Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ο Κένεθ Φαρίντ επέστρεψε εκτάκτως από την Ταϊβάν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για χάρη του Παναθηναϊκού κι ήρθε για να μείνει για περισσότερους από τους πρώτους δύο μήνες στο συμβόλαιο. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν αναζητούσε έναν σέντερ επιπέδου για να καλύψει το κενό των πολλών τραυματιών στη θέση “5” κι έκανε διάνα, καθότι “Maninal” ακόμα, αν και στα 36 του.
Ο Αμερικανός σέντερ μίλησε στο “Man to Man” podcast powered by Stoiximan και στον Γιώργο Αδαμόπουλο.
Μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη στο podcast της Stoiximan GBL:
Για την ευκαιρία και την εμπιστοσύνη του Παναθηναϊκού: “Αγωνιζόμουν στην Ταϊβάν… Δεν έχω τίποτα εναντίον της Ταϊβάν, όμως, ήθελα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο κι ήξερα ότι μπορούσα να παίξω στο τοπ επίπεδο. Είμαι χαρούμενος που ο Παναθηναϊκός πίστευε ότι θα μπορούσα ακόμα να ‘γράψω’ στατιστικά σε αυτό το επίπεδο, αλλά δε νομίζω ότι κανείς ήξερε πόσο πραγματικά μπορώ να το πετύχω. Αλλά εγώ το ήξερα, η οικογένειά μου το ήξερε κι οι άνθρωποι γύρω μου το ήξεραν γιατί έβλεπαν πόσο χρόνο και προσπάθεια και δουλειά έβαζα, όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά κι εκτός γηπέδου, με το μυαλό μου, το σώμα μου, το πώς τρώω, το πώς διαβάζω και τα πράγματα που κάνω”.
Για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό των άλλοτε συμπαικτών Φουρνιέ (Νάγκετς 2012-14), Παπανικολάου (Νάγκετς 2015-16) & Μιλουτίνοφ (ΤΣΣΚΑ Μόσχας 2021): “Θα είναι ενδιαφέρον. Είμαι εδώ για να απολαύσω τη στιγμή, να παίξω μπάσκετ και να κάνω τη δουλειά μου. Οπότε, εννοώ ότι εξακολουθώ να έχω αγάπη για τους ανθρώπους μου, για τους δικούς μου εδώ πέρα κι εξακολουθούμε, φυσικά, να επικοινωνούμε συχνά. Όμως, θα είναι ‘πόλεμος’, ό,τι κι αν γίνει στο γήπεδο, με σεβασμό, γιατί έτσι παίζω. Δεν παίζω για να χάσω”.
Για τον περιορισμένο ρόλο στην ΤΣΣΚΑ (Οκτώβριος 2021-Δεκέμβριος 2021) του Δημήτρη Ιτούδη και τη συνεργασία με τον Δημήτρη Πρίφτη στη Ρέτζιο Εμίλια (2024-25): “Στη Μόσχα ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν τραυματίας εκείνη την εποχή, όπως κι ο Τόκο (σ.σ. Σενγκέλια). Πήγα για να βοηθήσω και να παίξω λίγα λεπτά ή να κάνω ό,τι άλλο θεωρούσε ο κόουτς σωστό. Αν τους άρεσα, θα έμενα. Όμως, αν ένιωθαν ότι χρειάζονταν κάτι άλλο, έπρεπε να φύγω. Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Υποθέτω ότι δεν ήμουν το τέλειο ταίριασμα ή ο παίκτης που χρειάζονταν τότε… Δουλεύοντας με τον Δημήτρη Πρίφτη είχαμε μια πολύ καλή σύνδεση. Με καταλάβαινε ως παίκτη, αλλά επίσης καταλάβαινε ότι ήμουν ακόμα ικανός να παίξω σε υψηλό επίπεδο και να αγωνιστώ ακόμα και στην Ευρωλίγκα ή ακόμα και στο ΝΒΑ, αν είχα την ευκαιρία”.
Για το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2014 και τη συνεργασία με τον κόουτς Μάικ Σιζέφσκι: “Είναι καταπληκτικός! Ειδικά ο τρόπος που σε κάνει να αφήνεις τον εγωισμό σου έξω από την πόρτα… Έλεγε ότι ‘είστε εδώ για έναν στόχο κι ένα όνειρο κι αυτό είναι να μπορέσετε να κατακτήσετε ένα χρυσό μετάλλιο και να τραγουδήσουν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο στο τέλος’. Η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Κύπελλο μού έδωσε μία ιδέα για το πώς να παίζω στην Ευρώπη”.
Για την αποχώρηση από το ΝΒΑ (2011-19): “Με ενόχλησε το γεγονός ότι δε μου δόθηκε ένας λόγος, ένας πραγματικός λόγος για το γιατί. Όπως, τι συνέβη; Τι έκανα λάθος; Γιατί ένιωθα ότι ήμουν πάντα ο χαρούμενος άνθρωπος που είμαι τώρα, πάντα περήφανος… Δεν κατάλαβα τι συνέβη κι όλα χάθηκαν τόσο ξαφνικά. Αλλά την ίδια στιγμή, για εμένα, το ΝΒΑ είναι επίσης μία επιχείρηση, όπως και κάθε άλλο μέρος στο μπάσκετ είναι μία επιχείρηση αν παίζεις επαγγελματικά. Ειδικά όταν αρχίζεις να βγάζεις χρήματα… Για εμένα δεν είχε σημασία τι πίστευαν. Ήθελα να αποδείξω ότι, όχι μόνο εκείνοι κάνουν λάθος, αλλά ακόμη κι ο ίδιος μου ο εαυτός, γιατί θα αρχίσεις να έχεις αμφιβολίες για το αν είσαι ικανός να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις πραγματικά…”.
Για τον συμπαίκτη Νίκολα Γιόκιτς και μία ατάκα του Κόμπι Μπράιαντ: “Πήρε το όνομα ‘Τζόκερ’ όχι λόγω του παιχνιδιού του, αλλά λόγω του τρόπου με τον οποίο έκανε πάντα πλάκα, στην κυριολεξία. Ο Γιόκιτς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, πάντα… Ήταν υπέροχο για εμένα, επειδή η ενέργειά μου είναι η ίδια. Ήμασταν χαρούμενοι μαζί κι αυτό μας έκανε να συνδεθούμε κι ήμουν η τελευταία ασίστ του στο πρώτο του triple-double στο ΝΒΑ!”
Στα πρώτα Playoffs μου, το 2012, θυμάμαι τον Κόμπι να με χτυπάει, να με βοηθά να σηκωθώ και λέει ‘είσαι καλά; Είσαι καλά. Έλα, σήκω’… Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι ο Κόμπι ‘τρελάθηκε’, μας κέρδισαν στο έβδομο ματς και μας έστειλαν σπίτι. Ο Κόμπι μού είπε στο τέλος κάτι σαν ‘λατρεύω το παιχνίδι σου! Συνέχισε να παίζεις σκληρά, όπως κάνεις. Το σέβομαι. Συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις'”.
Για τη ζωή με την ομοφυλόφιλη μητέρα του και τις διακρίσεις που βίωσε: “Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. Ο κόσμος δεν ήταν δεκτικός. Δεν τους ένοιαζε πραγματικά, υποθέτω, να ξέρουν ότι είχες γκέι γονείς ή ακόμη και να ξέρουν αν ο ένας γονιός ήταν γκέι ή κάτι τέτοιο. Κι οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να το βλέπουν σαν έγκλημα ή σαν ασθένεια ή κάτι τέτοιο… Αλλά με έκανε πιο δυνατό και δε με νοιάζει πια η γνώμη του κόσμου… Έπρεπε να παλέψω μερικές φορές στο σχολείο επειδή οι άνθρωποι δε σεβάστηκαν τη μητέρα μου σε σημείο που έλεγαν ‘α, η μαμά σου λεσβία, άρα είσαι κι εσύ ομοφυλόφιλος’. Αισθανόμουν προσβεβλημένος”.
Για το μότο της ζωής του: “Λατρεύω το ακρωνύμιο ‘HUT’ (σ.σ. Humble=ταπεινός, Appreciative=να εκτιμάς, Thankful=ευγνώμων). Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάποιος μου ζητάει μία φωτογραφία, ειδικά όταν είναι παιδί, είμαι ταπεινός κι ευγνώμων. Δεν έχει σημασία, βγάλε τη φωτογραφία. Χαμογέλασε και βγες φωτογραφία. Δείξε την αγάπη σου και βγάλε τη φωτογραφία, γιατί κάποτε ήμουν κι εγώ αυτό το παιδί που ήθελε μία φωτογραφία…”.
Διαβάστε ακόμη: