Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Νίκος Γκάλης ήταν, είναι και θα είναι το ελληνικό μπάσκετ. Ο απόλυτος μύθος, ο άνθρωπος που πήγε το άθλημα σε άλλο επίπεδο.
Τίποτα δεν θα είχε γίνει στον ελληνικό αθλητισμό, αν μία τέτοια ημέρα το 1987 δεν είχε πάρει το ευρωπαϊκό κύπελλο η Εθνική ομάδα Ανδρών.
Ο Γκάλης ήταν ο ηγέτης της προσπάθειες εκείνης με μόλις… 37 πόντους κατά μέσο όρο. Και άπειρες μοναδικές φάσεις.
Με αφορμή την επέτειο αυτή, θυμηθήκαμε μερικές ατάκες που είχε πει ο ίδιος στο ”trace ‘n chase”, πριν έναν χρόνο.
Όπως, για παράδειγμα, για το πώς ξεκίνησε και το αμερικανικό ποδόσφαιρο, που ήταν η αγάπη του, μέχρι φυσικά να αφοσιωθεί στο μπάσκετ.
”Εγώ ασχολιόμουν με όλα τα αθλήματα. Το αμερικάνικο ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Μπορούσα να πάρω υποτροφία για αυτό ή το μπάσκετ. Τελικά, διάλεξα το μπάσκετ. Ήμουν πολύ καλός, με βοήθησε, γιατί ήθελε δυνατά πόδια. Έτρεχα με τη μπάλα εγώ, για να σε κατεβάσουν, χρειάζονται 2-3 άτομα που πέφτουν. Η πυγμαχία ήταν ερασιτεχνική, πήγαινε σε κλαμπ που παίζαμε μεταξύ μας, γυρνούσα με αίματα καμία φορά, έκλαιγε η μάνα μου και είπα να το σταματήσω”
Όντας ο απόλυτος παίκτης, όλοι ήθελαν μία του δήλωση. Ο ίδιος ήξερε, όμως, ότι κάτι τέτοιο -δυστυχώς- δεν μπορεί να γίνεται πάντα.
”Ειδικά όταν έπαιζα, δεν ήθελα να δίνω πολλές συνεντεύξεις, γιατί όσα είσαι στην κορυφή, όλοι θέλουν κάτι από σένα. Έπρεπε να δώσω την προσοχή μου στο μπάσκετ, δεν μπορούσα να δίνω δέκα συνεντεύξεις την ημέρα, άθελά μου στεναχωρούσα κάποιους. Δεν γινόταν αλλιώς, δεν θα είσαι αυτός που πρέπει να είσαι μετά”
Κάθε αρχή και δύσκολο, που λέει και ο λαός, με τον Γκάλη να θυμάται το πρώτο του ματς στην Ελλάδα και την… κριτική που δεν άργησε καθόλου!
”Στο πρώτο ματς, δεν με ήθελε και πολύ η μπάλα, έβαλα 30 πόντους, αλλά δεν με ήθελε. Και πολλοί απέξω που δεν ήξεραν μπάσκετ, έλεγαν ‘τι είναι αυτός;’. Αλλά οι λίγοι που ήξεραν τους έλεγαν να περιμένουν”
Πριν από την Ελλάδα και τον Άρη, όμως, υπήρχαν οι Σέλτικς του Λάρι Μπερντ. Και οι πολλές προτάσεις από την χώρα του, με μια… ωμή παραδοχή!
”Η πρώτη μου σκέψη ήταν αν μπορούσα να βοηθήσω τους δικούς μου, ήμασταν φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μεγάλος και χωρίς δουλειά, η μητέρα μου άρρωστη. Ήμουν στους Σέλτικς τότε με τον Λάρι Μπερντ. Και έρχονται ξαφνικά προτάσεις από την Ελλάδα. Δεν είχα έρθει ποτέ, δεν ήξερα ότι είχε μπάσκετ η Ελλάδα. Ο πρώτος που με προσέγγισε ήταν ο Καστρινάκης του Ολυμπιακού. Λέω ‘τι είναι Ολυμπιακός;’. Δεν ήξερα καμία ομάδα, τίποτε. Έρχονταν διάφοροι. Ήρθε και ο Άρης τελικά. Προσέφερε λιγότερα λεφτά, αλλά εγώ είπα ναι. Οι ομάδα της Αθήνας έδιναν παραπάνω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε τότε και δέχθηκα. Ήθελαν να μείνω στους Σέλτικς. Είπα στον προπονητή ότι θα γυρίσω. Ακόμα γυρνάω!”
Φυσικά, δεν γινόταν να μην υπάρξει αναφορά στον θρίαμβο του 1987. Και το πόσο… ασταμάτητος ήταν.
”Το 1987, είχα μπει στο zone, που δεν είχα φτάσει ποτέ. Παίξαμε επτα ματς σε οκτώ μέρες, έχασα 10 κιλά σε εκείνο το διάστημα. Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Αλά αισθανόμουν ότι είχα αυτή τη δύναμη ότι κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει, το ένιωθα. Και το μετέδιδα στην ομάδα”
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ”όπλο” του; Το πρώτο βήμα. Αυτό της… κόμπρας!
”Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ γρήγορος, αλλά είχα το ένα μέτρο ίσως το πιο γρήγορο στον κόσμο εκείνη την εποχή. Εκεί που σε κοίμιζα, ξαφνικά έβλεπες την πλάτη μου. Σαν την κόμπρα, που πάει σιγά και μετά σε έχει δαγκώσει. Αυτό είναι το μπάσκετ, να τον φέρει τον αντίπαλο εκεί που θες, στα μέτρα σου”
Διαβάστε επίσης
56 χρόνια, ένα μεγάλο λάθος: Ο εμβληματικός άνθρωπος των Σέλτικς που μετάνιωσε για τον Νίκο Γκάλη