Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ο 29χρονος σμολ φόργουορντ κι αρχηγός της Πολωνίας υπενθύμισε στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ την αξία του στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο κι ανάγκασε αρκετές ομάδες να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Ο Παναθηναϊκός βγήκε νικητής στη μάχη διεκδίκησής του από την ιταλική Ρέτζιο Εμίλια, στην οποία είχε υπογράψει στα μέσα Αυγούστου για τρεις μήνες με οψιόν μέχρι το τέλος της χρονιάς. Το κόστος της πρόωρης αποδέσμευσης έφτασε τις €100.000, η απόσβεση, συμπεριλαμβανομένου του ύψους του συμβολαίου του, προσδοκάται άμεση.
Ποιος είναι, όμως, ο Ματέους Πονίτκα, που μέχρι πρότινος δήλωνε στο Eurohoops πως “ούτε καν Ευρωλίγκα δεν παίζω”;
Το Eurohoops παρουσιάζει την ιστορία του, κόντρα σε όλους κι όλα.
ΚΟΝΤΡΑ στο αθλητικό ρεύμα. Ήταν στις 29 Αυγούστου 1993 όταν το πρώτο από τα τρία παιδιά της οικογένειας Πονίτκα ήρθε στη ζωή, στο Όστρουφ Βιελκοπόλσκι. Εκείνα τα χρόνια η Πολωνία απουσίαζε από κάθε μεγάλο τουρνουά. Οι πρώτες του παραστάσεις από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα μπορούσαν να ήταν στο Ευρωμπάσκετ το 1997 (7η θέση), ωστόσο, ήταν ακόμα πολύ μικρός για να θυμάται, ενώ η επόμενη συμμετοχή της Πολωνίας σε μεγάλο τουρνουά θα αργούσε πολύ (βλ. Ευρωμπάσκετ 2007). Πού βρήκε, λοιπόν, ο μικρός Ματέους τα ερεθίσματα για να ασχοληθεί με ένα άθλημα που “δεν ήταν ποτέ το πιο δημοφιλές στη χώρα”, όπως παραδέχθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη στο Eurohoops; Enter Μάικλ Τζόρνταν.
Βλέποντας τον “MJ”, έπιασε κι αυτός την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του. Μεγαλώνοντας, βέβαια, το είδωλο πήρε τη μορφή του αείμνηστου Κόμπι Μπράιαντ, “αλλά δε μπορείς να κάνεις ό,τι εκείνος, γιατί είναι ένας και μοναδικός”, όπως έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξη το 2010. “Γι’ αυτό παρακολουθώ και παίκτες από την Ευρώπη, όπως ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Ριμάντας Καουκένας κι ο Ρούντι Φερνάντεθ”.
Πρόλαβε, πάντως, να γνωρίσει από κοντά τον “ΚΒ24”, το 2011, όταν έδωσε το “παρών” σε ένα τουρνουά στο Πόρτλαντ. Και μπορεί οι 17 πόντοι (πρώτος σκόρερ) ως μέλος της ομάδας επίλεκτων στην οποία συμμετείχε να μην ήταν αρκετοί με τις ΗΠΑ (92-80), η παρουσία του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν πέρα για πέρα επιτυχημένη. “Γνώρισα τον Κόμπι Μπράιαντ, που είναι το πρότυπό μου. Του έσφιξα το χέρι”.