Του Μιχάλη Στεφάνου / info@eurohoops.net
Έχοντας διανύσει σχεδόν το 20% της regular season στην Ευρωλίγκα, το δείγμα δεν είναι ικανό να οδηγήσει σε οριστικά συμπεράσματα, αλλά αρκεί για κάποιες πρώτες εντυπώσεις. Το βέβαιο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων παρουσιάζουν μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοσή τους κι όποιος επιχειρήσει να προβεί σε γενικεύσεις κινδυνεύει να εκτεθεί μέσα σε λίγα 24ωρα.
Η έλλειψη χρόνου για προετοιμασία και προπονήσεις, το γεμάτο πρόγραμμα, οι πολλοί τραυματισμοί, οι συχνές προσθαφαιρέσεις στα ρόστερ, αλλά και η πολύ λογική δυσκολία των παικτών να εκλάβουν αυτά τα πρώτα παιχνίδια μιας τόσο διευρυμένης διοργάνωσης ως κρίσιμα, ενισχύει το στοιχείο του απρόβλεπτου κι εμποδίζει τη δημιουργία μοτίβων ως προς την εικόνα των ομάδων. Κοινώς, δεν ξέρεις τι να περιμένεις από την κάθε μία, αφού από παιχνίδι σε παιχνίδι, οι παράμετροι που καθορίζουν την απόδοσή της μεταβάλλονται.
Ο Ολυμπιακός, πάντως, δείχνει κάποιου είδους… συνέπεια, καθώς μετά την ήττα από την Μονακό με 92-87, το ρεκόρ του (4-3) είναι ακριβώς το ίδιο με το αντίστοιχο σημείο της περασμένης σεζόν. Στην οποία, ως γνωστόν, οι ερυθρόλευκοι τερμάτισαν πρώτοι, έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας αρκετές στροφές πριν πέσει η καρό σημαία. Η διαφορά είναι ότι πέρυσι οι Πειραιώτες υπέστησαν μόλις μία εντός έδρας ήττα στον πρώτο γύρο (συνολικά τέσσερις, οι δύο εκ των οποίων προς το τέλος της RS και άνευ βαθμολογικής σημασίας), ενώ φέτος μετρούν ήδη δύο σε μόλις τρεις αναμετρήσεις στο ΣΕΦ. Σε γενικές γραμμές πάντως και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι αγωνιστικές έχουν αυξηθεί σε 38, είναι υπερβολικά νωρίς να μιλήσουμε για βαθμολογικές επιπτώσεις.
Εκείνο που ίσως έχει αξία να παρατηρηθεί την δεδομένη χρονική στιγμή, είναι ότι και τα τρία αρνητικά αποτελέσματα του Ολυμπιακού περικλείονται από κάποια κοινά χαρακτηριστικά: Την παρεμπόδιση της εύρυθμης επιθετικής του λειτουργίας, το φτωχό playmaking και γενικότερα την μη ανταπόκριση στην aggressive προσέγγιση των αντιπάλων. Κι ανεξάρτητα από το αν η έκταση του σκορ και η παραγωγικότητα των ερυθρόλευκων διαφέρει (77 στη Μαδρίτη, 82 με Εφές και 87 χθες), η εικόνα της ομάδας να μην νιώθει ότι κρατάει την κατάσταση του παιχνιδιού στα χέρια της είναι χαρακτηριστική. Μόνο τυχαίο, άλλωστε, δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στα συγκεκριμένα ματς καταγράφηκε από πλευρά τους ο μικρότερος αριθμός σε ασίστ (16,14,16), σε συνδυασμό με έναν υψηλό δείκτη λαθών (12,14,14), αλλά και χαμηλά ποσοστά εντός πεδειάς.
Φυσικά και αμυντική απόδοση του Ολυμπιακού απέναντι στην Μονακό ήταν ανεπίτρεπτη, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η συμπεριφορά μιας ομάδας στις δύο πλευρές του παρκέ είναι αλληλένδετη. Μια άβολη κατάσταση στην επίθεση, μια αίσθηση ότι δεν μπορείς να εκτελέσεις το πλάνο σου και οδηγείσαι σε ανορθόδοξες επιλογές που φέρνουν απογοήτευση, κακές επιστροφές και προβληματισμό, βαραίνει τα πόδια και στα μετόπισθεν. Αντίθετα, όταν αρχίσεις να αισθάνεσαι άνετα και να πραγματοποιείς όσα έχεις σχεδιάσει, η αυτοπεποίθηση και κατ’ επέκταση τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν.
Ο Ολυμπιακός πατούσε καλύτερα όταν μπορούσε να τρέξει και να χτυπήσει στο ανοιχτό γήπεδο (κυρίως από τα μέσα του 1ου έως τα μέσα του 2ου δεκαλέπτου όταν και προηγήθηκε 30-22), αλλά όσο περνούσε η ώρα έβρισκε όλο και λιγότερο πεδίο δράσης. Μέχρι το 36´είχε σκοράρει μόλις 68 πόντους και στα τελευταία 4 λεπτά -όταν πια η Μονακό είχε αποκτήσει ένα σαφές προβάδισμα- κατάφερε με τον Ντόρσεϊ σε ρόλο PG, να βρει μαζεμένο σκορ, παίζοντας σχετικά άναρχα. Ήταν, πάντως, θετικό το γεγονός ότι ένα τέτοιο ματς που φαινόταν να έχει φύγει από τα χέρια τους, οι παίκτες του Μπαρτζώκα το κυνήγησαν ως το τέλος και το έφτασαν σε απόσταση βολής. Τα μεγάλα σουτ μπορεί να μην μπήκαν όπως είχαν μπει κόντρα στην Μακάμπι, όμως το γεγονός ότι για δεύτερη φορά ο Ολυμπιακός επέστρεψε από μια κατάσταση που έμοιαζε μη αναστρέψιμη κάτι δείχνει για τις δυνατότητές του.
Στην παρούσα φάση οι ερυθρόλευκοι καλούνται να λύσουν νορμάλ προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη συνοχή και τους κατάλληλους σχηματισμούς, μα απ’ όλα να βελτιώσουν τους αμυντικούς συντελεστές τους. Η προστασία της ρακέτας τους που όπως είχαμε σημειώσει από την πρώτη στιγμή δείχνει ιδιαίτερα ευάλωτη χωρίς τον Φαλ είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Η πίεση στην μπάλα ένα άλλο καθώς προχθές για παράδειγμα ούτε ο Ουόκαπ, ούτε ο Ντιλικίνα ανταποκρίθηκαν.
Ο Ουόρντ μοιάζει υπεραπαραίτητος, αλλά το ζήτημα είναι πώς θα διαμορφωθούν τα δίδυμα στο 2-3. Η ενεργοποίηση του Ντόρσεϊ είναι υπέροχη εξέλιξη, η υπέρ χρήση του, όμως, αλλοιώνει το «by the book» της ομάδας και περιπλέκει τα πράγματα. Ο Φουρνιέ είναι φανερό ότι δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιδραστικός παίζοντας δίπλα του κι ο Ολυμπιακός με τον Γάλλο στο «3» φαίνεται να υστερεί σε δύναμη και μέγεθος.
Όλες αυτές οι τόσο σημαντικές λεπτομέρειες, που δεν επηρεάζουν μόνο την απόδοση, αλλά και την ψυχολογία των πρωταγωνιστών, θα λυθούν αναγκαστικά μέσα από καλές και κακές στιγμές στο παρκέ. Θα λυθούν μέσα από ζυμώσεις, εντάσεις και διάθεση αυτοκριτικής (όπως εκείνη που έδειξε πρώτος ο Γιώργος Μπαρτζώκας παραδεχόμενος ανοιχτά μια λάθος του επιλογή), ενδεχομένως κι από διαφοροποιήσεις στο έμψυχο δυναμικό. Το ταξίδι είναι μακρύ, συναρπαστικό και ουσιαστικά μόλις ξεκίνησε…
Διαβάστε ακόμη
- Ολυμπιακός μετά το 1-2 στο ΣΕΦ: Τι κάνουν οι “ερυθρόλευκοι” εντός έδρας τα προηγούμενα 4 χρόνια των Final Four
- Ολυμπιακός: Στις τρεις σερί ήττες από Μονακό έχει μόλις 13/69 τρίποντα!
- Ντόρσεϊ στο Eurohoops: “Δεν κερδίζεις με 18% στο τρίποντο, να δείξουμε ότι είμαστε… σκυλιά”
- Ολυμπιακός – Μονακό 87-92: Του ‘χει πάρει τον αέρα, τρίτη σερί νίκη