Τώρα ή ποτέ – Το εγχειρίδιο της νίκης

2015-09-13T19:57:32+00:00 2015-09-14T14:01:48+00:00.

Aris Barkas

13/Sep/15 19:57

Eurohoops.net

Ο Νίκος Βαρλάς γράφει για το “τώρα ή ποτέ” που αφορά την παλιά φρουρά της εθνικής μας ομάδας, στέκεται στο κοινωνικό μήνυμα που είναι σημαντικό να περάσουν οι διεθνείς και αναλύει τα στοιχεία που μπορούν να φέρουν την… ευτυχία και την τετράδα

Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net

Η αναμέτρηση με την Ισπανία έχει τον χαρακτήρα “ή τώρα ή ποτέ”. Τουλάχιστον για τους παλιούς. Ο Ζήσης, ο Σπανούλης, ακόμα και ο Μπουρούσης θέλουν όσο τίποτε άλλο μια μεγάλη επιτυχία με την εθνική ομάδα πριν πέσουν για αυτούς οι τίτλοι τέλους με τα γαλανόλευκα. Η μοίρα τα έφερε έτσι που ο αγώνας – ορόσημο είναι απέναντι στην ομάδα που τους έχει “ποτίσει” τις μεγαλύτερες πίκρες την τελευταία δεκαετία.

Ο χαμένος τελικός – με κάτω τα χέρια – στη Σαϊτάμα. Πόσες ακόμα ευκαιρίες θα υπάρξουν για να υπάρξεις στην ζωή σου παγκόσμιος πρωταθλητής με το εθνόσημο, κάτι που θα σε φουσκώνει περηφάνια και θα αποτελεί παράσημο παντοτινό? Όπως αποδείχτηκε καμία.

Ο χαμένος ημιτελικός του Ευρωμπάσκετ το 2007. Μέσα στο σπίτι τους, στην Μαδρίτη. Σε έναν από τους λίγους αγώνες που θυμάμαι την εθνική να έχει αδικηθεί ξεκάθαρα. Μια ακόμα ήττα σε ημιτελικό, το 2009. Και ο τελευταίος στο παγκόσμιο της Τουρκίας, το 2010. Τη μέρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα.

Τέσσερις ήττες που “πόνεσαν” και σε όλες ήταν παρόντες οι 3 “σωματοφύλακες” της παλιάς φρουράς. Το κίνητρο, ο μεγαλεπίβολος στόχος, είναι η πρόκριση και η παρουσία σε αγώνες μεταλλίων μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.

Όπως και να το κάνουμε, κυρίως για τους παλιούς, αλλά και για τον κόσμο, ακόμα κι αν αυτός ο τρόπος προσέγγισης είναι εσφαλμένος, απέναντι σε αυτή την ομάδα υφίσταται μια επιπλέον φόρτιση. Σε πολλές περιπτώσεις και αντιπάθεια.

Για όσα περιγράφω, λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ για τους παίκτες που αποτελούν το παρελθόν και το ηγετικό παρόν της επίσημης αγαπημένης. Μια μεγάλη ευκαιρία για διάκριση και “χρυσή” παρακαταθήκη για όλους τους υπόλοιπους.

Η Ισπανία μόνο άτρωτη δεν είναι. Αυτή την φορά το “βάθος” της δεν είναι τόσο μεγάλο και τα σημεία αναφοράς πιο συγκεκριμένα και λιγότερα από ποτέ. Μιλάμε πάντα για τα τελευταία 10 χρόνια είναι η πιο πετυχημένη εθνική ομάδα στο κόσμο μετά τις ΗΠΑ.

Οι δύο όψεις της “Γκασολιάδας”

Η προσωπικότητα και η επιρροή του Πάου Γκασόλ δεσπόζουν. Το γεγονός ότι ο Ισπανός σούπερ σταρ λάμπει με τόσο εμφατικό τρόπο στα 35 του χρόνια έχει δύο όψεις. Η μια είναι απλή, η δεύτερη απορρέει ως συμπέρασμα και ενδιαφέρει άμεσα την εθνική.

Χωρίς τον αδελφό του στο ρόστερ πρέπει ο ίδιος να κυριαρχήσει στη ρακέτα επιθετικά και αμυντικά σε μεγάλη διάρκεια μέσα στο παιχνίδι και όπως εξελίσσεται η κατάσταση, τόσο ο Σέρτζιο Σκαριόλο, όσο και οι συμπαίκτες του έχουν “κακομάθει” και περιμένουν πάρα πολλά πράγματα από αυτόν.

Αν ο Πάου Γκασόλ απέναντι στην Ελλάδα περιοριστεί σε μέτρια για τα δεδομένα του στο τουρνουά επίπεδα, η εθνική αυτόματα θα έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα. Είτε προς την νικη, είτε προς το σενάριο ότι ο προημιτελικός θα κριθεί στις λεπτομέρειες, στα τελευταία λεπτά ή δευτερόλεπτα.

Σε δύο αγώνες της Ισπανίας ως τώρα έμεινε κάτω από τους 20 πόντους. Με την Σερβια, όπως και με την Γερμανία έβαλε από 16. Στο ένα παιχνίδι η Ισπανία έχασε καθαρά, στο άλλο γλίτωσε από του “αποκλεισμού τα δόντια” και διασώθηκε κερδίζοντας με ένα πόντο.

Ο πρώτος στόχος του Φώτη Κατσικάρη είναι αυτός. Πρέπει να δομήσει την συνολική τακτική του έτσι ώστε ο Γκασόλ να μην βρει ρυθμό και να μην αισθανθεί άνετα. Να φθαρεί τόσο πνευματικά, όσο και σωματικά, ιδίως τώρα που υπάρχει και το πρόβλημα στο πόδι του.

Αυτό μπορεί να συμβεί με δύο τρόπους. Με όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική άμυνα πάνω του και με στοχευμένη τακτική στην επίθεση, ώστε πολλές επιθέσεις της ομάδας να δομηθούν και να εκτελεστούν με στόχο τον Γκασόλ. Πρέπει να τον “χτυπήσει” η ομάδα για να τον κουράσει. Περισσότερο με πικ εν ρολ επιθέσεις και με διεισδύσεις πάνω του, αλλά και να δοκιμάσουν οι Μπουρούσης και Κουφός να του επιτεθούν.

Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, ακόμα κι αν ο Γκασόλ αλλοιώσει φάσεις, βγάλει άμυνες, κάνει μπλοκ, θα αναγκαστεί να ξοδέψει πολλή ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι κι αυτό πιθανότατα θα επηρεάσει αρνητικά τις επιθετικές του επιδόσεις. Όπως όλοι έχετε διαπιστώσει, η Ισπανία τον έχει απόλυτη ανάγκη στο σκοράρισμα, αλλά και συνολικά ώστε να λειτουργεί εύρυθμα στην επίθεση. Η άποψή μου είναι πως εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο να πάμε σε μια άμυνα, που θα δίνει βοήθειες στο μαρκάρισμά του.

Η Ισπανία σκοράρει κατά μέσο όρο 88 πόντους. Τους 23 τους βάζει ο σέντερ των Μπουλς. Αν προσθέσουμε στην λίστα τον συμπαίκτη του στο Σικάγο Μίροτιτς, και το περιφερειακό δίδυμο της Ρεάλ, Ροντρίγκεθ και Γιουλ, αυτό το κουαρτέτο σκοράρει τους 56.5 από τους 88 πόντους και παράγει τις 12.9 από τις 21.8 ασιστ!

Μιλάμε ουσιαστικά σχεδόν για τα 2/3 της εξίσωσης στους πόντους και για το 55%+ στη δημιουργία.

Αν οι διεθνείς καταφέρουν να ρίξουν την συγκεκριμένη τετράδα κάτω από το μέσο όρο της σε πόντους και ασίστ και πετύχουν τους προαναφερθέντες στόχους στο SOS με τον κωδικό “Gasol”, τότε το πιο πιθανό είναι η πολυπόθητη νίκη να κατακτηθεί.

Θα χρειαστεί “σκυλίσια” ατομική άμυνα, συστηματική πίεση πάνω στην μπάλα, αποφασιστικότητα στον τρόπο αντιμετώπισης των σκριν και φυσικά εξαιρετική επικοινωνία και αλληλοκάλυψη. Δεν μπορείς να “σβήσεις” αυτούς τους παίκτες από το παιχνίδι.

Γίνεται, όμως, να τους βγάλεις από τον ρυθμό, να τους κάνεις να σκεφτούν περισσότερο, να τους χαμηλώσεις τα ποσοστά και να τους αναγκάσεις να σκέφτονται και να μην παίζουν με τη γνωστή φινέτσα και άνεση.

Πρίντεζης, Πικ εν ρολ και τρανζίσιον

Αν επιτευχθούν οι αμυντικοί στόχοι και προστατευτούν τα αμυντικά ριμπάουντ, τότε η εθνική θα έχει ευκαιρίες για τρανζίσιον και όχι απλά πρέπει να τις εκμεταλλευτεί αν προκύψουν, αλλά πρέπει να τις ΕΠΙΔΙΩΞΕΙ. Να τις έχει πολύ ψηλά στο πινακάκι της τακτικής και της προετοιμασίας της αναμέτρησης.

Η Ισπανία ΔΕΝ είναι καλή στην τρανζίσιον άμυνα, έχει πρόβλημα στις επιστροφές της και αυτή η υποχρέωση μέσα στο παρκέ, είναι κάτι που τα “ονόματα” της Ισπανίας, ίσως με εξαίρεση τον Γιουλ, δεν τα… συγκινεί.

Είχα γράψει πως ο Ολυμπιακός στον τελικό της Μαδρίτης έκανε μεγάλο λάθος που δεν επέμεινε στο να τρέχει, μετά από καλές άμυνες και σταμάτησε απότομα να το επιδιώκει στα μέσα της δεύτερης περιόδου. Το έκανε στο ξεκίνημα του τελικού και ήταν το μοναδικό σημείο που πήρε προβάδισμα και ήλεγχε τον αγώνα.

Αν θυμάστε ήταν κάποιοι αιφνιδιασμοί που κατέληξαν σε καλάθια του Λοτζέσκι και κάποια Early Post με τον Πρίντεζη. Η Ελλάδα μπορεί να πάρει πραγματικά πολλά πράγματα από επιθέσεις που θα βρει σε καταστάσεις ανισορροπίας την άμυνα της ομάδας του Σκαριόλο.

Στο 5 εναντίον 5, ξέρουμε όλοι που θα ποντάρει ο Κατσικάρης. Στα πικ εν ρολ. Καλά θα κάνει και όλοι ελπίζουν τα γκαρντ της εθνικής να βρεθούν σε καλή κατάσταση. Εκεί που πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση είναι στο παιχνίδι και το χάρισμα του Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ.

Ο Μίροτιτς δεν είναι καλός αμυντικά, δεν πιστεύω ότι μπορεί να σταματήσει τον “Πρι” αμυντικά στο ένας εναντίον ενός. Ο δε Κλαβέρ, όταν παίζει, ρίχνει αυτόματα ένα επίπεδο κάτω το επίπεδο της Ισπανίας.

Μπορεί να τους κάνει μεγάλη ζημιά ο Γιώργος και να βοηθήσει πάρα πολύ τόσο στο σκορ, όσο και στο να προκύψει δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Κάτι που θα χαλάσει τις αμυντικές αποστάσεις του αντιπάλου και θα δώσει πολλές ευκαιρίες και για Close out επιθέσεις από την δική μας πλευρά.

Δεν έχει συμβεί μέσα στο Ευρωμπάσκετ, αλλά καλή ιδέα είναι να εμφανιστούν και κάποιες κατοχές με τον Αντετοκούνμπο να ποστάρει τον αντίπαλό του, ιδίως όταν παίζει στο “3”. Δεν έχει δοκιμαστεί καθόλου και είναι περίεργο, γιατί υπερέχει απέναντι σε όλα τα αντίπαλα τριάρια, τόσο σε ύψος, όσο και σε αθλητικά προσόντα.

Ως τώρα άλλες φορές είναι μέτρια, άλλες φορές προκλητικά κακή και η συμπεριφορά τους αμυντικά στην περιφέρεια. Απέναντι στον Σπανούλη αποκλείεται να είναι τόσο χαλαροί οι Ισπανοί, αλλά αφενός διαθέτουμε κι άλλα πολύ ποιοτικά γκαρντ που μπορούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αφετέρου δεν πατάς ένα κουμπί και ξαφνικά φτιάχνουν… όλα. Ο Σκαρόλο φαίνεται πως δεν έχει επιμείνει, δεν δούλεψε όλο αυτό το διάστημα στην αμυντική προσήλωση στην περιφέρεια και πιθανότατα αυτή η αδυναμία που έχουν δείξει, δεν μπορεί να παρουσιάσει θεαματική πρόοδο μέσα σε λίγες ώρες.

Συμπερασματικά, λοιπόν. Οι αμυντικοί στόχοι στον Γκασόλ πάνω από όλα κι έπειτα πάνω στους Ροντρίγκεθ, Μίροτιτς και Γιουλ είναι μεγάλα κλειδιά για το παθητικό μας στην άμυνα και στον έλεγχο του ρυθμού.

Το μπάσκετ όπως παίζεται πλέον είναι το απόλυτα αλληλένδετο – σε επίθεση και άμυνα – άθλημα και όσα γράφω για την άμυνα, είναι κομβικής σημασίας να συνδυαστούν με ξεκάθαρους επιθετικούς στόχους. Καλές πικ εν ρολ συνεργασίες, στόχευση πάνω στην άμυνα του Γκασόλ, επιμονή σε κατοχές με τον Πρίντεζη ΚΑΙ στο τρανζίσιον παιχνίδι που ειλικρινά μπορεί να αποδειχτεί “χρυσάφι”.

Ο συνδυασμός που κερδίζει

Από εκεί και πέρα τα σπουδαία ματς τα κρίνουν οι μεγάλες προσωπικότητες, η ψυχή, η αποφασιστικότητα, η αυταπάρνηση, η άρνηση στην ήττα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως σε αυτή την μάχη – ορόσημο οι διεθνείς δεν θα καταθέσουν τέτοια στοιχεία στο παρκέ.

Απλά, για να εχει την ψυχολογία να επιβληθεί πνευματικά και να βγάλει μεγάλη ψυχή ο κάθε παίκτης, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να έχει πάρει από το προπονητικό τιμ ένα πλάνο παιχνιδιού που το πιστεύει κι έχει πειστεί πως αν το ακολουθήσει, θα δικαιωθεί.

Ακόμα κι αν κάποια στιγμή μέσα στη μάχη, το πλάνο αυτό δεν βγαίνει.

Από όσα άκουσα, είδα, αντιλήφθηκα από τις δηλώσεις και την αύρα που έβγαλαν οι Ισπανοί μετά το ματς με την Πολωνία στα αποδυτήρια, το περιμένουν ζόρικο το ματς με την Ελλάδα.

Οι δικοί μας? Το θέλουν σαν τρελοί. Για την πάρτη τους, για την εθνική, γιατί έχει σφηνωθεί στο μυαλό τους πως ο κόσμος έχει ανάγκη μια μεγάλη χαρά αυτή την εποχή. Έστω για να πανηγυρίζει ένα βράδυ, να ξυπνήσει περήφανος με χαμόγελο στα χείλη ένα πρωινό.

Προσωπικά, επειδή αντιλαμβάνομαι το μπάσκετ ως παιχνίδι και τίποτα περισσότερο, δεν θα το πάρω κατάκαρδα αν χάσουμε, σε περίπτωση που διαπιστώσω ότι τα δώσαμε όλα, κάναμε αληθινά ό,τι περνούσαμε από το χέρι μας και απλά ο αντίπαλος ήταν καλύτερος.

Θα σκάσω μόνο αν συνειδητοποιήσω ότι η Ελλάδα μπορούσε να νικήσει και ηττήθηκε, πέταξε την ευκαιρία στα σκουπίδια χωρίς να βγάλει στο παρκέ το 100%, χωρίς να επιδείξει την ώρα της μάχης αποφασιστικότητα και ψυχική αντοχή, πείσμα.

Γιατί στην τελική, στις εποχές που ζούμε, ρεαλιστικά, όλοι αυτό έχουμε ανάγκη.

Ένα ερέθισμα, ένα μήνυμα ότι πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα για την “νίκη”, για την ζωή μας δηλαδή.

Ακόμα και απέναντι στους δικούς μας “δαίμονες”. Που στην ιστορία μας, είναι οι Ισπανοί!

×