Του Γιάννη Αβραμίδη
Αδαής στο μπάσκετ να είσαι ξέρεις πως αν μία ομάδα σε παιχνίδι χωρίς αύριο χάνει με 15 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν παίζει παθητική ζώνη αλλά ανοίγεται στο γήπεδο να πιέσει… Ο Παναθηναϊκός –και αυτό δεν είναι νύξη ή υπαινιγμός για τον Σωτήρη Μανωλόπουλο- ούτε αυτό μπορούσε να κάνει. Ο λόγος; Απλά αυτός ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί…
Το είδαμε σε όλη την σειρά των τελικών. Το είδαμε θα πει κάποιος όλη τη σεζόν. Αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Ο Παναθηναϊκός δημιουργήθηκε με ένα συγκεκριμένο πλάνο. Το πλάνο αυτό… απέτυχε. Όχι γιατί χάθηκε η πρόκριση στο Final Four ή ένας τίτλος. Αυτό θα γινόταν κάποια στιγμή και το κακό είναι μικρό, αν σκεφτεί πως είναι ο τρίτος που χάνεται τα τελευταία 18 χρόνια! Το πλάνο απέτυχε γιατί ο Παναθηναϊκός ήθελε να στηριχτεί σε Έλληνες που θα σηκώσουν στις πλάτες του την ομάδα τα επόμενα χρόνια και πλην του Παππά και του Γιάνκοβιτς δεν εμπιστεύτηκε κανέναν άλλον εις όφελος εξαιρετικά αμφιβόλου ποιότητας ξένων.
Θα πει κάποιος και τον Μαυροκεφαλίδη, αλλά ο ταλαντούχος Έλληνας σέντερ έπρεπε να αλλάξει η τεχνική ηγεσία για να πάρει χρόνο συμμετοχής και πολλοί θα πουν ότι έπρεπε να… τραυματιστεί και ο Μπατίστα για να έχει την ευκαιρία του.
Με αυτό το ρόστερ λοιπόν, με αυτές τις επιλογές, με αυτούς τους παίκτες που ήταν στο γήπεδο για 20 και βάλε λεπτά, ο Παναθηναϊκός μπορεί να είχε κίνητρο και να ήθελε να έκανε το κάτι παραπάνω… αλλά δεν μπορούσε! Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Είναι προτιμότερο να μην… μπορείς με Μόργκαν, Κούπερ, Μπλουμς ή με Παπαγιάννη, Λούντζη, Χαραλαμπόπουλο;
Η διαφορά
H διαφορά πάντως στο θέλω από το μπορώ είναι να σκοράρεις 27 πόντους εκτός έδρας σε ένα δεκάλεπτο του τελικού και να δέχεσαι… 35, τους 30 εκ των οποίων σε λιγότερο από οκτώ λεπτά. Θέλεις να κερδίσεις και κάνεις σωστά πράγματα στην επίθεση, αλλά δεν μπορείς να παίξεις κ άμυνα με αποτέλεσμα να μην σταματάς τον αντίπαλο σου σε καμία φάση… Όχι μόνο ένας ή δύο παίκτες αλλά και οι 11 που χρησιμοποιήθηκαν στο δεύτερο δεκάλεπτο (όλοι πλην του Μπλουμς).
Και όταν με πεντάδα κατά τα 4/5 ελληνική, ο Παναθηναϊκός έπαιξε και άμυνα και μείωσε στους πέντε πόντους, φάνηκε πως η μία ομάδα έχει ηγέτη που στα δύσκολα βάζει πλάτη (Ο Σπανούλης με δύο ασίστ και οκτώ δικούς του πόντους πήγε την διαφορά στους 15 πάλι), ενώ οι πράσινοι με τον Διαμαντίδη να είναι σε τόσο κακή αγωνιστική κατάσταση που για πρώτη φορά… δίσταζε, δεν είχαν τον άνθρωπο να τους δώσει λύση, ώθηση, βοήθεια…
Κάπου εκεί τελείωσε και το παιχνίδι. Το υπόλοιπο ήταν απλά διαδικαστικό και είναι φανερό ότι και στον Παναθηναϊκό έμοιαζαν να έχουν συμβιβαστεί με το… «δεν μπορώ». Καμία απολύτως έξτρα πίεση, τίποτα δραματικό από τον πάγκο σαν εντολή για να αλλάξει το παιχνίδι, τον ρυθμό, να κάνει κάτι άλλο…
Ο Παναθηναϊκός ήταν εγκλωβισμένος στο… ρόστερ του και δεν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο. Κάτι που θα αναλογούσε στην ιστορία του. Και αυτό είναι ο σημαντικότερος οδηγός για του χρόνου.
Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Οι απουσίες ήταν σημαντικές αλλά δεν είναι η μοναδική αιτία. Η διαιτησία σαφώς στον τρίτο τελικό έπαιξε Ολυμπιακό τόσο που αδικούσε και την προσπάθεια του δικαίως φετινού πρωταθλητή, αλλά ούτε αυτό επαρκεί. Η φετινή σεζόν ολοκληρώθηκε και ο Παναθηναϊκός πήρε πολύτιμα μαθήματα.
Ο μοναδικός στόχος
Το πιο σημαντικό από όλα είναι πως ξεκίνησε μία σεζόν με το στόχο και όχι το άλλοθι της ελληνοποίησης. Και ο μοναδικός στόχος που πέτυχε, ο μοναδικός τίτλος που κατέκτησε ήταν όταν φανερά πίστεψε τα παιδιά που θα αξιοποιούσε φέτος.
Όταν στον προημιτελικό με τον Ολυμπιακό εμπιστεύτηκε για να γυρίσει το παιχνίδι τους Μποχωρίδη, Διαμαντάκο, Γιάνκοβιτς και Παππά. Σε όλη την υπόλοιπη σεζόν, πλην των Γιάνκοβιτς και Παππά και του Μαυροκεφαλίδη στην μετά-Ιβάνοβιτς εποχή, ο Παναθηναϊκός δεν εμπιστεύτηκε ούτε για λίγο τα υπόλοιπα ελληνόπουλα του.
Αναγκαστήκαμε να βλέπουμε παίκτες όπως ο Μπλουμς, ο Κούπερ, ο Μόργκαν να προσπαθούν μεν αλλά να είναι υπερβολικά λίγοι. Πλην του Σλότερ που στην πρώτη του σεζόν έδωσε λύσεις και του Γκιστ φυσικά κανείς άλλος ξένος δεν μπορεί να λέει ότι αξίζει να φοράει την ίδια φανέλα με τον Διαμαντίδη και όλους τους υπόλοιπους.
Σκεφτείτε πόσο χρόνο και πόση υπομονή έκαναν όλοι μέχρι να αρχίσει να αποδίδει ο Νέλσον και τελικά φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς και από τον Αμερικανό ακόμα περιμένουμε το «μεγάλο» παιχνίδι.
Όσον αφορά τον Μπατίστα, μέσα στο γήπεδο δεν μπορεί να του πει κανείς τίποτα. Αλλά έξω από αυτό έκανε πολλά φάουλ, που δεν είναι του παρόντος.
Restart
Κοινή συνιστώσα είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κοιτάξει να αποκτήσει παίκτες που θα καταλάβουν τι φανέλα φοράνε. Το αποτέλεσμα φέτος δεν δικαιώνει ούτε τις προοπτικές του προέδρου ούτε βέβαια και την αγάπη και την υπομονή που δείχνει αυτός ο υπέροχος κόσμος που στο ΟΑΚΑ έδειξε γιατί δικαίως είναι κλάσεις ανώτερος από κάθε άλλον.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται restart… Αλλά σε πιο στέρεες βάσεις. Έλληνες που θα πρωταγωνιστήσουν στην μετά Διαμαντίδη και Φώτση εποχή που πλησιάζει και ξένοι που θα είναι υπεύθυνοι και θα μπορούν να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας και να βοηθήσουν και τους νεότερους.
Εδώ ίσως να χρειάζεται ένα παράδειγμα… Σεζόν 2010-11. Ο Παναθηναϊκός νικάει τον Ολυμπιακό στους τελικούς με 3-1. Τον Ολυμπιακό που εμπιστεύεται για 15’ περίπου σε κάθε ματς τον 20χρονο τότε Κώστα Παπανικολάου με ξένους τον Τεόντοσιτς, τον Χαλπερίν, τον Έρτσεγκ, τον Νεστέροβιτς… Με τον Πρίντεζη να έχει μέσο όρο 10’ και τον Σλούκα με τον Μάντζαρη να κάνουν γεμάτα πρωταθλήματα σε άλλες ομάδες.
Την επόμενη σεζόν Πρίντεζης και Παπανικολάου είναι οι ηγέτες της ομάδας. Δίπλα στον Σπανούλη φεύγει ο Τεόντοσιτς και ο Χαλπερίν και μένουν οι Σλούκας και Μάντζαρης. Στους ψηλούς Χάινς και αργότερα Ντόρσεϊ στην θέση των Νεστέροβιτς και Ερτσέγκ… Ο Ολυμπιακός θυμάστε τι έκανε. Κάντε τις συγκρίσεις σας και θα καταλάβετε.