Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η ευκαιρία χάθηκε κι όσο είναι νωπές οι μνήμες του τελικού, πονάει. Η μαγεία που έχει προσφέρει αυτή η ομάδα όχι απλά δεν θα ξεθωριάσει ποτέ, αλλά μπορεί να μας “φωτίζει” σε όλους τους τομείς της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας. Θλίψη για ένα βράδυ, περηφάνια για μια ζωή, προσδοκία για νέους άθλους. Έτσι πρέπει να αισθανθούν όλοι.
Ο τελικός
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το παιχνίδι με τακτική να αλλάζει σε όλα τα σκριν της Ρεάλ. Στην άμυνα δεν είχε πρόβλημα, αλλά δεν ήταν καλές οι αποφάσεις του στις πρώτες κατοχές του στην επίθεση. Αμέσως μετά, η ισορροπία και η αποτελεσματικότητα στην άμυνα, επηρέασαν θετικά και την επίθεση. Οι κόκκινοι κινήθηκαν πιο γρήγορα, έψαξαν καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο και με 2 καλάθια απόρροια του τρανζίσιον, πήρε τα πάνω του από νωρίς ο Ματ Λοτζέσκι.
Πριν το καταλάβει καλά – καλά η Ρεάλ, ο Αμερικανός σκόραρε 10 πόντους! Η ομάδα προηγήθηκε με 12-17, το σκορ πήγε και στο 15-21, αλλά οι γηπεδούχοι με τους Νοτσιόνι και Ματσιούλις να κάνουν ζημιά, βρήκαν κάποιες λύσεις.
Ο Λιθουανός έφερε την Ρεάλ στα ίσια (22-22), ο Σπανούλης έβαλε το πρώτο του καλάθι εντός παιδιάς και ο Πετγουέι έκανε μια βλακώδη ενέργεια. Χρεώθηκε με φάουλ και με τη Ρεάλ να μην είναι καν στο μπόνους των βολών, υπέπεσε σε καθαρό αντιαθλητικό.
Χωρίς η ομάδα του Πάμπλο Λάσο να παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο, πήρε το προβάδισμα (28-25 με τον Ματσιούλις να φτάνει τους 9 πόντους) και τον Ολυμπιακό να χάνει τη μια βολή μετά την άλλη. Όποιος πήγαινε στη γραμμή της φιλανθρωπίας “φιλοδωρούσε” τον αντίπαλο. Μέχρι και ο Σπανούλης έχασε ένα ζευγάρι… τριών βολών (εκτέλεσε την δεύτερη ξανά, γιατί αντίπαλος μπήκε βιαστικά στο ζωγραφιστό για το ριμπάουντ).
Σχεδόν 3 λεπτά πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός σούταρε με 6/14 βολές και έδινε τεράστιες ανάσες στη Ρεάλ, που έπαιρνε σκορ αποκλειστικά από τους Νοτσιόνι και Ματσιούλις σε όλη τη 2η περίοδο.
Το δεύτερο δεκάλεπτο της ομάδας του Σφαιρόπουλου ήταν κάκιστο, κυρίως στην επίθεση. Άστοχα σουτ, κακές επιλογές, έλλειψη καθαρού μυαλού, μηδαμινή προσπάθεια να δημιουργηθεί απειλή στο χαμηλό ποστ. Παρότι σε όλα τα τελευταία λεπτά ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν στο παρκέ.
Ο Ολυμπιακός είχε 10 λάθη, 2/11 τρίποντα, 6/14 βολές και το επί μέρους σκορ σε αυτή τη περίοδο ήταν 20-9. Με τους συγκεκριμένους δείκτες το -7 στο ημίχρονο (35-28) δεν ήταν κακό, αλλά από την άλλη οι νέοι πρωταθλητές Ευρώπης βρήκαν αυτό το σκορ επειδή οι κόκκινοι ήταν πολύ κάτω από τα στάνταρ τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι 2 πραγματικά σκληροί παίκτες της Ρεάλ, ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ο αντίπαλος.
Μπουνιά στη μπουνιά
Μουδιασμένο ξεκίνημα και στο δεύτερο ημίχρονο με τον Ρούντι να δίνει στην ομάδα του προβάδισμά 11 πόντων. Εκεί γύρισε ο διακόπτης. Με ένα σερί 12-0, που είχε ως ηνίοχους τους Σλούκα, Λοτζέσκι και Πρίντεζη ο Ολυμπιακός ανέκτησε το προβάδισμα (40-41), αλλά ο εκπληκτικός σουτέρ Τζέισι Κάρολ εμφανίστηκε ακριβώς στο τάιμινγκ που τον είχε απόλυτη ανάγκη η Ρεάλ. Απάντησε μόνος του στο σερί των κόκκινων με ένα δικό του προσωπικό ρεσιτάλ και 11 διαδοχικούς προσωπικούς πόντους.
Ναι, ο Αμερικανός ήταν ο απόλυτος δράστης και εκτελεστής, αλλά όλα ξεκίνησαν από τα αμυντικά ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός έχασε 5 αμυντικά σε 7 φάσεις. Too much… Με σερί 10-0 η διαφορά πήγε ξανά στους 9 πόντους και η Ρεάλ μπήκε στο τελευταίο δεκάλεπτο με πλεονέκτημα. Ναι μεν το επί μέρους σκορ σε αυτό το δεκάλεπτο ήταν απόλυτα ισορροπημένο (18-18), αλλά στη ανατροπή του Ολυμπιακού, η Ρεάλ αντέδρασε ακαριαία με “μπουνιά” στο στομάχι.
Δεν είχε ενέργεια και λύσεις, δίκαια η Ρεάλ
Πλέον, η Ρεάλ πατούσε γερά στα πόδια της και είχε κατορθώσει σερί στο σερί, ανατροπή στη ανατροπή. Ο Σπανούλης δεν έβρισκε διαδρόμους, γιατί σωστά ο Πάμπλο Λάσο έστελνε και 2ο παίκτη πάνω του (τον Σλότερ) και συνάμα φαινόταν πολύ κουρασμένος ο Γιώργος Πρίντεζης. Η μεγαλύτερη διαφορά της Ρεάλ σε σχέση με το χαμένο τελικό του 2013, ήταν πάνω από όλα ο μεγάλος Αργεντίνος, Αντρές Νοτσιόνι. Ήταν αυτός που με ανησυχούσε περισσότερο από ΌΛΟΥΣ, το έγραψα στο άρθρο πριν το παιχνίδι και δυστυχώς επαληθεύτηκε ο τεράστιος σεβασμός μου σε αυτόν.
Αυτός έδωσε το σύνθημα στο πρώτο ημίχρονο όταν οι περισσότεροι συμπαίκτες του ήταν “χλωμοί”, αυτός έπαιξε αμέτρητες αμυνάρες, αυτός έκανε τα καλύτερα Hegde Out, αυτός “κλείδωσε” τη νίκη και το τρόπαιο, μετά το ξέσπασμα του Κάρολ στο πιο… ακατάλληλο σημείο. Αυτός είναι ο MVP του φάιναλ φορ.
Ήρθε στη Ρεάλ για αυτό το ματς ουσιαστικά, για αυτό τον τίτλο. Τον πήρε και το πιθανότερο είναι να σταματήσει κιόλας το καλοκαίρι.
Αν καθίσουμε να σκεφτόμαστε μπασκετικά, πολλά μπορούμε να πούμε. Υπήρξαν κάποια διαστήματα ΚΛΕΙΔΙΑ – όπως οι σερί πόντοι του Κάρολ που ξόρκισε το φάντασμα του ανατροπέα Ολυμπιακού όταν αυτό εμφανίστηκε στο παρκέ – στα οποία αν 1-2 κατοχές είχαν εξελιχθεί αλλιώς, θα βλέπαμε άλλο τελευταίο πεντάλεπτο.
Τα ζόρικα σουτ του Κάρολ, τα αμυντικά ριμπάουντ που “πόνεσαν”, η έλλειψη ενέργειας παικτών που είναι το Α και το Ω για τον Ολυμπιακό.
Με 12/26 βολές (46%!!!) δεν κερδίζεις εύκολα κανέναν τελικό. Πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο.
Για να γράψει ο Ολυμπιακός την μοναδική ιστορία των τελευταίων ετών, πέρα από την ικανότητα και την τεράστια καρδιά του, πολλές φορές είδε “το χαμόγελο” της τύχης να του κλείνει το μάτι.
Τα μαγικά, τα ωραία, τα ανεπανάληπτα είναι πολύ δύσκολο να επαναλαμβάνονται 3 φορές σε 4 χρόνια.
Αλλιώς δεν θα τα χαρακτηρίζαμε ανεπανάληπτα.
Μην μπείτε στη διαδικασία να σκέφτεστε το αν και το γιατί. Αυτή η ομάδα είναι ΣΠΟΥΔΑΙΑ.
Έφτασε ως εδώ. Ελάχιστοι το περίμεναν.
Προσπάθησε, πάλεψε, το ήθελε πάρα πολύ, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ειλικρινά, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, τόσο κοντά στη πιο “χρυσή” πηγή της ιστορίας, όλοι μας ονειρευόμασταν να ζήσουμε το άπιαστο, το ασύλληπτο – αν συνέβαινε -.
Δεν έγινε. Τώρα κλείνω το λαπ τοπ, μαζεύω τα πράγματα και πάω στα αποδυτήρια να δω τα παιδιά.
Να τους πω ένα ακόμα ευχαριστώ για όλα.
Παρά τη θλίψη που δεν θα κρατήσει πολύ, βλέπω τα πράγματα θετικά. Νιώθω γεμάτος, περήφανος και έχω όρεξη από αύριο το πρωί να συνεχίσω να πιστεύω. Να δουλεύω αμέτρητες ώρες. Να δίνω καθημερινή μάχη. Όταν πέφτω, να σηκώνομαι γρήγορα. Να έχω το κεφάλι ψηλά.
Η οικογένειά μου με μεγάλωσε με αυτή την νοοτροπία.
Ο ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ των τελευταίων ετών, όμως, μου ΕΔΩΣΕ το πιο εμφατικό μάθημα στη πράξη.
Πως, ναι, αξίζει να ζεις έτσι κάθε μέρα, ώρα και στιγμή περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Η δύναμη και η έμπνευση που έχω αντλήσει για μια ζωή από τα κατορθώματά αυτής της ομάδας, με βοηθάει να “χαϊδεύω” κάθε μέρα τη μαγική πλευρά της ζωής και να προχωράω.
Αυτό, αξίζει περισσότερο από 100 Ευρωλίγκες.