Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Αν η κόρνα της λήξης χθες στο ΣΕΦ, έβρισκε τους παίκτες και τους προπονητές του Ολυμπιακού να χαριεντίζονται μεταξύ τους εν μέσω αποθέωσης από το κοινό, τότε ασφαλώς και θα μιλούσαμε για την απόλυτη μετάλλαξη. Στον Πειραιά, βλέπετε, χασούρα και χαμόγελο δεν πάνε μαζί, ψυχραιμία και απάθεια είναι άγνωστες λέξεις κι όσο κι αν οι τάσεις του εκμοντερνισμού έχουν τα δικά τους… ξενέρωτα σχέδια, είναι μάλλον αργά για να επανεξεταστεί η ερυθρόλευκη ιδιοσυγκρασία. Ο σύλλογος αυτός ξέρει να ζει μόνο στα κόκκινα, ως εκ τούτου δυσκολεύεται ιδιαίτερα να διαχειριστεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο διάστημα μειωμένου ενδιαφέροντος, μειωμένου κινήτρου και πολύ περισσότερο μειωμένης απόδοσης, όπως αυτό που διανύει το τμήμα μπάσκετ.
Δικαιολογημένη ή μη, επώδυνη ή ανώδυνη, αναμενόμενη ή απρόσμενη, η εικόνα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα το τελευταίο δεκαήμερο είναι απογοητευτική και σε αυτό δεν χωρούν παρερμηνείες. Εδώ και τρία σερί ευρωπαϊκά παιχνίδια ο Ολυμπιακός παίζει ένα ασυνήθιστα κακό μπάσκετ, που όπως είναι φυσικό προκαλεί γκρίνια και προβληματισμό στις τάξεις των φιλάθλων του, οι οποίοι στην τελική, δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν εκπτώσεις στις προσδοκίες που έχουν από την ομάδα τους, επειδή εκείνη πάτησε φρένο.
Από την άλλη το αγωνιστικό “σβήσιμο” που παρατηρείται και προφανώς δεν αρέσει σε κανέναν, αποτελεί κατά μία έννοια συνέπεια μιας εξαιρετικά αποτελεσματικής πορείας που εξασφάλισε αρκετές αγωνιστικές πριν από το φινάλε της regular season την πρόκριση με πλεονέκτημα έδρας. Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν Ολυμπιακός βρισκόταν σε σοβαρή βαθμολογική ανάγκη θα παρουσίαζε το ίδιο πρόσωπο κόντρα σε Ερυθρό Αστέρα, Βιλερμπάν και Μονακό;
Βάσει των όσων είχαμε δει από το ίδιο σύνολο όλο το προηγούμενο διάστημα, η απάντηση στο ερώτημα είναι εμφατικά αρνητική, παρ’ όλα αυτά η ψυχρή πραγματικότητα είναι άλλη και για την ώρα προκαλεί ανησυχία ενόψει της συνέχειας. Όχι της άμεσης συνέχειας που αφορά τις δύο εναπομείνασες αγωνιστικές, αλλά εκείνης της συνέχειας που θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας.
Αν επιδιώκουμε να είμαστε ακριβείς, ο Ολυμπιακός δεν έχει υποστεί καμία ζημιά που να δικαιολογεί πανικό, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει καταφέρει και τίποτα που να δικαιολογεί έπαρση. Ουσιαστικά, βρίσκεται στο επιθυμητό για την εποχή σημείο, όσον αφορά στη θέση του στην κατάταξη, χωρίς ωστόσο οι τελευταίες εμφανίσεις του να είναι αντάξιες της μέχρι τώρα πορείας του. Οι πραγματικές προκλήσεις, πάντως, στέκονται ελκυστικά και απειλητικά μπροστά του και το επόμενο ραντεβού μαζί τους έχει οριστεί για τις 22-23 Απριλίου όταν και ξεκινούν τα playoffs. Μέχρι τότε ό,τι κι αν συμβεί δεν έχει ιδιαίτερη σημασία…
Το μεγάλο ερώτημα για τον Ολυμπιακό είναι αν θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει το διάστημα που απομένει προς όφελός του, ώστε όταν πρέπει, να εμφανίσει την καλύτερή του εκδοχή και να διεκδικήσει τους στόχους του έχοντας διαθέσιμα τα περισσότερα δυνατά όπλα. Αν θα μπορέσει να διαχειριστεί την πίεση, τα νεύρα και τις μικροεντάσεις που έχουν προκύψει από τα πρόσφατα αποτελέσματα, μετατρέποντάς τα σε πείσμα, δίψα και συσπείρωση. Αν θα δουλέψει αποτελεσματικά πάνω σε αδυναμίες και νέα δεδομένα του παιχνιδιού του (άλλη ομάδα με τον Ουόκαπ, άλλη χωρίς τον Τεξανό), ώστε να έχει περισσότερες λύσεις στα προβλήματα που θα του τεθούν στο παρκέ.
Η Μονακό, καθοδηγούμενη εξαιρετικά από τον Βασίλη Σπανούλη, κέρδισε τον Ολυμπιακό επειδή τον διάβασε με υπομονή, εντόπισε τα αδύναμα σημεία του και τα χτύπησε. Πλήγωσε ανεπανόρθωτα τους γηπεδούχους στο ζωγραφιστό αναγκάζοντας τους να παίζουν για μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού χωρίς καθαρό σέντερ, κι έχοντας τον Τζέιμς σε ρόλο δημιουργού κι όχι εκτελεστή -ακριβώς όπως και στο ΟΑΚΑ- νίκησε σε καίρια σημεία την άμυνα τους.
Για ένα ακόμα βράδυ οι “ερυθρόλευκοι” αντιμετώπισαν σημαντικές δυσκολίες στο επιθετικό κομμάτι, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την κυκλοφορία της μπάλας και την ορθότητα των επιλογών τους. Έχοντας μείνει ο μόνος διαθέσιμος pg, ο Ουίλιαμς Γκος αποτελεί το μεγάλο βαρόμετρο της παραγωγικότητας, την ώρα που ο Σέιμπεν Λι μοιάζει κάπως αβοήθητος στο παρκέ, υπό την έννοια ότι η ομάδα δεν έχει μάθει ακόμα να παίζει και γι’ αυτόν ώστε να του δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα αναδείξουν τα χαρίσματά του. Το ίδιο ισχύει και στην γραμμή των ψηλών, που χωρίς τον Μιλουτίνοφ και με τον Ράιτ να χρησιμοποιείται με μέτρο, όλα κρέμονται από τον Φαλ, ο οποίος δεν βρίσκεται και στην καλύτερη του κατάσταση.
Επιπλέον, η νέα κακή εμφάνιση του Φουρνιέ, όπως και του Παπανικολάου αποδείχτηκε δυσβάσταχτο γεγονός για την ισορροπία του Ολυμπιακού, που παρά τη συγκινητική προσπάθεια του Πίτερς και την… βρέξει χιονίσει συνδρομή του Βεζένκοφ δεν βρήκε σταθερές στο παιχνίδι της. Όσο για τις 14 χαμένες βολές, σίγουρα προσφέρουν ισχυρό άλλοθι για την ήττα, αλλά όχι και για την εμφάνιση, η οποία ήρθε ως φυσική συνέχεια των δύο προηγούμενων κι ενίσχυσε τον αρνητισμό στην ατμόσφαιρα.
Όσο κι αν αυτήν τη στιγμή είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, η μίνι-κρίση που βιώνουν τις τελευταίες μέρες οι Πειραιώτες ίσως αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Το ξεβόλεμα από την αίσθηση ευφορίας και άνεσης, η αμφιβολία που αντικατέστησε τη σιγουριά και γενικότερα το ταρακούνημα των τριών σερί αρνητικών αποτελεσμάτων, δεν αποκλείεται να λειτουργήσει θετικά στον ερυθρόλευκο οργανισμό που και σε άλλες περιπτώσεις μέσα στη σεζόν -ειδικά στο πρώτο κομμάτι της- βγήκε πιο δυνατός μέσα από δύσκολες συγκυρίες.
Ο φόβος της αποτυχίας είναι ενοχλητικός, αλλά ενώνει και αποτελεί σαφώς προτιμότερο συναίσθημα από την αλαζονεία που στρέφει τους ανθρώπους στον ατομικισμό τους. Κι ο Ολυμπιακός, που διαθέτει ένα σύνολο ικανό να καταφέρει τα πάντα, χρειάζεται τώρα την συλλογικότητα που εκφράζει το παιχνίδι του, ακόμα περισσότερο στην ψυχολογία του και τα αποδυτήρια του. Επίσης χρειάζεται στήριξη, τις απαιτήσεις τις έχει εμπεδώσει…
Διαβάστε ακόμα
Μπαρτζώκας: “Να μην μπούμε σε εσωστρέφεια, κάποιος με έβρισε βγαίνοντας απ’ το γήπεδο”
Ολυμπιακός: Τρεις σερί ήττες μετά από 3 χρόνια και 7/10 σκοράροντας κάτω από 80 φέτος