Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Την βιώσαμε κι αυτή την πίκρα. Η εθνική από το 2009 και μετά έχει να “μυρίσει” ζώνη μεταλλίων και η ιστορία δεν άλλαξε ούτε στο Ευρωμπάσκετ του 2015. Από τα… μέσα Αυγούστου γράφω πως όλα θα κριθούν στο δεύτερο χιαστί και μέχρι τότε πρέπει να έχουμε το κεφάλι και τον πήχη χαμηλά. Η αλήθεια μετρούσε αντίστροφα και όταν ήρθε η ώρα, αποδείχτηκε πως…ούτε τώρα.
Δεν είμαι εδώ για να κράζω και να μοιράζω ευθύνες με… στόμφο που παραπέμπουν σε κατηγορίες. Είμαι εδώ για να γράψω αυτό που είδα και εισέπραξα βλέποντας τον προημιτελικό μέσα από το γήπεδο.
Ο αποκλεισμός, αυτή η ήττα με “πονάει” και με στενοχωρεί πολύ περισσότερο από πολλές πίκρες που έχουμε όλοι νιώσει με την εθνική ομάδα και παλιά, αλλά κυρίως όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Γιατί? Μα, φάνηκε μέσα στο γήπεδο πως πραγματικά ήταν μεγάλη ευκαιρία. Πως η Ελλάδα διέθετε το ρόστερ, την δυναμική ως ομάδα και εν τέλει το μομέντουμ στην τρίτη περίοδο, να αποτινάξει επιτέλους από πάνω της την κακή παράδοση απέναντι στους Ισπανούς, μα ακόμα περισσότερο, να νικήσει για τον εαυτό της, για την χώρα για τον κόσμο.
Να μπει στην τετράδα και να διεκδικήσει ένα μετάλλιο, που τόσο λείπει. Δεν ξέρω αν είναι ο φόβος της νίκης όπως πολλοί λένε ή η “πληγωμένη” ψυχολογία σε αυτό το ζευγάρωμα. Αυτό που είδα είναι πως κάτι κρατούσε την ομάδα… πίσω και πως τελικά ελάχιστα από αυτά που έπρεπε να γίνουν, έγιναν.
Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Με εξαίρεση το τρίτο δεκάλεπτο η εμφάνιση ήταν κακή. Το χειρότερο είναι πως όσα ειπώθηκαν στα λόγια, δεν έγιναν πράξη. Μάλλον το αντίθετο συνέβη.
Όλοι, μα όλοι ξέρουν ότι η φετινή Ισπανία στηρίζεται σε υπερβολικό, επικίνδυνο για την ίδια, βαθμό στον Πάου Γκασόλ. Λέγαμε να τον κουράσουμε, να του επιτεθούμε, να τον περιορίσουμε, να τον κάνουμε να μας “νιώσει”.
Τελείωσε τον αγώνα με 27 πόντους, 9 ριμπάουντ και ΜΗΔΕΝ φάουλ! Ναι μηδέν. Πόσο χειρότερα θα μπορούσε να είναι τα αποτελέσματα της αποστολής με κωδικό “Γκασόλ”? Σε μια αναμέτρηση που ο Γκασόλ και ο Μίροτιτς σκόραραν παρέα 45 πόντους και όλοι οι υπόλοιποι Ισπανοί 28, η εθνική ηττήθηκε.
Με τον Ρούντι εκτός αγώνα, τον Γκασόλ να μην νιώθει καμία πίεση ενώ έπρεπε να του “βγούνε τα συκώτια” και την Ισπανία να έχει 43% στα δίποντα και ελάχιστους παίκτες σε καλή βραδιά, η εθνική όχι απλά έχασε, αλλά αν δεν υπήρχε το τελευταίο λεπτό της… αναμπουμπούλας, θα μπορούσε να ειπωθεί πως ηττήθηκε χωρίς να απειλήσει τον αντίπαλό της. Παρότι μπήκε με προβάδισμα δύο πόντων στην τελευταία περίοδο.
Η αίσθηση που επικρατούσε είναι πως για πρώτη φορά η Ισπανία δεν διαθέτει πληθώρα λύσεων και έχει πρόβλημα στα ροτέισόν της. Αντίθετα, λέγαμε πως η Ελλάδα έχει 12 παίκτες υψηλού επιπέδου, που όλοι μπορούν να κάνουν την διαφορά.
Τι συνέβη, όμως, μέσα στο γήπεδο? Οκτώ παίκτες του Σκαριόλο “άγγιξαν” το 20λεπτο συμμετοχής ή έπαιξαν πάνω από τριάντα λεπτά και από την Ελλάδα ΜΟΝΟ ΕΞΙ ΠΑΙΚΤΕΣ αγωνίστηκαν περισσότερο από 10 λεπτά!!!
Εντάξει, στα μεγάλα ματς που κρίνουν τους στόχους, είναι λογικό να είναι πιο “σφιχτό” το ροτέισον. Αλλά όχι κι έτσι.
Είναι δυνατόν σε ένα ματς που η ομάδα ΥΣΤΕΡΟΥΣΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ στην ταχύτητα στο 5 εναντίον 5 επιθετικά να πατήσει παρκέ μόνο 4 λεπτά ο Σλούκας? Από που κι ως που? Με ποια λογική?
Για ποιο λόγο ίσως στο πιο κρίσιμο σημείο της αναμέτρησης, ο Περπέρογλου που δεν είχε κανένα ρόλο σε ολόκληρο το τουρνουά χρησιμοποιήθηκε στο “4”? Με αποτέλεσμα ο Ρέγιες και όχι μόνο να κάνουν πάρτι?
Είχε τόσο… έδαφος η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τα όπλα της, να ανεβάσει τα επίπεδα ενέργειας και ταχύτητας να “χτυπήσει” τους Ισπανούς τόσο στο κομμάτι της κούρασης, όσο και στο ανοιχτό γήπεδο. Και, όμως, πράγματα που έκαναν μπαμ ότι χρειάζονται και θα αποδώσουν, είτε δεν δοκιμάστηκαν καν, είτε έγινε προσπάθεια με ένα τρόπο που έδειχνε ότι το πλάνο δεν ήταν σωστό.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να “καταπιώ” το πόσο αργά εξελισσόντουσαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι επιθέσεις της εθνικής μας ομάδας. Αν δεν πήγαινε το χρονόμετρο κάτω από τα 5 δευτερόλεπτα, δεν… ξεκινούσε τίποτα! Ήταν ένα βασανιστήριο που έλεγες ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Κι, όμως, κράτησε σε όλο τον αγώνα.
Λίγο ανοίξαμε το γήπεδο και βελτιώσαμε την ταχύτητα στη κίνηση και την κυκλοφορία στο τρίτο δεκάλεπτο και είδαμε “άλλο ματς” ξαφνικά. Έγινε ένα σερί 11-0 με συνοπτικές διαδικασίες.
Κι εκεί που έλεγες, τώρα θα γίνει… Τι έγινε?
ΚΑΘΙΖΗΣΗ.
Περίεργα σχήματα, επιθέσεις πεταμένες στα σκουπίδια με κατάχρηση τρίπλας, προβλέψιμα πικ εν ρολ και κουραστικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Χωρίς να κάνει ΤΙΠΟΤΑ Η ΙΣΠΑΝΙΑ βρέθηκε από το -2 στο ξεκίνημα της πιο κρίσιμης περιόδου του τουρνουά για μας, στο +7 σχεδόν τρία λεπτά πριν το τέλος.
Στο 5 εναντίον 5, το ίδιο και το ίδιο σύστημα, πάντα πολύ αργά, χωρίς κάθετο και επιθετικό μπάσκετ. Στην επίθεσή την ίδια στιγμή να εκμεταλλεύεται ο αντίπαλος το σχήμα που είχαμε στο παρκέ και την εμφατική αδυναμία του Κουφού σχεδόν σε όλες τις άμυνες.
Πόσα καλάθια είχαμε βάλει σε αυτό το διάστημα. ΕΝΑ. Ποιο? Το κρεμασμένο τρίποντο του Αντετοκούνμπο, όταν – για μια ακόμα φορά – τελείωνε ο χρόνος.
Ε, δεν θα την κερδίσεις την Ισπανία – και πολλές ακόμα ισχυρές ομάδες – στους 70 πόντους κι όταν παράλληλα δεν βάζεις ούτε ένα καλάθι για επτά λεπτά, όταν τα πάντα κρίνονται.
Ο Γιάννης σε ένα ματς που πέρα από προσόντα, θέλει και καρδιά ήταν συγκινητικός. Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει το πόσο προσπάθησε. Χωρίς αυτόν στα πικ εν ρολ αμυντικά η ομάδα ήταν ανύπαρκτη και κάθε αμυντικό ριμπάουντ κινδύνευε.
Όπως οι παλιοί έτσι και ο Γιάννης ένιωσε την πίκρα στο πετσί του για τα καλά. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ελπίζω πως αυτός ο “πόνος” θα είναι… δημιουργικός για το μέλλον. Θα τον κάνει να πεισμώσει και να βάλει καλά στο μυαλό του ότι πρέπει και αξίζει να ζήσει επιτυχίες και χαρές με την εθνική ομάδα.
Η δική του απόδοση σε ένα ματς – φωτιά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να “χρυσώσει” το… χάπι της στενοχώριας μας. Αποτελεί, όμως, ένα έντονο “φως” που μπαίνει από την… χαραμάδα στο σκοτάδι που διέπει αυτή την στιγμή την ψυχολογία όλων.
Πονάει πολύ – κι – αυτή η ήττα. Είναι πιο πικρή και από το… πιπέρι.
Είμαι σίγουρος πως αυτό ισχύει 100% για τους “παλιούς” αυτής της ομάδας. Αυτή η βραδιά είναι από τις πιο στενάχωρες σε ολόκληρη την μακρινή διαδρομή της καριέρας τους. Ακόμα και ο στόχος του Προ – Ολυμπιακού τουρνουά να επιτευχθεί (αρκεί να τερματίσουμε μέχρι έβδομοι – δύσκολα δεν θα βάλουν οικειοθελώς ένα τέλος στην πολύχρονη θητεία τους στην επίσημη αγαπημένη. Η αυλαία λογικά θα πέσει, το κύκνειο άσμα θα έρθει τις επόμενες μέρες μετά τα παιχνίδια κατάταξης στο βροχερό και μουντό Λιλ.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά το τάιμινγκ, οι συνθήκες, η νέα τεράστια χαμένη ευκαιρία, αυτό “φωνάζουν”.