Tου Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Όταν πριν το τουρνουά γράφτηκε ότι το Ευρωμπάσκετ του 2025 ήταν η τελευταία ευκαιρία μιας γενιάς για ένα μετάλλιο, τα περισσότερα σχόλια ήταν πως οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο ήταν από ανύπαρκετες έως ελάχιστες.
Η Εθνική, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την αντίληψη της κοινής γνώμης, βρισκόταν ακόμα ανάμεσα στα ερωτηματικά για τη ασφάλεια του Γιάννη Αντετοκούνμπο και την γκρίνια που προέκυψε μετά την επιστολή των παικτών του Παναθηναϊκού.
Εντέλει η επιτυχία, που ως συνήθως έχει πολλούς πατεράδες, σκέπασε τα πάντα, και η ήττα στον ημιτελικό από την πολύ καλύτερη Τουρκία, έδωσε την ευκαιρία σε όσους περίμεναν με το φτιάρι στο χέρι να εκτεθούν.
Αν υπάρχει ακόμα κανείς που αμφιβάλει, ναι, για τις δυνατότητες της συγκεκριμένης Εθνικής, το να πάρει ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ μετά από 16 χρόνια ήταν μια τεράστια επιτυχία.
Και αυτή η επιτυχία πιστώνεται πρώτα και πάνω από όλα σε δύο άτομα. Στον Βασίλη Σπανούλη, που με την προσωπικότητα του και μόνο μπορεί να εμπνεύσει και ειδικά σε σύντομα τουρνουά όπως αυτά της FIBA, το συγκεκριμένο προσόν παίζει τεράστιο ρόλο, και φυσικά στον Γιάννη Αντετοκούνμπο που δικαιώθηκε και σε επίπεδο εθνικής ομάδας, ειρωνικά όταν ήταν πιο μόνος από ποτέ.
Τωρα, όμως, που το πανηγύρι έχει αρχίσει να κοπάζει το μεγάλο ερωτηματικό παραμένει το μέλλον. Πως μπορεί η ομοσπονδία μπάσκετ να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και να μην περάσουν άλλα 16 χρόνια, ή και περισσότερα μέχρι το επόμενο μετάλλιο;
Το σίγουρο είναι ότι στην Κύπρο και ειδικά στη Λετονία, η Ελλάδα έπαιξε πάνω από τις αρχικές προσδοκίες που υπήρχαν για αυτή. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι από την άλλη πλευρά ούτε η Ιταλία, ούτε η Ισπανία, ούτε η χωρίς Γιοκουμπάιτις Λιθουανία ήταν φόβητρα. Σε σχέση και με το δικό τους παρελθόν, μάλλον μέτριες φάνηκαν.
Οι μεγάλες εκπλήξεις της Φινλανδίας απέναντι στη Σερβία και της Γεωργίας απέναντι στη Γαλλία, σε συνδυασμό με την πρωτιά στον όμιλο της Κύπρου έστρωσαν ένα πολύ βολικό μονοπάτι προς το μετάλλιο και η Ελλάδα το περπάτησε χωρίς στραβοπατήματα μέχρι τη θέση στο βάθρο, ξορκίζοντας και την κακή της παράδοση στους μικρούς τελικούς.
Ο οδηγός σε αυτό το μονοπάτι ήταν χωρίς συζήτηση ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και παρότι ούτε ο Κώστας Σλούκας, ούτε ο Κώστας Παπανικολάου έχουν δηλώσει ότι αποσύρονται από την Εθνική, θα ήταν άδικο στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση, το παγκόσμιο κύπελλου του 2027, αν τυχόν είναι παρόντες, να φορτωθούν στα 37 τους ρόλους που είχαν και τώρα.
Χωρίς αυτούς τους δύο, τι μένει για την μελλοντική Εθνική; Ο Γιάννης και τα αδέρφια του, ο πολύ ελπιδοφόρος Αλέξανδρος Σαμοντούροφ, ενδεχομένως οι 30άρηδες στην επόμενη διοργάνωση Ντίνος Μήτογλου, Τάιλερ Ντόρσεϊ και Βασίλης Τολιόπουλος και παίκτες που ήταν απόντες, όπως ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο Νεοκλής Αβδάλας, ο Λευτέρης Λιοτόπουλος, κι ίσως και άλλοι από όσους έχουν βρεθεί να παίζουν πλέον στο NCAA.
Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι μεσούσης της σεζόν κανείς ή ελάχιστοι από αυτούς τους αθλητές θα είναι διαθέσιμοι στα προκριματικά “παράθυρα”, αφού ούτε το ΝΒΑ, ούτε η Ευρωλίγκα, ούτε το NCAA δίνουν τη δυνατότητα στους παίκτες τους να αφήσουν τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις για την εθνική.
Για να το πούμε απλά, η δεξαμενή από την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει μια ομάδα αξιώσεων για “παράθυρα” είναι επικινδυνα μικρή και αυτό πρέπει να προβληματίσει άμεσα την ομοσπονδία.
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι σε δύο χρόνια θα βρεθεί τρόπος να προκύψουν ταλέντα που στο μεταξύ θα είναι έτοιμοι παίκτες για ένα παγκόσμιο κύπελλο.
Πρέπει, όμως, να αρχίσει η διαδικασία που θα δώσει την δυνατότητα αν όχι άμεσα, τότε στον επόμενο τετραετή κύκλο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028, η Εθνική να είναι και πάλι αξιόμαχη, ακόμα και στη μετά Γιάννη εποχή, αφού ο σταρ των Μιλγουόκι Μπακς το καλοκαίρι που θα γίνονται οι Αγώνες στο Λος Άντζελες θα είναι 34 ετών.
Ουσιαστικά, το καλύτερο σενάριο πλέον μοιάζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να είναι παρών για τρεις ακόμα διοργανώσεις (Παγκόσμιο κύπελλο 2027, Ολυμπιακοί Αγώνες 2028, Ευρωμπάσκετ 2029), κάτι καθόλου απίθανο με δεδομένο ότι η Ελλάδα θα φιλοξενήσει έναν από τους ομίλους του Ευρωμπάσκετ του 2029.
Η ομοσπονδία, λοιπόν, πρέπει άμεσα να ξεκαθαρίσει το θέμα του προπονητή και να του δώσει τη δυνατότητα να χτίσει ένα ολόκληρο σύστημα που δεν θα αφορά μόνο την εθνική ανδρών, αλλά όλες τις ηλικίες, με τους παίκτες να κρίνονται και να προετοιμάζονται με γνώμονα την μελλοντική τους ένταξη στην ομάδα των ανδρών. Αυτό κάνουν οι Ισπανοί, αυτό κάνουν οι Γάλλοι και ακόμα κι αν έχουν ένα κακό τουρνουά, δεν παύουν να δουλεύουν για το μέλλον και δεν σταματούν να παράγουν και να ασχολούνται με τα νεαρά ταλέντα.
Θα είναι κρίμα το μετάλλιο να καλύψει τα πάντα και να γίνει στο τέλος το δέντρο που σκεπάζει το γεγονός ότι το δάσος κινδυνεύει. Γιατί αν συμβεί αυτό, όταν ο Γιάννης θα πει το αντίο, θα χρειαστεί ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια και μπόλικη τύχη για να καλυφθεί το τεράστιο κενό που θα προκύψει.