Τελικοί: Από εδώ και μπρος, ο πιο α@@τος και ο πιο σκληρός

2017-06-03T15:31:58+00:00 2017-06-03T16:49:40+00:00.

Aris Barkas

03/Jun/17 15:31

Eurohoops.net

Ο Νίκος Βαρλάς αναλύει τον δεύτερο τελικό (Τακτική, Διαιτησία, υστερόγραφα) και γράφει για την συνέχεια της σειράς. Από εδώ και μπρος μετράει ποιος είναι πιο α@@δατος και πιο… σκληρός

Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net

Ο δεύτερος τελικός πέρασε κι αυτός στο παρελθόν. Η σειρά βρίσκεται στο 1-1, οι έδρες κρατάνε ως τώρα και πλέον το βλέμμα στρέφεται στον τρίτο τελικό, που είναι πολύ καθοριστικός και θα μας… δείξει προς τα που πάει η κούπα.

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, ας θυμηθούμε τι έγινε την Πέμπτη, ας αναλύσουμε τον αγώνα και ας μοιραστούμε σκέψεις.

Η ανάλυση του δεύτερου τελικού

Το πρώτο ημίχρονο συνολικά, είχε καλύτερο ρυθμό, υψηλότερα ποσοστά και εν τέλει, πιο άρτια ποιότητα και θέαμα, από αμιγώς μπασκετικής άποψης. Ο Παναθηναϊκός στα πρώτα λεπτά πίεζε επιθετικά τη μπάλα από την επαναφορά, προσπαθώντας να οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε λάθη.

Ο Φελντέιν ξεκίνησε ζεστός με δύο τρίποντα, αλλά ο Ολυμπιακός ισορρόπησε την αναμέτρηση με κυριαρχία επιθετικά μέσα στη ρακέτα. Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ πήρε πολλές μάχες σε άμυνα και επίθεση από τον Γιάννη Μπουρούση και επίσης ο Κώστας Παπανικολάου σε 3 ποστ απ επιθέσεις με υπέρ του μις – ματς, έβαλε 3 καλάθια σε ισάριθμες προσπάθειες.

Η πρώτη περίοδος εξέπνευσε με τον Ολυμπιακό μπροστά 17-20. Οι δύο προπονητές άνοιξαν το ροτέσιον, οι πεντάδες άλλαζαν συνεχώς και τα πιο ασυνήθιστα σχήματα τα είδαμε από τον Σφαιρόπουλο. Αναμενόμενο, ελλείψει και του Σπανούλη.

Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 23-27, αλλά οι πράσινοι με ένα σερί 12-3, προηγήθηκαν με 35-30. Ο λόγος; Οι φιλοξενούμενοι συνέχιζαν να ψάχνουν το διάβασμα των μις – ματς όχι μόνο στο “5”, αλλά κυρίως στα φόργουορντ και σε αυτό τον τομέα ήταν κάκιστος ο Ντόμινικ Ουότερς.

Πολύ διστακτικός, δεν απειλούσε, σταματούσε τη τρίπλα συνεχώς ακόμα και όταν δεν πιεζόταν και εκεί που ο Ολυμπιακός είχε ένα λάθος στο πρώτο δεκάλεπτο, έκανε 5 μαζεμένα σε αυτό το διάστημα.

Ο Σφαιρόπουλος έβγαλε τον Αμερικανό – κάπως καθυστερημένα και ας είναι μικρό το ροτέσιον, το παιδί δεν μπορούσε να βοηθήσει – κι αμέσως η επίθεση του Ολυμπιακού άρχισε να λειτουργεί ξανά φυσιολογικά και αποτελεσματικά.

Ωραίες δημιουργίες που κατέληξαν σε 2 καλάθια του Πάτρικ Γιανγκ και σημαντική δράση από τον Πρίντεζη, που πέρα από τους 6 πόντους στο ημίχρονο, είχε και 5 ασίστ.

Μετά τα πρώτα 20 λεπτά, ο Παναθηναϊκός σούταρε με 14/29 (με 4/9 τρίποντα), είχε 17 ριμπάουντ, 7 ασίστ και 7 λάθη. Η ομάδα του Πασκουάλ σκόραρε μέχρι αυτό το σημείο 14 πόντους κοντά στο καλάθι και 7 στο τρανζίσιον.

Ο Ολυμπιακός σούταρε με 16/28 (με 4/9 τρίποντα επίσης), είχε 12 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 7 λάθη, τα έξι από αυτά στη δεύτερη περίοδο. Οι κόκκινοι είχαν πάρει 22 πόντους από το ζωγραφιστό, αλλά για μια ακόμα φορά 0 από κάθε κατάσταση αιφνιδιασμού.

Στο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν σε θέση οδηγού με 41-39 και οι λογαριασμοί ήταν ανοιχτοί για τις δύο ομάδες.

Σίγουρα ο Πασκουάλ ήθελε περισσότερο τρανζίσιον παιχνίδι και πιο αποτελεσματική άμυνα κάτω από το καλάθι, ενώ στόχος του Ολυμπιακού ήταν να μειώσει τα λάθη, να συνεχίσει να κάνει ζημιά εκτελεστικά και δημιουργικά μέσα από το ζωγραφιστό και από εκεί και πέρα να περιμένει κάποια μεγάλα σουτ.

Δεύτερο ημίχρονο

Με τους ίδιους προσανατολισμούς που παρατηρήσαμε στην αρχή του αγώνα, ξεκίνησαν οι ομάδες και στην επανάληψη. Ο Παναθηναϊκός είδε τον Γιάννη Μπουρούση να κάνει ένα ξέσπασμα με καλάθια, νίκες σε διεκδικούμενες μπάλες και επιθετικά ριμπάουντ, κάτι που σχετιζόταν και με την αδυναμία του Μιλουτίνοφ να τον ματσάρει 100% λόγω των προβλημάτων με τα φάουλ.

Ο Παναθηναϊκός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έβρισκε το δρόμο προς το καλάθι κατείχε τα γκέμια στο ρυθμό του ντέρμπι, αλλά ο Ολυμπιακός επίσης έβρισκε τρόπους να αντιδράει και να μένει κολλημένος στον αντίπαλό του.

Στο τελευταίο και καθοριστικό δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός μπήκε με κληρονομιά +6 πόντων (59-53) έχοντας ήδη πάρει 8 παραπάνω πόντους από ελεύθερες βολές.

Το λάθος του Ολυμπιακού που στοίχισε

Η ομάδα του Σφαιρόπουλου έκανε ιδανικό ξεκίνημα στη 4η περίοδο με τρίποντα από τους Γκριν και Πρίντεζη. Το πιο σημαντικό είναι πως πριν συμπληρωθεί το μισό του δεκαλέπτου, ο Παναθηναϊκός είχε 5 ομαδικά φάουλ και ο Ολυμπιακός ένα, κάτι που δεν το εκμεταλλεύτηκαν οι κόκκινοι ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση.

Κακή διαχείριση σε αυτό το κομμάτι, που στοίχισε.

Επιθετικά χωρίς τον Σπανούλη να τροφοδοτεί τους ψηλούς και με τον Μιλουτίνοφ εκτός αγώνα με φάουλ, δεν μπορούσε να ακουμπήσει τη μπάλα συστηματικά στο ποστ και είτε να σκοράρει, είτε να εκμεταλλευτεί το μπόνους και να πάει στις βολές.

Αμυντικά άφησε αναίτια τον Παναθηναϊκό να σκοράρει με 2 κόουστ του κόουστ, χωρίς να δώσει ομαδικά φάουλ, που θα σταματούσαν το τρανζίσιον και θα ανάγκαζαν τους πράσινους να ξεκινήσουν την επίθεση από την αρχή, απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Κάπως έτσι ενώ ο Ολυμπιακός είχε μειώσει σε 64-62, πήγαμε αρχικά στο 68-63 και λίγο αργότερα στο 71-66 και στο 78-71 στο 38′. Οι κόκκινοι αντέδρασαν και πάλι και με ένα σερί 5-0, έφτασαν πάλι σε απόσταση αναπνοής (78-76).

Ο Τζέιμς σκόραρε μπροστά στον Μπιρτς σε 1 vs 1 παιχνίδι, ο Πρίντεζης αστόχησε σε χουκ, ο Μπιρτς αστόχησε σε ένα φόλοου ολομόναχος, που θέλει… προσπάθεια να το χάσεις, ο Παππάς ήταν ψύχραιμος στις βολές και κάπου εκεί τελείωσαν όλα, χάθηκε η ευκαιρία ενός μεγάλου μπρέικ και ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε τη σειρά.

Ο Παππάς (12π) και ο Γκάμπριελ (5π) έβαλαν τους 17 από τους 25 πόντους του Παναθηναϊκού στο καθοριστικό τελευταίο δεκάλεπτο.

Οι πράσινοι ολοκλήρωσαν τον δεύτερο τελικό με 26/52 σουτ (8/15 τρίποντα), 24/32 βολές, 31 ριμπάουντ, 11 ασίστ και 13 λάθη.

Πήραν 30 πόντους μέσα από τη ρακέτα, 11 από δεύτερες ευκαιρίες, 9 από αιφνιδιασμούς και 40 από τον πάγκο τους.

Ο Ολυμπιακός τελείωσε με 29/62 (10/25 τρίποντα) σουτ και +5 κατοχές, 12/16 βολές, 34 ριμπάουντ, 16 ασίστ και 13 λάθη. Έβαλε 36 πόντους στο ζωγραφιστό, 14 από δεύτερες ευκαιρίες, 6 πόντους στο τρανζίσιον και 28 από το πάγκο του.

Η συνολική εικόνα σε μια παράγραφο

Ο Ολυμπιακός χωρίς τον ηγέτη και καλύτερο παίκτη του και με δύο πολύ σοβαρές απουσίες (Λοτζέσκι, Χάκετ) ανεξάρτητα από το αν λείπουν καιρό, έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ στην επίθεση, χτύπησε το ματς στα ίσια μέχρι το τέλος και θα μπορούσε να είχε νικήσει αν έπαιζε καλύτερη άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο και αν εκμεταλλευόταν πιο στοχευμένα και σωστά το μπόνους με τα 5 ομαδικά του Παναθηναϊκού.

Βέβαια, για αυτό θα χρειαζόταν και ο Μιλουτίνοφ που πρόλαβε να παίξει 17 σπαστά λεπτά γιατί οι διαιτητές τον έβαλαν όλιγον τι, στο σημάδι.

Ο Ολυμπιακός είναι πιο συμπαγής ως ομάδα, με πιο σταθερές δομές, καλύτερη χημεία και περισσότερους Έλληνες ικανούς να βγουν μπροστά σε αυτή τη σειρά. Πρέπει να το αποδείξει, όμως, στο παρκέ στη διάρκεια της σειράς.

Ο Παναθηναϊκός διαθέτει πολύ ταλέντο, είναι απρόβλεπτος και αν βρεθεί σε καλή μέρα και παράλληλα συναντήσει ένα Ολυμπιακό αγχωμένο, αργό και σε μέτρια βραδιά, μπορεί να κάνει τη ζημιά.

Ο Ολυμπιακός που μέχρι το 2014 δεν είχε νικήσει ΠΟΤΕ σε τελικό στο ΟΑΚΑ, έφτασε στο σημείο να χάσει εκεί σε σειρά τελικών για πρώτη φορά μετά το 5ο ματς του 2014.

Μια νίκη και σουίπ το 2015, δύο μπρέικ και πρωτάθλημα το 2016. Είναι ξεκάθαρο πως πέρα από τις αγωνιστικές ισορροπίες, έχουν διαφοροποιηθεί και οι ψυχολογικές. Αυτός είναι και ο λόγος που το τρίτο διαδοχικό πρωτάθλημα, είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Για να συνεχίσει να έχει ο Ολυμπιακός το πάνω χέρι στην Ελλάδα και να αποκτήσει πια ξεκάθαρα άλλον… αέρα απέναντι στο μεγάλο του αντίπαλο.

Περί διαιτησίας, ομαδικά και ατομικά

Πάμε στο αγαπημένο θέμα των Ελλήνων οπαδών, ΜΟΝΟ όταν χάνει η ομάδα τους φυσικά. Γιατί, είναι δεκάδες οι νίκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού επί μικρομεσαίων ομάδων στην Α1 ή απέναντι σε μεγάλες ομάδες στην Ευρωλίγκα με εξαιρετική – ευνοϊκή διαιτησία που ΠΟΤΕ κανένας οπαδός δεν βγάζει κιχ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις που μόνο σπάνιες δεν είναι, από μονόφθαλμοι δικαστές με οπαδικά γυαλιά, γίνονται Κινέζοι.

Συνολικά, αν κρίνουμε τα 40 λεπτά της αναμέτρησης, θεωρώ πως η διαιτησία έπαιξε Παναθηναϊκό με μια υποσημείωση. Τα παλιότερα χρόνια (2004-2014) συνήθως οι διαιτητές ξεκινούσαν ψιλό – ισορροπημένα και όσο τα ντέρμπι των τελικών όδευαν προς το τέλος τους, είτε απλά βοηθούσαν τους πράσινους (2007,2008,2011), είτε είχαν 1-2 κρίσιμες στο τέλος αποφάσεις που επηρέαζαν άμεσα το αποτέλεσμα (2009), είτε γεννούσαν απροκάλυπτες διαιτητικές αδικίες (2004 – Σπόρτινγκ) και μεγάλες σφαγές (τρίτος τελικός ΟΑΚΑ – 2010).

Το βράδυ της Πέμπτης αυτό δεν συνέβη. Αυτό που προσωπικά είδα παρακολουθώντας το ματς δύο φορές, είναι ξεκάθαρη εύνοια του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο και σταθερή εύνοια στο σημαντικό ματσάρισμα Μπουρούσης – Μιλουτίνοφ και πιο νορμάλ διαιτησία στο δεύτερο και κυρίως στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Στο πρώτο μισό του αγώνα οι διαιτητές έδειξαν ανοχή σε πολλά φάουλ που έκαναν οι γηπεδούχοι με χέρια (κυρίως) και πόδια στην πίεση στα 4/4 του γηπέδου και είχαν διαφορετικά κριτήρια στο πως σφύριζαν τις επαφές. Πιο εύκολα στους γηπεδούχους, πιο σπάνια στους φιλοξενούμενους.

Επίσης διαδραμάτισε ρόλο η διαχείριση στο κρίσιμο ματσάρισμα στο 5. Κάθε επαφή του Μιλουτίνοφ ήταν φάουλ και η αλήθεια είναι πως τα 4 από τα 5, σφυρίζονται. Αλλα είναι καθαρά φάουλ, άλλα περισσότερο στη κρίση του διαιτητή, αλλά υπήρχε επαφή.

Το θέμα είναι πως δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση απέναντι στον Γιάννη. Ο Μπουρούσης που κέρδισε 7 φάουλ, προστατεύτηκε στις επαφές και αμυντικά και επιθετικά. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι 2 φάουλ του Σέρβου απέναντί του μετά από τρομερές μάχες των δύο για καλύτερη θέση, όταν ο Μπουρούσης προσπαθούσε να υποδεχτεί τη μπάλα στο ποστ.

Από τη στιγμή που αφήνεις τον επιθετικό να κλειδώνει χέρια και να σπρώχνει (κατά τη γνώμη μου σωστά στα μεγάλα ματς που οι γκρι πρέπει να προσαρμόζονται στο Physical Game, αλλά με ομοιόμορφα κριτήρια) για να πάρει καλύτερη θέση, άσε και τον αμυντικό να τσεκάρει, να σπρώξει να φλερτάρει με την επαφή πάνω στην εκτέλεση. Αν δε το κάνεις, έχεις διαφορετικά κριτήρια.

Και μη ξεχνάμε πως με τον Μπιρτς μετριότατο, ο Μιλουτίνοφ είναι πια ξεκάθαρα ο πιο σημαντικός σέντερ του Ολυμπιακού και ο παίκτης που έκρινε τον πρώτο τελικό στο τελευταίο τρίλεπτο με τις συνεργασίες του με τον Σπανούλη.

Η διαιτησία σφύριξε Παναθηναϊκό σε όλο το πρώτο ημίχρονο, βοήθησε τους πράσινους να βρίσκουν σκορ από τις βολές σε σημεία που είχαν πρόβλημα και αγωνιστικό και ψυχολογικό, αδίκησε τον Μιλουτίνοφ, αλλά στα τελευταία 10 λεπτά κυρίως, που ο Ολυμπιακός ήταν μέσα στο παιχνίδι και μπορούσε να κερδίσει, τον άφησαν να παίξει μπάσκετ και να χάσει (τις ευκαιρίες του). Κάτι που παλιότερα, πολλές φορές δεν γινόταν.

Προσωπικά, επειδή δεν κατέβηκα από το Πλανήτη Άρη χθες, δέχομαι τις διαιτησίες έδρας, γιατί τις βλέπω ακόμα και στα πλέι οφ του ΝΒΑ. Αλλά να ισχύει το ίδιο σε όλες τις έδρες. Όχι μόνο στη μία.

Πάμε και μια ατομικά. Πηλοϊδης πολύ καλός, δίκαιος σε γενικές γραμμές, είναι εκείνος που ουσιαστικά… κράτησε το παιχνίδι.

Παναγιώτου κακός. Πολλά λάθη, τα περισσότερα εις βάρος του Ολυμπιακού. Απλά, σε αντίθεση με άλλο παλιότερο τελικό, όσο το ματς πήγαινε προς το τέλος του δεν πήρε πολλά σφυρίγματα καιι άφησε τον Πηλοϊδη να διαχειριστεί τα κρίσιμα λεπτά.

Μάνος. Απαράδεκτος. Πρέπει να τιμωρηθεί.

TIP: Ο Σφαιρόπουλος, αλλά και όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού (Πρίντεζης, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Μιλουτίνοφ) που μίλησαν δημόσια μετά τον 2ο τελικό, δεν έκαναν καμία αναφορά στη διαιτησία. Μήπως ξέρουν ότι όλα κρίνονται στο παρασκήνιο και δεν είναι δική τους δουλειά να ασχοληθούν; Μήπως γνωρίζουν πως όταν ασχολείσαι με τη διαιτησία 1. Δεν της αλλάζεις τη πρόθεση 2. Χαλάς το μυαλό σου και παίζεις με μικρότερη συγκέντρωση από τη μάξιμουμ, άρα χειρότερα από ότι μπορείς;

Μπα, λογικά άλλος θα είναι ο λόγος. Ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ο Σφαιρόπουλος θα΄ναι μασόνοι, πιόνια του συστήματος και υπάλληλοι του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Καλως ήλθατε στη παρασιτική λογική των οπαδών – δικαστών των Social Media.

Με την δικτατορία της βλακείας δεν τα βάζεις. Είναι ανίκητη. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προστατεύσεις τη ψυχική σου ηρεμία, με κάθε κόστος.

Όποιος κερδίσει, θα το πάρει

Ο αγώνας της Κυριακής, εδώ που φτάσαμε είναι ο πιο κρίσιμος. Όλα γίνονται και έχουμε δει ανατροπές και από 2-1.

Πιστεύω, όμως, με κριτήριο τα συν και τα μείον των δύο ομάδων φέτος, πως όποιος νικήσει τον τρίτο τελικό στο ΣΕΦ, είναι αυτός που στο τέλος θα πάρει και το πρωτάθλημα.

Ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα της επιστροφής του Σπανούλη. Πρέπει να είναι ΠΟΛΥ καλύτερος στην άμυνα από ότι στο ΟΑΚΑ, πρέπει επιτέλους να τρέξει περισσότερο και να προσπαθήσει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για αιφνιδιασμούς, πρέπει πάση θυσία να κινηθεί πιο γρήγορα σε καταστάσεις μισού γηπέδου (με λιγότερη τρίπλα και περισσότερη κίνηση χωρίς τη μπάλα) και να εκτελεί με μεγαλύτερη ταχύτητα τα συστήματά του.

Αν τα κάνει αυτά, μπορεί να νικήσει χωρίς καρδιοχτύπια στο τέλος. Αν είναι ο Ολυμπιακός του πρώτου τελικού, πιθανότατα θα έχουμε δραματικό φινάλε και όπου… κάτσει η μπίλια.

ΥΓ1. Μας έχεις τρελάνει ρε Έρικ… Ο τύπος τα έβαλε όλα σε ένα ακόμα ματς χωρίς Σπανούλη, αλλά το φοβερό είναι πως δεν είχε πολλή ώρα τη μπάλα στα χέρια του! Και σε 27 λεπτά δεν έκανε ούτε μια ασίστ. Δεν είναι ότι έδειξε βελτίωση στο τομέα που υστερεί, τη δημιουργία. Έβαλε 3 τρίποντα με γρήγορες εξόδους και εκτελέσεις πίσω από τα σκριν και δύο τρομερά δύσκολα με πρόσωπο υπό πίεση αντιπάλου και χρόνου.

Γιατί δεν τα κάνει αυτά πιο συχνά και με Σπανούλη; Η μια εύκολη απάντηση είναι ότι παίζει λίγο μαζί με τον αρχηγό. Προφανώς ο Σφαιρόπουλος θεωρεί ότι με Βασίλη – Γκριν στα γκαρντ, δύσκολα βγαίνει η άμυνα. Σεβαστό, αλλά δεν πρέπει να ληφθεί κάποιο ρίσκο αν χρειαστεί; Θεωρητικά όλα τα φόργουορντ και όλα τα πεντάρια είναι καλοί αμυντικοί, άρα κάπως μπορεί αυτό το δίδυμο να… καλυφθεί από τους επόμενους στη πίσω γραμμή της άμυνας. Επίσης, σε μεγάλα ματς έχουμε δει τόσο το Σπανούλη, όσο και το Γκριν να παίζουν καλή προσωπική άμυνα.

ΥΓ2. Με εξαίρεση τα ριμπάουντ, πραγματικά κακός ο Μπιρτς. Εντάξει το να μη βάλει ούτε ένα καλάθι απόντος του Σπανούλη, είναι κάτι που φοβάσαι ότι μπορεί να συμβεί. Να μη βγάλει ούτε μια άμυνα πάνω στα γκαρντ του ΠΑΟ μετά από αλλαγές; Μεγάλη και αρνητική έκπληξη. Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο ο Γιανγκ στα 7 λεπτά που πάτησε παρκέ, παρά ο Κεμ στα 15 που τον είδα.

ΥΓ3. Εξαιρετική άμυνα ο Ιωάννης (και) στον Ρίβερς, αλλά με 25 λεπτά συμμετοχής, περιμένω πολλά περισσότερα πράγματα από ένα τρίποντο. Δυστυχώς, έχει χάσει έδαφος ως τεσσάρι δύο σεζόν τώρα. Όλα δείχνουν πως την επόμενη σεζόν θα είναι μόνο στο τρία. Αν συνηθίσει και δουλέψει στο να παίρνει τα σποτ απ σουτ που του αναλογούν και να κάνει σωστά κοψίματα στη base line από το 3, θα πάει πολύ καλά την επόμενη σεζόν. Το θέμα είναι τώρα να βοηθήσει, για να κατακτηθεί ο τίτλος.

ΥΓ4. Απελπισία ο Ουότερς στο κατέβασμα της μπάλας. Όσο έπαιζε, γινόταν αυτόματα ζημιά. Δεν φταίει το παιδί, όμως. Κακά τα ψέματα και πέρυσι (Ουόρικ) και φέτος όταν χτύπησε ο Χάκετ, οι προσθήκες που έγιναν δεν βοήθησαν την ομάδα και τους… γνωστούς που κάνουν υπερβάσεις σχεδόν κάθε χρόνο, όσο τους άξιζε. Προφανώς τα κριτήρια είναι πάνω από όλα οικονομικά για τις προσθήκες μεσούσης της σεζόν.

ΥΓ5. Πολύ καλός ο Αγραβάνης όσο έπαιξε και δεν μπορείς να μη σταθείς στους 9 πόντους σε 9 λεπτά. Αφήστε που για μένα είναι το καλύτερο “πακέτο” σε πόδια, ταχύτητα, κορμί για να ματσάρει τον Σίνγκλετον και να του δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Πιστεύω πως άξιζε να παίξει παραπάνω. Πως θα γινόταν αυτό; Να έμενε μέσα στα τελευταία 5 λεπτά (μετά την αποβολή του Μιλουτίνοφ) ως ΣΕΝΤΕΡ. Όπως έγινε στο Βελιγράδι, με τον Ερυθρό Αστέρα.

ΥΓ6. Ο Πρίντεζης τα έδωσε όλα για μια ακόμα φορά, συμπλήρωσε ξανά το 30λεπτο και η ζωή συνεχίζεται. Εξακολουθεί να είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημαντικός για το παιχνίδι του Ολυμπιακού, συνεχίζει να χάνει κάποια λει απ, που έχει αποδείξει πως τα’ χει. Ο λόγος; Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο από κούραση στα πόδια.

ΥΓ7. Καλός ο Παπανικολάου, που πρέπει κάποια στιγμή να βρει κάποια μεγάλα σουτ στη σειρά, καλός και ο Μάντζαρης που τον περιμένει καυτό καλοκαίρι.

×