Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Όταν το 2016 η Λέστερ σόκαρε τον κόσμο του ποδοσφαίρου κατακτώντας την Premier League, o τότε προπονητής της Κλαούντιο Ρανιέρι, είχε δηλώσει: “Είμαι ρεαλιστής, θέλω απλώς να κερδίζω. Αν θέλετε να παίξετε όμορφο ποδόσφαιρο, πηγαίνετε στην παραλία”. Αυτή ακριβώς η κυνικότητα με την οποία ο Ιταλός υπογράμμισε τη σημασία του να είσαι πρακτικός και να εστιάζεις στο αποτέλεσμα, αντί να ανησυχείς για το στυλ ή την αισθητική, επιβεβαιώθηκε περίτρανα χθες στο ΣΕΦ, από μια ομάδα που εδώ και μήνες την αμφισβητεί…
Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός κέρδιζε τις εντυπώσεις και τα εγκώμια για το θεαματικό του μπάσκετ. Για την ομοιογένειά του, τις γοητευτικές επιθετικές του δράσεις, την πολυφωνία και το ομαδικό του πνεύμα. Εφόσον οι συνθήκες του επιτρέπουν να πατήσει στο αγωνιστικό του πλάνο και να αναπτύξει τη φιλοσοφία του στο παρκέ μοιάζει να μην έχει αντίπαλο, παράλληλα, όμως, έχει παρατηρηθεί ότι αν μια άμυνα καταφέρει να τον βγάλει από την comfort zone του και να του κόψει την κυκλοφορία, συνήθως μπλοκάρει και δυσκολεύεται να βρει λύσεις. Πόσος λόγος έχει γίνει, άραγε, για τις σημαντικές διαφορές που εξανεμίστηκαν, την έλλειψη καθαρού μυαλού στα κλειστά ματς ή την απουσία ενός ικανού closer;
Οδεύοντας προς την κορύφωση της regular season, πέρα από τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, τις τακτικές ιδιαιτερότητες και το ταλέντο της κάθε ομάδας, έρχεται στο προσκήνιο και ο χαρακτήρας της. Η ικανότητα προσαρμογής σε παιχνίδια διαφορετικών απαιτήσεων και η αντοχή στην πίεση για το αποτέλεσμα θα διαχωρίζουν σιγά σιγά τους αληθινά ισχυρούς της διοργάνωσης και οι “ερυθρόλευκοι” μαρκάρουν ήδη την περιοχή τους στο πεδίο του πιο σκληρού ανταγωνισμού. Έτοιμοι να κυνηγήσουν και να αποκρούσουν κάθε αντίπαλο, να διεκδικήσουν και να προασπίσουν κάθε λάφυρο και τελικά… να νικήσουν ή να χάσουν, όχι απλά ως ίσοι μεταξύ ίσων, αλλά ως οι καλύτεροι μεταξύ των κορυφαίων.
Η άνετη επικράτηση επί της Ρεάλ αποτελεί μια βαρυσήμαντη ερυθρόλευκη δήλωση. Δεν είναι μόνο ο αντίκτυπός στην κατάταξη και το κέρδος σε ενδεχόμενη ισοβαθμία. Είναι (κυρίως) ότι ήρθε εκκωφαντικά, παρότι το παιχνίδι κύλησε όπως περίπου ήλπιζαν οι Μαδριλένοι. Σε χαμηλό τέμπο και με το ανασταλτικό κομμάτι να υπερισχύει. Ο Τσους Ματέο ήταν εκείνος που είχε προσεγγίσει από αμυντική σκοπιά την εν λόγω μάχη και που είχε θέσει ως πρωταρχικό στόχο της ομάδας του την παρεμπόδιση του ερυθρόλευκου ρυθμού και την πτώση των ποσοστών ευστοχίας “μιας ομάδας που παίζει αυτοματοποιημένα”. Και παρότι οι παίκτες του κατάφεραν να περιορίσουν σε μεγάλο την παραγωγικότητα των γηπεδούχων, δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν τίποτε ουσιαστικό στο Φάληρο.
Η Ρεάλ, λόγω ασύγκριτου μεγέθους σε όλες στις θέσεις και προπαντός λόγω Ταβάρες, είναι η ομάδα που υποχρεώνει -περισσότερο από κάθε άλλη- τους αντιπάλους της στις χειρότερες επιθετικές βραδιές τους κι ο Ολυμπιακός την πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Εκείνη τον κατέβασε στους 73 πόντους (από 84,5), εκείνος την καταπόντισε στους 60 (από 83). Εκείνη του έριξε το τρίποντο στο 23% (από 37%), εκείνος έστειλε το δικό της στο 12% (από 35,5%). Την κέρδισε με τον τρόπο που είχε σχεδιάσει να τον κερδίσει κι αυτό κάνει τη νίκη του ακόμα πιο σημαντική. Διότι, αν πριν από το τζάμπολ, έλεγες σε κάποιον ότι ο Βεζένκοφ θα έχει 0/6 τρίποντα κι ο Ολυμπιακός 6/29, λιγότερες ασίστ από τη Ρεάλ και πρώτο σκόρερ τον Ουόκαπ, μάλλον θα “έσπρωχνε” τα ρέστα του στο διπλό…
Όπως αναμενόταν, οι φιλοξενούμενοι ξεκίνησαν το ματς ταΐζοντας τον Ταβάρες σαν να μην υπήρχε αύριο. Η άμυνα του Ολυμπιακού χάθηκε στις πρώτες αλλαγές, επιτρέποντας στον 31χρονο γίγαντα να τελειώσει τέσσερις φάσεις, όμως σταδιακά οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα άρχισαν να προσαρμόζονται, να βγαίνουν από μπροστά στις πάσες προς το ποστ και να οδηγούν τους αντιπάλους τους σε λάθη. Επιθετικά εκμεταλλεύτηκαν την παθητική άμυνα της Ρεάλ, ο Ουόκαπ ήταν ζεστός και το γρήγορο 14-8 τους έβαλε στη θέση του οδηγού.
Η δεύτερη πεντάδα του Ματέο ισορρόπησε προς στιγμή την κατάσταση. Κορνελί και Πουαριέ πρόσφεραν δεύτερες ευκαιρίες, η κάθετη κίνηση του Χάνγκα προκάλεσε ορισμένα ρήγματα κι ο Χεζόνια έκανε αισθητή την παρουσία του. Ο Σλούκας έδωσε λύσεις δημιουργικά και εκτελεστικά, ο “Σακ” έβγαλε δυο σπουδαίες φάσεις κι ο Ολυμπιακός διόρθωσε γρήγορα τα πράγματα πηγαίνοντας με +8 στα αποδυτήρια και μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ουόκαπ.
Η κατακόρυφη άνοδος των Βεζένκοφ και Φαλ στην τρίτη περίοδο, σε συνδυασμό με τη διατήρηση της υψηλής έντασης στην άμυνα, βοήθησε τον Ολυμπιακό να παγιώσει το προβάδισμα του σε διαφορές που δεν ήταν μεγάλες, αλλά λόγω της εικόνας που είχε η αναμέτρηση και της συχνότητας με την οποία σκόραραν οι ομάδες, έμοιαζαν κάτι παραπάνω από ασφαλείς. Το μεγαλύτερο σουτ της βραδιάς ήρθε στο 27′ από τα χέρια του Κάνααν, έγραψε το 52-40 και μαζί το ΣΕΦ γκρέμισε και τη Ρεάλ, που έκτοτε δεν ξανασήκωσε κεφάλι. Οι Μαδριλένοι πίεσαν ασφυκτικά στην τέταρτη περίοδο, οδήγησαν τους “ερυθρόλευκους” σε κατάχρηση ντρίμπλας, αλλά δεν κατόρθωσαν να επωφεληθούν από τα λάθη τους.
Επιπλέον, ο Ταρίκ Μπλακ μετέτρεψε το ζωγραφιστό σε προσωπικό του… γκέτο κυριαρχώντας και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Το 13-7 και η πρώτη θέση λένε πολλά για την αξιοθαύμαστη σταθερότητα που δείχνει ο Ολυμπιακός από το ξεκίνημα της πιο αμφίρροπης Euroleague που είδαμε ποτέ, αλλά ακόμα δεν του εξασφαλίζουν τίποτα ως προς τους στόχους του. Μπροστά υπάρχουν 14 δοκιμασίες η μία πιο δύσκολη από την άλλη και κάθε απόπειρα πρόβλεψης είναι εντελώς αβάσιμη. Στο κάτω κάτω ποιος βιάζεται; Ποιος ασχολείται με τον προορισμό όταν το ταξίδι είναι τόσο συναρπαστικό;
Ομάδα και κόσμος βρίσκονται σε απόλυτη ταύτιση. Απολαμβάνουν την κάθε στιγμή στο γήπεδο κι όταν τα φώτα σβήνουν δεν ονειρεύονται θριάμβους, αλλά μετρούν καρτερικά τις ώρες για το πότε θα ξανανάψουν. Αυτό τους νοιάζει, τους αρκεί και τελικά τους κάνει τόσο επικίνδυνους. Το επόμενο παιχνίδι, το επόμενο ζντο, το επόμενο καλάθι, το επόμενο σύνθημα. Να ξαναπάρουν ΟΛΟΙ τις θέσεις τους, να κάνουν τη ρουτίνα τους, να συνεργαστούν, να επικοινωνήσουν, να το ζήσουν με πάθος. Que sera, sera…
Photo Credit Eurokinissi