Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Τα είχε πει πριν από όλους ο Παντελής Βούλγαρης στην υποτιμημένη του ταινία “Όλα είναι δρόμος”.
Η ατάκα “Ηλία, ρίχ’ το”, παρότι η ταινία δεν ήταν εμπορική επιτυχία, και η σκηνή που το κέντρο διασκέδασης “Βιετνάμ” κατεδαφίζεται έχει περάσει πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο ως ο απόλυτος συμβολισμός της κρίσης μέσης ηλικίας.
Το θέμα μας, όμως, είναι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και όχι τόσο η ηλικία του. Ο παράγοντας που έφτιαξε την δεκαετία του 1980 το σύγχρονο οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ και πλέον κατέληξε – δυστυχώς – σκιά του χαρισματικού εαυτού του.
Ο κάποτε μοντέρνος και διορατικός άνθρωπος που κατάφερε να προσεταιριστεί τον πανίσχυρο Μπόρα Στάνκοβιτς, ειδικά από τότε που έχασε την ευκαιρία να γίνει πρόεδρος της FIBA το 2010, άλλαξε οριστικά. Παρότι ο τίτλος είναι καθαρά τιμητικός, ο Βασιλακόπουλος πιθανότατα ποτέ δεν αποδέχθηκε το γεγονός ότι η FIBA Europe, την οποία θεωρούσε ότι είχε υπό έλεγχο, τον προσπέρασε και τη θέση του πήρε ο μακαρίτης πλέον Γάλλος Ιβάν Μαϊνινί.
Την εκδίκηση του σε αυτό το επίπεδο την πήρε ως κύριος εισηγητής του σχεδίου “One FIBA”, το οποίο ουσιαστικά αφαίρεσε κάθε ουσιαστική εξουσία από τις πέντε διαφορετικές ζώνες της FIBA που εκπροσωπούν τις πέντε ηπείρους. Επίσης, όσοι τότε θεώρησε ο Βασιλακόπουλος ότι τον “πρόδωσαν”, πλέον δεν βρίσκονται στη FIBA. Αυτές, όμως, είναι ιστορίες παρασκηνίου που μπορεί να έχουν την πλάκα τους, αλλά πρακτικά αφορούν λίγους.
Και πλέον το προσκήνιο είναι αυτό που προβληματίζει σε σχέση με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Ο παιδικός σχεδόν εγωισμός του σε έναν διαγωνισμό πολιτικών ελιγμών έναντι των δύο τελευταίων γενικών γραμματέων αθλητισμού δύο διαφορετικών κυβερνήσεων είναι αυτό που τον τρέφει, όμως, παράλληλα πληγώνει το γόητρο του ελληνικού μπάσκετ, κυρίως εντός των συνόρων.
Γιατί εκτός των συνόρων, το ελληνικό μπάσκετ ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, έχει εδώ και καιρό χάσει την αίγλη του εκτός παρκέ, κάτι που ευθέως αντικατοπτρίζει την απουσία επιρροής του Βασιλακόπουλου. Θρυλείται ότι σε αγώνα παραθύρων μετά από ένα συζητήσιμο σφύριγμα, η απάντηση του διαιτητή προς τον εμβρόντητο πάγκο ήταν “η εποχή σας πέρασε”. Εκ των υστέρων η συγκεκριμένη ατάκα, αν όντως λέχθηκε, μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα και τη σκιαμαχία γύρω από τον τρόπο και το χρόνο διεξαγωγής των επερχόμενων εκλογών.
Είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τρέφεται από τις συγκρούσεις, τόσο που όταν δεν υπάρχουν, σχεδόν πασχίζει να τις δημιουργήσει. Δεν υπάρχει άνθρωπος, σύλλογος και φορέας εντός και εκτός συνόρων με τον οποίο να μην έχει συγκρουστεί, με εξαίρεση πιθανότατα τον Παναθηναϊκό, και ενώ σε θεωρητικό ενδεχομένως επίπεδο οι ενστάσεις που έχει για το ΝΒΑ, τη FIBA και την Ευρωλίγκα να μπορούν να εξεταστούν, σε πρακτικό επίπεδο είναι ξεπερασμένες από τα πράγματα και τη καθημερινή τους λειτουργία.
Ο, για λίγο ακόμα, πρόεδρος της ΕΟΚ είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος, τον οποίο σε προσωπικό επίπεδο ειλικρινά συμπαθώ. Για να προλάβω, όμως, και την αυτονόητη ερώτηση, ποτέ δεν έχω συμπεριληφθεί δωρεάν σε τσάρτερ της ομοσπονδίας παρότι έχω καλύψει διοργανώσεις της εθνικής, ούτε έχω υπάρξει υπάλληλος της ΕΟΚ, πολύ περισσότερο σύμβουλος του προέδρου.
Ομολογώ ότι έχω βρεθεί – όπως και αρκετοί άλλοι δημοσιογράφοι – συνδαιτήμονας του μια φορά στην Χαλκίδα σε μεσημεριανό γεύμα, όπου κατέβαλα τιτάνια προσπάθεια για να μη γελάσω όταν ο Τάκης Τσαγκρώνης τόνισε ότι στην παραγγελία δεν πρέπει να ξεχάσουμε να συμπεριλάβουμε σωλήνες. Για την ιστορία, τα κατάφερα.
Τα όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή με τις αθλητικές ομοσπονδίες είναι μια ιστορία με πολλές προεκτάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες καταλήγουν πιθανότατα στον έλεγχο της ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής. Υπάρχει μάλιστα και μια εκδοχή που υποστηρίζει ότι στον Βασιλακόπουλο, πριν στηλώσει τα πόδια, προτάθηκε “τιμητική αποστρατεία”, την οποία δεν αποδέχθηκε.
Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού. Τη στιγμή που το μπάσκετ στην Ελλάδα, όπως αρέσκεται να λέει ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος, υποφέρει με ανοιχτά ζητήματα την διαιτησία, την εμπορική απαξία και την αποστασιοποίηση του Ολυμπιακού, θέματα που εντέλει είναι απολύτως αλληλένδετα, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στο καλύτερο του σημείο.
Είχε ποτέ ξανά η Ελλάδα στη διάθεση της έναν σταρ βεληνεκούς του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος είναι δις MVP του ΝΒΑ, και αποτελεί παγκόσμια ατμομηχανή για το άθλημα σε αγωνιστικό, εμπορικό και mediaκό επίπεδο;
Το “μαγαζί”, λοιπόν, που έχτισε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος με την πάροδο του χρόνου έγινε πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο. Οι επιτυχίες είτε των ατόμων του, είτε των συλλόγων του, ειδικά του αποστασιοποιημένου Ολυμπιακού, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνδεθούν μαζί του.
Και ενώ η BasketLeague, αλλά και οι υπόλοιπες εθνικές κατηγορίες ζουν την παρακμή τους, η βιτρίνα ειδικά του ΝΒΑ και η καθόλου μικρή σημασία της Ελλάδας ως μπασκετικής αγοράς, την έχουν καθιερώσει ανάμεσα στις πρώτες δυνάμεις του αθλήματος και θα την κρατήσουν εκεί για το άμεσο μέλλον. Το ποιός θα είναι πρόεδρος της εθνικής ομοσπονδίας, ίσως να μην έχει τόση σημασία όταν ο γενικός γραμματέας της FIBA είναι Έλληνας. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ενδιαφέρει καθόλου τον μέσο φίλαθλο του πλανήτη μπάσκετ, αντιθετα με το πόσο πονάει ή όχι στο γόνατο ο Γιάννης.
Και είναι κρίμα το γεγονός ότι ο άνθρωπος που ηγήθηκε σε παραγοντικό επίπεδο αυτής της επανάστασης κοντρα στα φτωχικά και μίζερα αθλητικά δεδομένα της Ελλάδας πριν από 30 χρόνια, θα αποχωρήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή και όχι ως παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πραγματικά κρίμα…