Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Ανατριχίλα. Το απόλυτο “άδειασμα” να ζεις από κοντά την στιγμή που μεγάλοι αθλητές βάζουν τέλος στην καριέρα τους με την εθνική ομάδα. Πιστεύω ότι για παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης το να λες τέλος και να κλείνεις ένα τόσο μεγάλο κύκλο, είναι ίσως η πιο δύσκολη και φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή.
Μιλάμε για παιδιά που έχουν δώσει την ψυχή τους, την ζωή τους για αυτή την ομάδα. Από παιδάκια ουσιαστικά, 16 χρονών, θυμούνται τον εαυτό τους ταγμένο στην εθνική ομάδα. Μεγάλες επιτυχίες, διακρίσεις, αποτυχίες που τους “μάτωσαν”, μεγάλες φιλίες και αναμνήσεις.
Ο κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός. Φάνηκε και τη στιγμή που τελείωσε ο αγώνας με την Λετονία, στο κύκνειο άσμα. Ο Γιάννης Μπουρούσης δεν ήθελε να μιλήσει στην μικτή ζώνη.
Ο Νίκος Ζήσης ξέσπασε σε κλάματα και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του. Νομίζω ότι το πάλεψε, αλλά δεν γινόταν. Έτρεξε γρήγορα να βρει στέγη και να βιώσει την στιγμή του αποχωρισμού όπως ο ίδιος ήθελε. Να ξεσπάσει χωρίς να έχει βλέμματα γύρω του.
Ο Σπανούλης το ανακοίνωσε πρώτος με το γνωστό του αγέρωχο στιλ. Ναι, μέχρι κάποια στιγμή. Όταν ολοκλήρωσε τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις και ήρθε στη μικτή ζώνη, είπε κάποια περισσότερα πράγματα και στο τέλος, βλέποντας ότι ούτε αυτός θα αντέξει, με ένα “ευχαριστώ πολύ”, γύρισε την πλάτη, προχώρησε με πιο γρήγορο βήμα και κατευθύνθηκε προς τα αποδυτήρια.
“Η εθνική δεν είναι μόνο διακρίσεις, μετάλλια και χαρές. Η εθνική είναι αφοσίωση, αγάπη, σύνδεση με την πατρίδα σου και με πολλά πράγματα που νιώθεις και κρατάς μέσα σου. Είμαι πολύ περήφανος. Από παιδάκια παλεύουμε για αυτή την ομάδα. Το είχα αποφασίσει από πριν. Το σώμα μου δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε διαδικασία προ – Ολυμπιακού τουρνουά και να καταπονηθεί ολόκληρο το καλοκαίρι, μετά από μια ακόμα σεζόν. Για αυτό το αποφάσισα. Αφήνω την εθνική, σταματάω με βαριά καρδιά. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Από 16 χρονών παίζω για την Ελλάδα. Νιώθω πολύ περήφανος”, επανέλαβε. Το πρόσωπο κοκκίνισε, τα μάτια υγράνθηκαν κι εκεί είπε ένα ξερό “ευχαριστώ πολύ” και έφυγε κι αυτός.
Πήγε προς την… αλήθεια. Το βίωμα της προσωπικής στιγμής. Τα βλέπεις από το ένα μέτρο απόσταση, αλλά δεν τα συνειδητοποιείς.
Ένας τεράστιος κύκλος έκλεισε. Πρώτα ο Παπαλουκάς, μετά ο Διαμαντίδης. Πέντε χρόνια μετά ο Σπανούλης. Ο Ζήσης. Ο Μπουρούσης. ‘
Πως περνάνε τα χρόνια τα άτιμα.
Δεν θα δούμε ξανά την επίσημη αγαπημένη όπως την ξέραμε. Όλες πια, οι μορφές με τις οποίες συνδυάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια, λένε αντίο.
Πολύ περίεργα συναισθήματα. Θλίψη, νοσταλγία, περηφάνια, “άδειασμα”.
“Από εδώ και πέρα πια, υπάρχουν παιδιά που μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο από ότι θα βοηθούσα εγώ αν συνέχιζα. Θα είμαστε μαζί τους”, ήταν κάποια από τα τελευταία λόγια του Σπανούλη.
Ήρθαν, τα έδωσαν όλα, συμπλήρωσαν δεκαπενταετία και βάλε, παραδίδουν σαν κύριοι, περήφανοι και συναισθηματικά καταρρακωμένοι.
Είπε ο Βασίλης, θα πούνε και οι άλλοι, πως είναι περήφανοι γιατί υπηρέτησαν το εθνόσημο από παιδάκια. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα? Ό,τι ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης για τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Μπουρούση, θα γίνει εκείνος και όλη η παλιά φρουρά για όλες τις επόμενες γενιές.
Τώρα, απόψε, η στενοχώρια, είναι μεγαλύτερη από την περηφάνια. Το είδα καθαρά στα μάτια του Βασίλη και σε αυτά του Νίκου. Την αγαπάνε τόσο πολύ την εθνική, που όσα νιώθουν, η απόφασή τους είναι συναισθήματα με πρωτόγνωρη ένταση, δεν είναι εύκολο να τα διαχειριστούν.
Σε λίγα χρόνια, όταν θα βλέπουν αγκαλιά με τα παιδιά τους τις μάχες της εθνικής ομάδας, πανηγυρίζουν τις επιτυχίες και σκάνε για τις αποτυχίες, τότε ίσως συνειδητοποιήσουν το τεράστιο επίτευγμά τους. Την διαχρονική αξία της προσφοράς τους.
Οι επόμενοι κορυφαίοι θα είναι “παιδιά σας”. Δεν μετράει αν θα γίνουν καλύτεροι παίκτες από σας. Αν θα σας ξεπεράσουν στα “μάτια” της… ιστορίας, των δημοσιογράφων, του κόσμου. Το “χρυσό μετάλλιο” της ζωής σας, θα “φορεθεί” δίπλα στη μορφή σας για πάντα. Γιατί οι επόμενοι, “τα μπασκετικά παιδιά” σας θα έχουν ενστερνιστεί τα δικά σας ιδανικά, το δικό σας παράδειγμα.
Θα έχουν την εθνική “φυλαχτό” που θέλουν να… φιλούν όσο τους κρατούν τα πόδια τους και η ψυχή τους.
Μόνο και μόνο για αυτό ρε μάγκες, υποκλίνομαι και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Είμαστε τυχεροί που σας ζήσαμε και ακόμα πιο τυχεροί όσοι σας έχουν βιώσει από πιο κοντά και μπορούν να προσυπογράψουν πως όλο αυτό, είναι 100% αληθινό. Ατόφιο χρυσάφι, μεγαλύτερο σε αξία από κάθε μετάλλιο.
Σας ευχαριστούμε για όλα