Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός πέτυχε μια καλή και χρήσιμη από όλες τις απόψεις νίκη στο ΟΑΚΑ. Για το πλεονέκτημα έδρας, για τη ψυχολογία με την οποία θα ταξιδέψει στη Μαδρίτη. Πάνω από όλα για τον εαυτό του και τον κόσμο του. Που είχαν βαρεθεί αυτή τη νωθρή, άοσμη, ανεξήγητα και εκνευριστικά κακή εικόνα στο ΟΑΚΑ, σε τόσα και τόσα παιχνίδια.
Παλιότερα, οι πράσινοι ήταν καλύτερη ομάδα, πιο έμπειρη και με περισσότερη προσωπικότητα. Από ένα σημείο κι έπειτα, ο Ολυμπιακός συνέχισε να χάνει στο ΟΑΚΑ και σου έδινε εντύπωση πως το πάθαινε από… συνήθεια! Παρότι τα τελευταία χρόνια, είναι ομάδα πιο ποιοτική και εσχάτως πιο έμπειρη από την νυν εκδοχή του Παναθηναϊκού.
Το συγκεκριμένο διπλό, μπορεί να αποτελέσει απαρχή για να “σπάσει το απόστημα” ο Ολυμπιακός και να διαφοροποιήσει την ψυχολογία με την οποία εδώ και 15 χρόνια αγωνίζεται σε αυτό το γήπεδο. Είναι νωρίς ακόμα, θέλει δουλειά κι αρκετές ακόμα νίκες. Φάνηκε, όμως, σε αυτό το ματς πως ο Ολυμπιακός βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, βαδίζει στο σωστό μονοπάτι.
Ο άνθρωπος που ευθύνεται περισσότερο για την “δραματική” αλλαγή σε σχέση με ότι είδαμε στον χαμένο αγώνα κυπέλλου, είναι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Κάθε ντέρμπι, άλλη βραδιά, μια διαφορετική ιστορία. Σε αυτό, ο τύπος έδωσε ρεσιτάλ. Σε όλους τους τομείς στους οποίους επεκτείνεται η δουλειά ενός προπονητή.
Το ξεκίνημα…
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε στο ντέρμπι με μια νωθρότητα… συνηθισμένη όταν μπαίνει στις μάχες με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, αλλά αυτό κράτησε 2-3 λεπτά. Οι πράσινοι ευτύχησαν να έχουν ένα πολύ παραγωγικό Βλάντο Γιάνκοβιτς (10 πόντους στη πρώτη περίοδο) και πέρα από τον διεθνή φόργουορντ, η στόχευση για να σκοράρουν, ήταν να “ταίσουν” με μπάλες τον Μπατίστα στο χαμηλό ποστ.
Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 8-4, αλλά ο Ολυμπιακός “απάντησε” με ένα σερί 12-2. Ο λόγος της άμεσης αντίδρασης? Ανέβασε τον βαθμό συγκέντρωσής του, είχε καλύτερα – πιο γρήγορα – ροτέσιον στην άμυνα και στην επίθεση σταμάτησε να βιάζεται και κυκλοφορούσε καλύτερα τη μπάλα.
Η ισορρόπηση
Δύο διαδοχικά τρίποντα από Μάντζαρη και Πρίντεζη βοήθησαν την ομάδα να “πατήσει” καλύτερα στο παρκέ επιθετικά και ανάγκασαν τους γηπεδούχους να προσέξουν περισσότερο την περιφερειακή τους άμυνα και να ανεβάσουν πιο ψηλά τη πίεσή τους.
Αυτό, δημιούργησε χώρο δράσης στο χαμηλό ποστ. Πέτυχε 2 καλάθια ο Μπράιαντ Ντάνστον (που έχασε 2 αμυντικά ριμπάουντ στα ίσια από τον Μπατίστα και ως συνήθως χρεώθηκε με 2 γρήγορα φάουλ), έβαλε το λιθαράκι του και ο Χάντερ όταν τον αντικατέστησε και συνολικότερα η επιθετική λειτουργία ήταν αρκετά άρτια.
Οι παίκτες του Ιβάνοβιτς αντέδρασαν με 1-2 καλές άμυνες και 1-2 φάσεις στο τρανζίσιον (με Παππά) και το δεκάλεπτο βρήκε τον Ολυμπιακό μπροστά με 18-22. Γρήγορα στο 2ο, οι κόκκινοι δημιούργησαν διαφορά 8 πόντων (18-26) αλλά ο Παναθηναϊκός έβρισκε τρόπους να απαντάει και να μένει πολύ κοντά.
Τι έπρεπε να κάνει
Ο Ολυμπιακός όφειλε να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, διαβάζοντας τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού και το παιχνίδι του να διέπεται από στοχευμένους προσανατολισμούς. Στην επίθεση να εκμεταλλευτεί την έλλειψη του Τζέιμς Γκιστ. Δηλαδή, να “χτυπήσει” τόσο στο χαμηλό ποστ, όσο και στα πόδια όλων των ψηλών του Ιβάνοβιτς, μετά από κάθε αλλαγή που προέκυπτε στα σκριν.
Στην άμυνα, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έπρεπε να κάνουν 2 απλά πράγματα. Να προστατέψουν τη ρακέτα από το προβλέψιμο παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο ποστ με τον Μπατίστα (συγγνώμη, αλλά όταν απειλείς στο ζωγραφιστό αποκλειστικά με ένα παίκτη, που κάνει πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα προβλέψιμος είσαι) και να είναι γρήγορες οι περιστροφές τους και τα Close Out τους στην αδύναμη πλευρά.
Κυρίως όταν πήγαινε βοήθεια στον Ουρουγουανό κι αυτός πάσαρε στο σωστό τάιμινγκ, κατάσταση που δημιουργούσε πλεονέκτημα στη προσπάθεια του Παναθηναϊκού να βγάλει ελεύθερο σουτ από τη περιφέρεια.
Ανεξήγητο με Μπατίστα
Ο Ολυμπιακός συνέχισε να έχει το προβάδισμα και την εικόνα της καλύτερης ομάδας σε όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Αλλά, αδυνατούσε να σταματήσει τον Μπατίστα. Που στο πρώτο ημίχρονο έβαλε 11 πόντους (με 4/4 δίποντα), μάζεψε 7 ριμπάουντ και έφθειρε με 6 φάουλ τους 2 σέντερ του Ολυμπιακού! Τρία από τον Ντάνστον (το τρίτο ανακάλυψη) και 3 από τον Χάντερ!
Πως γίνεται να λείπει ο Γκιστ που είναι ο πιο αθλητικός ψηλός των πράσινων και ο Μπατίστα να παίζει μόνος εναντίον όλων των ψηλών του Ολυμπιακού, ένας Θεός (του μπάσκετ) το ξέρει…
Στο ημίχρονο (34-38 μπροστά ο Ολυμπιακός) ο Παναθηναϊκός πήρε 21 από τους 34 πόντους του από 2 μόλις παίκτες (Γιάνκοβιτς/Μπατίστα), ενώ οι κόκκινοι επέδειξαν περισσότερη πολυφωνία. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στο πρώτο μέρος? Οι 2 μονομάχοι είχαν ακριβώς τις ίδιες κατοχές! Πολύ καλός σε αυτό το διάστημα ο Ντάρντεν, με συνεισφορά στην επίθεση και αποτελεσματική άμυνα πάνω στο Διαμαντίδη.
Το “τέλειο” δεκάλεπτο!
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με ιδανικό τρόπο για τον Ολυμπιακό. Στα πρώτα 74” η ομάδα έβαλε 7 πόντους και πήγε τη διαφορά στο +11 (34-45). Πως προσπάθησε να επιστρέψει και να κλείσει τη διαφορά ο Παναθηναϊκός? Με το γνωστό τρόπο. Η μπάλα στο Μπατίστα και Άγιος ο Θεός. Είτε να τελειώσει αυτός τη φάση, είτε να πασάρει στην αδύναμη πλευρά της άμυνας, όταν έρθει πάνω του η βοήθεια.
Το αποτέλεσμα ήταν να παίρνει πόντους από τις βολές. Το καλό ήταν πως η ομάδα είχε ηρεμία και καθαρό μυαλό στην επίθεση. Κανείς δεν έπαιζε ατομικά, η μπάλα γύριζε μέχρι να βρεθεί η καλύτερη δυνατή επιλογή κι αυτή η προσέγγιση παρήγαγε συνεχώς ελεύθερα περιφερειακά σουτ. Ο Πρίντεζης αυτή τη περίοδο ήταν “ζεστός” και από το τρίποντο, ενώ ο Βασίλης Σπανούλης είχε σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Με την άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του, “τάιζε” τους πάντες. Μια έβλεπε πάσες στις γωνίες, την άλλη τροφοδοτούσε τους ψηλούς στο σωστό τάιμινγκ, όταν το αποφάσιζε “πλήγωνε” τον Παναθηναϊκό με πολύ δύσκολα τελειώματα, δείγματα της μεγάλης κλάσης του.
Το μοναδικό μελανό σημείο στη τρίτη περίοδο ήταν το 4ο φάουλ του Ντάνστον. Αναγκαστικά αποσύρθηκε τη στιγμή που πραγματικά ήταν 100% στο πνεύμα του αγώνα και θύμιζε τον περσινό Μπράιαντ.
Ο Ολυμπιακός, όμως, είχε λύσεις. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χωρίς να ανοίξει το ροτέισον έκανε τις σωστές αλλαγές στο κατάλληλο τάιμινγκ και φάνηκε πως από πριν είχε πολύ σωστά στο μυαλό του όλα τα ματσαρίσματα. Τρανή απόδειξη η έλευση του Αγραβάνη στο παιχνίδι, όταν ο Ιβάνοβιτς βλέποντας τον Μπατίστα κουρασμένο, προσπάθησε να δημιουργήσει ως σημείο αναφοράς, δημιουργίας και σκορ τον Μαυροκεφαλίδη.
Ο “μικρός” τον… δάγκωσε! Όσο έπαιξε βοήθησε πάρα πολύ και τέτοια διαστήματα σε μεγάλα παιχνίδια από παιδιά που μπαίνουν στο 2ο και 3ο ροτέισον, διαχωρίζουν τις καλές ομάδες από τις μεγάλες ομάδες. Ο Ολυμπιακός όταν έπεσε η αυλαία της τρίτης περιόδου είχε ένα +14 στα χέρια του (48-62). Τέλειο δεν υφίσταται σε κανένα τομέα της ζωής, είναι απροσδιόριστο. Αλλά, ας πούμε ότι οι κόκκινοι παρουσίασαν το τέλειο δεκάλεπτο! Με επί μέρους σκορ 14-24 με χειρουργική ακρίβεια στην εκτέλεση της τακτικής τους, με τον αντίπαλο να βάζει ελάχιστα καλάθια εντός παιδιάς.
Καθαρό μυαλό, όχι παιχνίδι με το χρόνο
Τι έπρεπε να κάνει ο Ολυμπιακός τη τελευταία περίοδο με το πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει στα 30 λεπτά μάχης? Να συνεχίσει να είναι απόλυτα προσηλωμένος στο παιχνίδι του αμυντικά και επιθετικά ΧΩΡΙΣ να σκέφτεται – κοιτάζει το σκορ και το χρόνο. Όταν είσαι καλύτερη ομάδα, δεν έχεις το παραμικρό λόγο να μπεις στη διαδικασία μιας τέτοιας προσέγγισης, που είναι επικίνδυνη. Ιδίως το να αρχίσεις να παίζεις με το χρόνο, επειδή διαθέτεις διψήφια διαφορά στα χέρια σου.
Ο Παναθηναϊκός πήγε στο μπόνους των βολών… συγκλονιστικά νωρίς στη 4η περίοδο. Συνάμα, ο Ολυμπιακός αστόχησε σε κάποιες αρκετά σωστά εκτελεσμένες επιθέσεις. Δεν μπήκε μια, δύο, τρεις, ήρθε ο Πρίντεζης και έσταξε πάλι τριποντάκι!
Ο Μπατίστα συνέχιζε να παλεύει λυσσαλέα (και μπράβο του), αλλά από τους πράσινους έλειπε αυτή τη φορά κάτι πολύ σημαντικό. Μια ηγετική εμφάνιση από περιφερειακό παίκτη. Προς το τέλος, ο Ολυμπιακός έχασε για λίγο την συγκέντρωσή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα πανεύκολο τελείωμα από το Χάντερ.
Οι γηπεδούχοι σκάρωσαν τη τελευταία προσπάθειά τους να κλείσουν τη ψαλίδα και να δημιουργήσουν μια… προϋπόθεση – ελπίδα νίκης. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος πάλι πήρε τάιμ άουτ ακριβώς εκεί που έπρεπε (με τους πράσινους να μειώνουν στους 8 πόντους 2.23” πριν το τέλος) και ξανά μετά από τάιμ άουτ, η αντίδραση του Ολυμπιακού ήταν άψογη.
Σωστές αποστάσεις στις 2 επόμενες άμυνες, άριστο τριγωνάκι στην επίθεση, που κατέληξε σε καλαθάρα του Ντάρντεν (και φάουλ που δεν δόθηκε στο τελείωμα) και το τρίποντο – τελειωτικό χτύπημα από τον ηγέτη της ομάδας, τον Βασίλη Σπανούλη.
Που έβγαλε όλη την πίεση και όλα όσα έχει ακούσει σε αυτό το γήπεδο από το 2010 κι έπειτα. Δεν κατάλαβα γιατί ένα νεύμα (που νοηματικά σημαίνει δεν σας ακούω) τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή. Από που και ως που? Ήταν προσβλητικό? Δηλαδή μπορεί ο κόσμος στο ΟΑΚΑ ΚΑΙ στο ΣΕΦ να βρίζει τις μανάδες και τις γυναίκες των παικτών μαζικά και ο αθλητής δεν δικαιούται να εκτονώσει την πίεσή του με τέτοιο τρόπο (όχι χειρονομία προσβλητική ή οτιδήποτε άλλο μεμπτό) όπως γίνεται χωρίς αντιδράσεις σε όλες τις προηγμένες πολιτισμικά χώρες στο κόσμο?
Τέλος πάντων. Δεν χρειάζεται να χάσουμε χρόνο από τη ζωή μας με ό,τι επακολούθησε. Ούτε με τις δηλώσεις – δηλητήριο. Ας ασχοληθούν αυτοί που εγκάλεσε, με τη περίπτωσή του.
Όχι με το Βασίλη φυσικά. Με τον αγνό(?) και αηδιασμένο φίλαθλο, από ένα… νεύμα του Σπανούλη.
Προφανώς επιλέχθηκε τυχαία ένας φίλαθλος, να κάνει δηλώσεις αγανάκτησης.
Ο οποίος μετά βρέθηκε και στα αποδυτήρια (έκπληξη) και έριξε κι άλλες κατάρες στον αρχηγό του Ολυμπιακού.
Όλα αυτά, το πιθανότερο είναι να μην αλλάξουν ποτέ στην Ελλάδα. Γιατί δεν υπήρχε ποτέ και δεν έχουμε αποδείξεις πως υφίσταται τώρα κρατική και κυβερνητική βούληση να αλλάξουν. Δεν μιλάω για τώρα. Συνολικά, για τα τελευταία 30 χρόνια.
Μετράει περισσότερο πως ο Ολυμπιακός ήταν απόλυτα κυρίαρχος στο παρκέ και κέρδισε πολύ δίκαια. Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε το ντέρμπι με +8 κατοχές, αλλά δεν απείλησε καν. Ήταν μονοδιάστατος, είχε ως απόλυτο μοχλό στην επίθεση τον Μπατίστα και του στοίχισε και η αστοχία στα τρίποντα (5/30), τη στιγμή που για εκτός έδρας ματς και δη για… ΟΑΚΑ, οι ερυθρόλευκοι σούταραν εξαιρετικά έξω από τα 6μ.75, τουτέστιν 10/23.
Ας μείνουμε σε αυτό που διαφοροποιήθηκε, γιατί έγινε αγώνας μπάσκετ, ο Ολυμπιακός νίκησε άνετα – πολύ σπάνιο – μέσα στο ΟΑΚΑ και αυτό δεν γίνεται κάθε μέρα.
Η ομάδα πήγε εκεί απόλυτα ήρεμη και συγκεντρωμένη. Έπαιξε το μπάσκετ της, δεν είδαμε (επιτέλους) διαφορετική ομάδα στην έδρα του Παναθηναϊκού από αυτή που βιώνουμε σε όλα τα άλλα παιχνίδια κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα για το παρόν και κυρίως για το μέλλον.
Πολύ πιο σημαντικό από το πλεονέκτημα έδρας, που καθιστά τον Ολυμπιακό φαβορί για τη κατάκτηση του τίτλου. Κάτι που πρέπει να το αποδείξει στο παρκέ με 3 νίκες στους τελικούς.
Ο πρώτος και βασικός υπεύθυνος κατά τη γνώμη μου για αυτό το βήμα και την διαφορετική εικόνα του Ολυμπιακού στο περιβάλλον του ΟΑΚΑ είναι ένας.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Τόσο η διοίκηση, όσο και ο προκάτοχός του Γιώργος Μπαρτζώκας, προσέγγιζαν τόσα χρόνια τις μάχες στην έδρα του αντιπάλου με λάθος τρόπο.
Έδιναν περισσότερη σημασία από ότι έπρεπε σε πράγματα που δεν γίνεται να ελεγχθούν ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΑΤΣ (διαιτησία, κλίμα κτλ) και ασυνείδητα η ομάδα στο παρκέ έβγαζε μια έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, που μετά από επαναλαμβανόμενες αποτυχίες, μετατρεπόταν σε ηττοπάθεια.
Ακόμα και αν σε αδικούν, ο τρόπος για να βγάλεις ό,τι έχεις και δεν έχεις στο παρκέ, το 100%, είναι να μην ασχολείσαι με τίποτα άλλο, παρά μόνο με τη τακτική, τις λεπτομέρειες, τη δουλειά σου μέσα στο παρκέ.
Ο Σφαιρόπουλος έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ηρεμία, πίστη στους παίκτες του, ενασχόληση και στρατιωτική προσήλωση ΜΟΝΟ στο μπάσκετ.
Κι αυτό έκανε τη διαφορά.
Μπράβο κόουτς, μάγκας σε όλα τα επίπεδα.
Πνευματικό, αγωνιστικό, διαχείρισης των παικτών και του ροτέισον.
Αντί να εισπράξουμε ξανά σύμπλεγμα κατωτερότητας, είδαμε ξεκάθαρο αίσθημα ανωτερότητας με ΠΡΑΞΕΙΣ και όχι με λόγια.
ΥΓ1. Η διαχείριση του προπονητή εννοείται πως είχε το ίδιο άμεση επίδραση και στη προσωπική εμφάνιση του Σπανούλη. Που δεν ξεκίνησε ιδιαίτερα καλά, αλλά ήταν ο εαυτός του. Δεν έχασε το μυαλό του, δημιούργησε συστηματικά και σπουδαία για τους συμπαίκτες του και όσο περνούσε η ώρα, βρήκε φάσεις για δικά του καλάθια. Τα περισσότερα απόρροια προσωπικών φάσεων, μετά από δύσκολες προσπάθειες. Τι πιο απλό από το να δείξεις εμπιστοσύνη στο καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη?
ΥΓ2. Αυτός ο Πρίντεζης… Ότι και να πεις είναι λίγο. Αν είσαι φίλαθλος ή οπαδός του Ολυμπιακού έχεις 1000 κι έναν λόγους για να τον λατρεύεις!
ΥΓ3. Ο Ντάρντεν στο ντέρμπι του ΣΕΦ ήταν πολύ καλός. Στο ΟΑΚΑ? Σούπερ… Πληθωρικός, έκανε τα πάντα στο παρκέ, κέρδισε κατά κράτος ένα μεγάλο παίκτη όπως είναι ο Διαμαντίδης.
ΥΓ4. Ακόμα και ο Σλούκας που δεν αγωνίστηκε πολύ, ούτε είχε τα “γεμάτα” που λέμε νούμερα, προσέφερε πάρα πολλά. Ομάδα με όλη τη σημασία της λέξεως.
ΥΓ5. Σημαντική νίκη, αλλά νίκη που δεν κρίνει τίποτα περισσότερο από το πλεονέκτημα έδρας. “Όλα τα λεφτά” για μένα είναι η Μαδρίτη. Εκεί έχει ραντεβού με την (ανεπανάληπτη) ιστορία η ομάδα. Μετά, μπορεί να ασχοληθεί με τους τελικούς και όπως είναι φέτος οι 2 ομάδες, το αβαντάζ του ΣΕΦ είναι ισχυρή βάση. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποπροσανατολιστεί από αυτό το διπλό, όταν ο ένας τίτλος έχει χαθεί και οι 2 σημαντικοί είναι μπροστά.