Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός έκλεισε την σεζόν, όπως ακριβώς έπρεπε και του άξιζε. Με βάση την συνολική πολύ καλή προσπάθεια που κατέβαλε ολόκληρος ο οργανισμός, μετά το σοκ του αποκλεισμού στο κύπελλο. Πήρε το πρωτάθλημα πολύ δίκαια, καθαρά, όπως εξελίχθηκε η σειρά, χωρίς να απειληθεί στο τέλος της.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του “σκούπισε” τον Παναθηναϊκό. Όπως για παρθενική φορά στην μεγάλη ιστορία τους στο μπάσκετ, οι πράσινοι ηττήθηκαν σε μια σειρά τελικών με 3-0. Συνέβη και κάτι ακόμα για πρώτη φορά Ever, αν δεν το πήρατε χαμπάρι. Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό 5 συνεχόμενες φορές. Δύο στην κανονική περίοδο, τρεις στους τελικούς. Τρεις φορές στο ΣΕΦ, δύο στο ΟΑΚΑ.
Κάτι που καταδεικνύει την μεγάλη διαφορά ποιότητας που υπήρχε. Θα μείνει σε όσους επιζητούν το τέλειο μια μικρή πικρή γεύση για την χαμένη ευκαιρία στον τελικό της Μαδρίτης. Αξίζουν, όμως, συγχαρητήρια για την φετινή προσπάθεια όχι μόνο από τους Ολυμπιακούς, αλλά από όσους αγαπάνε το μπάσκετ.
Πρώτα από όλα στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Για την πίστη του στους παίκτες που βρήκε κληρονομιά από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, για την διαχείρισή του σε όλη την διάρκεια της σεζόν. Πάνω από όλα γιατί έκανε τα… αυτονόητα και ΑΛΛΑΞΕ την ψυχολογία και τις προτεραιότητες σε ότι αφορά τις μάχες με τον Παναθηναϊκό. Ένα μπράβο πρέπει τόσο στους παίκτες, όσο και στην διοίκηση, στους αδελφούς Αγγελόπουλους. Όταν τα φώτα θα σβήσουν και η “σκόνη” θα πέσει, θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά για την αποτίμηση και για την επόμενη μέρα, που είναι πολύ σημαντική.
Ο αγώνας
Ο τρίτος τελικός ξεκίνησε με τους δύο μονομάχους να έχουν ενέργεια, αλλά να είναι άστοχοι στις περισσότερες από τις προσπάθειές τους. Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση στην αυλαία αυτής της μάχης, είναι πως δεν βγήκε στον Παναθηναϊκό η επιθετική στόχευση με τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη στο χαμηλό ποστ. Οι πρώτες του προσπάθειες ήταν άστοχες και παράλληλα χρεώθηκε με δύο φάουλ, τα οποία ανάγκασαν τον Μανωλόπουλο να τον τραβήξει από νωρίς στον πάγκο.
Έτσι, με τον Μπατίστα να μην έχει ιδιαίτερα καλά πατήματα, οι πράσινοι έπαιξαν το… παιχνίδι των τριών πόντων, με την ελπίδα να είναι εύστοχα. Η νευρικότητα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα και η αστοχία στις βολές (ο Πρίντεζης ξεκίνησε με 0/4) βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να μείνει κοντά στο σκορ, στο τέλος της πρώτης περιόδου (16-12).
Επιθετική ρεύση με 2 αιτίες
Στην δεύτερη περίοδο όλα άλλαξαν και ο Ολυμπιακός έθεσε γερές βάσεις για την κυριαρχία του και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Είναι χαρακτηριστικό και απόλυτα ενδεικτικό το γεγονός ότι οι κόκκινοι σε αυτό το δεκάλεπτο σκόραραν 35 πόντους (35-27) και στηρίχτηκαν περισσότερο στην επίθεσή τους, παρά στην άμυνα. Κάτι σπάνιο επί εποχής Σφαιρόπουλου.
Η επιθετική ρεύση είχε δύο αιτίες και…. διαδοχές. Όλα ξεκίνησαν από τη θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ. Πήρε 10 πόντους η ομάδα μόνο από τις δεύτερες ευκαιρίες της. Τρία καλάθια πέτυχε ο Χάντερ, ένα ο Πρίντεζης και ένα ο Λοτζέσκι. Η ζώνη που κατά κόρον εμπιστεύτηκε ο Μανωλόπουλος για να “κρύψει” τις αδυναμίες βασικών του παικτών στην ατομική άμυνα, είναι ο βασικότερος λόγος που ο Ολυμπιακός όχι απλά έπαιρνε τα επιθετικά, αλλά εύκολα τα έκανε πόντους. Κάτι που δεν συνέβαινε με τα επιθετικά των πράσινων.
Στη ζώνη οι παίκτες χρέωνονται χώρο και όχι παίκτες. Έτσι, υπήρχαν αργές αντιδράσεις και κακή κάλυψη όταν ο Παναθηναϊκός έχανε τα αμυντικά ριμπάουντ. Ο δεύτερος λόγος είναι πως η ομάδα του Σφαιρόπουλου άρχιζε να παίρνει πόντους και από τα τρίποντα. Συγκεκριμένα, έβαλε 4 μέσα σε διάστημα 3-4 λεπτών. Έτσι, η διαφορά άνοιξε στους 14 πόντους (34-20 και 43-29 αργότερα) με τον Ολυμπιακό να έχει βρει εξαιρετικό ρυθμό και τον Παναθηναϊκό να στηρίζεται σε ατομικές εξάρσεις (τρία τρίποντα Γιάνκοβιτς) και ένα μικρής διαρκείας ξέσπασμα του Μαυροκεφαλίδη.
Συντριπτικοί αριθμοί
Υπάρχουν κάποια νούμερα την ώρα που ακόμα δεν είχε κριθεί η μάχη, που αποτελούν τον απόλυτο δείκτη της κυριαρχίας του Ολυμπιακού. Η ομάδα έβαλε 51 πόντους σε 20 λεπτά, όταν στους δύο προηγούμενους τελικούς είχε σκοράρει 55 και 54 πόντους αντίστοιχα!
Οι πρωταθλητές σκόραραν 11 καλάθια ΜΕΣΑ από το ζωγραφιστό (όχι απλά δίποντα) και οι πράσινοι μόλις τρία… Ο Ολυμπιακός είχε 68% στα δίποντα (13/19) και την ίδια στιγμή ο αντίπαλός του είχε εκτελέσει περισσότερο τρίποντα από δίποντα (5/12 δίποντα και 6/13 τρίποντα). Συνάμα, οι γηπεδούχοι είχαν και έξι εξτρά κατοχές. Με αυτά και με αυτά το 51-39 ήταν εντελώς φυσιολογικό.
Αντεξε δύο λεπτά
Σε αυτή την σειρά ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα, εκείνη με την περισσότερη ποιότητα, τις πιο πολλές λύσεις και τους πιο πολλούς έμπειρους παίκτες σε υψηλό επίπεδο και σε παραστάσεις. Τι σήμαινε αυτό πρακτικά? Το αν οι πράσινοι θα έμεναν ως το τέλος στην διεκδίκηση της νίκης, ήταν κάτι που θα το “αποφάσιζε” ο Ολυμπιακός με την απόδοσή του.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στην επανάληψη με ένα σερί 7-0 (51-44) και ο Μάντζαρης έκανε τρία σερί φάουλ. Οι κόκκινοι απάντησαν με το ίδιο ακριβώς νόμισμα και με ένα δικό τους γρήγορο 7-0 σερί. Ήταν το σημείο που ο Βασίλης Σπανούλης βρήκε ρυθμό (8 μαζεμένους πόντους) και η διαφορά εκτοξεύτηκε για πρώτη φορά στους 16 (65-49).
Εύκολο το “κλείσιμο”
Το ΣΕΦ “πήρε φωτιά”, ο Ολυμπιακός πάτησε ακόμα περισσότερο το γκάζι και με τρίποντο του Λοτζέσκι σε τρανζίσιον κατάσταση η τιμή ανέβηκε στο +20 (69-49). Στο 30′ το σκορ ήταν 75-58 και πολύ δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να απειλήσει. Δεν διέθετε ούτε τις λύσες, ούτε την ενέργεια.
Ο Ολυμπιακός χαλάρωσε αμυντικά, σταμάτησε να πηγαίνει την μπάλα στο χαμηλό ποστ με συνέπεια και να σημαδεύει τις αδυναμίες του αντιπάλου του. Το εκμεταλλεύτηκαν οι πράσινοι και με ένα σερί 10-2, το μόνο που κατάφεραν ήταν να πλησιάσουν στους 12 πόντους (80-68) στο 34′.
Με την μυρωδιά του πρωταθλήματος να… εξιτάρει την ομάδα, ο Ολυμπιακός έριξε οριστικά και αμετάκλητα τον Παναθηναϊκό στο κανναβάτσο με ένα νέο σερί 10-0. Η διαφορά πήγε στους 22 (90-68) τρία λεπτά πριν το τέλος και όλα είχαν κριθεί.
Ο Ολυμπιακός πήρε ένα πρωτάθλημα που το άξιζε 100%. Ήταν καλύτερος σε όλη την διάρκεια της σεζόν, πήρε το πλεονέκτημα, νίκησε μέσα στο ΟΑΚΑ τόσο στην κανονική περίοδο όσο και στους τελικούς και ολοκλήρωσε την σειρά με σουίπ. Δικαιούται να πανηγυρίζει, να χαρεί αυτές τις στιγμές. Πιστεύω πως οι διαδοχικές νίκες στα φετινά ντέρμπι, μπορούν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για να παίζει ο Ολυμπιακός με καλύτερη ψυχολογία απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο. Το πρωτάθλημα “έγραψε”, αλλά και η κληρονομία που αναφέρω, αν την διαχειριστεί σωστά ο σύλλογος, δεν είναι μικρό πράγμα.
Από αύριο κιόλας, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι από κοινού με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, έχουν δουλειά. Να κάνουν τις λίγες αριθμητικά, αλλά τεράστιας σημασίας (ποιοτικά) αλλαγές που χρειάζονται, ώστε ο Ολυμπιακός να πετύχει δύο πράγματα. Να μεγαλώσει την απόσταση της αγωνιστικής του αξίας ως ομάδα από τον Παναθηναϊκό και να θέσει τις βάσεις για την επόμενη ευρωπαϊκή περιπέτεια που θα έρθει. Κάποια συνεχόμενα πρωταθλήματα είναι ένας σημαντικός στόχος. Το… ζητάει, το απαιτεί η ιστορία.
Η Ευρωλίγκα, όμως, είναι πάντα η μεγάλη πρόκληση, το “πραγματικό” παιχνίδι όπως το αποκαλούν οι μεγάλοι παίκτες. Ο Ολυμπιακός πρέπει να δημιουργήσει μια ομάδα στηριζόμενη στον ίδιο κορμό, αλλά με πινελιές που θα κάνουν την διαφορά. Για να διαθέτει τα εχέγγυα να παλέψει και να βρεθεί την άνοιξη του 2016 στο Βερολίνο.
Αυτή η ομάδα πρέπει να έχει συνέπεια, συνέχεια και να βάλει κι άλλα παράσημα στο πέτο της. Ο Ολυμπιακός δεν σταματάει ποτέ και ο τίτλος δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει (γιατί όπως παρουσιάστηκε ο Παναθηναϊκός σε αυτή την σειρά δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα – έστω – του πρόσφατου παρελθόντος).
Αντίθετα, πρέπει να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερη, ατόφια, δίψα και διάθεση για νέες “χρυσές σελίδες”.