπάλα και τα ποσοστά του στο 5 εναντίον 5.
Αν έρθει ένας τελικός που οι κόκκινοι πάρουν πολλούς πόντους από αιφνιδιασμούς, θα σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός έχει κάνει πολλά λάθη και τα συνδύασε με κακές επιστροφές.
Γρήγορα τα φώτα θα σβήσουν από τον πρώτο τελικό και θα αρχίσουν να… ανάβουν για τον δεύτερο, της Πέμπτης. Αυτή είναι η φύση των διαδοχικών αναμετρήσεων σε σειρές. Ας δούμε κάποια πράγματα για το ματς.
Η ιστορία του πρώτου τελικού
Αμφότερες οι ομάδες ξεκίνησαν με προσανατολισμό να τροφοδοτήσουν το χαμηλό ποστ με Μιλουτίνοφ – Μπουρούση. Ο Σέρβος ήταν αυτός που έκανε τα πρώτα φάουλ, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που ξεκίνησε καλύτερα επιθετικά.
Με δύο τρίποντα από Παπαπέτρου και Πρίντεζη το σκορ πήγε στο 10-4 και λίγο αργότερα στο 15-6 με τις δύο ομάδες να τα… σπάνε παρέα από τις βολές (0/7!!!).
Η πρώτη περίοδος τελείωσε με το σκορ στο 19-10. Ο Ολυμπιακός είχε βάλει 4 τρίποντα και ο Παναθηναϊκός κανέναν. Η διαφορά πήγε για πρώτη φορά πάνω από τους 10 πόντους (24-13), αλλά είχε έρθει η ώρα να αντιδράσει ο Παναθηναϊκός. Με ένα σερί 10-0 μείωσε σε 24-23 και πέρασε μπροστά με 26-27.
Με τον συνήθη ύποπτο Κει Σι Ρίβερς, που έβαλε 10 σχετικά μαζεμένους πόντους! Σε εκείνο το σημείο βοήθησε και ο Αντώνης Φώτσης, αλλά και το γεγονός ότι η πεντάδα που εμπιστευόταν ο κόουτς Σφαιρόπουλος με Ουότερς, Γκριν στα γκαρντ, δεν διέθετε… ίχνος δημιουργίας.
Το ημίχρονο έκλεισε στο 35-33 με τους λογαριασμούς ανοιχτούς και τους φιλοξενούμενους να έχουν επικρατήσει στο δεύτερο δεκάλεπτο με επί μέρους σκορ 16-23.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε σωστά για τον Ολυμπιακό. Με 4 καλάθια μέσα στο ζωγραφιστό. Η παρουσία του Μιλουτίνοφ έδωσε ποιότητα και διαφορετικές διαστάσεις σε μια επιθετική λειτουργία αργή και προβλέψιμη.
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 45-38, αλλά ο Παναθηναϊκός αντέδρασε και με σερί 8-0, που ολοκληρώθηκε με τρίποντο του Ρίβερς στο τρανζίσιο, πήρε ξανά κεφάλι στο σκορ με 45-46. Εκεί, οι πράσινοι έφτασαν τους 16 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο και ήταν το τελευταίο τους καλάθι σε κατάσταση τρανζίσιον. Ο Ολυμπιακός σταθερά… κουλούρα στο τομέα αυτό.
Το ματς δεν άλλαξε μορφή, ρυθμό και μοτίβο μέχρι το 37′. Εκεί που ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 53-56. Τι συνέβη μετά, το έχω γράψει ήδη. Οι πράσινοι πήγαιναν με το ένστικτο στην επίθεση, αλλά δεν τους βγήκε.
Ο Ολυμπιακός με συνεργασίες Σπανούλη – Μιλουτίνοφ κυρίως, βρήκε σφυγμό και λύσεις, έβγαλε τις άμυνες και η πιο καθοριστική ήταν η τάπα του Παπανικολάου από πίσω, στον Κέι Σι Ρίβερς.
Ο Ολυμπιακός νίκησε επειδή δέχτηκε μόνο 8 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο και την ώρα της κρίσης, βρήκε τον τρόπο να πάρει τις σωστές επιλογές και να βάλει τη μπάλα στο καλάθι.
Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με πολύ ταλέντο, που κατά τη γνώμη μου, για να γίνει πιο αποτελεσματική, πρέπει να επιμείνει στο να αυξήσει τις κατοχές που θα εκδηλώνονται με συνεργασίες.
Χρειάζεται μεγαλύτερη ισορροπία στη σχέση ταλέντο (δλδ ένστικτο) – ομαδική συνεργασία.
Είδαμε το πρώτο ματς, πάμε για άλλα, ελπίζουμε πιο ποιοτικά!
Για την διαιτησία δεν έχω να πω πολλά. Αναστόπουλος και Σώμος είχαν λάθη σχετικά ισορροπημένα αριθμητικά για τους δύο μονομάχους. Ο Ψαριανός έπαιξε Παναθηναϊκό.
ΥΓ1. Ο Παπαπέτρου πρέπει να βρει τον τρόπο να διαχειρίζεται πιο αποτελεσματικά τη τεράστια θέλησή του να παίξει καλά και να προσφέρει. Συνεχίζω να υπογράφω στο ότι είναι τεράστιο κεφάλαιο και πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό.
ΥΓ2. Μπράβο στο Μιλουτίνοφ. Αν ήταν και πιο δουλευταράς. Σίγουρα θα παίξει στους Σπερς. Απλά, το καλό σενάριο, που δεν εξαρτάται από τους κόκκινους, είναι να μείνει εδώ για ένα ακόμα χρόνο.
ΥΓ3. Ο Πρίντεζης δεν πατάει καλά εδώ και καιρό. Τόσα χουκ σε τόσα διαδοχικά ματς, ποτέ δεν έχει χάσει. Δεν ξέχασε να εκτελεί. Σίγουρα φταίνε τα πόδια του. Δεν έχει καλή ισορροπία όταν σουτάρει. Το θέμα είναι πως μπορεί να κάνει ένα μεγάλο παιχνίδι και να συμβάλλει σημαντικά, στο να έρθει ο τρίτος διαδοχικός τίτλος στην Ελλάδα.
ΥΓ4. Πολύ καθαρό μυαλό ο Βασίλης. Συνήθως μέσα στη διάρκεια μιας σειράς, βρίσκει ρυθμό και εκτελεστικά. Σημαντικό που βγήκε χωρίς απώλεια ο πρώτος τελικός, έχει μεγάλα σουτ να βάλει, ο Σπανούλης είναι.
ΥΓ5. Αν εξαιρέσεις τα ριμπάουντ, λίγα πράγματα ο Γκριν. Και σταθερά χωρίς δημιουργία. Μεγάλο καλοκαιρινό δίλημμα, θα το αναλύσουμε μετά τους τελικούς.
ΥΓ6. Ο Αγραβάνης παρότι πήρε 13 λεπτά, δεν. Συγκέντρωση, τη χάνει πολύ εύκολα, αν την έχει κιόλας, όταν μπαίνει στο ματς.
ΥΓ7. Τον “Παπ” τον ταλαιπώρησε πολύ, ξανά, ο Ρίβερς. Δεν είναι εύκολο γιατί τον κυνηγάει προσπαθώντας να ανταποκριθεί σε ένα σωρό σκριν. Στο ένας εναντίον ενός, γνώμη μου είναι ότι κολλάει υπερβολικά πάνω του. Είναι μεγαλύτερο κορμί, με πιο μακριά άκρα. Μπορεί να του δίνει μισό μέτρο και να το καλύπτει με την έκρηξη και τα χέρια του, για να μη “τρώει” ενδιάμεσα σουτ και διεισδύσεις. Καθοριστική η τάπα του και ο Κώστας θα είναι μεγάλο κλειδί και σε αυτή τη σειρά.