Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Η ώρα είναι περασμένες 04:00. Από τις 02:00-02:30 κάθομαι στον καναπέ στο σαλόνι, μπροστά από το lap top και σκέφτομαι αν θα γράψω τώρα blog για την ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης (68-71) στο ΟΑΚΑ ή θα κοιμηθώ και θα γράψω το πρωί. Ή το μεσημέρι, τότε ξυπνάω συνήθως.
Ψέματα, σιγά μη σκέφτομαι αυτό τόση ώρα. Κάψιμο στο YouTube με παλιά rants του Μπιλ Μπερ (για εμπέδωση) και παλιές αφηγήσεις του Ματ Ντέιμον στον Μπιλ Σίμονς (βλ. “The Ringer”) για τον Τομ Κρουζ, τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Στάνλεϊ Κούμπρικ, τον Ντέιβιντ Φίντσερ και ΤΟΝ Τζακ Νίκολσον. Α, ναι, και “Boogie Nihgts” να παίζει στο “mute” στο STAR.
Γιατί, πραγματικά, τι διαφορετικό να γράψω από αυτά που δεν είδε από μόνη της η πλειοψηφία; Και τι που δεν είχε ήδη δει και στον χαμένο τελικό του Super Cup με τον Ολυμπιακό στη Ρόδο. Ή που δεν είχα ήδη γράψει και τότε.
Μία ομάδα με νέο προπονητή, δέκα νέους παίκτες, αλλά τραυματία τον starting πόιντ γκαρντ, μία ομάδα που κάποτε τρόμαζε κάθε αντίπαλο και τώρα τρομάζει η ίδια μη χαθεί από νωρίς η χρονιά, προσπάθησε να νικήσει μία από τις ομάδες που συγκαταλέγονται στα φαβορί για πρόκριση στο Final Four της Ευρωλίγκας και δεν τα κατάφερε.
Αυτά γενικά. Και τώρα τα (πιο) ειδικά:
- Ο Μάριους Γκριγκόνις σούταρε 2/14 εντός πεδιάς, αντί των 0/9 τις προάλλες
- Ο Γιώργος Παπαγιάννης είχε τον Έντι Ταβάρες να του κάνει μπασκετικό bullying, αντί του Μουσταφά Φαλ τις προάλλες
- Κι όλος ο Παναθηναϊκός ζορίστηκε να πλησιάσει τους 70 πόντους, αντί των 50 τις προάλλες
Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά ήταν όντως μία καλή ευκαιρία να νικήσει, κυρίως για ψυχολογικούς και… πιστωτικούς λόγους (ακολουθεί όντως copy-paste από το προηγούμενο blog) “γιατί η ομάδα μαζί με τη δυναμική και τους στόχους έχει χάσει και τις αντοχές της στην υπομονή”.
Τώρα άρχισε και για τη Ρεάλ Μαδρίτης η χρονιά, έχει κι αυτή τις απουσίες της (εκτός οι Νάιτζελ Ουίλιαμς-Γκος, Κάρλος Αλοσέν, Ρούντι Φερνάντεθ, Αλμπέρτο Αμπάλδε, Άνταμ Χάνγκα κι Άντονι Ράντολφ), ήταν και πρεμιέρα, ήταν και στο ΟΑΚΑ, όπου ήθελες να δώσεις στον κόσμο κάτι να ελπίζει για τη συνέχεια, ωστόσο, η άμυνα (10κλ., 19λ. η Ρεάλ Μαδρίτης), επιθετική, με τον παίκτη να ακολουθεί σωστά τον προσωπικό αντίπαλο και σωστές αλλαγές όποτε χρειάστηκαν, δεν κατάφερε να κρύψει τις αδυναμίες στην επίθεση.
Τουλάχιστον η άμυνα φαντάζει μία σταθερά σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια. Με την επίθεση τι θα γίνει είναι το ερώτημα.
Κι άντε, ο starting σούτινγκ γκαρντ μέτρησε 2/14. Ε, μία, δύο, τρεις, δέκα, πόσες φορές ξανά θα τα χάσει όλα; Κάποια στιγμή θα τα βάλει. Άλλοι συνεχίζουν άτολμοι.
- Πέντε σουτ (0/2δίπ., 1/1τρίπ., 2/4β.) σε 24:28 είναι λίγα για τον Ματέους Πονίτκα. Κι ας έχει δέκα ημέρες στην ομάδα. Άμα δε σουτάρει κι αυτός, ποιος θα σουτάρει;
- Τέσσερα σουτ (1/3δίπ., 0/1τρίπ.) σε 17:32 είναι λίγα και για τον Γιώργο Καλαϊτζάκη. Κι ας είχε 5 κλεψίματα. Μία χρονιά στο ΝΒΑ άμυνα τον μαθαίνανε/έμαθε να παίζει;
Και μιλάμε για τους δύο σμολ φόργουορντ, ε. Ή για δύο παίκτες από τους υπολογίσιμους στο rotation.
“Σουτάρετε, έτσι μπαίνει το καλάθι!”, που θα φώναζε κι ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας.
Ας ελπίσουμε πως με την επιστροφή του Νέιτ Ουόλτερς, το ξένο 4άρι όόόταν έρθει και προσαρμοστεί και γενικά με την πάροδο του χρόνου η ομάδα θα ρολάρει καλύτερα. Όπου “ρολάρει καλύτερα” βάλτε πως δε θα γυροφέρνουμε μετά βίας τους 70 πόντους.
Αλλιώς φοβάμαι πως θα είναι ctrl+V και ctrl+V κάθε παιχνίδι blog…
ΥΓ. Όσο βαρύς/αργός είναι ο Αρτούρας Γκουντάιτις τόσο μπάσκετ ξέρει. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σέντερ του Παναθηναϊκού έπαιξε πλάτη τον αντίπαλο, ρόλαρε πάνω του και σκόραρε και δε μπορώ. Ας ήταν ο Ντζάναν Μούσα, δεν πειράζει.
ΥΓ2. Η διαφορά είναι στη μία κατοχή, το παιχνίδι θέλει λιγότερο από ένα λεπτό για το τέλος, έχεις χάσει “πέναλτι” (βλ. τελευταίο άστοχο τρίποντο από τον Μάριους Γκριγκόνις), πας για την άμυνα κι ο άλλος, λέγε με “Σέρχιο Γιουλ”, πάει και βάζει τρίποντο με ταμπλό σχεδόν με την κορυφή. Μόνο ο Παναθηναϊκός τρώει τέτοια τρίποντα. Κι ας τα έκαναν μαντάρα οι Γκριγκόνις & Παπαγιάννης που του έδωσαν τόσο χώρο όσο ήθελε για να εκτελέσει.
ΥΓ3. Τίμιος Σέρχιο Γιουλ, πάντως. Σκόραρε, πανηγύρισε λίγο παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε, ύψωσε το δεξί χέρι για να απολογηθεί στην εξέδρα.
ΥΓ4. Αν ήμουν ο Μάριο Χεζόνια θα σταματούσα να δίνω συνεντεύξεις για τον Παναθηναϊκό. Φτάνει, ρε!