Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Η “Αράχνη” του ελληνικού μπάσκετ, με τη σπουδαία καριέρα 21 ετών στο ελληνικό μπάσκετ, ξετυλίγει το κουβάρι της ζωή τους στους δύο παρουσιαστές, “σβήνει” αστικούς μύθους που τον συνόδευαν πάντα, μιλάει για τη μετάβαση από τον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό και την κακιά του συνήθεια, το κάπνισμα.
Δείτε και διαβάστε τι είπε ο Παναγιώτης Φασούλας σε μία άκρως ενδιαφέρουσα και εκτός των … τετριμμένων συνέντευξη:
“Προφανώς κανείς προπονητής δεν γούσταρε που κάπνιζα. Ομολογώ κι εγώ τώρα ότι δεν πρέπει να υπάρχει πιο αντιαισθητικό θέαμα για έναν αθλητή που καπνίζει. Κάπνιζα πάντα και ζητάω συγγνώμη. Ήμουν πάντα το οργισμένο νιάτο, αγενής και αυθάδης πολλές φορές. Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω πως το έκανα αυτό το πράγμα, να περπατάω έξω και να καπνίζω”.
Υπήρχε ένα διάστημα που ο Γιάννης Ιωαννίδης θεωρούσε γούρι να τρακάρει το αμάξι του πριν από αγώνα. Και το έκανε, ναι!
Είναι μύθος πως δεν μπορεί ένας παίκτης να αλλάξει την πρώτη του ομάδα. Είναι σαν να παντρεύεσαι μία δεύτερη γυναίκα και νιώθεις ερωτευμένος με την πρώτη. Δεν γίνεται. Μην τρελαθούμε. Μου είναι αδιανόητο να μην υποστηρίζεις την ομάδα που παίζεις. Καλά τα λεφτά, αλλά ο πρωταθλητισμός θέλει πάθος. Έγινα
Ολυμπιακός από τον πρώτο μου αγώνα και ακόμα παραμένω με όλο το σεβασμό στον
ΠΑΟΚ. Πέρασα ωραία και στις δύο ομάδες. Δεν μετάνιωσα για τις επιλογές μου. Κέρδισα πολλά, πέρα από τα λεφτά. Κέρδισα φίλους, έχασα κιόλας πολλούς.
Είχα δεχτεί… τρελό bullying για το ύψος μου. Ήμουν σαν τον τρελό του χωριού. Πολλά ψηλά παιδιά… σώθηκαν από το μπάσκετ. Με το που άρχισα το μπάσκετ… τελείωσε το θέμα με τα κορίτσια. Δεν έβγαλα ποτέ το μπροστινό κάθισμα, είναι μύθος, ούτε έσβησα τσιγάρο από το παράθυρο. Είχα πάντα μεγάλη δυσκολία να βρω παπούτσια (νο51), η μάνα μου είχε φτιάξει… καλαπόδι. Τότε το μεγαλύτερο νούμερο ήταν το Νο43.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Γιάννη. Τον θαυμάζω για αυτά που έχει πετύχει κι είναι λίγα πλέον αυτά που δεν έχει καταφέρει.
Το είχα σκεφτεί να επιστρέψω. Ήμουν έτοιμος να το κάνω (σ.σ. επί Σούμποτιτς στον Ολυμπιακό). Ήμουν άνθρωπος των παθών. Ήμασταν στο γήπεδο του Παπάγου κι ένας πιτσιρικάς μου φώναξε: Ρε Φασούλα δεν βαρέθηκες; Κατάλαβα ότι πρέπει να βγω από το χώρο, δεν μπορούσα να παίζω με 19χρονους πια. Δεν υπάρχουν πιο έντονα συναισθήματα στον πρωταθλητισμό, χαράς ή δυστυχίας. Όταν χάναμε ήταν σαν… κηδεία.
Δείτε τα τελευταία νέα
