Ο Κερκυραίος πρωταθλητής έχασε στο φώτο φίνις το χρυσό για μια χεριά – Ο ίδιος απέδειξε πόσο μεγάλος αθλητής είναι ζητώντας να μην προχωρήσει η ένσταση για να πάρει κι αυτός χρυσό μετάλλιο – Το ταξίδι του από την Κέρκυρα μέχρι τη θάλασσα του Ρίο
Μια θέση στο πάνθεον των Ελλήνων αθλητών αλλά και των κορυφαίων αθλητών στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων έχει κατακτήσει από το απογευμα της Τρίτης ο Σπύρος Γιαννιώτης.
Σε ηλικία 36 ετών και μετά από πέντε Ολυμπιάδες ο Κερκυραίος κολυμβητής κατάφερε να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με έναν τρόπο αντάξιο της ιστορίας του στο αγώνισμα της κολύμβησης.
Σε έναν από τους επικότερους τελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων (όχι μόνο του Ρίο) ο Σπύρος Γιαννιώτης, στην τελευταία κούρσα της τεράστιας καριέρας του, πήρε το πρώτο του μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κατακτώντας τη δεύτερη θέση, πίσω από τον Ολλανδό Φέρτμαν, με διαφορά όχι δευτερολέπτων, όχι εκατοστών αλλά χιλιοστών του δευτερολέπτου.
Για την ακρίβεια, ο Έλληνας πρωταθλητής και ο Ολλανδός Φέρτμαν – ο οποίος τελικά κατετάγη πρώτος – έπεσαν μαζί στη γραμμή του τερματισμού, αλλά ήταν ο Ολλανδός που χτύπησε πρώτος την ειδική πινακίδα με τον Γιαννιώτη να το κάνει αμέσως μετά (κι ενώ το σώμα του είχε περάσει πρώτο) καθώς έχασε την πρωτιά στη χεριά.
Την τελική κατάταξη επιβεβαίωσε και το τηλεοπτικό ριπλέι στο οποίο φάνηκε ξεκάθαρα ότι ήταν ο Ολλανδός που ακούμπησε πρώτος την πινακίδα και άρα σταμάτησε πρώτος το χρονόμετρο.
Ο αγώνας
Αυτός ήταν ο επίλογος ενός κολυμβητικού δράματος που διήρκησε δύο ώρες και ξεκίνησε με… απίθανο τρόπο.
Από τα πρώτα μέτρα της κούρσας ο Αυστραλός Πουρτ πήρε μια σημαντική διαφορά, αφήνοντας πίσω του όλους τους υπόλοιπους κι αυτή η εικόνα συντηρήθηκε μέχρι τα τελευταία 1.500 μέτρα.
Μετά από μία ώρα και σαράντα λεπτά όμω ςο Αυστραλός άρχισε να κουράζεται και οι υπόλοιποι να τον πλησιάζουν κι ανάμεσα τους ο Γιαννιώτης.
Ο Κερκυραίος στα 500 μέτρα πριν τον τερματισμό άρχισε τη μεγάλη του επίθεση και στο τελευταίο 100άρι μπήκε μπροστά κάνοντας εκπληκτικό σπρίντ με τον Φέρτμαν να τον ακολουθεί και έτσι να φτάσουμε σε ένα δραματικό φινάλε, όπου το φώτο φίνις έδειξε πρώτο τον Φέρτμαν και δεύτερο τον Γιαννιώτη.
Γιαννιώτης: Πήγαινα με κλειστά μάτια στα τελευταία 100 μέτρα
Το πόσο ήθελε το Ολυμπιακό μετάλλιο, το μοναδικό εξάλλου που έλειπε από το παλμαρέ του, φάνηκε από τις δηλώσεις του μετά την κούρσα οπότε και εξομολογήθηκε ότι έφτασε στο σημείο τα τελευταία μέτρα να πηγαίνει με κλειστά τα μάτια δίνοντας το 110% των δυνάμέων του γιατί, όπως είπε, ο πόνος ήταν αφόρητος.
Ωστόσο βρήκε τη δύναμη και το σθένος να παραδεχθεί τη νίκη του αντιπάλου του, να μην μεμψοιρίσει για την χεριά που του κόστισε την πρώτη θέση στο βάθρο και γι’ αυτό μάλιστα ζήτησε να μην προχωρήσει η ένσταση που κατέθεσε η ελληνική αποστολή ζητώντας να απονεμηθούν δύο χρυσά μετάλλια.
«Σίγουρα ήθελα να βγω πρώτος! Εξάλλου για αυτό κολυμπήσαμε όλοι για να νικήσουμε. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι πέτυχα αυτό που είχα βάλει ως στόχο. Να πάρω ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αισθάνομαι περήφανος που το πέτυχα. Σήμερα ειδικά στα τελευταία μέτρα είπα στον εαυτό του ‘δώσε αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς ότι έχεις’. Δώστα όλα για όλα είναι η τελευταία σου ευκαιρία’ και αυτό έκανα», είπε αρχικά και συμπλήρωσε «Πήγαινα μηχανικά, είχα κλείσει τα μάτια… Δεν μου βγήκε η χεριά για να χτυπήσω πρώτος με το χέρι, συμβαίνουν αυτά. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου και έδωσα το 110% των δυνάμεων μου. Είχα κουραστεί πάρα πολύ όλο αυτό το διάστημα, αλλά οι κόποι μου δικαιώθηκαν».
Σ’ αυτή την τελευταία ατάκα η συγκίνηση τον πλημμύρισε καθώς στα 36 του χρόνια ολοκληρώνει μια σπουδαία καριέρα, αν και όπως παραδέχθηκε ήταν το φινάλε που περίμενε.
«Κουράστηκα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σήμερα ήθελα να τα δώσω όλα… Δεν μπορούσα να φανταστώ τπν εαυτό μου στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τον φαντάστηκα στα τελευταία 100 μέτρα. Με κλειστά μάτια… Ο πόνος ήταν υπερβολικός, είχα θολώσει αλλά προσπάθησα να αντέξω. Σίγουρα ήθελα την πρώτη θέση, αλλά το βάθρο ήταν το απωθημένο μου»
Ο Γιαννιώτης αφιέρωσε το μετάλλιο στον προπονητή του Νίκο Γέμελο «γιατί τόσο χρόνια είναι δίπλα μου και με στηρίζει» και φυσικά στη γυναίκα του και την οικογένεια του.
Λίγη ώρα αργότερα με μια ανάρτηση στο instagram συμπύκνωσε τα αισθήματά του για την χθεσινή ημέρα. Με μια φωτογραφία στην οποία «πρωταγωνιστεί» το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό: Το ονειρευόμουν αυτό ολόκληρη τη ζωή μου.
Το who is who του Έλληνα πρωταθλητή
Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ (τόπος καταγωγής της μητέρας του), μεγάλωσε στην Κέρκυρα (τόπος καταγωγής του πατέρα του) και από μικρός μυήθηκε στον κόσμο της κολύμβησης.
Η μητέρα του ήταν πρωταθλήτρια κολύμβησης πίσω στην πατρίδα της κι ο Σπύρος πήρε κάτι από τα γονίδιά της, φτιάχνοντας σιγά-σιγά, το δικό του όνομα στις πισίνες ως αθλητής του ΝΑΟ Κέρκυρας…
Έτσι στα 17 του, με τα κολυμβητικά όρια της Κέρκυρας να μην τον χωρούν πλέον, ήρθε στην Αθήνα και βρέθηκε στον Ολυμπιακό, όπου ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον Νίκο Γέμελο.
Τον άνθρωπο που τον μετέτρεψε από ένα σπουδαίο ταλέντο σε ένα μεγάλο πρωταθλητή, καθώς σε αυτά τα 18 χρόνια που συνεργάζονται μαζί έχουν πετύχει σχεδόν τα πάντα.
Αρχικά εντός της πισίνας, όπου ξεκίνησε, σιγά-σιγά, να παίρνει μέρος σε μεγάλους αγώνες (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας στι Χονγκ Κονγκ το 1999, και τα Ευρωπαϊκά της Κωνσταντινούπολης (50άρα) και της Λισαβόνας (25άρα) την ίδια χρονιά) για να ακολουθήσει η παρθενική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000).
Ο πρώτος του μεγάλος τελικός ήρθε λίγους μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 2000) όταν πήρε την 7η θέση στα 1.500μ. ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας στη Βαλένθια για να ακολουθήσει μια εκπληκτική τετραεία.
Το 2001 γίνεται ο πρώτος Έλληνας (άνδρας) κολυμβητής που μετέχει σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (7ος στα 400μ. ελεύθερο στην Φουκουόκα) και την ίδια χρονιά πήρε δύο χρυσά μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τύνιδας.
Το 2002 στο Βερολίνο είναι μέλος της ομάδας 4Χ200μ. ελεύθερο, που χαρίζει στη χώρα μας το πρώτο μετάλλιο (χάλκινο) σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης, ενώ στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2004, στη Μαδρίτη, «αγγίζει» το βάθρο και σε ατομικό αγώνισμα, καταλαμβάνοντας τελικά την τέταρτη θέση στα 1.500μ. ελεύθερο.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας όπου έγινε ο μοναδικός Έλληνας κολυμβητής μετά το 1896 που συμμετείχε σε δύο τελικούς.
Κάπου εκεί όμως φάνηκε ότι ο κύκλος του στην πισίνα είχε κλείσει και μετά από μία μέτρια διετία αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη αλλαγή, αφήνοντας την πισίνα για την ανοικτή θάλασσα.
Το 2007 συμμετέχει στον αγώνα των 5χλμ μαραθώνιας κολύμβησης που διεξαγόταν στην Μελβούρνη. Έπειτα από 57 λεπτά τερματίζει, έχοντας εξασφαλίσει την 3η θέση. Ένας νέος έρωτας είχε γεννηθεί…
Ένα χρόνο αργότερα στο Πεκίνο βιώνει μια καταστροφική εμπειρία. Ενώ όλοι ποντάρουν πάνω του και αρχικά τους δικαιώνει καθώς είναι πρώτος, μπλέκεται με το γκρουπ που τον ακολουθούσε, χάνεται και τερματίζει 16ος.
Σκέφτεται να σταματήσει, αλλά μέσα του υπάρχει η δίψα για ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες… Το 2011 αναδεικνύεται κορυφαίος αθλητής της χρονιάς στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ και ζει για το όνειρο των Αγώνων στο Λονδίνο που θα εξελιχθεί σε εφιάλτη.
Αγγίζει το μετάλλιο, αλλά και πάλι του γλιστρά και τερματίζει 4ος! Η κορυφαία θέση Έλληνα κολυμβητή από το 1896. Για τον ίδιο είναι αποτυχία και στις δηλώσεις του συγκλονίζει, καθώς ζητάει συγνώμη «γιατί δεν πήρα το μετάλλιο».
Το 2013 στην Ισπανία παίρνει οξυγόνο κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελώνης κι εκεί βάζει ως στόχο το Ρίο…
«Εκεί θέλω να κλείσω με ένα μετάλλιο». Το είπε και το έκανε κι αυτό. Στην κούρσα της ζωής του, ο Κερκυραίος έκανε τα πάντα, χάνοντας τελικό το χρυσό στο φώτο φίνις…
Κάτι που θα έχει να το λέει με τα φιλαράκια τους στην παραλία του Κάβου στην Κέρκυρα εκεί που θα μαζεύεται αυτός και τα φιλαράκια του από τα παιδικά του χρόνια και θα κολυμπούν με τις ώρες….
Πηγή: Protothema.gr