Του Λευτέρη Μούτη/ moutis@eurohoops.net
Μετά από 19 χρόνια όλα μοιάζουν πιο αχνά και ξεθωριασμένα στη μνήμη όλων. Συνήθως. Όχι πάντα. Και για τον Θεό των κροατικών παρκέ, τον Ευρωπαίο Μάικλ Τζόρνταν, τον γιο του διαβόλου, τον Μότσαρτ του μπάσκετ, αυτό δεν ισχύει. Δεκαεννέα χρόνια μετά το θάνατο του Ντράζεν Πέτροβιτς ακόμα στοιχειώνει το μυαλό όλων των φιλάθλων το τι θα γινόταν αν εκείνη τη μοιραία μέρα στις 7 Ιουνίου 1993 δεν…
Ο Αλεξάνταρ Πέτροβιτς μίλησε στο Εurohoops.net λίγο μετά από μια ακόμα επίσκεψη στο τάφο του αδερφού και συμπαίκτη του στο Ζάγκρεμπ, εστιάζοντας αρχικά στις έντονες αναμνήσεις που έχουν διατηρηθεί σε όλους τους φίλους του μπάσκετ.
“Είναι εντυπωσιακό και απίστευτο πόσο πολύ τον θυμάται ο κόσμος. Το καταλάβαμε και φέτος, όταν η μητέρα μου και εγώ πήγαμε στο Σπλιτ, όπου ιδρύθηκε ένας καινούριος σύλλογος με το όνομα “Ντράζεν Πέτροβιτς”. Είναι μεγάλη τιμή να είσαι μέρος των αναμνήσεων για τον Ντράζεν. Ο κόσμος τον θυμάται ακόμα σαν έναν εκπληκτικό άνθρωπο και αθλητή» λέει ο Άτσα και έπειτα, θυμάται τον τρόπο που ο Ντράζεν έγινε μεγάλος.
Δεν ήταν μόνο το ταλέντο του, αλλά κυρίως η δουλειά του: «Το πιο εντυπωσιακό πράγμα για αυτόν ήταν η βελτίωση του κάθε χρόνο. Όταν έπαιζε στη Σιμπένικ δεν μπορούσε να ελέγξει το χέρι του από μακριά. Δούλεψε πολύ με το σουτ του και έτσι στο τέλος της καριέρας του έγινε ο καλύτερος σουτέρ. Ηξερε το πρόβλημα που είχε, δούλεψε σκληρά για αρκετό καιρό χρόνο με το χρόνο και τη στιγμή του θανάτου του βρισκόταν στην καλύτερη περίοδο της καριέρας του».
Ο Ντράζεν είχε πολλές επιτυχίες σε ομαδικό επίπεδο και με την εθνική Κροατίας, αλλά τι ήταν αυτό που έλειψε περισσότερο από το παγκόσμιο μπάσκετ μετά τις 7 Ιουνίου 1993; Ο Άτσα ξεκίνησε να εκφράζει τις σκέψεις του λέγοντας ότι «το κροατικό μπάσκετ έχασε έναν μεγάλο ηγέτη. Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά τον Ντράζεν. Μας οδήγησε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, όπου κατακτήσαμε το ασημένιο μετάλλιο στον τελικό απέναντι στην πραγματική Dream Team. Δεν είμαστε όμως, μόνο εμείς. Ολοι τον θυμούνται, παντού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα. Εχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους λευκούς σουτέρ».
O Ατσα έζησε πολλά τα τελευταία 19 χρόνια, αλλά υπήρξε κάποια στιγμή που θα ήθελε να είχε τον αδερφό του στο πλάι του; «Σε αυτή την περίπτωση δεν θα απαντήσω κάτι σχετικό με το μπάσκετ, αλλά περισσότερο για την οικογένεια μου. Ο Ντράζεν ήταν ανύπαντρος και μου έλειψε πολύ σε μένα και στα δυο μου παιδιά όλα αυτά τα 19 χρόνια», απαντά και αυτή είναι η αλήθεια, έστω κι αν ο θρύλος του αδερφού του παραμένει ακόμα ζωντανός.