Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Να΄μαστε λοιπόν, μια ανάσα πριν το Ευρωμπάσκετ. Τα φιλικά τελείωσαν, έχουμε δείγμα από όλα τα τελευταία παιχνίδια της εθνικής ομάδας, όπως εικόνα αποκομίσαμε και από την προετοιμασία όλων των υπόλοιπων εθνικών ομάδων, που ξέρουμε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα γράψουν την ιστορία του επικείμενου Ευρωμπάσκετ.
Πριν το τουρνουά της Ξάνθης και το “Ακρόπολις” είχα κάνει μια πρώτη προσέγγιση – ανάλυση για τα σημεία που η ομάδα φαίνεται να πάσχει και για τα θέματα που ζητούν απαραιτήτως λύση και ξεκαθαρίσματα εγκαίρως. Κάποια από αυτά παραμένουν, κάποια άλλα φάνηκε να ξεδιαλύνουν κάπως περισσότερο από την διαχείριση του Φώτη Κατσικάρη στους τελευταίους αγώνες προετοιμασίας.
Πάμε να δούμε λίγο ποια ομάδα έχουμε, δηλαδή τη φύση που την διέπει και τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Διαθέτουμε μια εθνική που 1. Αποτελείται από μείγμα διαφορετικών γενεών και παικτών με διαφορετική νοοτροπία. Υπάρχουν οι “μπαρουτοκαπνισμένοι” που έχουν φάει τους μεγάλους αγώνες με το κουτάλι και διαθέτουν τεράστια πείρα όχι μόνο στο τοπ επίπεδο, αλλά και γενικά στο τι εστί εθνική ομάδα και διοργανώσεις που οι στόχοι κρίνονται σε νοκ άουτ. Έχουμε τη γενιά του ’90. Παιδιά με επιτυχίες, με εικόνες, με προσωπικότητα και μπασκετική ποιότητα. Όλοι τους είναι σούπερ – απαραίτητοι, αλλά κανένας δεν έχει νιώσει ακόμα ηγετικό στέλεχος της εθνικής ομάδας, ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται.
Η τρίτη “ομάδα” του μείγματος είναι οι παίκτες που έχουν αμερικάνικη νοοτροπία. Ο Καλάθης και ο Κουφός. Ο Αντετοκούνμπο είναι μια ιδιότυπη περίπτωση. Μπασκετικά, τα δύο πρώτα χρόνια του στο ΝΒΑ και ο τρόπος που τον διαχειρίζονται οι Μπακς, του δημιουργούν DNA και νοοτροπία αμερικάνικη. Σε στιλ παιχνιδιού, στο πως αντιλαμβάνεται τον ρόλο που θέλει να έχει, στα πάντα. Σε όλα τα υπόλοιπα, σκέφτεται… Ελληνικά, αφού εδώ έχει ζήσει τα 18 από τα 20 χρόνια της ζωής του ως τώρα.
Συμπέρασμα: Το να παρουσιαστεί ένα ομοιογενές κλίμα, άρα και ομάδα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο “στοίχημα”. Όλοι έχουν την διάθεση να είναι “στην ίδια σελίδα” και να βάζουν το “εγώ” κάτω από το κοινό συμφέρον, όμως άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη.
Κακά τα ψέματα, υφίστανται διαφορετικές νοοτροπίες μέσα στους κόλπους της εθνικής. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε ευθύνεται κάποιος. Όχι. Απλά, είναι γεγονός αναπόφευκτο που καθιστά τον στόχο “μια γροθιά” εντός και εκτός παρκέ, δύσκολο.
SOS 1
Το πόσο καλά θα αισθάνονται ο ένας με τον άλλον και το τι χημεία θα έχουν μεταξύ τους, αλλά και με τον Φώτη Κατσικάρη, είναι το πρώτο καταλυτικής σημασίας σημείο, που χρειάζει συνειδητή και πνευματική δουλειά με σήμα κατατεθέν την καλή θέληση, την ειλικρίνεια. Πρέπει να αποφασίσουν όλοι πως είναι πιο σημαντικό να πετύχει η ομάδα από το να αισθάνονται οι ίδιοι ότι μπορούν να κάνουν περισσότερα πράγματα, ότι αδικούνται, ότι νιώθουν άβολα με τον ρόλο τους. ΑΚΟΜΑ κι αν έχουν δίκιο.
Ρόλοι
Η διαχείριση του προπονητή τις τελευταίες μέρες έχει δείξει πως η ιεραρχία έχει ως εξής. Στα γκαρντ “πρώτοι” είναι Σπανούλης, Καλάθης, ο Ζήσης ως συνήθως “μπαλαντέρ ισορροπίας” στο παρκέ και τις… ψυχές και ο Σλούκας στον ρόλο που είχε στον Ολυμπιακό. Game Changer. Ο Μάντζαρης είναι πιο πίσω στο ροτέισον και δεν συγκαταλέγεται στις βασικές επιλογές.
Στα φόργουορντ είναι Πρίντεζης, Αντετοκούνμπο (περισσότερο πλέον στο “3”, αλλά και στο “4”), από πίσω ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου για κάποια ποιοτικά λεπτά. Να προσδίδει την διάσταση των κάποιων κατοχών στο ποστ και του Instant Score ερχόμενος από τον πάγκο. Ο Καϊμακόγλου είναι πιο πίσω και ο ρόλος του δεν έχει σχέση με εκείνο των προηγούμενων ετών. Αν ο Αγραβάνης ήταν σοβαρός και όχι “αυτοκαταστροφικός”, ο παίκτης της Ούνιξ δεν θα βρισκόταν πιθανότατα στην τελική επιλογή.
Στο “5” Κουφός και Μπουρούσης.
Αυτό που καταλαβαίνω, λοιπόν, είναι πως για τα επίσημα παιχνίδια το γενικό περίγραμμα που έχει ο Κατσικάρης στο μυαλό του είναι πως θα εμπιστευτεί ένα πυρήνα 9 παικτών και ανάλογα με τον αντίπαλο και τις προσαρμογές οι ρόλοι των συμπληρωματικών θα μεγαλώνουν, ή θα συρρικνώνονται.
SOS 2
Πρέπει να δημιουργηθεί ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός ομοιογένειας, χημείας, αυτοματισμών μεταξύ των παικτών που ο προπονητής επιλέγει να “ποντάρει” και θα είναι οι σταθερές στο ροτέισον, στις αναμετρήσεις που θα κρίνουν την επιτυχία από την αποτυχία. Παράλληλα οι υπόλοιποι που είναι πιο πίσω, πρέπει να παράγουν θετική ενέργεια και υποστηρικτική αύρα. Έτσι, θα βοηθήσουν ουσιαστικά τους συμπαίκτες τους και την ίδια στιγμή θα αυξήσουν τις πιθανότητες να παρουσιαστούν ΈΤΟΙΜΟΙ, όταν θα κληθούν να προσφέρουν σε στιγμές κρίσης.
Όταν έχεις αποδεχτεί τον ρόλο σου και αισθάνεσαι καλά, τότε μόνο υπάρχουν πιθανότητες να παίξεις καλά. Τις περισσότερες φορές σε τουρνουά τέτοιας φύσης διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο οι λεπτομέρειες. Το να είναι “στιβαρό” το βασικό ροτέισον και συνάμα στρατιώτες “έτοιμοι για όλα” τα παιδιά που πριν από κάθε αγώνα δεν θα γνωρίζουν αν θα παίξουν και πόσο, είναι μια τέτοια… λεπτομέρεια.
SOS 3
Άμυνα. Βελτιώθηκε αρκετά στα τελευταία φιλικά, αλλά ας μην υπερβάλλουμε, ούτε να αποπροσανατολιζόμαστε. Όλες οι ομάδες που πάνε για ψηλά έχουν πολύ καλές πικ εν ρολ δυάδες και πλάγιους έτοιμους να εκμεταλλευτούν τα ρήγματα που δημιουργούνται από εκεί. Το πρόβλημα της εθνικής στις πικ εν ρολ άμυνες 1-5 παραμένει και θεωρητικά δεν υπάρχει τρόπος να λυθεί.
Μόνο πια αν η πίεση πάνω στην μπάλα είναι ατέρμονη, έχει διάρκεια και παράλληλα δούμε κι άλλη βελτίωση στις περιστροφές και τις αντιδράσεις της άμυνας στα Close Out. Οι αντίπαλοι στο Ακρόπολις δεν αποτελούν ασφαλές δείγμα. Η Τουρκία έτσι κι αλλιώς οδηγεί τα παιχνίδια της σε χαμηλό σκορ, η Λιθουανία δεν ήταν καλή σε κανένα παιχνίδι στην Αθήνα και από την Ολλανδία δεχτήκαμε 80 πόντους.
Όλοι οι αντίπαλοι της εθνικής ξέρουν την θεμελιώδη αμυντική μας αδυναμία στην άμυνα και θα “χτίσουν” όλη την επιθετική τους φιλοσοφία ανάπτυξης για να μας χτυπήσουν εκεί. Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις τις πικ εν ρολ κατοχές, αυτόματα δεν ελέγχεις τον ρυθμό, χάνεις τις πιθανότητες για τρανζίσιον παιχνίδι στην επίθεση, την ψυχολογία, τα πάντα… Το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το μοναδικό – αλλά πολύ σημαντικό – ως υλικό και χαρακτηριστικά παικτών δεν φαίνεται να υφίσταται κάποια λύση.
Ίσως κάποια σχήματα με 3 φόργουορντ και τον Αντετοκούνμπο στο “5” (στην άμυνα) είτε με αλλαγές στα σκριν, είτε και με σύνθετες άμυνες και εναλλαγές μαν του μαν και ζώνη. Ναι, αυτά μπορεί να δημιουργούν άλλα ρισκα, αλλά πρέπει μέχρι να φτάσουμε στα νοκ – άουτ να ΥΠΑΡΧΕΙ και ένα Plan Β για αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού που είναι κομβικής σημασίας και το ξέρουν όλοι μα όλοι οι αντίπαλοι της Ελλάδας.
SOS 4
Τρανζίσιον και ταχύτητα στην επίθεση στο 5 Vs 5. Παρουσιαζόματε ως τώρα ξεκάθαρα κατώτεροι των καταστάσεων σε αυτούς τους δύο τομείς, με βάση το υλικό που διαθέτουμε. Ναι η άμυνα όπως λένε ΌΛΟΙ στην ομάδα πρέπει να είναι το Α και το Ω. Μα, αν όντως είμαστε συνεπείς αμυντικά – αυτό εμπεριέχει και τα αμυντικά ριμπάουντ… – τότε δεν γίνεται με τους παίκτες που έχουμε να μην μπορούμε να τρέξουμε, να μην παράγουμε ένα ικανοποιητικό ποσοστό τρανζίσιον κατοχών και εν τέλει σκορ. Είτε στο ανοιχτό γήπεδο, είτε ακόμα και σε καταστάσεις “ενδιάμεσων” επιθέσεων με την αντίπαλη άμυνα σε ανισορροπία.
Έχουμε τόσο τα γκαρντ, όσο τα φόργουορντ, ακόμα και τους ψηλούς για να εξελιχθούμε σε μια από τις πιο επικίνδυνες ομάδες του τουρνουά στο τρανζίσιον, αλλά αυτό προς το παρόν όχι δεν φαίνεται, ούτε καν… διαφαίνεται.
Πιο γρήγορα στο σετ
Πάμε και στο 5 Vs 5. Η εθνική χρησιμοποιεί πολύ τρίπλα στα πικ εν ρολ, δεν έχει την απαιτούμενη ταχύτητα ούτε στο μισό γήπεδο και ακόμα δεν έχει παρουσιάσει Plays που ταιριάζουν σε συγκεκριμένους παίκτες και μπορούν να προσφέρουν πολύτιμες λύσεις και να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα στους αντιπάλους.
Μπορούμε να δούμε ακόμα περισσότερα Early Post (γρήγορο ποστ απ παιχνίδι μετά την μεταφορά της μπάλας από την άμυνα) του Πρίντεζη και σίγουρα να εκμεταλλευτούμε πολλές miss match καταστάσεις όταν Γιάννης παίζει στο “3”. Με το 90% των αντιπάλων έχει πλεονέκτημα και ούτε καν ψάχνουμε τέτοιες φάσεις, ενώ ο Αντετοκούνμπο μπορεί όχι απλά να σκοράρει από τέτοιες καταστάσεις, αλλά να δημιουργήσει και να “ανοίξει” το γήπεδο για τους συμπαίκτες του.
Συμπερασματικά, η εθνική με βάση τα χαρακτηριστικά και το ταλέντο των παικτών της στην επίθεση, μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει πάνω από το 65-70% των δυνατοτήτων και χαρισμάτων που πρέπει και μπορεί να δείξει στο παρκέ.
SOS 5
Τάιμινγκ – συγκυρίες, ψυχολογία. Είτε το θέλουμε, είτε όχι σε αυτά τα τουρνουά μια κακή βραδιά και μια ήττα σε στέλνει στην αποτυχία και την κατακραυγή, μια μεγάλη νίκη σε… απογειώνει, σου δίνει “φτερά” και σε καθιστά από την μια στιγμή στην άλλη άκρως επικίνδυνο.
Οι πιο πολλοί έχουν ξεχάσει πως η εθνική το 2005 ΔΕΝ βλεπόταν ούτε στην φάση των ομίλων, ούτε στο νοκ – άουτ παιχνίδι με το Ισραήλ. Που μας “έσωσαν” οι διαιτητές και ο Ζήσης. Μετά ήρθε η νίκη με την Ρωσία, η φοβερή ανατροπή με την Γαλλία και στον τελικό πετούσαμε… πέτρες στη θάλασσα.
Ένα παράδειγμα είναι αυτό. Υπάρχουν δεκάδες. Βλέποντας την εθνική και την κατανομή ομίλων, δυνάμεων και διασταυρώσεων η αίσθησή μου – αν και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις – είναι η εξής: Η Ελλάδα θα προκριθεί στην τελική φάση, θα κερδίσει το πρώτο χιαστί παιχνίδι, θα περάσει στους “8” και το δεύτερο χιαστί θα είναι η… αλήθεια της στο τουρνουά.
Εκεί θα περιμένει σίγουρα μια καλή ομάδα. Κερδίζεις? Μετά από 6 χρόνια μπαίνεις επιτέλους τετράδα σε μια διοργάνωση, “σβήνεις” την μεγάλη πίεση και με εντελώς διαφορετική ψυχολογία, πας σε ημιτελικό.
Ανεξαρτήτως αντιπάλου, εκεί μπορούν να συμβούν όλα, μα όλα.
Χάνεις? Μένεις πάλι εκτός οκτάδας, αποτυγχάνεις και παγιώνεσαι ως μια ομάδα δεύτερης ταχύτητας την δεκαετία 2010-20 που “τρέχει”. Το χειρότερο? Μένεις κι ΕΚΤΟΣ των τουρνουά πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έξω από δεύτερη σερί Ολυμπιάδα.
Θα είναι πραγματικά μεγάλη πίκρα μια τέτοια εξέλιξη. Εθνικές τραγωδίες βιώνουμε αλλού στο πετσί μας, εδώ μιλάμε για αθλητισμό.
Απλά, μια ακόμα “σφαλιάρα” που θα συνδυαστεί με αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και ταυτόχρονα θα “σφραγιστεί” με αποχώρηση των πιο πιστών μελών που έχουμε δει στη σύγχρονη ιστορία μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη (Ζήσης, Σπανούλης, μπορεί και Μπουρούσης) είναι συνδυασμός που προκαλεί κόμπο στο στομάχι.
Την κρίσιμη στιγμή, που θα διακυβεύεται η επιτυχία από την αποτυχία, η Ελλάδα θα χρειαστεί και την τύχη. Ένα πολύ μεγάλο σουτ, μια αστοχία των αντιπάλων, ένα λάθος, ένα ριμπάουντ. Αυτό ισχύει με την προϋπόθεση πως στα προαναφερθέντα 4 σημεία SOS η βελτίωση που θα έχει επιδείξει η ομάδα μέσω των 6 επίσημων αγώνων (5 στον όμιλο και το πρώτο νοκ – άουτ) θα είναι σε ικανοποιητικό στάδιο.
Όπως έχει παρουσιαστεί η εθνική ως τώρα ΕΙΝΑΙ ΦΑΒΟΡΙ για οκτάδα και για να παλέψει για μια θέση στο Προ – Ολυμπιακό τουρνουά. Υπάρχουν ψίθυροι πως ένα από τα τρία θα φιλοξενηθεί στην Αθήνα.
Δεν είναι, όμως, σε καμία περίπτωση – ακόμα – φαβορί για μετάλλιο.
ΥΓ1. Υπάρχουν πολλοί παίκτες που θέλουν “κολασμένα” μια μεγάλη επιτυχία. Οι διαχρονικές “κολώνες” της εθνικής που ξέρουν ότι δεν θα έχουν άλλες ευκαιρίες, παίκτες που συνειδητοποιούν τι περνάει ο μέσος Έλληνας και θα γούσταραν πολύ (παράδειγμα) την μέρα των εκλογών, να του δώσουν ένα… τελικό Ευρωμπάσκετ. Αυτό ίσως αποβεί την ώρα της κρίσης ένα σημαντικό “όπλο”.
ΥΓ2. Ο Σπανούλης βρίσκεται περίπου 10 μέρες πίσω από τους συμπαίκτες του σε φυσική κατάσταση, προπόνηση με την ομάδα και όλα τα συναφή. Η λογική λέει πως στα νοκ – άουτ θα είναι ο γνωστός παίκτης – “βρικόλακας”. Μην ξεχνάμε πως ο ίδιος γνωρίζει πως αν δεν πετύχει η ομάδα κάτι μεγάλο, αυτό είναι πιθανότατα το κύκνειο άσμα του με μια ομάδα που λατρεύει.
ΥΓ3. Ο Ζήσης πάντα ήταν κομβικός για την Ελλάδα. Φέτος μας δείχνει και κάτι αλλο. Μπορεί να προσφέρει όσα χρειάζονται σε πολύ λιγότερα λεπτά συμμετοχής. Έτοιμος, πάντα, να πάει το εγώ του πολύ πιο κάτω, για να απορροφήσει κραδασμούς και να βοηθήσει άλλα παιδιά που ακόμα δεν είναι τόσο ώριμα. Μιλάμε για ένα τύπο, που από το 1998 δεν έχει χάσει καμία διοργάνωση με καμία εθνική ομάδα! Το ότι πολλές φορές εύκολα εισπράττει κανείς πως μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει την τάση να απαξιώνει τον συγκεκριμένο αθλητή και άνθρωπο – ίσως γιατί ποτέ δεν έπαιξε σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό – είναι μια ακόμα απόδειξη πως από την κοινωνία λείπει δραματικά η παιδεία και η αντίληψη αποδοχής και σεβασμού των αξιών.
ΥΓ4. Αυτά που μπορεί να δώσει ο Αντετοκούνμπο στην εθνική ομάδα φέτος και ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια, είναι ασύλληπτα. Δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια αντίστοιχη περίπτωση παίκτη σε καμία ευρωπαϊκή ομάδα. Αρκεί ο ίδιος να έχει υπομονή και ωριμότητα, αρκεί οι συμπαίκτες του με το πέρας του χρόνου να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν πως έχουν δίπλα τους ένα παίκτη ικανό να αλλάξει τις ισορροπίες. Κυρίως όλα τα επόμενα χρόνια, που ελπίζουμε ότι θα είναι συνεπής με την εθνική. Όταν πια θα είναι σούπερ – σταρ στο ΝΒΑ και θα παίζουν στην μέση κι άλλα πράγματα…
ΥΓ5. Είναι δύσκολο αυτό το καλοκαίρι για τον Μπουρούση και ακόμα περισσότερο για τον Παπανικολάου. Που στα 25 του ξέρει – μόνο χαζός δεν είναι ο Παπ – πως πιθανότατα θα τελειώσει το Ευρωμπάσκετ και θα ψάχνει ομάδα, χωρίς να γνωρίζει αν αυτή θα είναι από την μια πλευρά του Ατλαντικού ή από την άλλη. Πάντα ήταν μαχητής και ευτυχώς η νοοτροπία του είναι η ιδανική ως συμπαίκτης και συνοδοιπόρος σε μια εθνική ομάδα.
ΥΓ6. Ο Σλούκας δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει και να βελτιώνεται. Τα επόμενα καλοκαίρια θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που θα επωμιστεί ηγετικό ρόλο στην εθνική. Αν συνεχίσει να είναι τόσο προσηλωμένος στον στόχο της βελτίωσης, θα ανταποκριθεί και θα ζήσει όμορφες στιγμές με το “σπαθί” του.
ΥΓ7. Ο Μάντζαρης ξέρει πως ο ρόλος του φέτος είναι εντελώς συμπληρωματικός και ουδεμία σχέση έχει με εκείνον του Ολυμπιακού. Το καλό στην περίπτωση του Βαγγέλη είναι πως ό,τι και να ισχύει στην “επίσημη αγαπημένη” δεν γίνεται να επηρεάσει στο ελάχιστο το στάτους κβο του στον Ολυμπιακό.
ΥΓ8. Ο Πρίντεζης είναι ο πιο σημαντικός παίκτης της εθνικής ομάδας στο σετ παιχνίδι, μαζί με τον Σπανούλη όταν ο Βασίλης ανεβάσει την απόδοσή του. Στα 30 του ήρθε η ώρα να κάνει με την Ελλάδα εμφανίσεις παρόμοιες με αυτές που μας έχει συνηθίσει στα κρίσιμα με τον Ολυμπιακό.
ΥΓ9. Είναι αλήθεια πως ο Βλάντο Γιάνκοβιτς ήταν εξαιρετικός στη φετινή προετοιμασία και αδικήθηκε. Αδικήθηκε από την περίσταση που θέλει τις θέσεις των φόργουορντ “μπουκωμένες” και από το γεγονός ότι στο μυαλό του προπονητή δεν χωρούσε εξ΄αρχής στην δωδεκάδα. Από την άλλη, ο Αγραβάνης προέβη σε ένα κατόρθωμα. Ήταν μέσα στην δωδεκάδα, απλούστατα γιατί ταίριαζε γάντι για 5ος ψηλός με χαρακτηριστικά που χρειάζεται και δεν διαθέτει η ομάδα και κατάφερε να αυτό – κοπεί. Άλλοι παλεύουν χρόνια για μια θέση σε αποστολή μεγάλης διοργάνωσης κι αυτός την είχε στο τσεπάκι του μετά από μια σεζόν μικρής συμμετοχής στο τοπ επίπεδο. Κι, όμως, την πέταξε στα σκουπίδια. Ο Σφαιρόπουλος πήρε το ρίσκο και έφτιαξε ομάδα με τον συγκεκριμένο παίκτη 2ο στο ροτέισον του “4”. Μέσα στην σεζόν είτε θα αλλάξει ο Αγραβάνης και θα βάλει μυαλό, είτε θα αναγκαστεί η ομάδα του να διαφοροποιήσει τον σχεδιασμό και να προχωρήσει σε διορθωτική κίνηση.
ΥΓ10. Ο Φώτης Κατσικάρης αν θέλει όταν αποχωρήσει από την εθνική να είναι πετυχημένος και να έχει κερδίσει τον σεβασμό των πάντων, έχει μόνο ένα δρόμο μπροστά του. Όταν χρειαστεί, να “κόψει ένα κεφάλι” όποιο κι αν είναι αυτό. Μόνο έτσι όλα τα υπόλοιπα… κεφάλια θα σκύψουν χαμηλά και θα βάλουν την προσωπική φιλοδοξία και επιθυμία για τον ρόλο, κάτω από το κοινό συμφέρον μιας ομάδας που την αγαπάει και την πονάει ένας ολόκληρος λαός.