Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ακολουθήστε στο twitter τον Νίκο ΒαρλάFollow @nikosvarlas
Κάθε φορά που τρώει “σφαλιάρα” η εθνική ομάδα νιώθω μια έντονη θλίψη. Από αυτές που πάνε πιο… μέσα, μέχρι τα σωθικά και σε επηρεάζουν στην καθημερινότητά σου.
Δεν έχω διάθεση για τίποτα απολύτως, ούτε για ύπνο. Όταν με τα πολλά “βρικολακιάσω” και κοιμηθώ, ξεχνάω να ξυπνήσω. Μπορεί να περάσουν και περισσότερες από 12 ώρες, για να σηκωθώ ξανά από το κρεβάτι.
Κλασική περίπτωση παντελούς έλλειψης διάθεσης. Έτσι είμαι και τώρα. Απλά την πίκρα την ήπιαμε γουλιά – γουλιά. Αυτό έχει και τα καλά του και τα άσχημά του.
Ναι, ήταν βασανιστικό. Από την άλλη, όταν πια έγινε γεγονός η αποτυχία, νομίζω πως όλοι μας πάνω – κάτω είχαμε συμβιβαστεί με την ιδέα, είχαμε χρόνο να το συνειδητοποιήσουμε.
Αυτό που πονάει περισσότερο είναι πως αποτύχαμε σε ένα Ευρωμπάσκετ με πολλές καλές ομάδες, αλλά με καμία πολύ υψηλού επιπέδου, που να είναι άτρωτη, ή έστω να έχει πραγματικά λίγες αδυναμίες.
Εντάξει, μια χαρά που μας… ξέφυγε από τα χέρια και την είχαμε ανάγκη, το μετάλλιο. Αυτό παλεύεται και πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε πως ειδικά στο μπάσκετ, έχουμε καλομάθει.
Προσωπικά, το ότι δεν θα πάμε στο παγκόσμιο και θα εξαφανιστούμε για κάποιο καιρό από τον χάρτη, με 7 θέσεις να οδηγούν στην… Ισπανία, είναι κάτι που προσπαθώ, αλλά αδυνατώ να το χωνέψω. Μου είναι ιδιαίτερα βαρύ.
Στο συγκεκριμένο Ευρωμπάσκετ, επτά εισιτήρια κι εμείς να πάρουμε αυτό που μας γυρίζει πίσω στην Ελλάδα, χωρίς να μπούμε στην οκτάδα; Θα χρειαστεί χρόνος να συμφιλιωθώ με αυτή την πραγματικότητα.
Μιλάμε για αθλητισμό και όχι για ζητήματα βιωσιμότητας. Οπότε οι υπερβολές αν και αμιγώς ελληνικό στοιχείο, είναι περιττές και “δηλητηριάζουν”.
Γιατί αποτύχαμε;
Έχω τέτοια πίστη στο ελληνικό μπάσκετ, που στην ανάλυση πριν το τουρνουά, έγραψα για ρόστερ – παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά “έβλεπα” ότι θα περάσουμε στους προημιτελικούς και θα έχουμε βατό πρώτο χιαστί παιχνίδι.
Μας φανταζόμουν στην θέση που είναι τώρα η Κροατία… Ήταν τόσο κοντινό, αλλά και τόσο μακρινό τελικά!
Η εθνική ήταν μια ομάδα που είχε 3 γκαρντ, 7 φόργουορντ, 1 σέντερ και τον Καββαδά, που φέτος έπαιξε ελάχιστα στον Πανιώνιο.
Η εθνική ήταν μια ομάδα που οι περισσότεροι παίκτες είχαν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ρόλους, από αυτούς που έχουν συνηθίσει στις ομάδες τους!
Η εθνική ήταν μια ομάδα με αδιανότητα ανισόρροπο ρόστερ, τόσο πολύ, που μπορούσε να δημιουργήσει και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ισορροπίες στα αποδυτήρια και στο κλίμα.
Όταν έχεις 3 τριάρια και 3 τεσάρια δύο πράγματα που δεν θες, κινδυνεύουν να συμβούν. 1) Να μην βρουν ρυθμό οι παίκτες στις υπερφορτωμένες θέσεις και το (θεωρητικό) πλεονέκτημα, να γυρίσει μπούμερανγκ. Συνέβη. 2) Να αρχίσουν να “τρώγονται” και να γκρινιάζουν οι αδικημένοι. Ευτυχώς, δεν συνέβη.
Και πάμε στο κομμάτι που έχει για μένα το περισσότερο ζουμί, στην τακτική.
Τι είχαμε σε σούπερ βαθμό στις διοργανώσεις που θριαμβεύσαμε; ΑΜΥΝΑ.
Ακόμα και όταν παίζαμε άθλια στην επίθεση στα καλοκαίρια των μεταλλίων – καθόλου σπάνιο φαινόμενο – είχαμε άμυνα – μέγγενη και όλα διορθωνόταν από εκεί.
Τι δεν είχαμε πέρυσι και φέτος που αποτύχαμε παταγωδώς; ΑΜΥΝΑ. Ούτε ατομική, ούτε ομαδική.
Εδώ, το κλειδί
Ποιός είναι ο τρόπος που επιτίθενται όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες κατά κόρον και ξεκινούν για να δημιουργήσουν ρήγμα και προϋποθέσεις για να εκτελέσουν;
Το πικ εν ρολ.
Ποιές δύο θέσεις – Τα θεμέλια του σπιτιού σου (της ομάδας σου δηλαδή) που λέει πάντα ο δάσκαλος Ντούντα – πρέπει να αμυνθούν πρωτογενώς στο πικ εν ρολ;
Το “1” και το “5”!
Το ΠΡΩΤΟ πράγμα που χρειάζεται να έχει οποιαδήποτε ομάδα στο Ευρωμπάσκετ και ΚΥΡΙΩΣ η Ελλάδα (που ποτέ δεν στηρίζεται πολύ στο ένας εναντίον ενός παιχνίδι τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα) είναι ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ στο “1” και στο “5”, για να αναχαιτίζει συστηματικά τα αντίπαλα πικ εν ρολ.
Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας και Μπουρούσης.
Αυτοί κύριοι, ήταν οι παίκτες και τα… πόδια που αντιπαρατάξαμε σε όλη την διοργάνωση για να σταματήσουμε το πικ εν ρολ και τους αντίπαλους σκόρερ.
Τα αποτελέσματα και οι δήμιοι “γνωστοί”…
Προσέξτε συγκυρία και ανισορροπία!
Υπεύθυνοι για να θωρακίσουν την ομάδα στα αντίπαλα πικ εν ρολ λόγω θέσης ήταν οι παίκτες που έπρεπε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να κάνουν τα πάντα καλά στην επίθεση (να διαβάζουν, να αποφασίζουν, να μοιράζουν, να εκτελούν) που θα είχαν καίριους ρόλους στην δημιουργία και στο σκοράρισμα και που, ΔΙΑΟΛΕ, έπαιζαν στις θέσεις που πήγαμε αριθμητικά (σκανδαλωδώς) λίγοι και οι 2 από΄τους 3 τραυματίστηκαν στην διάρκεια του Ευρωμπάσκετ!
Ο Σπανούλης είναι κορυφαίος των κορυφαίων. Όχι, όμως, ο καλύτερος αμυντικός στο πικ εν ρολ και με τον γνωστό ρόλο στην επίθεση, που του ρουφάει καντάρια ενέργειας.
Ο Ζήσης, επίσης, δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος αμυντικός ατομικά, ούτε στο πικ εν ρολ. Άλλο αν η θέλησή του σε αυτό το τουρνουά “έσπρωχνε βουνά” και κατόρθωσε να περιορίσει παίκτες με την ταχύτητα του Καλντερόν.
Ο Σλούκας ήταν κακός και τώρα τελευταία έχει κάνει κάποια πρόοδο, που την έδειξε και στο φάιναλ φορ του Λονδίνου.
Και στο 5; Ο Μπουρούσης!
Που μπορεί να κάνει πολλά καλά πράγματα, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι πως δεν μπορεί να αμυνθεί καλά στο πικ εν ρολ, ούτε μετά από αλλαγές στα σκριν, ούτε όταν χρειάζεται να επιστρέψει με γρήγορο βύθισμα στην ρακέτα για να προλάβει τον παίκτη του.
Για μένα, αυτό είναι το κλειδί της αποτυχίας, αγωνιστικά.
Πήγαμε στην Σλοβενία να εκθέσουμε τους βασικούς νόμους του σύγχρονου μπάσκετ. Ε, τελικά εκτεθήκαμε εμείς.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ανταποκριθείς αμυντικά όταν παίκτες που “λιώνουν” από τις επιθετικές υποχρεώσεις και τα υπερβολικά πολλά λεπτά συμμετοχής σε διαδοχικά παιχνίδια, ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργήσουν ως ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΕΣ στην πρώτη και πιο καθοριστική γραμμή της άμυνας.
Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι παίκτες, ΔΕΝ είναι μετρ του είδους.
Τρινκιέρι
Απέτυχε. Δεν ξέρω πόσο καλός προπονητής μπορεί να γίνει, αλλά αυτή την στιγμή αποδείχτηκε κακός διαχειριστής του υλικού.
Μου έδωσε την εντύπωση πως δεν γνώριζε καλά τους παίκτες του, πως πολλοί είχαν εντολές να διεκπεραιώσουν πράγματα που ποτέ δεν έκαναν καλά στους συλλόγους τους και συνάμα το ροτέσιόν του ήταν πολύ μπερδεμένο.
Προφανώς, επειδή και ο ίδιος ήταν μπερδεμένος…
Δεν θέλω να μπω στις λεπτομέρειες, γιατί είναι πολλοί οι χειρισμοί που δεν μου κολλάνε.
Θα σταθώ μόνο στο δεύτερο ημίχρονο με την Φινλανδία, που ουσιαστικά “κάηκε” μια ομάδα για δύο καλοκαίρια.
Έχει κάνει το χειρότερο ροτέσιον που έχω δει ποτέ σε τέτοιου είδους τουρνουά, τόσο κακό που μου θύμισε το κοουτσάρισμα του Γιαννάκη στον προημιτελικό με την Αργεντινή, στους Ολυμπιακούς του 2008.
Ελαφρυντικά υπάρχουν. Για την τεράστια “πληγή” των ριμπάουντ, δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο αυτός…
Η ιστορία θα είχε γραφτεί αλλιώς αν είχε τον Καλάθη – ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που μας έλειπε – ακόμα και τον Μάντζαρη.
Ακόμα και να έπαιρνε τον Βουγιούκα, ίσως τελείωνε το τουρνουά με 2-3 πόντους μεγαλύτερο μέσο όρο στην επίθεση.
Δεν θα άλλαζε, όμως, τίποτα στο κρίσιμιο διακύβευμα της άμυνας, που περιέγραψα πιο πάνω.
Ο Ιταλός δεν ήταν έτοιμος και φάνηκε από πάρα πολλά πράγματα.
Δεν μπορούμε, όμως, να του ρίξουμε ΟΛΟ το ανάθεμα, αφού ξέραμε εκ των προτέρων πως είναι άπειρος, δεν έχει κοουτσάρει ποτέ τόσο σημαντική ομάδα σε τέτοια διοργάνωση.
Κάποιος τον επέλεξε…
Και επειδή αυτός που τον επέλεξε έχει αποδείξει με την πάγια τακτική του όλα αυτά τα χρόνια πως θα τον “φάει” με συνοπτικές διαδικασίες, τον βλέπω ακόμα με μια συμπάθεια, παρότι με απογοήτευσε.
Μεγάλη αλήθεια
Τα έχω γράψει πολλές φορές, αλλά και τι έγινε; Ο Βασιλακόπουλος έχει προσφέρει πάρα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ πρόβλημα από όλα όσα ταλανίζουν το σπορ.
Λειτουργεί με μοναρχικό τρόπο, με εμπάθειες, με συμπάθειες και πολλοί από τους παράγοντες που έχει γύρω του σε ρόλους – κλειδιά στην ομοσπονδία είναι εντελώς ανίκανοι και επικίνδυνοι.
Εντελώς, όμως!
Είναι για να σε πιάνει η ψυχή σου. Άλλες ομοσπονδίες εξελίσσονται, μπαίνουν νέοι άνθρωποι, κλείνουν και ανοίγουν σε σωστά τάιμινγκ οι κύκλοι και εδώ έχει ΚΟΛΛΗΣΕΙ ο χρόνος…
Παλιά απορούσα. Τώρα είμαι πεπεισμένος. Δεν είναι τυχαία η επιλογή ανεπαρκών συνεργατών σε κρίσιμα πόστα.
Είναι η ίδια τακτική με αυτή που ακολουθεί στις επιλογές των προπονητών. Τα βασικά κριτήρια; Να είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ, να λένε YES όταν γίνονται παρεμβάσεις σε αγωνιστικό επίπεδο, να μην έχουν την προσωπικότητα, το μέγεθος και τον εγωϊσμό να ορθώσουν ανάστημα απέναντί του.
Η εθνική είναι μεγάλο μέγεθος πολλά χρόνια τώρα. Δεν είδα ποτέ κανέναν Ίβκοβιτς, κανέναν Ομπράντοβιτς, κανένα Μεσίνα στον πάγκο της.
Όλοι οι προπονητές είναι αναλώσιμοι από τον ίδιο, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΙ υπεύθυνοι στις αποτυχίες – για αυτό και φεύγουν αμέσως μετά το αποτυχημένο τουρνουά – και φυσικά όταν θριαμβεύουμε το μεγαλύτερο μερίδιο επιτυχίας, το φέρει ο ίδιος.
Η άποψή μου είναι πως αυτή την φορά το μεγαλύτερο μερίδιο στο τεράστιο πλήγμα που δέχτηκε το ελληνικό μπάσκετ, το έχει ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΟΚ.
Αυτός έκανε διαχείριση της αποτυχίας στη Βενεζουέλα, ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΛΕΞΕ τον Τρινκιέρι και με ύφος Καίσαρα δεν δεχόταν να απαντήσει σε ερωτήσεις για το αν είναι ρίσκο η επιλογή του.
Αυτός ευθύνεται που ένας από τους πιο άπειρους προπονητές, πήγε στο Ευρωμπάσκετ με βοηθούς τον Δημήτρη Παπανικολάου και τον Γιώργο Λημνιάτη. Δύο παιδιά με την δική τους διαδρομή, που μπορεί να έχουν μέλλον ως προπονητές, αλλά ΔΕΝ γίνεται χωρίς καμία εμπειρία σε τέτοιο επίπεδο να τους βάζεις δίπλα στον Τρινκιέρι! Πρώτον, ρισκάρεις παρανοϊκά πολύ, δεύτερον υφίσταται σοβαρό ενδεχόμενο να τους “κάψεις”.
Δηλαδή, πολύ μυαλό θέλει αυτό; Όταν, όμως, ο νούμερο 1 στόχος είναι να ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ την ομάδα με ΚΑΘΕ τρόπο, τότε να ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ μπροστά και στην (νέα) αποτυχία. Σωστά;
Η εθνική πριν από αυτή την διοργάνωση ήταν 4η στο ranking με όλες τις εθνικές ομάδες. Ώρα να φανεί αυτή η ακριβοθώρητη και ξακουστή δύναμη και επιρροή του Γιώργου Βασιλακόπουλου στα τεκταινόμενα του ευρωπαϊκού, αλλά και του παγκόσμιου μπάσκετ. Σωστά;
Και μην αναμασάμε την ίδια καραμέλα με τις επιτυχίες των μικρών εθνικών και την παραγωγική διαδικασία…
Δεν είμαστε χθεσινοί, ξέρουμε καλά τι συμβαίνει κι εκεί και τις μεθόδους, αλλά και τα… κριτήρια επιλογής που υφίστανται χρόνια από ανθρώπους – δημοσίους υπαλλήλους.
Για το ότι η Ελλάδα έβγαλε, βγάζει και ΘΑ συνεχίζει να βγάζει είτε καλούς, είτε σημαντικούς, είτε πολύ μεγάλους παίκτες, ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ πρώτος από όλους ο Γκάλης κι έπειτα ο Γιαννάκης, ο Φάνης και τα αλλα παιδιά.
Που έσπρωξαν στο γήπεδο τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη.
Το 2005 και το 2006 ήταν ακόμα πιτσιρίκια ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Παππάς, ο Γιάνκοβιτς, ο Μάντζαρης και πάει λέγοντας. Αλυσίδα είναι.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που είμαι σίγουρος ότι η (μπασκετική) Ελλάδα μπορεί να ξαποστάσει, αλλά θα βρει πάλι τον δρόμο προς την δόξα.
Το έχουμε στο αίμα μας και στο DNA μας το μπάσκετ.
Ίσως γιατί είναι το άθλημα των πολύ γρήγορων εναλλαγών συναισθημάτων!
Μας αρέσει εμάς να είμαστε μια στο Ζενίθ, μια στο Ναδίρ.
Μια στην θριαμβολογία, μια στην απαξίωση…
Και κάτι ακόμα…
Ένα από τα λίγα πράγματα που με χαροποίησε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, είναι πως αρκετός κόσμος συνειδητοποίησε το αυτονόητο.
Πως δεν γίνεται να μηδενιζεις ένα παιδί που απο τα 15 του είναι κάθε καλοκαίρι στην εθνική και δεν έχει λείψει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Εκτός και αν είναι “έγκλημα” που απαιτεί και τιμωρία να είσαι πραγματικά πολύ καλός, αλλά όχι απαραίτητα ο κορυφαίος ΟΛΩΝ.
Μακάρι όλοι να είχαν την νοοτροπία, τον χαρακτήρα και την αγάπη που έχει ο Ζήσης για την Ελλάδα και για αυτή την φανέλα. Δεν θα ζούσαμε στα σκατά. Θα ζούσαμε στον αφρό…
Ανίκητη
Τι θα γίνει με τα οπαδικά φετίχ; Οι Έλληνες ήταν από παλιά τόσο συμπλεγματικός και μειωμένης ευθύνης λαός; Δεν το πιστεύω, δεν μπορεί να ισχύει.
Οι μισοί περιμέναν την εθνική να χάσει, για να πούνε ότι ο Σπανούλης δεν θα γίνει ποτέ Διαμαντίδης.
Και οι άλλοι μισοί περίμεναν τους μεν να δώσουν ρεσιτάλ βλακείας για να κάνουν την ρελάνς τους και να υποστηρίξουν ότι ο Διαμαντίδης έπρεπε να ντρέπεται που είναι στις παραλίες ή στο Πεκίνο και το παίζει… Κινέζος.
Ποιος κερδίζει από όλη αυτή την ιστορία;
Κανείς.
Η βλακεία είναι ανίκητη, όλοι το ξέρουμε…
Για τον Διαμαντίδη έχω να πω το εξής για πρώτη και τελευταία φορά.
Δεν συμφωνώ με την απόφαση που πήρε μόλις έκλεισε τα 30 του χρόνια και με “πόνεσε”. Δεν είναι παίκτης που τον αντικαθιστάς εύκολα.
Εντελώς συγκυριακά, έμαθα από νωρίς αυτή την απόφαση.
Τον Ιούλιο του 2010 σε ένα γάμο στην Χαλκιδική, καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τον Δημήτρη. Πολύ πριν ξεκινήσει το Μουντομπάσκετ στην Τουρκία.
Εκεί, σε μια “καφενειακή” συζήτηση μου πέταξε την βόμβα.
“Φέτος και τέλος. Δεν μπορώ να παίξω άλλο στην εθνική”.
Σεβάστηκα ότι ήταν προσωπική, αυθόρμητη, κουβέντα και ποτέ δεν έγραψα κάτι για αυτό, ούτε το ανέφερα. Αν και ήταν πολύ μεγάλο θέμα. Δύο μήνες μετά, το ανακοίνωνε επίσημα μετά την ήττα από την Ισπανία. Ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος, ίσως για αυτό δεν το πήρα ποτέ και τόσο στραβά.
Ακόμα θυμάμαι, πως το αιτιολόγησε. Είχε 2-3 τραυματισμούς εκείνη την σεζόν που μόλις είχε τελειώσει, είχε κάνει και την επέμβαση το 2009 και θεωρούσε πως δεν μπορεί να κρατήσει τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
Όσοι είναι πιο κοντά του, συνηγορούν στο ότι τους φοβάται πολύ τους τραυματισμούς, πως δεν τους μπορεί.
Δεν έχω κανένα λόγο να μην πιστέψω όσα έλεγε. Έκρινε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει, πως δεν θα του βγει σε καλό, πως δεν θα ανταποκρινόταν, όπως ο ίδιος ήθελε.
Δικαίωμά του. Δική του είναι η απόφαση και η ζωή, όχι δική μας.
Μας πίκρανε, μας στενοχώρησε, αλλά έλεος, περάσαν τρία χρόνια. Τον τιμάμε και τον ευχαριστούμε για όσα μας χάρισε.
Καταντάει ανέκδοτο κάθε φορά που χάνουμε να θυμόμαστε τον Διαμαντίδη. Κρατάμε όσα προσέφερε και τις καλές στιγμές και η ζωή συνεχίζεται.
Είναι “ανίατα άρρωστο” να περιμένεις να χάσει η εθνική για να… θυμηθείς να τα χώσεις στον Διαμαντίδη.
Το ίδιο απεχθές είναι να κράζει κανείς τον Σπανούλη που με την εθνική έχει παθολογική λογική… Γιαννάκη και είναι αλήθεια πως έβγαλε 4 ματς με τουμπανιασμένο πόδι.
Ο Βασίλης δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Όσοι ψάχνουν ευκαιρία να βγάλουν χολή, αποδεικνύουν πόσο εμπαθείς και “λίγοι” ως άνθρωποι, αλλά και ως Έλληνες, είναι.
Τους χαλάει που ο τύπος θέλει να παίζει για την Ελλάδα μέχρι να του πούνε, γέρασες, δεν μας κάνεις;
Εγώ ξέρω ότι οι “στρατιώτες” που “πέφτουν” αγωνιζόμενοι στην μάχη, λογίζονται ως ήρωες.
Όχι ως αποτυχημένοι.
Τον Σπανούλη αν φοράμε παντελόνια, οφείλουμε ΌΛΟΙ να τον σεβόμαστε.
Ακριβώς γιατί, ο σεβασμός, κερδίζεται…