Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Σαράντα βαθμοί, λιώνει το κορμί, η λύση είναι μία, πάμε… νοσταλγία.
Το καλοκαίρι είναι στο πικ του, ο υδράργυρος έχει χτυπήσει “κόκκινο”, το Eurohoops κι η Spalding έρχονται να δροσίσουν την ατμόσφαιρα με αναμνήσεις από… αρχαιοτάτων χρόνων.
Οι δημοσιογράφοι του Eurohoops θυμούνται τα καλοκαίρια που “έλιωναν” από τη ζέστη και στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ με μία μπάλα Spalding στα χέρια.
Ακολουθήστε τη Spalding στο Instagram, με την οποία η Ευρωλίγκα συνεργάζεται από το 2012
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΝΑΡΕΤΖΗΣ
Έχετε παίξει ποτέ μπάσκετ με μπάλα Spalding και… ντάλα ήλιο; Ε, αν όχι, δεν ξέρετε τι χάνετε…
Πρώτα από όλα, το καλοκαίρι ήταν η εποχή που είχαμε άπλετο χρόνο στη διάθεση μας, είτε από σπουδές, είτε από το… τίποτα που κάναμε, οπότε μπάσκετ με Spalding και παρεάκι 8-9 ατόμων ήταν το ιδανικό.
Το τσιμεντένιο γήπεδο να καίει από τον καύσωνα, αλλά εμείς ατρόμητοι, πηγαίναμε νωρίς το απόγευμα για να πιάσουμε πόστο. Μη μας “φάνε” τo γήπεδο τίποτα πιτσιρικάδες…
Όσο ακόμα υπήρχε ήλιος ξεκινούσε το παιχνίδι (δεν ήταν σίγουρο πως υπήρχαν προβολείς), οπότε έπρεπε να υπάρχει καβάντζα νερό παγωμένο, ίσως και κάποιο καπελάκι φορεμένο ανάποδα.
Εντάξει, προφανώς η κούραση έβγαινε από νωρίς στο σώμα μας, αλλά, αν ρωτάτε γιατί δε “λιώναμε” σε καμία παραλία της Αττικής, η απάντηση είναι μία: Μπάσκετ και ξερό ψωμί στην πρώτη σκέψη και μετά οι παγωμένες μπύρες (μα, τι λέμε, μεθυσμένοι είμαστε;) στο μπιτσόμπαρο.
Σίγουρα πολλοί ταυτίζεστε με αυτά που γράφω, αλλά, αν υπάρχουν κάποιοι που το αμφισβητούν (λέμε τώρα), καλά θα κάνουν να το δοκιμάσουν.
Ακόμη και να μην υπάρχουν προβολείς στα ανοικτά γήπεδα της γειτονιάς σας, πριν τις 21:30 δεν την… κάναμε για ντουζ και βόλτα, ίσως κι αργότερα. Όσο υπήρχε έστω και μία υποψία φωτός, εμείς συνεχίζαμε μέχρι οι φανέλες μας να μουσκέψουν εντελώς, ώστε να βγάλουμε το άχτι μας.
Και το επόμενο απόγευμα “φτου κι απ’ την αρχή” για νέες μπασκετικές περιπέτειες με μπάλα Spalding.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ
Κάπου στις πλαγιές του όρους Γύφτισσα, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Σμόλικα και του Γράμμου, σε μία κατάφυτη χαράδρα πάνω από τον ποταμό Σαραντάπορο υπάρχει ένα μαγικό χωριό ονόματι Καστάνιανη aka Καστανέα του Δήμου Μαστοροχωρίων πια.
Τι κι αν είναι ορεινό, εκεί έχω περάσει τα καλύτερά μου καλοκαίρια.
Τι κι αν είναι χτισμένο σε υψόμετρο από 850μ. έως 950μ., τα καλοκαίρια είναι… καλοκαίρια. ΟΚ, έχει δροσιά το πρωί και το βράδυ, άμα λάχει πιάνει και κάνα γαζέπι, αλλά γενικά ο ήλιος βαράει εξίσου κατακέφαλα, προφανώς το μεσημέρι μέχρι νωρίς το απόγευμα.
Ε, μαντέψτε ποιες ώρες έπαιρνα τη μπάλα Spalding -είχα δύο εκείνα τα χρόνια, μία κόκκινη, μαύρη, με το logo των Chicago Bulls και μία πράσινη, μαύρη, με το logo του ΝΒΑ και της Sprite- και κατηφόριζα στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ με τσιμεντένιο δάπεδο και τις χαμηλές μπασκέτες για “μονό”, “ρολόι” ή “21”/”31″ με τα υπόλοιπα παιδιά.
Απορώ ακόμα πώς… καταφέρναμε και στέλναμε τη μπάλα πάνω από την περίφραξη με το συρματόπλεγμα.
“Λάάάκο! Λάάακο!”, όλο και θα φώναζε κάποιος για να στο κάνει ακόμη χειρότερο, που έπρεπε να πας να την ψάξεις.
Ευτυχώς, μαθημένοι από όταν δεν υπήρχε ακόμα η περίφραξη και κυρίως από τις στραβοκλωτσιές στην πλατεία ξέραμε πού να ψάξουμε στον λάκκο. Με λίγα λόγια, τη βρίσκαμε γιατί ήμασταν έμπειροι, όχι… λάκκοι (lucky). Ναι, τι; Δε σας χάλασε!
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το καλοκαίρι σημαίνει πάντα τρία πράγματα: πεπόνι (ποιο καρπούζι τώρα;), γκρίνια για τη ζέστη και μπασκετάκι. Αν και τα χρόνια περνάνε κι η μέση δε βαστάει, πάντα το καλοκαίρι σου δίνει απλόχερα όσα χρειάζονται για να παίξεις ακόμη ένα μονάκι.
Και μεταξύ μας, δε χρειάζεσαι και πολλά. Καλό καιρό, ένα γηπεδάκι και μερικούς ακόμα να συμπληρώσετε ζυγό αριθμό. Το τελευταίο και πιο βασικό είναι πάντα η μπάλα. Η ίδια μπάλα εδώ και πολλά χρόνια: Spalding TF-500.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις μάχες που δίνουμε κάθε χρόνο στο χωριό, όταν μαζευόμαστε όλοι στο γήπεδο; Μετά τις 19:00 οι πρώτες αφίξεις κι ευτυχώς που έχει φωτισμό, για να μπορούμε να φύγουμε 22:00.
Το καλοκαίρι ήρθε, οι διακοπές πλησιάζουν και μαζί αυτά τα αλησμόνητα μονάκια στο χωριό μέχρι το βράδυ. Η μπάλα έχει μπει ήδη στην τσάντα, με την ελπίδα και φέτος να μη… σπάσουμε τίποτα!
ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ε, ναι! Αν και γεννημένος το 1996, ακόμα θυμάμαι τις… κοπάνες που έκανα απ’ τα καλοκαιρινά φροντιστήρια για να πάω σπίτι να πάρω την ξεφτισμένη Spalding και να τρέξω στο ανοιχτό γηπεδάκι της γειτονιάς μου για να σουτάρω βολές.
Εντάξει, όχι και το πρώτο μπόι, μόλις 1,76μ., αλλά, όχι να το παινευτώ, βολές δύσκολα θα έχανα.
Και, ναι, πάντα πήγαινα νωρίς, τύπου 17:00-18:00, για να πιάσω καλή μπασκέτα, αυτή με το διχτάκι. Άλλοι πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα κι άλλοι στα… ανοιχτά του Πύργου Ηλείας.
Από νωρίς μέχρι αργά το βράδυ και πάλι το ίδιο μοτίβο την επόμενη ημέρα…
Δε θες να σηκωθείς να φύγεις απ’ το γήπεδο.
Αν κι ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε να αλλάξουμε μπάλα και να πάρουμε μία καινούργια, καλύτερη, εγώ προτιμούσα την παλιά, καλή, ορθόδοξη Spalding με την οποία κατάφερα στα 10 μου να βάλω το πρώτο μου καλάθι και την είχα σαν… γούρι.
Φυσικά, ακόμα την έχω κάπου καταχωνιασμένη, ασχέτως αν λόγω των υποχρεώσεων και της δουλειάς δεν προλαβαίνω να παίζω μπάσκετ όσο θα ήθελα.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Όσοι είχαμε το “μικρόβιο” να παίζουμε μπάσκετ συνέχεια στα ανοιχτά γήπεδα εννοείται ότι το κάναμε και μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Τι εννοείς ότι πηγαίναμε για διακοπές; Εννοείται ότι το μπάσκετ αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι τους, οπότε παίρναμε μαζί τη Spalding μας και τα δίναμε όλα στα κλασικά μονάκια.
Μπορεί το χωριό μου (Χιράδες Αρκαδίας) να είναι μικρό, αλλά πάντα τα καλοκαίρια, η γενιά μας (πλέον είμαστε 40+) έπαιζε μπάσκετ στο δικό μας… ΟΑΚΑ ή ΣΕΦ, σε ένα ανοιχτό γήπεδο κυριολεκτικά δίπλα στα βουνά και με έδαφος που ουσιαστικά ήταν… μπετόν αρμέ.
Δε μας πτοούσε, όμως. Απλώς παίρναμε τη Spalding μας και τα δίναμε όλα κάθε απόγευμα. Ήταν και πιο κοντές οι μπασκέτες κι εμείς οι πιο… ψηλοί καρφώναμε! Κάποιοι νομίζαμε ότι ήμασταν η ελληνική έκδοση του Σον Κεμπ (συγνώμη γι’ αυτό).
Γενικά, παίζαμε τα δικά μας… Ευρωμπάσκετ. Ένας εναντίον ενός. Τα καλοκαίρια ήταν η εποχή των εθνικών ομάδων, οπότε προσαρμοζόμασταν. Παίζαμε τουρνουά με φάση ομίλων πρώτα και μετά νοκ άουτ μέχρι τους τελικούς. Εννοείται ότι εκτός από μεγάλο τελικό δίναμε και ματς για το χάλκινο μετάλλιο.
Όχι να το περηφανευτώ, αλλά συνήθως έμπαινα στο βάθρο, αν κι έλειπαν τα… χρυσά μετάλλια. Εκτός από μία φορά το 2001, όπου βρέθηκα στον μεγάλο τελικό.
Είχα κάνει ιδανική αρχή και προηγήθηκα με 9-5. Τα ματς τα λήγαμε στα 11 κι όχι στα 21, για οικονομία στο χρόνο. Ισοφαρίστηκα με σερί 4-0 σε 9-9, μετά 10-10 και πήγαμε στα… 12, αφού εννοείται ότι για να λήξει το παιχνίδι έπρεπε η διαφορά να είναι τουλάχιστον στους 2 πόντους.
Πήγα για τη νίκη, δηλαδή για τρίποντο που ουσιαστικά μετρούσε για δύο πόντους, αλλά αστόχησα. Ο αντίπαλός μου αξιοποίησε καλύτερα τη Spalding, έβαλε το δικό του τρίποντο και κέρδισε 12-10.
Η… ξενέρα για την ήττα ήταν μεγάλη, έχοντας φτάσει τόσο κοντά στην πρωτιά. Αλλά, εντάξει, υπήρχε καλοκαιρινό πάρτι το βράδυ σε γειτονικό χωριό κι όλα ξεχάστηκαν γρήγορα.
Σημασία έχει ότι απολαμβάναμε το παιχνίδι που λέγεται “μπάσκετ”. Κι εμείς είχαμε ηλεκτρονικά τότε, με παιχνίδια όπως το NBA Live (δεν υπήρχε ακόμα το 2K), αλλά τίποτα δε συγκρινόταν με τα αληθινά ματς. Ευτυχώς, υπήρχε πάντα μία διαθέσιμη Spalding.