Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Πριν από 12 χρόνια στο Λονδίνο, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωνε κάτι που μόνο η Μακάμπι τη διετία 2004-05 είχε καταφέρει ως τότε, ενώ το πέτυχε και η Εφές το 2021-22…: Nα κατακτήσει την Ευρωλίγκα δύο συνεχόμενες χρονιές!
Μετά το θαύμα-θαυμάτων στην Κωνσταντινούπολη το 2012, όταν τα “μωρά” του Ίβκοβιτς υπό την ηγεσία/αρχηγία του Βασίλη Σπανούλη και του υπαρχηγού, Γιώργου Πρίντεζη, κατακτούσαν την πρώτη Ευρωλίγκα του Ολυμπιακού μετά από 15 χρόνια (1997) χάρη στην τρομερή ανατροπή 19 πόντων κατά της ΤΣΣΚΑ, ήρθε η σειρά της Ρεάλ στο Λονδίνο για να λυγίσει μπροστά στους “ερυθρόλευκους” του Γιώργου Μπαρτζώκα εκείνη τη χρονιά.
Back2back για τον Ολυμπιακό, έχοντας μικρότερο μπάτζετ από τους ανταγωνιστές του, καθώς οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν το καλοκαίρι του 2011 να μειώσουν τα έξοδα της ομάδας.
Χωρίς, όμως, να ελαττωθεί η δυναμική της ομάδας χάρη στον Βασίλη Σπανούλη, τον Γιώργο Πρίντεζη, τον Κάιλ Χάινς, τον Πέρο Άντιτς, τον Έισι Λο και τους “μικρούς” που αποκτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια (Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, Κατσίβελης).
Ο νυν αθλητικός διευθυντής του Ολυμπιακού, Χρήστος Μπαφές, έζησε όλες αυτές τις αλησμόνητες στιγμές (κι όχι μόνο…) ως επικεφαλής τότε του Γραφείου Τύπου της ομάδας και σήμερα τον φιλοξενούμε στο Eurohoops, αποκαλύπτοντας δύο διαφορετικές, πιο ιδιαίτερες ιστορίες από εκείνα τα Final Four στην Κωνσταντινούπολη και το Λονδίνο:
“Στο Final Four του 2012 υπήρχαν πολλές στιγμές που θα τις θυμάμαι για μια ζωή. Είναι κάποιες εικόνες που χαράσσονται μέσα σου και δεν φεύγουν ποτέ”, μας λέει ο Χρήστος Μπαφές και συνεχίζει:
“Μια τέτοια ήταν και όταν πηγαίνοντας το πρωί του τελικού για την κρουαζιέρα – η μέθοδος χαλάρωσης από τον Ντούντα- στο Βόσπορο, ο Έισι Λο ήρθε μαζί μας και σχεδόν δεν μπορούσε να περπατήσει (σ.σ. λόγω τραυματισμού στον ημιτελικό). Κούτσαινε. Φανταστείτε ότι οι συμπαίκτες του τον βοηθούσαν να έρθει μέχρι την προβλήτα, όπου μας περίμενε το σκάφος.
Λίγες ώρες μετά, ενώ ετοιμαζόταν η ομάδα να μπει στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο γήπεδο για τον τελικό, ο Έισι, πάλι κουτσαίνοντας, φορώντας καπέλο και κουκούλα ερχόταν κούτσα, κούτσα προς τη… δόξα, για να θυμηθούμε και τα παιδικά μας χρόνια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να παίξει σήμερα”. Σκέφτηκα…
Κι όμως, λίγη ώρα μετά κι αφού πρώτα είχε κάνει ενέσεις και είχε δέσει το πόδι του σφιχτά, έτρεξε προς το παρκέ του Σινάν Ερντέμ δίνοντας ουσιαστικά σ’ όλους το μήνυμα ότι εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός θα δώσει και την ψυχή του πάνω στο παρκέ”.
Ο Έισι Λο δεν σκόραρε εκείνο το βράδυ σε 12 λεπτά συμμετοχής, ούτε ήταν καταλυτικός όπως στο μεγαλύτερο μέρος της μισής σεζόν, αλλά και μόνο η αυταπάρνηση του ενέπνευσε τους συμπαίκτες του για εκείνο τον ιστορικό θρίαμβο…
Όλα αυτά έγιναν στις 13 Μαΐου του 2012.
Ένα χρόνο αργότερα… παρά μία μέρα, στις 12/5 στην αγγλική πρωτεύουσα, ο Ολυμπιακός έκανε ακόμα μία ανατροπή – αυτήν τη φορά της τάξης των 17 πόντων νωρίς στο παιχνίδι – κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης που θέλησε να αμφισβητήσει τα πρωτεία των “ερυθρόλευκων”.
Και εντέλει “έφαγε” κατοστάρα…
Ο Ολυμπιακός προερχόταν από την κατάκτηση του 2012 και τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ήρεμα και χαλαρά για τους πρωταθλητές Ευρώπης, παρά την αλλαγή του προπονητή, αφού τη θέση του Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε πάρει ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Ο Χρήστος Μπαφές θυμάται μία ιστορία εκτός γηπέδων, η οποία όσο και να φαίνεται πως δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα, ο ίδιος θεωρεί ότι μεταξύ άλλων πολλών στιγμών, χαρακτήριζε το όμορφο κλίμα που επικρατούσε μέσα στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα…
“Στο Λονδίνο το 2013 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ ότι στην Κωνσταντινούπολη ένα χρόνο πριν.
Ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης και όλοι μας αντιμετώπιζαν έτσι. Μια ωραία ιστορία πάντως ήταν ο τρόπος που καταφέραμε να έχουμε τον… freddo espresso στο ξενοδοχείο που μέναμε.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο που είχαν καταλύσει όλες οι αποστολές είδαμε ότι υπήρχε ένα καφέ στην είσοδο και μια πινακίδα έγραφα Greek espresso. Το καφέ το είχαν Άγγλοι και σέρβιραν ουσιαστικά μια παραλλαγή του freddo cappuccino.
Το “σταφ”, όμως, έπινε espresso freddo κι αφού περάσαμε κάποιες ώρες με τους μπαρίστες που το δούλευαν, το αποτέλεσμα μας δικαίωσε (γέλια…) και όλες τις μέρες στο Λονδίνο είχαμε καλή συντροφιά που κρατούσε την ομάδα ήρεμη και το κλίμα χαλαρό!”.