Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Το μοναδικό πράγμα που δεν σταματάει ποτέ – για αυτό είναι αδυσώπητο και ανίκητο μπροστά σε όλα – είναι ο… χρόνος!
Πέρασε ως συνήθως και βρισκόμαστε μια “ανάσα” από το να ξεκινήσει η σεζόν και να μπούμε στον γλυκό ρυθμό των ατέρμονων αγωνιστικών υποχρεώσεων και παραστάσεων. Ο Ολυμπιακός έχε ένα άγριο και συνάμα ενδιαφέρον ξεκίνημα με δύο ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Ένα την Πέμπτη για το κύπελλο που είναι νοκ – άουτ και ένα στις 19 του μήνα, στο ΟΑΚΑ για το πρωτάθλημα. Στο μεσοδιάστημα θα ξεκινήσει και η Ευρωλίγκα με την εμπειρία της συνάντησης με την Τσεντεβίτα στη Κρήτη και έπειτα καλά να είμαστε να ευχαριστιόμαστε αγώνες.
Να σχολιάζουμε, να κάνουμε διάλογο, να γκρινιάζουμε, να χαιρόμαστε, να στενοχωριόμαστε. Αυτό που χρωστάω είναι μια συνολική αποτίμηση του φετινού καλοκαιριού κι ένα “προσχέδιο” για τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που θα διέπουν τον Ολυμπιακό.
Το κλαμπ κινήθηκε αρκετά γρήγορα και δυναμικά. Υπέγραψε όλους τους ξένους παίκτες που έθεσε ως πρωταρχικές επιλογές και η μοναδική εκτός σχεδιασμού εξέλιξη ήταν η απώλεια – φυγή του Κώστα Σλούκα.
Το παν στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι η χημεία και η σωστή διαχείριση των ρόλων. Τόσο σε ότι αφορά αρχικά την αξιολόγηση και το προαπαιτούμενο να τους δεχτούν οι παίκτες, όσο και στο πως θα ανταποκριθούν σε διάρκεια χρόνου μέσα στην σεζόν και δη όταν κρίνονται οι τίτλοι.
Πάντα σε σύγκριση με την περσινή σεζόν και την ομάδα που την ολοκλήρωσε ως πρωταθλήτρια Ελλάδας και φιναλίστ στην Ευρωλίγκα, το πρώτο Exit Poll αγωνιστικής φυσιογνωμίας όπως το αντιλαμβάνομαι από την στελέχωση, έχει ως εξής.
Μεγάλο overall… ταλέντο στην άμυνα!
Η φιλοσοφία του κόουτς Σφαιρόπουλου είναι ξεκάθαρα αμυντικογενής, αλλά περιλαμβάνει στόχευση και λεπτομέρεια και επιθετικά στο 5 εναντίον 5. Το φετινό ρόστερ διαθέτει όλα τα εχέγγυα αν έχει πλήρη σύνθεση, να εξελιχθεί σε αμυντική μηχανή ολκής. Ο Πάτρικ Γιανγκ, ο Ντι Τζέι Στρόμπερι, ο Ντανιέλ Χάκετ είναι άπαντες παιδιά με αμυντικά χαρίσματα.
Ο Αμερικανός σέντερ έχει υπερφυσική δύναμη και όγκο και μπορεί να υποστηρίξει τόσο άμυνες με δυναμικές εξόδους (Hedge Out) που από ότι φαίνεται θα αποτελέσουν προτεραιότητα στην αμυντική τακτική, όσο και άμυνες μετά από αλλαγές στα σκριν. Εννοείται πως διαθέτει τα προσόντα να είναι αποτελεσματικός στην ατομική άμυνα απέναντι σε χαρισματικούς αντιπάλους στο ποστ, αλλά αυτό πέρα από τα φυσικά προσόντα απαιτεί εμπειρία και τεχνική στο πως τοποθετείς το κορμί σου. Εκεί, θα χρειαστεί δουλειά. Μαζί με τον Οθέλο Χάντερ, πάντως, συνθέτουν ένα δίδυμο με αμυντικό Rating και εμβέλεια πολύ πάνω από το μέσο όρο της Ευρωλίγκας.
Ο Στρόμπερι έχει πολύ γρήγορα χέρια, που τα χρησιμοποιεί στην άμυνα με τρόπο σεμιναριακό. Είναι εξίσου δυνατός στο ποστ και στην προσωπική άμυνα, αλλά και στο να “σπάει” τα σκριν, κυνηγώντας πλάγιους σκόρερ.
Ο Ντανιέλ Χάκετ επίσης έχει πολύ ψηλά την άμυνα στο δικό του GamePlay. Διαθέτει μεγάλα χέρια, χαμηλώνει σωστά, είναι προσηλωμένος. Αυτές οι τρεις μονάδες έρχονται να προστεθούν στην ήδη υπάρχουσα εξαιρετική αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού και συνηγορούν στο ότι οι κόκκινοι θα είναι μια ομάδα που δύσκολα θα δέχονται πάνω από 70 πόντους. Αμφότεροι μπορούν αν πιέσουν “επιθετικά” και αποτελεσματικά στην πίεση πάνω στην μπάλα.
Στην εξίσωση της άμυνας, οι ειδικοί συμπεριλαμβάνουν τόσο τον τομέα των ριμπάουντ, αλλά και των κατοχών. Και καλά κάνουν! Όταν προστατεύεις το αμυντικό σου ριμπάουντ, δεν δίνεις δεύτερες ευκαιρίες. Όταν παίρνεις επιθετικά, αυξάνεις τις κατοχές στην επίθεση, άρα μειώνεις τον χρόνο που αμύνεσαι.
Πιστεύω πως ο Ολυμπιακός θα είναι επίσης καλύτερος τόσο στα ριμπάουντ συνολικά ως ομάδα, αλλά και στο πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι των κατοχών. Αυτό θα συμβεί γιατί οι Στρόμπερι και Χάκετ είναι πολύ καλοί ριμπάουντερ για τις θέσεις που αγωνίζονται. Η παρουσία τους δε, προσδίδει το δικαίωμα να χρησιμοποιείται συχνά και η τακτική της άμυνας με αλλαγές στα σκριν, που δημιουργεί υψομετρικά μειονεκτήματα (μις – ματς) χωρίς να αποτελεί τόσο μεγάλο ρίσκο και αδυναμία το αμυντικό ριμπάουντ.
Ο Ολυμπιακός θα είναι μια ομάδα, που ο αντίπαλος δεν θα βρίσκει πολλές ευκαιρίες να την ποστάρει από καμία θέση. Ο Γιανγκ, ο Χάντερ, ο Μιλουτίνοφ, ο Χάκετ, ο Στρόμπερι, ο Μάντζαρης, ο Παπαπέτρου δεν είναι παίκτες που ο προσωπικός τους αντίπαλος στην θέση τους, θα τους ποστάρει με ευκολία.
Συμπερασματικά, για να ολοκληρώσω το κομμάτι της άμυνας, ο Ολυμπιακός πραγματικά μπορεί να “δαγκώνει”, να ελέγχει τον ρυθμό στην συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών, να είναι αποτελεσματικός σε αρκετούς τύπους άμυνας και πολύ σημαντικό, να εξελιχθεί σε ένα σύνολο που όταν η σεζόν τελειώσει, θα έχει κερδίσει την μάχη των κατοχών σε πολύ υψηλό ποσοστό των παιχνιδιών του.
Να αυξήσει το τρανζίσιον
Όλα όσα αναλύθηκαν παραπάνω, καθιστούν βατό ένα πολύ σημαντικό στόχο. Να αυξήσει ο Ολυμπιακός συγκριτικά με πέρυσι τις καθαρές φάσεις που θα βγάζει στο ανοιχτό γήπεδο, το ποσοστό ανά κατοχές και το συνολικό σκορ που θα παράγει από καταστάσεις αιφνιδιασμού.
Άπαξ και μπορεί να ορθώσεις αμυντικό τοίχο και να “κλειδώνεις” το αμυντικό ριμπάουντ, είναι αποκλειστικά θέμα δουλειάς, επανάληψης, προπόνησης και συνήθειας, να γίνεις μια εξαιρετικά επικίνδυνη ομάδα στο επιθετικό τρανζίσιον. Πόσο μάλλον όταν πέρα από δημιουργοί, υπάρχουν τεσσάρια και πεντάρια (Γιανγκ, Χάντερ, Πρίντεζης, Αγραβάνης) που μπορούν να τρέξουν πραγματικά γρήγορα το γήπεδο.
Είναι σημαντικό, γιατί αυτός ήταν ένας από τους ελάχιστους τομείς που ο Ολυμπιακός την περσινή άνοιξη δεν ήταν καλύτερος σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες σεζόν. Αν και πιθανότατα κάποιες φορές ήταν θέλημα Σφαιρόπουλο και όχι έλλειψη χαρακτηριστικού που υπάρχει στο DNA της ομάδας και μπορεί να ξεδιπλωθεί στο παρκέ.
Στο 5 Vs 5 επιθετικά
Η φιλοσοφία του Ολυμπιακού σε αυτό τον επίσης νευραλγικής σημασίας τομέα δεν νομίζω πως θα διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα. Θα χρειαστεί χρόνο για να αποκτήσει άρτια επικοινωνία με τα γκαρντ και τον Σπανούλη ο Πάτρικ Γιανγκ, ενώ Στρόμπερι και Χάκετ είναι παίκτες “οικονομίας” που δεν ψάχνουν προσπάθειες και σουτ. Τα παίρνουν όταν αυτά έρθουν αβίαστα μέσα από την εξέλιξη της φάσης, ή όταν νιώθουν πως βάση συνθηκών πρέπει να βγούνε μπροστά και να σκοράρουν.
Η ύπαρξη του Μιλουτίνοφ μπορεί να προσδώσει κάποια εξτρά ποιοτικά λεπτά στην επίθεση με απειλή από το ποστ. Κάποιες κατοχές επιπλέον που θα σετάρονται, ώστε να καταλήξουν σε εκδήλωση παιχνιδιού με πλάτη από το “5”.
Ξεκάθαρα και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τα σημεία αναφοράς του Ολυμπιακού επιθετικά απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, σε σετ καταστάσεις, θα παραμείνουν τα εξής δύο: Σπανούλης – Πρίντεζης.
Κανένα από τα άλλα παιδιά που αποτελούν νέα μέλη της οικογένειας, τους newcomers, δεν διαθέτει ηγετικά στοιχεία και πολύ υψηλή ατομική ποιότητα επιθετικά στο 5 εναντίον 5. Όλοι μπορούν να σκοράρουν φυσικά, αλλά ουδείς βρίσκεται στο επίπεδο του αρχηγού και του τοτέμ του Ολυμπιακού.
Η εμβέλεια στο τρίποντο
Οι παίκτες που αποχώρησαν (Λαφαγιέτ, Σλούκας, Ντάρντεν, Πέτγουεϊ) σε σχέση με αυτούς που αφίχθησαν (Χάκετ, Στρόμπερι) διαθέτουν καλύτερο μακρινό σουτ και περισσότερη απειλή από την περιφέρεια. Σε πολλά άλλα κομμάτια του παιχνιδιού οι καινούριοι υπερέχουν. Μιλάμε αποκλειστικά για το μακρινό σουτ.
Αυτό αποτελεί ένα θέμα προς εξέταση. Απλά πιστεύω πως η δημιουργικότητα θα έχει περισσότερους πόλους, η κυκλοφορία της μπάλας σε σετ παιχνίδι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να είναι ακόμα πιο άρτια από πέρυσι κι αν αυτό συμβεί, το όποιο έλλειμμα εκτελεστικής δεινότητας, θα καλυφθεί.
Γιατί ο Στρόμπερι, ο Χάκετ, ο Παπαπέτρου που τον μετράω ως μεταγραφή αντί του Ντάρντεν είναι όλα παιδιά που αν υποδεχτούν την μπάλα σωστά και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορούν να βάλουν σουτ. Άλλες φορές λίγα, σε καλές βραδιές πολλά.
Τα δεδομένα στο “4”
Πολύς λόγος έχει γίνει για αυτή την θέση. Ξεκινάμε από το ότι πρέπει να γίνει ένα τάμα να είναι υγιής ο Πρίντεζης μέσα στην σεζόν και πάνω από όλα στα κρίσιμα κομμάτια της! Από εκεί και πέρα εγώ δεν βλέπω σε καμία περίπτωση έλλειψη κορμιών, ενέργειας, αθλητικής ικανότητας στο “4”.
Ο Αγραβάνης βελτιώνει συνεχώς το τρίποντό του, ο Τσαϊρέλης που κι αυτός λογίζεται ως “εσωτερική μεταγραφή” μπορεί να σταθεί επάξια για κάποια λεπτά, ακόμα και στο τοπ επίπεδο.
Ο Παπαπέτρου όχι απλά μπορεί, αλλά όσοι βλέπουν, καταλαβαίνουν πως προετοιμάζεται και για το “4” ενώ ακόμα και ο Χάντερ μπορεί να τοποθετείται εκεί, ανάλογα με τον αντίπαλο και όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.
Το πραγματικό ρίσκο σε αυτή την θέση που ανήκει στον κόουτς Σφαιρόπουλο, είναι το μυαλό του Αγραβάνη και πως θα λειτουργήσει σε μια σεζόν – τεράστια ευκαιρία για αυτόν, στην οποία ξεκινάει ως ο 2ος στο ροτέισον της θέσης “4”.
Αν ο Δημήτρης αποφύγει τις κακοτοπιές και κάποια ξεσπάσματα που είναι 100% μη αποδεκτά όχι σε αυτό το επίπεδο, αλλά ακόμα και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όλα μπορούν να πάνε καλά. Ο Αγραβάνης μπορεί να παίξει πολύ καλό μπάσκετ, βάζει απίστευτα καλά το κορμί του, δουλεύει στο σουτ και τις κινήσεις με πλάτη, είναι πολύ καλός αθλητής. Ταιριάζει και ως μπακ – απ του Πρίντεζη.
Αν επαναλάβει λανθασμένες συμπεριφορές του πρόσφατου παρελθόντος, τότε ο Ολυμπιακός θα εισέλθει σε μια αναγκαστική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το καλό είναι πως παρέχεται μια πολύ σοβαρή ευκαιρία που ο παίκτης Αγραβάνης την αξίζει κι αν κάποιες αδυναμίες του χαρακτήρα του την θέσουν στο κίνδυνο, ο σύλλογος θα βρει τον τρόπο να αντιδράσει. Μεταγραφή μπορεί να κάνεις ανά πάσα στιγμή μέσα στην σεζόν, μέχρι αυτή να προχωρήσει εις βάθος.
Το μεγαλύτερο ερωτηματικό
Όπως το “διαβάζω” και το αντιλαμβάνομαι – κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει μαζί μου – το μεγαλύτερο φετινό ερωτηματικό που προκύπτει από το ρόστερ του Ολυμπιακού, είναι το εξής: Ποιος παίκτης από την περιφέρεια θα αλλάξει το ρυθμό, θα δώσει την σπίθα και την ώθηση που χρειάζεται, θα προσφέρει instant score από τον πάγκο, θα καλύψει κακά διαστήματα ή βραδιές του Σπανούλη?
Αυτό που έκανε ο Σλούκας στον Ολυμπιακό, γιατί του το επέτρεπαν τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και το προφίλ που διαθέτει ως παίκτης, δεν είμαι σίγουρος πως μπορεί να το δώσει κάποιος από τους παίκτες που αποκτήθηκαν. Όταν ο Βασίλης δεν θα “τραβάει”, όταν θα χρειάζεται αλλαγή ταχύτητας και ρυθμού του παιχνιδιού, σε εκείνα τα σημεία δεν ξέρω αν κάποιος από το νυν ρόστερ, θα μπορεί να αναλάβει και να βγάλει εις πέρας τον ρόλο του Game Changer.
Ο Στρόμπερι και ο Χάκετ είναι παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικά. Πάρα, πάρα πολύ χρήσιμοι αμφότεροι, αλλά θα προτιμούσα ο ένας από τους δύο να ήταν παίκτης με περισσότερο σκορ και ένας εναντίον ενός παιχνίδι.
Πιθανότατα, ο κόουτς Σφαιρόπουλος υπολογίζει πως θα πάρει τόσα πολλά πράγματα στην άμυνα, τα ριμπάουντ, τις μικρές δουλειές που κάνουν την διαφορά από τις μεταγραφές του στα γκαρντ, που σε συνδυασμό με μια σταθερά καλή ομαδική λειτουργία στην επίθεση θα καλύψει αυτό το κενό.
Μεγάλο κλειδί ο Ματ
Με βάση το μεγαλύτερο ερωτηματικό που μόλις κατέθεσα, απορρέει και το εξής συμπέρασμα. Το μεγαλύτερο κλειδί φέτος στην επίθεση μετά τους Σπανούλη και Πρίντεζη, θα είναι ο Ματ Λοτζέσκι. Πολλές φορές ο ρόλος που περιγράφω θα έρθει στα χέρια του βάση τακτικής και απόφασης από τον πάγκο και μένει να δούμε πως θα ανταποκριθεί ο Ματ.
Τα πρόωρα ντέρμπι
Μας έχει γίνει συνήθεια να υποδεχόμαστε τις νέες σεζόν με ντέρμπι αιωνίων, αλλά δεν το θεωρώ δα και τόσο φοβερό. Όποιος πάρει τον προημιτελικό, θα έχει κάνει την μισή δουλειά – και βάλε πιθανώς – για να κατακτήσει το κύπελλο. Οκ. Ποιο κύπελλο? Αρνούμαι να του δώσω αξία, όταν συγκρίνω πως έχει εξελιχθεί ο θεσμός (ευφημισμός) εδώ και πως σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης.
Μια νίκη επί του αντιπάλου, ένας τίτλος στο κοντέρ ενδεχομένως, μέχρι εκεί. Κανένα… ξεσηκωτικό συναίσθημα.
Στο πρωτάθλημα, δεν παύει να είναι ένα ματς κανονικής περιόδου και μάλιστα σε μια σεζόν που οι “παγίδες” είναι πιο πολλές και το πλεονέκτημα έδρας ίσως δεν κριθεί τόσο στα 2 μεταξύ τους ματς, όσο στο πιο ομάδα θα έχει τις λιγότερες απώλειες στη διαδρομή των άλλων 24 αγωνιστικών.
Ο Παναθηναϊκός θα είναι πιο δυνατός σε σχέση με πέρυσι. Μόνο το γεγονός ότι στις δύο θεμελιώδεις θέσεις του σύγχρονου μπάσκετ (1-5) υπέγραψε παίκτες με ποιότητα και εμπειρία (Καλάθης, Ραντούλιτσα) φτάνει για να πούμε ότι θα είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικός, περιμένοντας το πρώτο κομμάτι της σεζόν για πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Για τον αγώνα της Πέμπτης στο άδειο ΣΕΦ, πιστεύω το εξής. Με δεδομένο πως οι ομάδες θα είναι ανέτοιμες, δεν υπάρχουν υψηλοί ρυθμοί, ούτε πολλοί αυτοματισμοί και σταθερές στο παιχνίδι τους, τα πάντα θα κριθούν από 1. Την διάθεση στην άμυνα και την αποφασιστικότητα. 2) Τα ποσοστά στα σουτ. 3. Από το ποια ομάδα θα καταφέρει να πάρει και να διαχειριστεί περισσότερες κατοχές.
Είναι πολύ σοβαρή απώλεια ο Χάντερ στην οικονομία, την διαχείριση και το ροτέισιον. Απέκτησε την εμπειρία από την περσινή σεζόν, ήταν μια βασική λύση για τις μάχες στο ποστ με τον Ραντούλιτσα, γνωρίζει το πως κινούνται οι συμπαίκτες του στη περιφέρεια και μιλάμε για μακράν το κορυφαίο παίκτη του Ολυμπιακού πέρυσι στις Hedge Out άμυνες. Δεν πειράζει, το όμορφο είναι πως αυτή η απώλεια, θα σπρώξει τον Μιλουτίνοφ απευθείας στα… βαθιά!
Αυτό που μετράει είναι μήπως ζήσουμε μια ρημάδα σεζόν με ηρεμία, με αθλητικό πολιτισμό, με πολύ μπάσκετ και χωρίς όλα τα γύρω – γύρω, τα οποία… ενισχύουν οι ομάδες και τα Media πολλές φορές.
Για αυτά, δυστυχώς “ψοφάνε” οι απανταχού κριτές, δικαστές, ξερόλες, συμπλεγματικοί, παρασιτικοί. Που στο όνομα της αγάπης για την ομάδα τους, ή λόγω μειωμένης αντίληψης, της μισαλλοδοξίας, της ρατσιστικής τους φύσης που ούτε οι ίδιοι αντιλαμβάνονται πολλές φορές, δημιουργούν με την παραμικρή αφορμή ή χωρίς αφορμή ανυπόφορο “οστικό κύμα” ηλίθιων φαύλων κύκλων.
Που κάνουν την ζωή μας ακόμα πιο ψυχοφθόρα, κουραστική, μάταια. Τα Social Networks όπως πολλά “παιδιά” της τεχνολογίας είναι ευχή, αλλά τις περισσότερες φορές είναι και κατάρα.
Όπως τα Smartphones. Που με την σωστή διαχείρiση από μέρους μας είναι πραγματικά έξυπνες και πολύ χρήσιμες συσκευές.
Αλλά, για την πλειοψηφία των περιπτώσεων εξελίσσονται στο πιο πετυχημένο εργαλείο για την απόλυτη αποχαύνωση και αποβλάκωση των ανθρώπων. Για ακόμα περισσότερες ώρες “εικονικής ζωής” και μη ρεαλιστικής σύνδεσης με την πραγματικότητα και με τα όσα συμβαίνουν στο κόσμο μας. Κοντά και μακριά μας.
ΥΓ1. Η περίπτωση του ελεύθερου Κώστα Παπανικολάου δεν αφήνει αδιάφορο τον Ολυμπιακό. Αυτό είναι 200% σίγουρο. Δεν σημαίνει αυτό που γράφω ότι απριόρι θα επιστρέψει. Το παιδί θέλει να εξαντλήσει τις πιθανότητες να μείνει στο ΝΒΑ, έστω και με ζόρικες συνθήκες. Γιατί πιστεύει πως αν γυρίσει τώρα, η πόρτα δύσκολα θα ανοίξει ξανά με καλές προϋποθέσεις. Καλά κάνει ο Κώστας και μακάρι να βρει αυτό που θέλει. Μια δεύτερη ακέραια ευκαιρία. Αν όχι, στην Ευρώπη υπάρχουν πιστεύω 2-3 προοπτικές που θα εξετάσει, μέσα σε αυτές και ο Ολυμπιακός.
ΥΓ2. Μπορεί αν γυρίσει να “κολλήσει” χωρίς να κόψει τον δρόμο του Παπαπέτρου? Ναι. Η σεζόν είναι πολύ μεγάλη, υφίσταται επίσης η θέση “4” και για τους δύο σε χαμηλά σχήματα και υπάρχουν και οι τραυματισμοί, που πάντα προκύπτουν και στερούν βασικές λύσεις από το ροτέισον.
ΥΓ3. Η παρουσία του Αθηναίου, που είναι πολύ ανταγωνιστικός, αλλά και το στιλ παιχνιδιού του Χάκετ που έχει πολλά κοινά τοπία με εκείνα του Μάντζαρη, θα βοηθήσουν τον Βαγγέλη να βελτιωθεί και να γίνει ακόμα καλύτερος και πιο πλήρης παίκτης. Πλέον το ρόστερ περιλαμβάνει άλλους δύο παίκτες, που μπορούν να υπηρετήσουν ρόλους και στοιχεία που χρειάζονται οι μεγάλες ομάδες και ο Ολυμπιακός τα τελευταία δύο χρόνια τα έβρισκε μόνο στον Μάντζαρη.
ΥΓ4. Η σεζόν θα έχει πολύ παρασκήνιο στην Ελλάδα με διακύβευμα το περιεχόμενο του νέου αθλητικού νόμου, που θα το τροφοδοτούν τα εκατέρωθεν συγκρουόμενα συμφέροντα. Στο διεθνές επίπεδο, το ίδιο ισχύει επίσης με ΦΙΜΠΑ – Ευρωλίγκα και την παγκόσμια ομοσπονδία να ετοιμάζεται για την τελική αντεπίθεσή της… Μακάρι το αποτέλεσμα από τις αντιπαραθέσεις και τις ζυμώσεις να είναι το καλύτερο δυνατό για το άθλημα. Οι ενδείξεις δείχνουν πως οι επόμενοι 7-8 μήνες, θα κρίνουν τα πάντα σε αυτό το τεράστιας σημασίας ζήτημα.
ΥΓ5. Εύχομαι καλή σεζόν με υγεία πάνω από όλα και όσες περισσότερες χαρές γίνεται σε όλους. Έρχονται νέες πολύ δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα, θα τις νιώσουμε στο πετσί μας. Πολλές γενιές έχουν πληγεί αποφασιστικά και δυστυχώς αυτό δείχνει πως δεν φτάνει επιτέλους σε ένα τέλος. Ίσα – ίσα, επεκτείνεται κι άλλο σε χρόνο και ένταση.
ΥΓ6. Δεν είναι, όμως, μόνο η Ελλάδα… Υπάρχουν κοντά και πιο μακριά πολύ σοβαρές πηγές “κινδύνου” που όσο γιγαντώνονται και πολλαπλασιάζονται – ιδίως αυτές που εμπεριέχουν στο DNA τους απίστευτα τυφλό θρησκευτικό φανατισμό – με τρομακτικό τρόπο, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως σε κάποια χρόνια ίσως κινδυνεύουμε να ζήσουμε αδιανόητα γεγονότα.
ΥΓ7. Κανείς δεν μετράει πόσα παιδάκια έχουν πνιγεί μετά από εκείνο του οποίου η ιστορία έγινε γνωστή, λόγω της φωτογραφίας που έκανε τον γύρο του κόσμου. Εκατοντάδες οικογένειες που δεν έχου φταίξει σε τίποτα επιστρατεύουν όλα τα υπάρχοντά τους για μια ευκαιρία σε ανθρώπινες συνθήκες ζωής και καταλήγουν κεφάλαια σε τραγικές “ιστορίες” που είναι αληθινές και δεν τις χωράει ο νους. Εν έτη 2015.
ΥΓ8. Κράτη και πολιτικοί που “ξεσηκώνουν” πολέμους πραγματικούς ή οικονομικούς και δεν λογαριάζουν ανθρώπινες απώλειες μπροστά στο κέρδος, παρακολουθούν άπραγοι. Όπως και οι περισσότεροι από μας. Πολλές φορές πέφτει το μάτι μου σε διεθνή σάιτ στις ΗΠΑ, ακόμα και στην Αυστραλία που ασχολούνται με αυτό το θέμα και διαβάζω – οικογενειακές – ιστορίες που ματώνουν την καρδιά ακόμα και στον πιο σκληρό, τον πιο απαθή. Βλέπω εικόνες και δίπλα γράφει Kos, Mytilini, Chios, Samos, Greece.
ΥΓ9. Μετά κοιτάω χιλιάδες σχόλια των αναγνωστών που ζούνε όχι σε άλλες χώρες, αλλά σε άλλες Ηπείρους. Οι πιο πολλοί γράφουν σχόλια στο στιλ: Είναι εξωπραγματικό. Νιώθω τυχερός για την ζωή μου. Κανείς δεν νοείται να περνάει τόσο πόνο στη ζωή του. Μακάρι να βρισκόμασταν πιο κοντά, να βοηθούσαμε, να κάναμε κάτι για να τους βοηθήσουμε. Συνειδητοποιείς την ίδια στιγμή πως εσύ ζεις στη… Greece.
ΥΓ10. Σίγουρα? Όχι τόσο… Ζούμε – οι περισσότεροι – σε ένα άλλο κόσμο, το δικό μας. Αυτό δεν ισχύει μόνο στο προσφυγικό. Ισχύει κάθε ώρα και στιγμή στη ζωή μας με πολλά… Μικρός όταν έκανα ψαροτούφεκο, γελούσα με τους χάνους που αντί να απομακρύνονται, ερχόταν μόνοι τους πάνω μου και με κοιτούσαν. Όπως κάνουν και με το αγκίστρι.
Τώρα νιώθω ότι αυτά τα ψάρια δεν διαθέτουν το IQ για να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να έχουν την σωστή αντίδραση κάθε φορά. Εμείς που το έχουμε? Κοιτάμε σαν χάνοι. Και μετά γυρίζουμε όχι σε ένα όμορφο βυθό, αλλά στον “αποστειρωμένο” κοσμάκη μας. Τώρα δεν γελάω. Λυπάμαι πολύ που είμαι εγώ ο χάνος. Και τι χάνος, ενσυνείδητος.