Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
To Game 2 στο ΟΑΚΑ αρχίζει, ο Τζέικ Κοέν έχει ήδη 10 πόντους στο 6′ (14-14), η Μακάμπι Τελ Αβίβ ξεφεύγει με 16-25 στο 9′ με 11/14 σουτ εντός παιδιάς, καθένα από τα οποία συνόδευε ένα εκκωφαντικό βουητό δυσφορίας από την εξέδρα.
“Enter” Κώστας Σλούκας, enter Ιωάννης Παπαπέτρου.
Οι δυο τους σκόραραν 15+6 πόντους από τους επόμενους 30 του Παναθηναϊκού (46-38 στο 18′), ο “Πάπι” απέτρεψε άλλους τόσους, η δυσφορία έφυγε, η ευφορία ήρθε. Μέχρι ο Αντόνιους Κλίβελαντ να νομίσει πως είναι ξανά στο ΝΒΑ (12π. από 64-46 στο 26′ μέχρι το 75-70 στο 33′), όπου ως γνωστόν (δήθεν) δεν παίζουν άμυνα, για να ζορίσει ξανά το πράγμα. Τότε ήταν ώρα για τον Ματίας Λεσόρ να “enter” στην εξίσωση (6π. από το 71-68 στο 32′ μέχρι το 79-70 στο 36′). Προσθέστε και το νέο τρίποντο του Ιωάννη Παπαπέτρου αμέσως μετά (82-70 στο 36′).
(87-91)+(95-79)÷2=1-1
Συγγνώμη για τα μαθηματικά μου, έχω μεν πατέρα μαθηματικό, αλλά πήγα (επίτηδες) Γ’ Δέσμη.
Κι αν σε αντίθεση με τη νίκη το 1-1 εντός έδρας δεν είναι για πανηγυρισμούς, το δύσκολο πέρασε για τον Παναθηναϊκό.
Καμία σχέση πως είχε να νικήσει σε παιχνίδι playoffs από τις 17/4/18 κι εκείνο το Game 1 με τη Ρεάλ Μαδρίτης (95-67) στο ΟΑΚΑ και μετρούσε εφτά διαδοχικές ήττες έκτοτε. Δεν πα’ να γίνονται κείμενα κάτι τέτοια. Μόνο ο Ιωάννης Παπαπέτρου κι ο Ντίνος Μήτογλου συνδέουν το “τότε” με το “τώρα”. Είναι όπως η ολική επαναφορά από τη 17η θέση στη 2η που γράφουμε τελευταία. Μόνο ο Μάριους Γκριγκόνις (κι ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης κι ο Λευτέρης Μαντζούκας) ενώνει το “πέρυσι” με το “φέτος”.
Το δύσκολο πέρασε για τον Παναθηναϊκό είχε βρεθεί στο 0-1. Τελεία. Άντε, να προσθέσω πως είχε βρεθεί στο 0-1 από μία ομάδα που δεν είχε νικήσει στα προηγούμενα τρία παιχνίδια. Χωρίς τον Κέντριν Ναν στο πρώτο; Χωρίς τον Κέντρικ Ναν. Χωρίς τον Κώστα Σλούκα και τον Λούκα Βιλντόζα στο δεύτερο; Χωρίς τον Κώστα Σλούκα και τον Λούκα Βιλντόζα στο δεύτερο. Κι η Μακάμπι Τελ Αβίβ δεν είχε τον Ουέιντ Μπόλντγουϊν τώρα.
Άτιμο πράγμα η ρημάδα η πίεση, ιδίως μετά από break στην πρεμιέρα. Πλέον ο Παναθηναϊκός αναζητά τουλάχιστον ένα στο “Aleksandar Nikolic” Hall (πρώην Pionir). Το ιδανικό θα είναι να το καταφέρει στο αμέσως επόμενο παιχνίδι (30/4, 20:00), ειδάλλως η πίεση θα επιστρέψει. Μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός αισιοδοξεί ξανά, λίγο περισσότερο όποιο άλλο 1-1 στην ιστορία των best-of-five σειρών από τη στιγμή που τα επόμενα δύο παιχνίδια θα διεξαχθούν χωρίς θεατές.
Παραλίγο και θα έγραφα “θα το ζήσουμε κι αυτό”, αλλά ξέχασα τότε που τα όλα παιχνίδια διεξάγονταν παντού χωρίς θεατές λόγω πανδημίας του COVID-19. Τώρα μόνο η ιγμορίτιδα (απών ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ λόγω και μυϊκού σπασμού στην αριστερή γάμπα, οιονεί απών ο Κέντρικ Ναν) να μας το β(γ)άλει από τη μύτη….
ΥΓ. Έχετε δει το viral video με τον ποδηλάτη που τρώει πέσιμο από καμιά 15αριά -δεν ξέρω πόσα- σκυλιά; Έτσι “ΗΣΥΧΑ, ΡΕ!” φωνάζω κι εγώ τις τελευταίες ημέρες, αλλά προς πάσα κατεύθυνση. Μπάσκετ είναι.
ΥΓ2. Το όλο θέμα με τον καλύτερο παίκτη επιθετικά στην Ευρωλίγκα το άρχισε ο δικός μας Βαγγέλης Παπαδημητρίου. Τον έχω δώσει στεγνά και στο “Αιώνιο Podcast”. “Πιστεύεις αξίζει να τον ρωτήσω ξανά ή το κάναμε λύσσα;”, με ρώτησε πριν από το Game 1. “Ε, ναι. Εξυπακούεται με τον Ουέιντ Μπόλντγουϊν από την άλλη”, του απάντησα. Ο Κέντρικ Ναν δεν έχει καν διψήφιο μέσο όρο στα Games 1 & 2 (9π.), χώρια τα 3 λάθη και κάτι άμυνες με τα μάτια, ενώ ο Ουέιντ Μπόλντγουϊν σκόραρε 15 στην πρεμιέρα και τραυματίστηκε. Άνθρωπο για άνθρωπο δεν έχει αφήσει όρθιο η κατάρα του Eurohoops. Το αναφέρω μη τυχόν και γυρίσει τούμπα (για τον K-Nunn).