Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Απέχουμε δύο εβδομάδες και κάτι από το ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ, μιας διοργάνωσης που αναμένεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και είναι σίγουρο πως θα διακατέχεται από λάμψη και… διαφορετικότητα. Τόσο για αγωνιστικούς λόγους, όσο και για οργανωτικούς.
Αγωνιστικά, ναι μεν υπάρχουν κάποιες απουσίες σημαντικών παικτών, αλλά βλέπουμε τις περισσότερες παραδοσιακές δυνάμεις με μεγάλες βλέψεις και “γεμάτα” ρόστερ. Από το πρίσμα της διοργάνωσης, της προσέλευσης και του ενδιαφέροντος, το φετινό Ευρωμπάσκετ θα είναι σε υψηλά επίπεδα. Λόγω του πρωτόγνωρου κόσνεπτ.
Τέσσερις όμιλοι σε διαφορετικές χώρες και πόλεις, που όλες έχουν από μια οικοδέσποινα, άρα τα γήπεδα θα έχουν πολύ κόσμο. Στη συνέχεια, η τελική φάση με νοκ – άουτ αναμετρήσεις από τους “16”, απλωμένη σε 10 μέρες και με όλα τα μεγάλα παιχνίδια να διεξάγονται στο υπερσύγχρονο… ποδοσφαιρικό γήπεδο στο Λιλ με Sold Out!
Η Ελλάδα; Ο περισσότερος κόσμος μένει στο ότι η εθνική έχει ξεκάθαρα το καλύτερο ρόστερ από πλευράς ταλέντου και μονάδων, όλα τα τελευταία χρόνια. Κάτι που ισχύει 100%. Τουλάχιστον από το 2008 κι έπειτα που ουσιαστικά έκλεισε ο κύκλος της ομάδας του Παναγιώτη Γιαννάκη που ήταν σε τοπ επίπεδο για 4 συναπτά έτη, ποτέ δεν διαθέταμε τόσους πολλούς ποιοτικούς παίκτες στην δωδεκάδα.
Είναι μια αλήθεια στην οποία δεν πρέπει να μένουμε πολύ, γιατί εύκολα μπορεί να αποβεί… παραπλανητική. Αυτό που μετράει απόλυτα σε τέτοια τουρνουά που έχουν σερί “τελικούς” και δη στο επικείμενο Ευρωμπάσκετ που πρέπει να κερδίσεις δύο δίχως αύριο αγώνες, για να μπεις στην “ζώνη των μεταλλίων”? Είναι η ομοιογένεια, η χημεία, οι ξεκάθαροι ρόλοι που έχουν γίνει αποδεκτοί από τους παίκτες και μπορούν από ένα σημείο και μετά να τους διαχειρίζονται σχεδόν αυτοματοποιημένα.
Σε όλα αυτά τα κομμάτια που κρίνουν την επιτυχία από την αποτυχία, την νίκη από την ήττα στις νοκ – άουτ συναντήσεις, η εθνική που έχουμε δει ως τώρα βρίσκεται πολύ πίσω, σε “παρθενικά” ακόμα στάδια.
Απομένουν δύο φιλικά τουρνουά επί ελληνικού εδάφους, που μάλιστα δεν εμπεριέχουν πολλά ανταγωνιστικά παιχνίδια με ίσους ή καλύτερους αντιπάλους, έξι φιλικές συναντήσεις και η εθνική κατά την γνώμη μου έχει ήδη αργήσει να μπει στην διαδικασία του ξεκαθαρίσματος των ρόλων και των ροτέισον που θα υιοθετηθούν την ώρα της κρίσης.
Θέματα SOS
Ποιοι είναι οι 3-4 παίκτες που θα έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους και στα κρίσιμα ματς θα παίζουν σταθερά πάνω από 25 λεπτά? Ποιοι είναι οι υποστηρικτές – βοηθητικοί που πρέπει να αποδεχτούν ότι θα αγωνίζονται λιγότερο? Που θα πάρουν μικρότερους ρόλους και όταν πατάνε παρκέ, πρέπει να προσφέρουν το κάτι παραπάνω, να δίνουν χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις τα φάουλ, που γενικότερα θα επωμιστούν “την βρώμικη δουλειά” και τις λεπτομέρειες, που συνήθως κάνουν την διαφορά σε αυτό το επίπεδο?
Το πρώτο ροτέισον της εθνικής, το δεύτερο, τα “αφεντικά” στην κάθε θέση και οι δυάδες στο “1”-“5”, άμυνα και επίθεση, που στο σύγχρονο μπάσκετ έχουν τεράστια σημασία, προσωπικά δεν μου φαίνονται ακόμα καθόλου ευδιάκριτα ως στοιχεία και ως κανόνες και δομή. Για μια ομάδα που την ώρα των νοκ – άουτ, αν θέλει να πετύχει, πρέπει να λειτουργήσει με τη συνήθεια και τους αυτοματισμούς.
Το θέμα δεν είναι να λέμε ότι έχουμε 12 σχεδόν ισάξιους παίκτες και οι περισσότεροι να μην νιώθουν ευχαριστημένοι με τον ρόλο τους ή να πιστεύουν πως εκείνοι είναι στο τέλος που θα κάνουν την διαφορά. Το μείζον θέμα όταν μιλάμε για τουρνουά εθνικών ομάδων που διαρκούν δύο εβδομάδες, είναι όταν φτάσει η ώρα, να παρουσιάσεις στο παρκέ μια ομάδα αποφασισμένη, έτοιμη να “πεθάνει” στο γήπεδο και παίκτες που ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν πάνω στο παρκέ. Και πάνω – κάτω σε πόσο χρόνο και με ποιο ρόλο θα κληθούν να προσφέρουν.
Αυτή την στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 ομάδες που διαθέτουν αντίστοιχο ή και περισσότερο ταλέντο από μας, αλλά παράλληλα ο βασικός τους κορμός και η “κάστα” των παικτών που αποτελούν την ναυαρχίδα τους, είναι πιο πολλά χρόνια μαζί, με μεγαλύτερη ομοιογένεια και σαφώς με πιο ξεκάθαρους ρόλους.
Το αργότερο μέσα στην διάρκεια της εβδομάδας ο Φώτης Κατσικάρης πρέπει να καταστήσει το τοπίο πολύ πιο συγκεκριμένο, να… δυσαρεστήσει κάποιους και να τους ωθήσει με σωστή διαχείριση προς τα στάδιο της συνειδητοποίησης και αποδοχής του ρόλου τους. Αφού πρώτα ξεκαθαρίσει και ο ίδιος ο ομοσπονδιακός τεχνικός στο δικό του μυαλό και πλάνο ποιοι θα είναι οι “μπροστινοί”, ποια τα παιδιά σε δεύτερους ρόλους με μεγαλύτερη ευθύνη στην πίεση στην άμυνα και το Game Changing και ποιοί θα έρχονται από τον πάγκο και θα παίζουν λιγότερο από 10 λεπτά, σε ρόλους, όμως, πως σε βάθος χρόνου στα παιχνίδια, μπορούν να αποδειχτούν καθοριστικοί.
Επί μέρους θέματα
Όταν ξεκαθαρίσει το βασικό τοπίο, μετά πρέπει να δούμε και λεπτομέρειες, επίσης καταλυτικής σημασίας. Η λογική λέει πως ο Βλάντο Γιάνκοβιτς δεν θα χωρέσει στην τελική δωδεκάδα μόνο και μόνο επειδή στις θέσεις που αγωνίζεται υφίσταται πληρότητα, ταλέντο και εμπειρία περισσότερη από εκείνη που διαθέτει ο ίδιος αυτή την στιγμή. Στο μέλλον, αξίζει αν εξελιχθεί κι άλλο να έχει σοβαρές ευκαιρίες για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε μεγάλα τουρνουά, κάτι που το θέλει πολύ.
Η άλλη θέση λογικά θα παιχτεί μεταξύ του Καϊμακόγλου και του Αγραβάνη, γιατί το ρεπορτάζ αναφέρει πως ο Κατσικάρης θα πάει στο Ευρωμπάσκετ με 5 γκαρντ. Η ως τώρα διαχείριση δείχνει πως ο φόργουορντ του Ολυμπιακού θα μείνει εκτός δωδεκάδας. Κατανοητό. Όπως λογική θα είχε αν μιλάμε για το τρίτο τεσσάρι και τον τρίτο σέντερ στο ροτέισον, να επιλεγόταν ο “μικρός” που έπρεπε να είναι ικανοποιημένος μόνο με την παρουσία του εκεί και απόλυτα ευχαριστημένος, ώστε να μπαίνει όποτε χρειάζεται και να βγάζει ενέργεια. Στη λογική ότι για κάποια λεπτά θα μπορούσε να αποτελέσει λύση στην άμυνα 1-5 στο πικ εν ρολ, που είχαμε και έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Αν ο προπονητής έχει τον τρόπο να κάνει τον Καϊμακόγλου να νιώθει ευτυχισμένος και έτοιμος σε πολύ μικρότερους ρόλους από αυτούς που είχε στις προηγούμενες διοργανώσεις, τότε καλώς τον παίρνει, αφού διαθέτει εγνωσμένη ποιότητα, εμπειρία, σωστή νοοτροπία και είναι παίκτης ομάδας.
Τα 12 παιδιά που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε ένα κομβικής σημασίας καλοκαίρι για την εναλλαγή των “φρουρών” και των γενέων, σίγουρα πρέπει να το γνωρίζουν καιρό πριν και να αποτελούν την αποστολή για όλα τα παιχνίδια του “Ακρόπολις”. Γιατί;
Επειδή, πρέπει έγκαιρα να δουλευτεί και το ροτέισον – ρόλοι ανάμεσα σε αυτούς τους 12. Να τους γίνει συνήθεια και να προκύψουν και αυτοματισμοί σε άμυνα και επίθεση, που ως τώρα δεν υφίστανται. Ένα κρίσιμο επί μέρους θέμα είναι οι δυάδες στο “1” – “5”. Ποιοι ταιριάζουν για να παίζουν μαζί πικ εν ρολ στην επίθεση και φυσικά ποιοι μπορούν ως δυάδα να αποτελέσουν καλύτερη γραμμή κρούσης αμυντικά στα πικ εν ρολ.
Εκεί που στο Παγκόσμιο της Ισπανίας είμασταν τρωτοί, το πληρώσαμε ακριβά και όποιος βλέπει μπάσκετ ψυχρά και ουδέτερα, καταλαβαίνει ότι ο ίδιος ακριβώς κίνδυνος ελλοχεύει και ενόψει του Ευρωμπάσκετ, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα με την παρουσία του Κουφού. Ούτε ο παίκτης των Κινγκς είναι αποτελεσματικός αμυντικά στο πικ εν ρολ.
Ίσως η αθλητικότητα στα φόργουορντ (Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Πρίντεζης) με κάποιες σύνθετες άμυνες και με αλλαγές από το “4” θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις σε μια αδυναμία που θα την βρούμε μπροστά μας με σκληρό τρόπο στα νοκ – άουτ.
Τώρα που είπα φόργουορντ, με την ως τώρα διαχείριση, πρέπει επίσης να γίνουν χειρισμοί για να μην προκύψουν οι “ομορφιές” που βιώσαμε με… πόνο, στην εθνική του Τρινκιέρι.
Ως τώρα ο Κατσικάρης εμμένει στο να χρησιμοποιεί τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αποκλειστικά στο “4”. Αυτό το κάνει ίσως στην λογική ότι στο “3” θέλει τον Παπανικολάου και τον Περπέρογλου για τα 2-3 μακρινά σουτ, τις αποστάσεις και τα “τριγωνάκια” που μπορεί να φτιάχνει ο Στράτος.
Λογικός… συμβιβασμός, αλλιώς δεν χωράνε όλοι. Μόνο που με τον Γιάννη μόνο στο “4” για να βγαίνουν τα κουκιά στις θέσεις των φόργουορντ, προκύπτουν αυτόματα δύο ζητήματα, ίσως πιο σημαντικά και “ύπουλα” από τον συμβιβασμό που λέγαμε.
Το πρώτο είναι πως κανείς εκ των Γιάννη και Πρίντεζη δεν γίνεται να παίζει πχ 25-30 λεπτά, αμφότεροι θα δυσκολευτούν να βρουν ρυθμό και είναι αλήθεια πως από τον καθένα περιμένει και μπορεί να πάρει πολύ διαφορετικα πράγματα ο προπονητής.
Ο Γιώργος είναι ο καλύτερος παίκτης επιθετικά στο ποστ, που εκτός από σκορ, μπορεί να δώσει ένα στοιχείο SOS που δεν το έχει δείξει ως τώρα στα φιλικά η ομάδα. Δημιουργία από μέσω προς τα έξω.
Ο παίκτης των Μπακς ως τριάρι είναι δεδομένο πως μπορεί να προσφέρει σε πολλά περισσότερα πράγματα, να νιώσει πιο ενεργός στο παιχνίδι και να μην καταλήξει παιχνίδι με παιχνίδι “κομπάρσος της αδύναμης πλευράς”.
Πέρυσι υπήρχε κάποια λογική στο να συμβεί. Φέτος είναι πολύ πιο έτοιμος και χρειάζονται Plays για να αξιοποιηθεί το ταλέντο και οι τομείς του παιχνιδιού, στους οποίους είναι ήδη σε υψηλό επίπεδο. Απομονώσεις από την κορυφή, συστήματα για να παίρνει την μπάλα στο ποστ κοντά στο καλάθι (όπου με όλα τα αντίπαλα τριάρια θα υπάρχει μις – ματς) και με αυτό τον τρόπο αυξάνονται κατά πολύ οι πιθανότητες “απελευθέρωσης” του Πρίντεζη στο “4”, για να μπορέσει να κάνει την διαφορά, όπως έχει πράξει πολλάκις στην Ευρωλίγκα.
Τι κάνεις, λοιπόν? Θυσιάζεις το ταλέντο του Γιάννη και τον χρόνο που πραγματικά χρειάζεται ο Πρίντεζης στο “4” για να λειτουργήσει, με στόχο να βρούνε ρυθμό Παπανικολάου (απόλυτα λογικό να είναι βαρύς ακόμα, με τόσο μεγάλη αγωνιστική απραξία και με τους τραυματισμούς που πέρασε φέτος) και Περπέρογλου? Ή πηγαίνεις το ένα τριάρι σου σε άκρως συμπληρωματικό ρόλο, προκειμένου να παίρνει και ο Αντετοκούνμπο λεπτά στο “3”, κάτι που πιθανώς θα ευνοήσει την ομάδα (και αμυντικά) και θα δώσει χώρο και χρόνο στον Πρίντεζη?
Τέτοια ζητήματα ισορροπιών, στα οποία κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις υπάρχουν και στην περιφέρεια. Με τον Καλάθη, τον Σλούκα, τον Μάντζαρη. Όσο και να τα αναλύσουμε, θα καταλήξουμε στην ουσία που έχει αποτυπωθεί στην αρχή του κειμένου.
Όσο ταλέντο κι αν έχει η εθνική, ΔΕΝ θα πετύχει αν δεν γίνουν όσο υπάρχει χρόνος “θυσίες” αθλητικού εγωισμού και ρόλων.
Αν δεν ξεκαθαρίσουν σε μεγάλο βαθμό οι ρόλοι και τα ροτέισον, που προπόνηση με τη προπόνηση, παιχνίδι με παιχνίδι θα γίνουν συνήθεια στους παίκτες και στα νοκ – άουτ παιχνίδια του Ευρωμπάσκετ θα τα υποστηρίξουν ενσυνείδητα, αυτοματοποιημένα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, γκρίνιες και ακαθόριστες καταστάσεις.
Αυτές τις “θυσίες” πρέπει να τις αποφασίσει, να τις υποδείξει και να τις επιβάλλει με κάθε κόστος στις προσωπικές του σχέσεις, ο Φώτης Κατσικάρης.
Διαφορετικά, οι πολλοί καλοί παίκτες και το περισσότερο ταλέντο από… ποτέ τα τελευταία χρόνια, την ώρα της κρίσης δεν αποκλείεται καθόλου από πλεονέκτημα να “ντυθεί”… μειονέκτημα και να μας στείλει – πάλι – σπίτι μας νωρίς.
Μην ξεχνάμε πως πριν το χρυσό και το ασημένιο το ’05 και το ’06 που οι ηγέτες της Ελλάδας και οι ρόλοι ήταν εντελώς ξεκάθαροι, όπως και το υψηλό επίπεδο ομοιογένειας της ομάδας, ήρθαν ως συνέχεια πολύ δύσκολων και “γενναίων” αποφάσεων που είχε λάβει ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός Παναγιώτης Γιαννάκης.
Από το 2010 κι έπειτα, όταν έρχονται τα νοκ – άουτ, έχουμε βιώσει μόνο αποτυχίες και πίκρες. Ναι, φέτος υπάρχει μεγαλύτερο υπόβαθρο ταλέντου και για αυτό θα είναι δύο φορές κρίμα να μην εξαντλήσουμε τις πιθανότητες να επιστρέψουμε στην ελίτ.
Για να συμβεί αυτό, όμως, ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε ξεκάθαρη αγωνιστική ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ που θα υπηρετείται από ακόμα πιο ξεκάθαρους ρόλους σε επίπεδο μονάδων, που όλες θα συνεργάζονται αρμονικά για το κοινό συμφέρον.
Ακόμα δεν έχω εισπράξει καθάρια ταυτότητα και διαχωρισμένους, εύκολα διακριτούς ρόλους.
Μακάρι να γίνει από εδώ και στο εξής, με την αμεσότητα που χρειάζεται.
Όλοι θέλουμε να πάει καλά η εθνική, να ευχαριστηθούμε το Ευρωμπάσκετ, να πάρουμε μια μεγάλη χαρά.
Προσωπικά, ένας ακόμα ισχυρός λόγος που ελπίζω να έρθει επιτυχία, είναι για να έχουν ένα κύκνειο άσμα όπως αυτό που τους αξίζει ο Νίκος Ζήσης και ο Βασίλης Σπανούλης.
Που όταν ξεκίνησαν με τις “μικρές” εθνικές ήταν παιδάκια. Τώρα, 17 χρόνια μετά, έχουν οι ίδιοι παιδιά και οικογένειες, αλλά συνεχίζουν να βάζουν την εθνική πάνω από όλους και από όλα.
Οι θέσεις που οδηγούν στο Ρίο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες αυτόματα είναι μόλις οι 2 πρώτες.
Αλλιώς, πρέπει να είσαι στην 7αδα και να “τρέχεις” στο Προ – Ολυμπιακό.
Φαντάζομαι πως αν ή Ελλάδα δεν παίξει τελικό – μόνο εύκολο δεν είναι – δύο τεράστια σε διάρκεια και προσφορά κεφάλαια θα κλείσουν και μαζί με αυτά θα σφραγιστεί η παλαιά “φρουρά” της τελευταίας γενιάς που έφερε επιτυχίες και μας έκανε να συγκινηθούμε.
Δίψα υπάρχει, φιλοδοξία το ίδιο, όπως και ταλέντο. Σε επίπεδο ΟΜΑΔΑΣ θέλουμε ακόμα πολλά ψωμιά, για να πάμε στο Λιλ και να παλέψουμε στα ίσια απέναντι σε πολλές καλές ομάδες, για την μεγάλη διάκριση.
Μακάρι να τα “φάμε”.