Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Για την τακτική φιλοσοφία της, τις στοχεύσεις της στο παιχνίδι, τις αμυντικές και επιθετικές επιδόσεις της, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παικτών της και εν τέλει τα αγωνιστικά όριά της.
Κάποιες βραδιές, όμως, προσφέρονται για άλλου είδους συμπεράσματα. Από εκείνα που δεν αποτυπώνονται ούτε στα απλά, ούτε στα προηγμένα στατιστικά, δεν γράφονται στα κείμενα και δεν προβάλλονται με τρισδιάστατα γραφικά στις τηλεοπτικές αναλύσεις. Έρχονται απ’ ευθείας από την πηγή και καρφιτσώνονται στη συνείδηση, αυθεντικά και ακατέργαστα…
Μια τέτοια βραδιά ήταν η χθεσινή για τους φίλους του Ολυμπιακού, που μπορεί να ανησυχούν λίγο παραπάνω φέτος, μπορεί κάποιες φορές να απογοητεύονται ή ακόμα και να τα βλέπουν όλα μαύρα, αλλά συνεχίζουν να κατακλύζουν το ΣΕΦ, ταγμένοι αναφανδόν στο πλευρό της αγέλης. Περιμένοντας από ‘κείνη, όχι το τέλειο παιχνίδι, αλλά μια υπενθύμιση του πραγματικού της μεγέθους. Ένα σινιάλο της, που θα τους τινάξει από τη θέση τους και ταυτόχρονα θα τους καθησυχάσει. Ε, αυτή τη φορά τους το έστειλε.
Η νίκη επί της Μονακό δεν ήρθε έπειtα από κάποια αλησμόνητη εμφάνιση, ούτε με μαγικό μπάσκετ, αλλά είχε σφραγίδα γνησιότητας και ονομασία προέλευσης. Aπό το πλάνο πάνω στο οποίο πάτησε, μέχρι το χαρακτήρα που επικαλέστηκε δεν υπήρχε κανένα μη οικείο συστατικό, γι’ αυτό μάλλον κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας αρνήθηκε να την σχολιάσει με γνώμονα τους αριθμούς, για να μην την “μειώσει”. Ήταν το τέταρτο συνεχόμενο θετικό αποτέλεσμα σε μια διοργάνωση που έχει… αλλεργία στα σερί κι επί ενός αντιπάλου που δικαίως θεωρείται από τους πλέον αταίριαστους και ανεπιθύμητους. Μα, πάνω απ’ όλα ήταν μια “σκυλομαχία” πολύ αυξημένης έντασης, η οποία ανέδειξε τους… σωστούς πρωταγωνιστές. Εκείνους που όταν είναι καλά, ο Ολυμπιακός σταματάει να αστειεύεται και ξεκινάει να δαγκώνει.
Σαν τον Σακίλ ΜακΚίσικ, ο οποίος έλειψε αφάνταστα το πρώτο τρίμηνο, αλλά σιγά σιγά δείχνει να βρίσκει τον εαυτό του και στο χθεσινό ματς ήταν ο x-factor των Πειραιωτών. Εδώ και καιρό, ο Αμερικανός δουλεύει εντατικά για να καταφέρει να επανέλθει στα στάνταρ του και φυσικά να ανταποδώσει στο σύλλογο την στήριξη που του παρείχε. Πηγαίνει πολύ νωρίτερα από τον καθένα στο ΣΕΦ, κάνει έξτρα προπονήσεις και γενικότερα έχει αφιερωθεί πλήρως στο πώς θα καλύψει το χαμένο έδαφος. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας άρχισε να του δίνει λεπτά στην Euroleague και ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις τον άφησε στο παρκέ περισσότερο απ’ ό,τι δικαιολογούσε η εικόνα του, όμως η “επένδυση” του ήδη αποδίδει τα πρώτα κέρδη. Ως γνωστόν τα στοιχεία που φέρνει ο κανονικός Σακ είναι δυσεύρετα στον Ολυμπιακό και ικανά να λύσουν πολλά από τα προβλήματα που συχνά αντιμετωπίζει.
Σαν τον καταπληκτικό Τόμας Ουόκαπ, τον MVP της αναμέτρησης με την πληθωρική παρουσία σε άμυνα κι επίθεση. Έναν παίκτη, που αν και δεν έχει φτάσει ακόμα στο επιθυμητό επίπεδο απόδοσης, είναι πάντα εκεί, έτοιμος να διαθέσει τον εαυτό του για τις ανάγκες του συνόλου. Προσπαθώντας κι αυτός να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, κάτι καθόλου εύκολο αν αναλογιστούμε ότι έχασε από δίπλα του τον Σάσα Βεζένκοφ, με τον οποίο αποτέλεσε πέρυσι το κορυφαίο δίδυμο στην παραγωγή πόντων σε ολόκληρη την Euroleague! Απέναντι στους Μονεγάσκους, όμως, υπενθύμισε σε όλους ποιος είναι και πόσο πιο ισχυρός μοιάζει ο Ολυμπιακός όταν έχει την αληθινή συνδρομή του.
Σαν τον Αϊζάια Κάνααν τέλος, που απελευθέρωσε για ακόμα μια φορά το πνεύμα νικητή που τον καθοδηγεί κι απέδειξε πόσο σημαντικός είναι στα κλεισίματα των αγώνων. Σε ένα φεγγάρι εκτελεστικής ξηρασίας, διατήρησε ακλόνητη την αυτοπεποίθησή του και δεν δίστασε να πάρει την ευθύνη όταν η μπάλα έκαιγε και να δικαιωθεί. Κάπως έτσι ορίζονται οι μεγάλοι παίκτες και ειδικότερα οι ικανοί closers, εκείνοι δηλαδή που έχουν τόση αυτογνωσία και σιγουριά, ώστε καμία πρόσκαιρη αναποδιά να μη στέκεται ικανή να τους δημιουργήσει αμφιβολίες.
Φαλ και Πίτερς βρέθηκαν και πάλι ανάμεσα στους σημαντικούς παράγοντες της νίκης, όμως για εκείνους ήταν μια ακόμα μέρα στο γραφείο. Ο Γάλλος κυριάρχησε για ένα ακόμα παιχνίδι στο ζωγραφιστό, ενώ η πάσα του Αμερικανού στο τελευταίο σουτ του ΜακΚίσικ ήταν πιο σπουδαία κι από τα 7/7 τρίποντα, με τα οποία ολοκλήρωσε το διήμερο. Κατά το οποίο, ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να πάρεις ένα κλειστό ματς εκτός από το isolation. Τόσο με την Μονακό όσο και με την Αρμάνι, τα πιο κρίσιμα σουτ προήλθαν μέσα από σύστημα, με καλές πάσες και φυσικά διαφορετικούς εκφραστές.
Στην άμυνα ο Ολυμπιακός επέλεξε να αντιμετωπίσει τον Μάικ Τζέιμς με χετζ άουτ από το “4” και κατάφερε αν μη τι άλλο να διώξει την μπάλα από τα χέρια του. Άλλες φορές ο Αμερικανός θα επέμενε περισσότερο, παρά τις παγίδες και θα έπαιρνε μπόλικες τραβηγμένες προσπάθειες, όμως, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του διάβασε σωστά και πάσαρε γρήγορα. Ο εξαιρετικός χθες Τζον Μπράουν, έγινε σκαλοπάτι και πηγή δημιουργίας και γενικά η Μονακό οδηγήθηκε σε ένα πιο ορθολογικό τρόπο επίθεσης, που με βάση τις δυνατότητες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ρόστερ της, όμως, δεν είναι αυτό που επιδιώκει. Κατάφερνε να διατηρεί ένα επισφαλές προβάδισμα, πλήγωσε τους γηπεδούχους στο επιθετικό ριμπάουντ, αλλά από τη στιγμή που δεν βρήκαν ρυθμό τα βασικά επιθετικά της όπλα, ο Ολυμπιακός θα είχε την ευκαιρία του.
Το φινάλε του ματς βρήκε τον Γιώργο Μπαρτζώκα να …Κλοπάρει για πρώτη φορά φέτος και τον κόσμο να φεύγει γεμάτος, ξέροντας ότι είχε μόλις ανανεώσει τους όρκους του με την ομάδα. Χωρίς να τον νοιάζει τόσο αν είναι καλύτερη ή χειρότερη από την περσινή, αλλά έχοντας σιγουρευτεί ότι θα είναι και πάλι αντάξια της προσμονής που του προκαλεί και της ανάγκης να βρεθεί πλάι της. Στις λίγες εύκολες και τις πολλές δύσκολες μάχες που θα ακολουθήσουν…
Η ενδέκατη νίκη χάρισε στους Πειραιώτες άρωμα πρώτης τετράδας και πάνω απ’ όλα απορρόφησε ένα μεγάλο μέρος πίεσης ενόψει της νέας “διπλής” εβδομάδας. Με 15 ματς να απομένουν και την κατάσταση στη βαθμολογία τόσο ρευστή, τίποτε από όσα θα συμβούν σε Βαρκελώνη και Βιτόρια δεν θα έχει οριστικές συνέπειες, αλλά οπωσδήποτε αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να φύγει έστω και με ένα λάφυρο από το ισπανικό έδαφος, θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα για την πρόκριση.
ΥΓ. Κουράγιο και δύναμη στον Ρίκι Ρούμπιο, έναν υπέροχο αθλητή και άνθρωπο, με δύσκολα βιώματα και πολλές ευαισθησίες. Μακάρι την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση που έχει δείξει στη ζωή του, να την εισπράξει και ο ίδιος τώρα που τη χρειάζεται.