Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Είναι ο ισόβιος δεσμός τους κι ο άθραυστος όρκος τους, που κουβαλήθηκε άνευ όρων κι εκπτώσεων από γενιά σε γενιά, σφυρηλατήθηκε στον ιδρώτα και το μόχθο των λαϊκών στρωμάτων του Πειραιά κι όλης της Ελλάδας και μεγάλωσε μέσα στα όνειρα εκείνων που δεν σταματούν ποτέ να αγωνίζονται.
Μια μεγάλη αγάπη, όπως λέει ο ύμνος του, που από τα σκονισμένα γήπεδα μέχρι τις μεγαλύτερες αρένες της Ευρώπης, έμαθε να αψηφά τις πιθανότητες. Που δικαιώθηκε με νίκες που συγκλόνισαν τους ουρανούς και δοκιμάστηκε σε ήττες που τσάκισαν την ψυχή. Που σε τελική ανάλυση δεν μετριέται με τρόπαια, αλλά με υψωμένα χέρια και φωνές που δεν σιωπούν ούτε στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Ως εκ τούτου, η χθεσινή… μυσταγωγία του ΣΕΦ, με αυτή την εκστατική σύνδεση ομάδας και κόσμου, μπορεί, πέρα από ιστορική και μοναδική να αποδειχτεί και τεράστιας σημασίας λίγο πριν το πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν. Να αποκτήσει αξία ανυπολόγιστη και να εξελιχθεί στην υπέρτατη ώθηση προς την επιτυχία.
Σε μια βραδιά βαθιάς Ολυμπιακής αυθεντικότητας, κατά την οποία συναντήθηκαν το ανόθευτο πάθος και το μεγαλείο της απλότητας, η νίκη επί της Παρτιζάν ήταν για τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα το μικρότερο κέρδος. Έτσι κι αλλιώς, για να κλονιστεί η ακαταμάχητη φετινή τους πορεία και κατ’ επέκταση η θέση τους στην κατάταξη της Ευρωλίγκα, θα πρέπει μάλλον να …σταματήσουν να κατεβαίνουν στους αγώνες, μιας και το τελευταίο τρίμηνο και σε εύρος 14 παιχνιδιών έχουν φύγει από το γήπεδο ηττημένοι μόλις μία φορά!
Όσο υπεροπτικό κι αν ακούγεται, η πληρότητα, η ποιότητα και κυρίως το αγωνιστικό ταβάνι του Ολυμπιακού δεν έχει αντίπαλο. Οι “ερυθρόλευκοι” παίζουν το καλύτερο μπάσκετ της διοργάνωσης, έχουν την μεγαλύτερη συνέπεια στην απόδοσή τους, την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, ξεχωρίζουν σε αριθμούς και διάρκεια, είναι αντίστοιχα σταθεροί εντός και εκτός έδρας. Δεν τους απασχολεί ποιος θα βρεθεί στο δρόμο τους, δεν ασχολούνται με τα αποτελέσματα των ανταγωνιστών τους και παρότι σέβονται αποδεδειγμένα τους αντιπάλους τους, δεν νιώθουν απειλή από κανέναν.
Στην πραγματικότητα, ο πιο δύσκολος αντίπαλος για τον Ολυμπιακό είναι η πίεση που έχει βάλει στο εαυτό του. Είναι τα τρία σερί Final Four που πλέον τον στοιχειώνουν, είναι η συσσωρευμένη δίψα που καίει τα σωθικά του και τείνει να μετατραπεί σε μια ρητή εσωτερική διαταγή να μην ξαναφύγει από την πηγή χωρίς να πιει νερό. Οι διαταγές, όμως, προκαλούν ασφυξία και οι “ερυθρόλευκοι” το μόνο που χρειάζονται στο υπόλοιπα μέτρα της κούρσας είναι καθαρό μυαλό και ανοιχτά πνευμόνια.
Και χθες ο κόσμος τους, τους πρόσφερε αγνή αγάπη. Πήγε στο γήπεδο για να γιορτάσει μαζί τους, να τους πει ότι τους πιστεύει και είναι δίπλα τους. Από το νοσταλγικό χειροκρότημα που συνόδευσε τα οσκαρικά “Παιδιά του Πειραιά” του Μάνου Χατζιδάκι, μέχρι την ένωση εξέδρας – ομάδας στο τέλος του παιχνιδιού το μήνυμα ήταν πέρα για πέρα υποστηρικτικό, για μια ομάδα που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο καλείται να εκπληρώσει το χρέος απέναντι στον εαυτό της. Για να μην αφήσει ένα άδικο κενό στην ιστορία της.