Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Τι είναι προτιμότερο, να χάνεις ένα παιχνίδι με μεγάλη διαφορά ή στις λεπτομέρειες στο τέλος; Αν πιάσουμε τα βασικά, δεν υπάρχει προτιμότερος τρόπος να χάνεις. Αν πιάσουμε τον Παναθηναϊκό, που έχει χάσει με όλους τους τρόπους, το προτιμότερο είναι όταν χάνει, και χάνει συχνά, να μη του αφήνει ψυχολογικά.
Γιατί ήδη είναι στις δύο “συγγνώμες” προς τον κόσμο, μία από τον Λεωνίδα Κασελάκη για τη συντριβή από τον Ερυθρό Αστέρα (81-48) και δύο από τον Ιωάννη Παπαπέτρου για την ήττα από τη Ζαλγκίρις (76-69) του 0-9 αμέσως πριν.
Θα μπορούσαμε να είχαμε και τρίτη “συγγνώμη”, για την ήττα από τη Μπάγερν Μονάχου (81-78), αλλά αυτή θα έπρεπε να ήταν από τον ίδιο προς τον εαυτό του. Δικό του παιχνίδι έχασε, άλλωστε.
Θα έβαζα και μία τέταρτη, τσάμπα είναι, από τους διαιτητές προς τον εκείνον, που δεν είδαν στα -2:06 πως μετά από το deflection του Γιώργου Παπαγιάννη η μπάλα βγήκε εκτός με τελευταίο άγγιγμα από τον Οθέλο Χάντερ. Αντί ο Παναθηναϊκός να έχει την ευκαιρία να ξεφύγει κι άλλο από το 72-76 μπαίνοντας στην “crunch time”, η Μπάγερν Μονάχου μείωσε σε 74-76 στα -1:50. Αλλά άμα δε σε θέλουν οι διαιτητίες μία, το χρονόμετρο δε σε θέλει δύο. Για 6″ δεν είχε την ευκαιρία να κάνει “challenge” και να διορθώσει το λάθος των διαιτητών, αφού ο νέος κανονισμός ορίζει πως το παιχνίδι πρέπει να έχει περάσει στο τελευταίο δίλεπτο.
Όλα στραβά, που λένε.
Για τα υπόλοιπα στραβά από εκεί κι έπειτα ευθύνεται το κακό του το κεφάλι, η κακή του η ψυχολογία κι η κακή του η τύχη.
- Το κακό του το κεφάλι: -1:36 (74-76) – Λάθος από τον Ντάριλ Μέικον
Ο 26χρονος Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ είχε τραβήξει πάνω του όλη την άμυνα της Μπάγερν Μονάχου κι ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν ελεύθερος στη γωνία, ήταν, όμως, επιπόλαιος στην πάσα κι έστειλε τη μπάλα ένα βήμα πιο πίσω από εκεί όπου ήταν ο “Πάπι”.
- Η κακή του η ψυχολογία: -46,8″ (74-76) – 0/2 ελεύθερες βολές από τον Οκάρο Ουάιτ
Ο “Ρο” μετρούσε 10/10 ελεύθερες βολές στην Ευρωλίγκα, 2/2 εκ των οποίων στο ίδιο παιχνίδι, ωστόσο, σπατάλησε μοναδική ευκαιρία να δώσει στον Παναθηναϊκό προβάδισμα +2 κατοχών στο πιο σημαντικό χρονικό σημείο του παιχνιδιού. Αντί να έχει την πολυτέλεια να δεχθεί ακόμη και τρίποντο και να έχει ακόμα το προβάδισμα, το τρίποντο από τον σταματημένο Βλάντιμιρ Λούτσιτς μπροστά από τον Ντάριλ Μέικον τον έστειλε στο -1.
Πιστεύω, πάντως, πως σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, σε αυτό το παιχνίδι, σε αυτό το σκορ και σε αυτό το χρονικό σημείο, οποιοσδήποτε κι αν ήταν στη γραμμή, όχι μόνο ο 29χρονος Αμερικανός πάουερ φόργουορντ, θα σούταρε ή 2/2 ή 0/2. Αν ευστοχούσε στην πρώτη, θα ευστοχούσε και στη δεύτερη. Αν αστοχούσε στην πρώτη, θα αστοχούσε και στη δεύτερη. Ήταν και παραμένει τέτοια η ψυχολογία από τις πολλές ήττες κι η πίεση για το αποτέλεσμα που η πρώτη ελεύθερη βολή ή θα ανέβαζε όποιον παίκτη θα ήταν στη γραμμή ή θα τον έριχνε.
Το γεγονός πως ήταν ένας παίκτης με 100% ευστοχία μέχρι τότε και σε έναν Παναθηναϊκό που παραδόξως είχε το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωλίγκα πριν από το παιχνίδι (83,6%) κι εν τέλει σούταρε με 70,8% (17/24) απλώς έδωσε πιο δραματικό τόνο.
- Η κακή του η τύχη: -12″ (77-76) – Μπες-βγες aka “φτύσιμο” της μπάλας στο τρίποντο από τον Ντάριλ Μέικον
Ο 26χρονος Αμερικανός σούτινγκ έκανε για αρκετή ώρα το πιο σοβαρό του παιχνίδι στην επίθεση, αφού δεν εκβίαζε προσπάθειες (του χαρίζω το τρίποντο που δέχθηκε “STOP” από τον Ντεσόν Τόμας, αφού το παιχνίδι ήταν ακόμα στο 35′ κι ακολούθησε το εύκολο λάθος από τον “Νέντο” σε δικό του κλέψιμο για να έρθει το τρίποντο από τον Βλάντιμιρ Λούτσιτς για το 66-70 στο 36′) και δημιουργούσε για τους άλλους (career-high 6 ασίστ). Κι ενώ είχε την ευκαιρία να επανορθώσει για τη λάθος πάσα λίγο νωρίτερα, είδε τη μπάλα να μη του κάνει το χατίρι.
Προσωπικά, δε θα έδινα σε άλλον το σουτ, απλώς δεν ξέρω αν θα ήθελα αυτό να ήταν τρίποντο ή δίποντο ή ίσως κάποιο drive για την πιθανή επαφή και τις ελεύθερες βολές. Ακόμη κι έτσι, όμως, η επιλογή δεν ήταν κακή. Το σουτ ήταν καλό, αλλά “αλλά…”.
Κάπου εδώ να τονίσω πως πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε το παραμικρό ή να εφεύρουμε διάφορά να χρεώσουμε σε ένα παίκτη που είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας και σκοράρει 16,9 πόντους με 70% στα δίποντα, 44,4% στα τρίποντα και 88,5% στις ελεύθερες βολές.
Μακάρι να μη το κάνει ούτε ο ίδιος τώρα με τον εαυτό του. Γιατί το τελευταίο που θέλει τώρα ο Παναθηναϊκός να έχει, όχι έναν (βλ. Οκάρο Ουάιτ), δύο που να κατηγορούν τον εαυτό τους.
Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έπεσε στο 2-9 στην Ευρωλίγκα κι ενώ ακολουθεί το ντέρμπι “αιωνίων” στο ΣΕΦ (22/11, 19:30/ΕΡΤ3), το πρώτο στη Stoiximan Basket League μετά από τις 13/2/19 κι εκείνη την αποχώρηση του Ολυμπιακού στο ημίχρονο, από το ΟΑΚΑ, από την κατηγορία. Ένα παιχνίδι που αν το πάρει ο Παναθηναϊκός θα δώσει πίσω το ενδιαφέρον για την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο, αν το πάρει ο Ολυμπιακός τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα πια.
Λένε πως σε αυτά τα παιχνίδια δεν παίζει ρόλο τι έχει προηγηθεί για κανέναν εκ των δύο, κάτι που αποδείχθηκε και στο αντίστοιχο παιχνίδι της περασμένης χρονιάς στην Ευρωλίγκα (77-88), ωστόσο, πιστεύω πως αυτή τη φορά υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί, ο Ολυμπιακός, ακόμη κι αν πάει στο τζάμπολ με back to back ήττες από την Εφές στο Sinan Erden Dome κι από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο ΣΕΦ, όπου δε χάνει. Και γιατί έχει γενικά καλύτερο momentum, και γιατί, ακόμη κι όταν τους ξεχνά στον πάγκο ο Γιώργος Μπαρτζώκας, έχει σαφώς μεγαλύτερο rotation από ό,τι ο Παναθηναϊκός που δίνει DNP σε παίκτη που τον χρυσοπλήρωσε για τα δεδομένα του για να του κάνει τη διαφορά (βλ. Γιόγκι Φέρελ).
Κατά τα άλλα, είναι τέτοια η εποχή κι η φάση που περνάει ο Παναθηναϊκός που δεν ξέρω πόσο ευεργετική μπορεί να είναι μία πιθανή νίκη επί του “αιωνίου” αντιπάλου και δη εκτός έδρας. Όχι μόνο αν θα μπορεί να είναι το turning point για καλύτερες εμφανίσεις και καλύτερα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα, αλλά και για να κερδίσει πίσω τον κόσμο του. Αν δεν του αρκεί η καζούρα μίας ημέρας.
Ό,τι και να γίνει, όμως, φοβάμαι πως η εικόνα στις εξέδρες στο αμέσως επόμενο παιχνίδι με τη Ζενίτ (25/11, 21:30/novasports prime) του Μάνου Παπαδόπουλου και του Τσάβι Πασκουάλ θα είναι απογοητευτική στα όρια του αρνητικού ρεκόρ προσέλευσης στην ιστορία της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Απογοητευτική όση η απογοήτευση του κόσμου να βλέπει τον Παναθηναϊκό των έξι ευρωπαϊκών να βολοδέρνει για δεύτερη διαδοχική χρονιά στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης.
Χωρίς να είναι ανταγωνιστικός.
Χωρίς να είναι αξιοπρεπής.
Χωρίς να υπάρχει προοπτική, όχι βελτίωσης, στο μέλλον.
Μακάρι ο κόσμος που έγινε Παναθηναϊκός μέσα από το μπάσκετ να κρατήσει κόντρα. Να εμποδίσει την ποδοσφαιροποίηση. Ήδη, πάντως, μοιάζει αρκετά σε άλλα σημαντικά κομμάτια με πρώτο και χειρότερο την παρουσία/απουσία ενός ιδιοκτήτη που δεν ασχολείται πια…
ΥΓ. Χρωστούσε ένα καλό παιχνίδι ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ωστόσο, οι 17 του πόντοι σταμάτησαν στο 27′ (51-59). Έκτοτε είχε κατά σειρά 0/1 ελεύθερη βολή, 0/1 τρίποντο και 0/1 δίποντο, όλα στα υπόλοιπο της τρίτης περιόδου. Βγήκε από το παιχνίδι στο 30′ (59-60), επέστρεψε στο 36′ (63-70) και δεν είχε άλλη προσπάθεια για σουτ. Τη μοναδική φορά που θα μπορούσε, ίσως θα είχε κάνει και τη διαφορά κιόλας, ο Ντάριλ Μέικον του έστειλε τη μπάλα λίγο πιο δίπλα από ό,τι θα έπρεπε.
ΥΓ2. Χρωστάω κι εγώ από την ήττα από τη Ζαλγκίρις (76-69) να του δώσω credit πως βγήκε ως αρχηγός να μιλήσει αμέσως μετά.
ΥΓ3. Πείτε με τρελό και τέτοια ώρα τέτοια λόγια, αλλά έχω την εντύπωση πως ο “Νέντο” είχε σκοπό να αστοχήσει επίτηδες στη δεύτερη ελεύθερη βολή στα 7,9″ κι ενώ είχε μειώσει σε 79-77. Η καμπύλη που έδωσε στη μπάλα παραήταν μεγάλη, γενικά και σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη, ενώ σαν να σάστισε μόλις ευστόχησε. Από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσαν (βλ. block out) ο Γιώργος Παπαγιάννης ή ο Οκάρο Ουάιτ να είχαν πάρει το ριμπάουντ ή έστω να είχαν σκαμπιλίσει προς τα πίσω τη μπάλα.
