Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος ξεκινάει σε λίγες ημέρες για τον Παναθηναϊκό που έχει στο στόχαστρο του τον Τζέικομπ Γουάιλι για την ενίσχυση της φροντ λάιν του.
Για το αγωνιστικό προφίλ του 25χρονου μπορούν να γραφτούν πολλά, με το πρώτο δείγμα με τη φανέλα της Γκραν Κανάρια να είναι θετικότατο. Τελικός κριτής ωστόσο θα είναι το παρκέ και οι επίσημες υποχρεώσεις που θα ξεκινήσουν σε περίπου 3 μήνες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον κρύβει η ιστορία της ζωής του Γουάιλι. Για του λόγου το αληθές, κορυφαίες ιστοσελίδες των ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει τα δικά τους αφιερώματα, με τη βοήθεια των οποίων το Eurohoops παρουσιάζει τον άνθρωπο Τζέικομπ…
Γεννημένος στις 4 Σεπτεμβρίου του 1994, από πατέρα λευκό και μητέρα μαύρη οι οποίοι ουδέποτε παντρεύτηκαν,, ο Γουάιλι είχε μία ζωή γεμάτη προκλήσεις και γεγονότα που κάθε άλλο παρά “φυσιολογικά” τα λες.
“Σίγουρα το βιοτικό μας επίπεδο ήταν πολύ πιο κάτω από τη μεσαία τάξη. Είχα ένα πολύ μικρό υπνοδωμάτιο, άμεσα συνδεδεμένο με αυτό της μητέρας μου. Θα έλεγα πως ήμουν τυχερός σε αυτό”, αναφέρει ο Αμερικανός στο εξαιρετικό αφιέρωμα του “CBS Sports”.
H πρώτη εμπειρία λοιπόν που θα επηρέαζε σημαντικά τη ζωή του, ήρθε σε ηλικία 8 ετών. Τότε ήταν που ο Γουάιλι έμαθε πως ο πατέρας του (Τζεφ Γουάιλι) ήταν ένας άνθρωπος με σοβαρά θέματα αλκοολισμού και εξάρσεις οργής.
Όπως χαρακτηριστικά αφηγείται ο ίδιος: “Δεν ήταν ποτέ παρών και ουδέποτε είχα καταλάβει το γιατί. Αυτή την ημέρα όμως δεν θα την ξεχάσω. Η μητέρα μου πήρε την απόφαση να μου εξηγήσει πως ο μπαμπάς είχε το πρόβλημα αλκοολισμού στο οποίο δεν μπορούσε να βάλει τέλος. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα. Φυσικά με πόνεσε το γεγονός πως ο πατέρας μου δεν ήταν στο πλάι μου διότι επέλεξε τον αλκοολισμό.”
Ένα χρόνο αργότερα, τα πράγματα ξέφυγαν. Ήταν η πρώτη φορά που ο μικρός Τζέικομπ αναγκάστηκε να αναλάβει δράση παρά το γεγονός πως ήταν μόλις 9 ετών και να καλέσει τη μητέρα του ώστε εκείνη με τη σειρά της να πάρει την αστυνομία.
“Ήμουν τρομοκρατημένος. Βρισκόμουν στο σπίτι του πατέρα μου και εκείνος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση λόγω του ποτού. Όταν είσαι 8-9 ετών, δεν καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί ο άλλος είναι έτσι. Είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Έβριζε τη μητέρα μου, απειλούσε εμένα, και αναγκαστικά πήρα τηλέφωνο. Η αστυνομία έφτασε λίγη ώρα αργότερα και εγώ έτρεξα εκτός σπιτιού.”
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Γουάιλι αποσαφήνισε ξανά και ξανά πως ουδέποτε ο πατέρας του τον χτύπησε ή προσπάθησε να ασκήσει σωματική βία. Ωστόσο, όπως είναι λογικό, η συγκεκριμένη εικόνα τον επηρέασε άμεσα ψυχικά.
Η πρώτη δεκαετία και κάτι παραπάνω, κύλησε ουσιαστικά με την απουσία ενός πατρικού πρότυπου. Πολύ κακός μαθητής αλλά πολύ καλός στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα, κάτι που τον βοήθησε να ξεφύγει από μία νοσηρή πραγματικότητα και να αφήσει πίσω του τα δύσκολα παιδικά χρόνια.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε επίσης μία απόφαση… ζωής σε ηλικία 14 ετών. Εκείνη την περίοδο, ο Τζεφ Γουάιλι είχε επιλέξει να αποχωρήσει από την Καλιφόρνια και να μετακομίσει στο Νιούπορτ της Ουάσινγκτον, μία περιοχή με περίπου 2200 κατοίκους κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, ώστε να κάνει το αναγκαίο restart.
Παρά τα όσα είχαν προηγηθεί, παρά την άρνηση της μητέρας του, ο Τζέικομπ Γουάιλι πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον πατέρα του στο νέο ξεκίνημα. Άλλωστε, η περιοχή που έμενε τα προηγούμενα 14 χρόνια δεν τον χαροποιούσε, το σχολείο του φαινόταν εντελώς αδιάφορο και αυτά που τον κρατούσαν στο μέρος όπου γεννήθηκε ήταν ελάχιστα. Για την ακρίβεια, μηδαμινά.
Στο σχολείο είχε τη φήμη του… κωλόπαιδου, οι βαθμοί πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και όλοι τον θεωρούσαν κλόουν. Ένας αθλητής με πολύ ταλέντο που δεν του επέτρεπαν οι κακοί βαθμοί να πάρει μέρος στις αθλητικές δραστηριότητες.
Αντιθέτως, η ζωή στο Νιούπορτ, εκεί όπου εκτός από τον πατέρα Τζεφ υπήρχαν και οι παππούδες, έμοιαζε με όαση ή τουλάχιστον με μία σαφώς ευνοϊκότερη κατάσταση.
“Στην κυριολεξία, ξύπνησα μια μέρα και είπα πως φεύγω. Δεν το συζητούσα καν. Απλά ξύπνησα και είχα πάρει την οριστική απόφαση της αποχώρησης. Η μητέρα μου βέβαια ήταν αρνητική και εδώ που τα λέμε, κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν”, παραδέχεται ο μεταγραφικός στόχος του Παναθηναϊκού.
O ίδιος όμως το είπε και το έκανε! Μπήκε στο αεροπλάνο, γύρισε και κοίταξε τη μητέρα του και την μικρότερη αδερφή του και σκέφτηκε πως: “Δεν έχω ιδέα πότε θα δω αυτό το αεροδρόμιο ξανά…”.
Την απάντηση την έδωσε τελικά η ίδια η ζωή, περίπου 20 μήνες αργότερα, όταν ο πατέρας του – τον οποίο είχε ακολουθήσει στο νέο ξεκίνημα – άφησε την τελευταία του πνοή και έπρεπε να κηδευτεί στην Καλιφόρνια.
Άλλωστε, το είπαμε και στην αρχή. Η ζωή του Γουάιλι ήταν γεμάτη “αγκάθια” που τον έκαναν έναν πολύ ανθεκτικό χαρακτήρα και τον βοήθησαν να φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο του μπάσκετ. Κάποιος άλλος μπορεί να τα είχε παρατήσει, μπορεί να είχε καταλήξει στη φυλακή και την παρανομία. Ο Τζέικομπ όχι…
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό η μετακίνηση στο Νιούπορτ συνοδεύτηκε από πολλά όνειρα και ελπίδες για κάτι καλύτερο. Η πραγματικότητα ωστόσο ήταν εντελώς διαφορετική.
Τα λεφτά ήταν ελάχιστα, οι παππούδες πλήρωναν ένα ενοίκιο γύρω στα 300 δολάρια, με τον πατέρα και τον γιο να μένουν σε ένα πάρα πολύ μικρό σπίτι: “Μπορώ να πω πως δεν ήταν μεγαλύτερο από το δωμάτιο του ξενοδοχείου που βρίσκομαι τώρα. Η ντουζιέρα πότε δούλευε πότε όχι, δεν είχαμε ζεστό νερό τον χειμώνα. Ένα πραγματικό χάλι…”.
Οι μνήμες από το παρελθόν άρχισαν να “ξυπνούν” και έγιναν ακόμα πιο έντονες όταν ο Τζεφ Γουάιλι ξεκίνησε ξανά το ποτό. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο αντρών έφτασαν στο χειρότερο σημείο, ο Τζέικομπ έδειχνε μετανιωμένος από την απόφαση να αφήσει το πατρικό του και όλα έμοιαζαν λάθος.
Πόσο λάθος; Τόσο που ανάγκασαν τον Τζεφ να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, έχοντας αφήσει ένα γράμμα στον γιο του, το οποίο φυλάει μέχρι σήμερα. Σε αυτό το γράμμα ο μπαμπάς Γουάιλι αποκάλυπτε πως έχει επιχειρήσει πολλές φορές να βάλει τέλος στη ζωή του, ευχόταν να μην είχε μπλέξει ποτέ με το αλκοόλ και προέβλεπε πως ο μικρός μια μέρα θα “λάμψει” στον χώρο του μπάσκετ.
Η απόπειρα αυτοκτονίας ήταν ευτυχώς αποτυχημένη, με τους γείτονες να επεμβαίνουν και να σώζουν τον Τζεφ Γουάιλι. Οι σχέσεις πατέρα και γιου άρχισαν να ομαλοποιούνται, όμως ένα νέο χτύπημα ήρθε να “πληγώσει” και τους δύο.
Η γιαγιά του Τζέικομπ “έφυγε” από τη ζωή ενώ ο ίδιος βρισκόταν στη ρούκι σεζόν του στο high school. Ο έφηβος πλέον Γουάιλι έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Στις 5 Φεβρουαρίου του 2011 πραγματοποίησε καταπληκτική εμφάνιση (30 πόντοι), με τον πατέρα του να βρίσκεται στις εξέδρες. Τα χαμόγελα ήταν πλατιά και οι προσπάθειες του Τζέικομπ να αποδείξει πως αξίζει την προσοχή των προπονητών συνεχείς. Για την ακρίβεια, ο νεαρός παίκτης έστελνε προσωπικά μέιλ σε προπονητές! Αυτό έκανε και εκείνο το βράδυ, μέχρι το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε στο σπίτι του παππού του με τον πατέρα του να κοιμάται δίπλα. Ή μάλλον…
“Νόμιζα πως κοιμάται. Μετά πρόσεξα πως δεν ροχάλιζε, κάτι που έκανε πάντα…”. Αυτά τα λόγια χρησιμοποιεί ο Αμερικανός σέντερ για να περιγράψει τη στιγμή που αντιλήφθηκε πως κάτι δεν πάει καλά. Λίγα λεπτά μετά ο παππούς μπήκε στο δωμάτιο τρομαγμένος και κατάλαβε πως ο γιος του ήταν νεκρός. Σε ηλικία 50 ετών.
Ο μεταγραφικός στόχος του Παναθηναϊκού ουδέποτε έψαξε ποια ήταν τα πραγματικά αίτια του θανάτου. Στην κηδεία μάλιστα, έμαθε πως ο πατέρας του ήταν παντρεμένος στο παρελθόν και με άλλη γυναίκα κάτι που είχε αποκρύψει από τη νέα οικογένεια του.
Το γεγονός ήταν τραγικό αλλά οι συνέπειες του ευεργετικές! Ο Τζέικομπ Γουάιλι δεν άφησε την απώλεια του πατέρα του να τον ρίξει. Αντιθέτως, βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς, έγινε ένας πολύ καλύτερος μαθητής και έκανε ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να ξεχωρίσει στις αθλητικές δραστηριότητες.
Οι προτάσεις δεν άργησαν να έρθουν και λίγους μήνες μετά ο 18χρονος παίκτης έβλεπε το Μοντάνα και το Λιούις-Κλαρκ Στέιτ να του χτυπούν την πόρτα. Εκεί λοιπόν συνέβη ακόμα ένα παράδοξο.
Στην πρώτη του σεζόν στο Μοντάνα (2012-2013), ο Γουάιλι ένιωσε μία έντονη αποστροφή για το μπάσκετ, κυρίως την προπόνηση. Δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι στη σκέψη πως πρέπει να προπονηθεί.
“Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πηγαίνω στην προπόνηση 2 ώρες νωρίτερα. Αλλά τότε, ήμουν ο τελευταίος που εμφανιζόταν και ο πρώτος που έφευγε. Είχα επηρεαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα μαθήματα και την αλλαγή από ένα μικρό high-school στο κολεγιακό μπάσκετ. Ήταν άλλωστε μόλις η 4η χρονιά μου στο μπάσκετ και ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε μία δουλειά πλήρους απασχόλησης. Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Όταν έχεις μια εικόνα στο κεφάλι σου και δεν είσαι προετοιμασμένος για αυτό που έρχεται, σε χτυπάει σαν ένα τόνος με τούβλα”, αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τη σεζόν 2012-2013, ο Γουάιλι πήρε μέρος σε 20 παιχνίδια αλλά ο χρόνος συμμετοχής του ήταν ελάχιστος και δεν ξεπερνούσε τα 3 λεπτά κατά μέσο όρο. Τα πράγματα έδειχναν να μην πηγαίνουν καλά…
Η πολύ βαριά ήττα από το Syracuse στην March Madness του 2013 (81-34) απογοήτευσε τον Γουάιλι σε βαθμό που σκέφτηκε πολύ σοβαρά να σταματήσει το μπάσκετ. Το καλοκαίρι του 2013 πήρε μέρος σε αγώνες τρεξίματος και λίγους μήνες μετά πήρε την απόφαση να σταματήσει το μπάσκετ. Οι προπονήσεις της νέας σεζόν έμοιαζαν με αγγαρεία και επηρέαζαν αρνητικά την ψυχολογία του παίκτη, σε βαθμό που ο ίδιος δεν το άντεχε.
Πράγματι, ενημέρωσε τον προπονητή του (Γουέιν Τινκλ) πως αποχωρεί από την μπασκετική ομάδα και στη συνέχεια έριξε το βάρος του στους αγώνες τρεξίματος αλλά και το… φούτμπολ. Ένας τραυματισμός ωστόσο λίγες εβδομάδες αργότερα τα έφερε όλα… τούμπα.
Ο 19χρονος Γουάιλι δεν μπορούσε να πάρει μέρος στους αγώνες τρεξίματος με αποτέλεσμα να χάσει την υποτροφία που είχε εξασφαλίσει. Έπρεπε να αναζητήσει άμεσα μία δουλειά και αναγκάστηκε να εργαστεί ως λαντζιέρης για κάτι λιγότερο από 7 δολάρια την ώρα.
Η καθημερινότητα του περιελάμβανε μαθήματα το πρωί, αποθεραπεία για το γόνατο το μεσημέρι και βραδινές βάρδιες στη δουλειά. Ο αθλητής που μέχρι πριν λίγους μήνες έπαιρνε μέρος στο NCAA, πλέον ήταν ένας λαντζιέρης που έτρεχε ασταμάτητα στη ζωή του για να τα βγάλει πέρα. To λες και εφιάλτη…
“Μου συμπεριφέρονται σαν σκ… για 7 δολάρια την ώρα. Μου βγαίνει ο κ…! Ποιο είναι το νόημα;”, σκέφτηκε ο ίδιος πριν βάλει τέλος σε αυτή την κατάσταση.