Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Δεν ξέρω πόσοι με διαβάζετε, αλλά, όσοι αντέχετε κάθε φορά και φτάνετε μέχρι τέλους (sic), θα έχετε παρατηρήσει πως συχνά-πυκνά ζητάω να μου προτείνετε και τηλεοπτικές σειρές να δω. Στην πραγματικότητα, όμως, τις κινηματογραφικές ταινίες προτιμούσα ανέκαθεν. Άλλο που ζούμε στην εποχή του NETFLIX, του HBO και πάει λέγοντας.
Μεγάλωσα “χτίζοντας” τα σινεμά στα Γιάννενα (κυρίως “Γρανάδα” & “Ορφέας”, λιγότερο “Πολυθέαμα” κι ακόμη λιγότερο “Μπίτα”) και “σηκώνοντας” όλα τα video clubs της πόλης, αρκετές φορές κάνοντας και περισσότερο από μία ώρα για να επιλέξω ποιες βιντεοκασέτες, πληθυντικός πάντα, θα νοίκιαζα, ακόμη κι όταν η αφίσα μίας καινούριας ταινίας στη βιτρίνα με “παρακαλούσε” να τη νοικιάσω αμέσως.
Από τις πρώτες αφίσες που έχουν μου μείνει “κρεμασμένες” στη μνήμη είναι “Η Σιωπή των Αμνών” (1991), η οποία μου τραβούσε διαρκώς το βλέμμα, όποτε άλλαζα δρομολόγιο επιστροφής από το 8ο Δημοτικό Σχολείο και περνούσα έξω από ένα video club στη Στοά Σάρκα.
Καμία, όμως, αφίσα δε θυμάμαι όσο μία συγκεκριμένη: “Field of Dreams” (1989). Τυγχάνει να είναι κι η Νο.1 ταινία στη δική μου λίστα.
Το μάτι που έπεφτε κάθε ημέρα πάνω της στα χρόνια μου στο δημοτικό, θέλοντας και μη, αφού ο ιδιοκτήτης του video club απέναντι από την είσοδο-έξοδο στην “Ακαδημία” την είχε αφήσει στη βιτρίνα μέχρι τα χρώματα να ξεθωριάσουν από τον ήλιο. Δεν την είχα δει τότε την ταινία, ίσως γιατί νόμιζα, όπως όλοι, πως πραγματευόταν το μπέιζμπολ. Δεν είχα ιδέα. Όπως ιδέα δεν είχαν όλοι όσοι συμφώνησαν να μεταφράσουν τον τίτλο σε “Ο Ξυπόλητος Τζο”.
Όπως και να ‘χει, η ταινία δεν έχει να κάνει με το μπέιζμπολ, με κανένα άθλημα, έχει να κάνει με κάτι πιο μαγικό, που ούτε θέλω να περιγράψω για να μη κάνω spoiler, αλλά ούτε νομίζω πως μπορώ και να περιγράψω μόνο με λόγια, όσο παράδοξο κι αν είναι αυτό.
Από αυτή τη μαγεία της ταινίας θα δανειστώ ό,τι λέει η πρώτη “φωνή” που ακούει ο “Ρέι Κινσέλα”/Κέβιν Κόστνερ στην έναρξη: “If you build it, he will come”. Είναι κι η ατάκα που θέτει σε εφαρμογή κι όλη την ιστορία.
Όχι, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν έχτισε στον Παναθηναϊκό γήπεδο από την αρχή για να ξεπροβάλλουν από τις εξέδρες οι μορφές του ένδοξου παρελθόντος. Από την άλλη, το deal που πέτυχε, γιατί περί επιτυχίας πρόκειται, προσωπικής στην προκειμένη περίπτωση, για την παραχώρηση του ΟΑΚΑ για τα επόμενα 49 χρόνια μπορεί να αποτελέσει το “χτίσιμο” για κάτι εξίσου μαγικό κι αντάξιο όλων όσα μας είχαν συνηθίσει ο αείμνηστος πατέρας του κι οι αλησμόνητοι θείοι του.
Στην τελική, μετά από τρία χρόνια που ο Παναθηναϊκός περιφέρεται σαν χαμένος στην Ευρωλίγκα και τερματίζει δεύτερος στην Ελλάδα, μόνο τα όνειρα μας έχουν μείνει πια. Και σε αντίθεση με γήπεδα και ρόστερ, τα όνειρα δεν κοστίζουν.
Ό,τι κοστίζει ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ δήλωσε διατεθειμένος να καλύψει ξανά για τη δημιουργία μίας ομάδας που θα πρωταγωνιστεί ξανά στο υψηλότερο επίπεδο. Μακάρι.
If you build it, Panathinaikos will come…
Διαβάστε επίσης: