Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Τα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ απλά πιστοποίησαν όσα βλέπαμε στα τελευταία φιλικά προετοιμασίας και την άποψη που είχε καταγραφεί εδώ. Πως ο Φώτης Κατσικάρης στο επίσημο τουρνουά θα σφίξει το ροτέισον θα εμπιστευτεί σταθερά ένα πυρήνα 8-9 παικτών και οι υπόλοιποι θα παίζουν λίγο. Αλλά όταν καλούνται να πατήσουν παρκέ, ο λόγος θα είναι σημαντικός και η δική τους ενδεχόμενη συνεισφορά κλειδί στην έκβαση των αγώνων και συνολικά στο τελικό αποτέλεσμα που θα φέρει η εθνική πίσω στη πατρίδα.
Σε επί μέρους κομμάτια του παιχνιδιού και της τακτικής επιβεβαιώνονται επίσης τα στοιχεία που είχαν εμφανιστεί και παγιωθεί στην εικόνα από την περίοδο της προετοιμασίας. Με την πίεση πάνω στην μπάλα η εθνική προσπαθεί να συρρικνώσει το πρόβλημα στις πικ εν ρολ άμυνες και παραμένει προσηλωμένη στη καλή σχέση ασίστ – λαθών και την μαχητικότητα στα ριμπάουντ.
Πράγματα που όταν τα κάνεις αποτελεσματικά, κερδίζεις τις μάχες των κατοχών και ισοσταθμίζεις τα συστηματικά άσχημα ποσοστά που έχει η ομάδα στα μακρινά σουτ. Μακάρι να αλλάξει αυτό την κρίσιμη στιγμή, όταν θα κρίνονται όλα και τα πάντα θα κρέμονται σε τεντωμένο σκοινί.
Παγιωμένα χαρακτηριστικά
Στην επίθεση συνεχίζουμε να είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων στο τρανζίσιον με βάση το υλικό που διαθέτουμε και να έχουμε πολύ συγκεκριμένες σταθερές και σημεία αναφοράς στο σετ 5 εναντίον 5 παιχνίδι.
Στο χαμηλό ποστ κυρίως τον Πρίντεζη και κάποιες στιγμές τον Μπουρούση και στη δημιουργία και εκτέλεση από έξω προς τα μέσα τα κλασικά συστήματα με τα πικ, που έχουν ως στόχο να δημιουργήσουν ρήγματα και μέσα από την καλή κυκλοφορία να παίρνουμε την καλύτερη επιλογή κάθε φορά.
Είναι προφανές πως όσο πηγαίνουμε πιο βαθιά στο τουρνουά, η Ελλάδα θα στηριχτεί στις πικ εν ρολ κατοχές με άξονα τον Σπανούλη. Το κλασικό Hand Off που το έχουμε δει εκατοντάδες φορές στον Ολυμπιακό, έκανε την… δουλειά του απέναντι στην Κροατία. Με τον Βασίλη να “βρίσκει” το χέρι του και την υπόλοιπη ομάδα να μάχεται, προκειμένου να του δημιουργήσει το πλεονέκτημα, τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο για να εκτελέσει.
Όσο είμαστε συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι να φέρνουμε εις πέρας αποστολές που κρατάνε σταθερούς τους ποιοτικούς δείκτες (παραγωγική δημιουργία, λίγα λάθη, ριμπάουντ, περισσότερες κατοχές) έχουμε τύχη.
Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός, μη πω τεράστια διαφορά. Δεν υπάρχει καμία ομάδα στον όμιλό μας, με τα χαρακτηριστικά, την ποιότητα και την δυναμική που θα συναντήσουμε στο δεύτερο χιαστί. Στον προημιτελικό. Που από την πρώτη στιγμή έχω γράψει πως θα είναι ο αγώνας που θα κρίνει την μοίρα της ομάδας και θα διαχωρίσει την επιτυχία από την αποτυχία.
Γεωργία, Ολλανδία, FYROM μπορούν να σου κάνουν ζημιά μόνο αν είσαι ασόβαρος. Η Σλοβενία είναι μια σκληροτράχηλη αμυντικογενής κλασική ομάδα Ζντοβτς χωρίς πολύ ταλέντο – απόντος και του Γκόραν Ντράγκιτς – και η Κροατία είναι ο ορισμός των ταλαντούχων μονάδων που δυσκολεύονται πολύ να συγχρονιστούν και να βρεθούν άπαντες στην “ίδια σελίδα”. Αφήστε που εμείς τους παίξαμε και χωρίς τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, που είναι ο δικός τους Σπανούλης.
Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος όχι απλά να πανηγυρίζουμε, αλλά ούτε καν να πιστέψουμε πως ενδεχόμενη πρώτη θέση στο γκρουπ, θα μας ανοίξει τον δρόμο για τον μεγάλο στόχο. Που έχουν να τον πετύχουμε από το 2009. Την τετράδα. Να παίξουμε ξανά σε ένα ημιτελικό. Θα εξηγήσω στη κατάληξη του άρθρου γιατί ισχύει αυτό, αφού πρώτα μοιραστώ σκέψεις, απόρροια των 80 αγωνιστικών λεπτών της εθνικής στο Ζάγκρεμπ.
- Είναι θετικό πως σε επίπεδο κλίματος η συνοχή και η χημεία φαίνεται να έχουν βελτιωθεί. Όπερ σημαίνει ότι τα παιδιά έχουν αποδεχτεί ο καθένας τον ρόλο του και όλοι αφήνουν δεύτερες σκέψεις πιο πέρα και σκέφτονται πάνω από όλα τον στόχο. Να γυρίσουν στην Ελλάδα με διάκριση. Ένα ασφαλές δείγμα είναι ο τρόπος που τρέχουν όλοι να σηκώσουν ένα συμπαίκτη τους που έχει πέσει κάτω ή το πως πανηγυρίζουν και αντιδρούν στο πάγκο παίκτες που έχουν μικρό χρόνο συμμετοχής.
- Είναι μάγκας, πάντα ήταν σε τέτοια θέματα, ο Παπανικολάου. Σε μια περίοδο ανασφάλειας και γνωρίζοντας πως πιθανότατα σε λίγες μέρες θα ψάχνει για ομάδα, βλέπει πως την ίδια στιγμή ο ρόλος του στην εθνική δεν έχει σχέση με τον αντίστοιχο των προηγούμενων ετών. Είμαι 100% σίγουρος πως μέσα του στεναχωριέται και “λιώνει”. Ούτε μουτράκια, ούτε βεντετισμοί, ούτε τίποτα. Η αντίδρασή του στο κάρφωμα του Πρίντεζη (στο 35-40 στο 23′) είναι η πιο τρανή απόδειξη. Σημειωτέον, δεν είχε αγωνιστεί την στιγμή εκείνη ούτε δευτερόλεπτο.
- Ο Αντετοκούνμπο είναι λογικό και αναμενόμενο να μην μπορεί να ξεδιπλώσει στο παρκέ, όσα έχει ήδη βγάλει στο ΝΒΑ. Το γήπεδο είναι πιο μικρό, οι χώροι λιγότεροι και την περισσότερη ώρα στην επίθεση την περνάει ακροβολισμένος στην αδύναμη πλευρά. Καλό θα του κάνει η διαδικασία αυτή, θα τον βοηθήσει να αποκτήσει εμπειρίες και σε διαφορετικό στιλ μπάσκετ, θα μάθει να “διαβάζει” καλύτερα και κάποια στιγμή θα είναι έτοιμος.
- Μιλάμε για ένα παιδί με απειροελάχιστες εμπειρίες και μπασκετικές εικόνες, που την 2η σεζόν του στο ΝΒΑ βελτίωσε πάρα πολλά πράγματα και την επόμενη θα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός. Δεν είναι έτοιμος να προσαρμοστεί σε ηγετικό ρόλο αυτή την στιγμή, ούτε να κάνει την διαφορά συστηματικά. Μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ, όμως, αν παραμείνει συγκεντρωμένος και συνεχίσει να παλεύει σε όλους τους τομείς. Αν του μπούνε κάποια σουτ, τότε θα λυθεί περισσότερο. Για όσους τον βλέπουν τώρα και καταθέτουν βιαστικά και εμπαθή σχόλια, δεν προκαλεί εντύπωση. Από τότε που ανακαλύφθηκαν και επεκτάθηκαν τα Social Media το τι μαλακίες βλέπουμε να περνάνε από μπροστά μας κάθε μέρα, δεν περιγράφεται. Σε λίγα χρόνια δεν θα πιστεύουν σε αυτά που βλέπουν. Όχι ότι πρόκειται τότε να καταπιούν την γλώσσα τους. Θα αποθεώνουν με την συνοδευτική γνωστή επωδό: Τα έλεγα εγώ.
- Ο Καλάθης δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, αλλά μια καλή εμφάνιση μπορεί να αλλάξει την ρότα του και διαθέτει στοιχεία – ιδίως στο τρανζίσιον – που τα χρειάζεται η ομάδα. Όταν δεν τραβάει, υπάρχουν κι άλλες λύσεις που πρέπει να τις δοκιμάσει ο Κατσικάρης. Ο Μάντζαρης έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο για την εθνική πως ξεκάθαρα είναι τελευταίος στο περιφερειακό ροτέισον του Κατσικάρη, αλλά ο προπονητής οφείλει να διαχειρίζεται και τις συνθήκες που προκύπτουν και αναλόγως να πράττει.
- Ο Σλούκας εξελίσσεται σε μέγιστο Game Changer. Του έχει γίνει συνήθεια και πραγματικά ελάχιστοι παίκτες ερχόμενοι από τον πάγκο είναι ικανοί να αλλάζουν τόσο πολύ την ροή και τα δεδομένα των παιχνιδιών. Η ταχύτητά του με την μπάλα στα χέρια, η βελτίωση της έκρηξης στο πρώτο βήμα, το “διάβασμα” η εκτέλεση από τρίπλα είναι τα πιο ισχυρά όπλα ενός παίκτη που συνεχώς εξελίσσεται.
- Ο Ζήσης παίζει… καλύτερα από ότι πριν 3-4 χρόνια! Η ποιότητά του και η σταθερότητα στο “διάβασμα” και την σωστή επιλογή κάθε φορά – ανεξάρτητα από το αν θα μπουν τα σουτ που επιχειρεί – είναι σε πραγματικά υψηλό επίπεδο. Χωρίς να υστερεί καθόλου στην άμυνα.
- Ο Σπανούλης θα σταματήσει σε λίγο το μπάσκετ – που λέει ο λόγος – και κάποιοι ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το DNA που τον διέπει και τα χαρακτηριστικά του. Είναι απίστευτο. Κάθε φορά που δεν του βγαίνει ένα παιχνίδι αρχίζουν τα ίδια και τα ίδια. Πότε θα καταλάβουν ότι ο Σπανούλης είναι μοναδικός ακριβώς επειδή είναι πλασμένος για να αναλαμβάνει την ευθύνη με συγκέντρωση που παραπέμπει σε ρομπότ όταν η μπάλα “καίει”?
- Η αξία του είναι τόσο μεγάλη, που είναι διατεθειμένος να βγαίνει μπροστά στα κρίσιμα κάθε φορά. Δεν έχει πει ποτέ κανείς πως τα κάνει όλα τέλεια. Θα κάνει λάθη, θα αστοχεί, θα χάσει ευκαιρίες, ενδεχομένως και παιχνίδια. Αλλά θα είναι πάντα εκεί. Οι έξυπνοι, όσοι τον παρακολουθούν στενά και γνωρίζουν τις συνήθειές του, ξέρουν πότε να σκιαχτούν. Όταν ένα κλειστό ματς στο οποίο δεν έχει παίξει καλά, πλησιάζει στο τέλος του.
Η αλήθεια μετράει… αντίστροφα
Κλείνω με την ουσία, την μεγαλύτερη αλήθεια που αφορά την εθνική ομάδα. Θα προκριθεί στους “16” και πρέπει να “σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του” για να μην κερδίσει το πρώτο νοκ – άουτ ματς στο Λιλ.
Είμαστε πολύ καλύτεροι από τους επιλαχόντες αντιπάλους για αυτό τον αγώνα. Είτε μιλάμε για την Λετονία και το Βέλγιο, είτε για την Ουκρανία, ακόμα και την Τσεχία.
Όλα τα λεφτά είναι ο προημιτελικός. Μετά την νίκη επί της Κροατίας, το πιθανότερο σενάριο είναι να τερματίσουμε πρώτοι. Αυτό σημαίνει ότι στους “8” διασταυρωνόμαστε με τον δεύτερο από τον “όμιλο του θανάτου”.
Μετά τις πρώτες δύο μέρες, ως πλέον πιθανός δεύτερος από εκείνο τον όμιλο φαντάζει η… Ισπανία. Που έχασε από την Σερβία και κατατρόπωσε την Τουρκία. (Εδώ μπορείτε να δείτε τις διασταυρώσεις ολόκληρης της διοργάνωσης).
Θα χάσουν οι Ισπανοί από την Γερμανία ή την Ιταλία για να τεθεί σε κίνδυνο η δεύτερη θέση? Οι Σέρβοι με τις νίκες απέναντι σε Ισπανία και Γερμανία προβάλλουν πλέον ως το απόλυτο φαβορί για την πρωτιά.
Στο μπάσκετ ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και για αυτό είναι τόσο όμορφο. Αν έπρεπε σήμερα να ποντάρω τα λεφτά μου σε μια πρόβλεψη, αυτή θα ήταν πως την Τρίτη στις 15 του Σεπτέμβρη θα αντιμετωπίσουμε την… αγαπημένη μας Ισπανία για μια θέση στους ημιτελικούς του Ευρωμπάσκετ.
Ένα ματς που αν προκύψει στη πορεία, θα σημαίνει πάρα πολλά. Για όλη την ομάδα και ακόμα περισσότερα για τους Διόσκουρους Ζήση – Σπανούλη, εκπρόσωπους των πιο παλιών γενεών. Εκείνων που έχουν γευτεί μια – μια τις πίκρες και τους αποκλεισμούς από τους Ισπανούς, με απαρχή τον διασυρμό στον τελικό του Παγκοσμίου το 2006, λίγες ώρες μετά το έπος απέναντι στις ΗΠΑ.
Θα είναι σαν να έχει καθορίσει ένα μεγάλο ραντεβού το… κάρμα τους. Μια νίκη – εξιλέωση και μια άτυπη “εκδίκηση” που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία που τόσο θέλουν.
Ή μια – ακόμα – ήττα αποκλεισμός από την τετράδα. Από τον σεσημασμένο την τελευταία δεκαετία αντίπαλο.
Ακόμα κι αν δικές μας ήττες ως το τέλος της διαδρομής στον όμιλο ή ανατροπές δεδομένων σε εκείνο του Βερολίνου, διαφοροποιήσουν την διασταύρωση, οι άλλοι αντίπαλοι που μπορούν να προκύψουν στο δεύτερο νοκ – άουτ είναι η Σερβία ή η Γαλλία.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως μετά την νίκη επί της Κροατίας ο δρόμος είναι ελεγχόμενος και ανοιχτός μέχρι να φτάσουμε στον προημιτελικό.
Μετά θα έρθει ή ώρα της αλήθειας για την εθνική ομάδα. Τότε θα κοιταχτεί “στον καθρέφτη” και όλα θα φανούν καθαρά στο παρκέ. Η “επανάσταση” και η νίκη που θα την καταστήσει ικανή για όλα στα παιχνίδια των μεταλλίων, ή νέος πόνος, νέα αποτυχία.
Όλα όσα θα εκτυλιχθούν μέχρι τότε είναι στιγμές που μας αρέσει να τις βιώνουμε. Για να έχουμε να λέμε, να βλέπουμε, να γράφουμε.
Αυτό που θα θυμούνται όλοι, ακόμα και όσοι απαρτίζουν την ομάδα, είναι ο προημιτελικός απέναντι σε ένα από τα φαβορί για τα μετάλλια.
Είθε αυτή η μάχη να έχει αίσιο τέλος.
Αν ναι, θα μας χαρίσει η επίσημη αγαπημένη περιθώριο για νέες μνήμες, μεγάλα όνειρα και μια αύρα ελπίδας σε μια εποχή που την έχουμε ανάγκη.
Αν όχι, μια επιπλέον αποτυχία θα σηματοδοτήσει το τέλος ενός πολύ μεγάλου κύκλου και την απαρχή μιας νέας περιόδου στον δρόμο προς την καταξίωση. Από την… αρχή.