Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες. Δίκαια ξανά. Βλέπω ότι βρισκόμαστε στις 20 Οκτώβρη και πάει να “χαθεί η μπάλα”.
Από πολλούς. Κι αν το “εκτός” ομάδας είναι συνηθισμένο από τότε που ζούμε τον “φασισμό” της… δημοκρατίας και των απόψεων στα Social Networks, το εντός ομάδας τόσο νωρίς και μετά από σεζόν που κατακτήθηκε πρωτάθλημα με “σουίπ”, στα μάτια μου είναι πιο ανησυχητικό και πρόβλημα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ από την εικόνα του Ολυμπιακού στο παρκέ.
Πρόβλημα πιο επικίνδυνο και πιο αποπροσανατολιστικό σε εγκεφαλική επιρροή και επιπτώσεις σε βάθος χρόνου, από τον αποκλεισμό κυπέλλου και το -4 στη πρώτα παρτίδα για την κανονική περίοδο.
Λοιπόν, πάμε στο παιχνίδι. Είναι το πιο… ενδεικτικό που θα μπορούσε να τύχει στον Ολυμπιακό. Αν το κύπελλο δεν αποτελούσε ασφαλές δείγμα, αυτός ο αγώνας είναι πολύ χρήσιμος. Πολύ… ενδεικτικός. Οι αδυναμίες που εμφανίστηκαν για 30 λεπτά και ήταν “καρμπόν” σε πολλούς τομείς με την “άσχημη” εικόνα του ΣΕΦ, προκύπτουν από την ΦΥΣΗ και τα χαρακτηριστικά του ρόστερ που έχει διαμορφωθεί. Είναι δεδομένα προς αντιμετώπιση και επίλυση, που θα τα συναντήσει η ομάδα πολλές φορές μπροστά της.
Από τα επόμενα ματς με τον Παναθηναϊκό, ως τις αναμετρήσεις που θα κρίνουν το πόσο θα προχωρήσει στην Ευρωλίγκα, ακόμα και σε ένα ένα μακρινό σενάριο – παράδειγμα, λέμε τώρα – που ο Ολυμπιακός θα πάει στο φάιναλ φορ. Το λέω αυτό για να εξηγήσω πως κανείς δεν μπορεί να προκαθορίσει που θα φτάσει η ομάδα την φετινή σεζόν. Μπορούμε, όμως από ΤΩΡΑ να δούμε ξεκάθαρα τις αδυναμίες. Είναι πολύ φανερές, κάποιες κάνουν “κρα”. Οι περισσότερες είχαν περάσει μπροστά σας από “ανάλυση” πριν ξεκινήσει η σεζόν, λίγες μέρες πριν τον προημιτελικό κυπέλλου.
Ποιο είναι το φοβερό?
Ούτε η “μαγεία” έλυσε τον “γόρδιο δεσμό”
Το “εξωγήινο” σε ευστοχία, αποτελεσματικότητα, επιθετική παραγωγικότητα πρώτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού δεν ήταν αρκετό για να “κρύψει” πράγματα που φαίνονται. Αυτό είναι το κλειδί. Όταν κάνεις τέτοιο ξεκίνημα, αλλά όσο περνάει ο χρόνος καταλήγεις στα… ίδια με αυτά που είδαμε στο κύπελλο, τότε ξέρεις ότι μπορεί να τα συναντήσεις και τρίτη και τέταρτη φορά και… πολλοστή φορά. Σίγουρα μπορείς να τα διορθώσεις. Όμως, για να φτάσεις ως τον ΤΡΟΠΟ που θα “οχυρωθείς” και θα γίνεις καλύτερος – με το νυν ρόστερ ή με προσθήκη – πρέπει πρώτα να έχεις ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Αλλιώς, δεν γίνεται.
Κύριοι και κυρίες, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 5/5 τρίποντα και εξώθησε τον αντίπαλο σε… σάστισμα λόγω της ευστοχίας του. Πήρε εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο και από λάθη και στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν μπροστά με 32-18. Καλύτερα δεν… γινόταν!
Η ίδια ομάδα που ξεκίνησε με 5/5, έφτασε ως τα 6/8. Και μετά από εκεί που… κατέληξε? Στα 6/21 μέχρι το 37′! Πόσο ήταν το σκορ στο διάστημα που η ομάδα είχε 0/13, μέχρι να βάλει ένα τρίποντο ο Παπαπέτρου κι ένα ο Σπανούλης?
Το επί μέρους σκορ από το τέλος του “παραμυθένιου” πρώτου δεκαλέπτου που δεν είχε Δράκο μέχρι το 67-57 στο 37′ που ο Ολυμπιακός έβαλε ξανά τρίποντο, ήταν 49-25!!! Μιλάμε για -24, για “κατηφόρα”, για ήττα μεγάλη, όχι αστεία.
Συμπέρασμα? Όσο δεν έμπαιναν τα σουτ, ο Ολυμπιακός στην επίθεση ήταν χάλια – μαύρα. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός δεν βιάστηκε να “επιστρέψει” και το κατάφερε από το πρώτο κιόλας ημίχρονο, ενώ ήταν ΆΣΤΟΧΟΣ από το τρίποντο.
Αυτή είναι η ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ διαφορά που αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν βλέπει ο κόσμος και πάνω από όλα δεν γίνεται να μην την βλέπουν μέσα στην ομάδα. Ο Ολυμπιακός ΟΥΤΕ στο ΣΕΦ, ΟΥΤΕ στο ΟΑΚΑ είχε το εύκολο καλάθι στο 5 εναντίον 5, σε σετ παιχνίδι. Για να είμαι πιο ακριβής “φτύνει” αίμα. Ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκεται ούτε εκείνος σε τοπ επίπεδο σε αυτό το κομμάτι, αλλά είναι ΣΙΓΟΥΡΑ καλύτερος.
Για αυτή την ισορροπία, δικαιολογία δεν υπάρχει. Ο Παναθηναϊκός είχε πιο βεβαρημένο πρόγραμμα, πήγε στη Κίνα, γύρισε Αθήνα μέσω Μόσχας και τα πήρε τα δύο ματς με το σπαθί του. Βλέπετε η Ρεάλ που πήγε στη Βραζιλία και είχε και τους διεθνείς, πόσο μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζει με έλλειμμα στο ενεργειακό της επίπεδο. Όλα τα άλλα που ακούγονται είναι αναλώσιμες δικαιολογίες, όχι αιτιολογίες σοβαρές.
Το ματς αν το δούμε εντελώς ψυχρά και το απομονώσουμε, είναι η εξής ιστορία. Ένα δεκάλεπτο που μπαίνουν ΟΛΑ για τον Ολυμπιακό και με 10 σχεδόν τέλεια λεπτά, φτιάχνει το +14.
Από εκεί και πέρα είναι μια ΚΑΘΟΛΙΚΗ, ξεκάθαρη, εμφατική κυριαρχία του Παναθηναϊκού. Ξεκάθαρη, όμως.
Δείκτες που δεν… κρύβονται
Ο Ολυμπιακός είχε 11 ασίστ στο πρώτο δεκάλεπτο. Στο τέλος, ο Παναθηναϊκός τον προσπέρασε. Γιατί οι κόκκινοι “έγραψαν” μόλις 6 στα επόμενα 30 λεπτά, που δεν έβαζαν τα σουτ. Άρα, δημιουργία καλή δεν διέθεταν σε διάρκεια χρόνου. Λύσεις δεν υπήρχαν, όταν το καλάθι έπρεπε να έρθει από συνεργασίες που απαιτούσαν απειλή από μέσα προς τα έξω.
Ο Παναθηναϊκός για ένα ακόμα ντέρμπι ήταν πιο αποτελεσματικός στο “ζωγραφιστό”. Οι πόντοι από εκεί ήταν 40-26.
Ο Παναθηναϊκός πήρε 9 πόντους από δεύτερες επιθέσεις, ο Ολυμπιακός ούτε έναν.
Ο Ολυμπιακός ΕΧΑΣΕ με 17 πόντους διαφορά μετά το πρώτο δεκάλεπτο. Έβαλε 32 στο πρώτο και… 37 στα επόμενα τριάντα λεπτά. Να είμαι και λίγο πιο αυστηρός. Πέτυχε με τα χίλια, μύρια ζόρια ΜΟΛΙΣ 25 σε 27 λεπτά. Τους τελευταίους 12 τους έβαλε όταν η διαφορά ανέβηκε στους δέκα.
Είναι απαράδεκτο πως μπήκε στην τελευταία και καθοριστική περίοδο έχοντας βάλει 23 πόντους σε 20 λεπτά και από το 30′ ως το 37′ έβαλε ένα καλάθι!! Το απόλυτο μπλάκ – άουτ. Ακριβώς όπως στο κύπελλο.
Ό,τι έχουμε πει, αυτό βλέπουμε. Μέχρι να συνέλθει ο Σπανούλης (που ξεκίνησε καλά δημιουργικά, αλλά μετά το χάλασε πάλι και έχει στα δύο ντέρμπι 5/23 σουτ συνολικά και κακές αποφάσεις στο τέλος) η ομάδα επιθετικά στο 5 εναντίον 5 στηρίζεται τρομακτικά πολύ στον Πρίντεζη. Με τον Λοτζέσκι να είναι αναγκαστικά, ο παίκτης που πρέπει πλέον να βγαίνει μπροστά, να παίρνει πρωτοβουλίες, να κάνει πράγματα στο τοπ επίπεδο, που ποτέ δεν έχει επαναλάβει.
Έχει φύγει πια από την αδύναμη πλευρά και προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνος για τους συμπαίκτες του, αλλά και για τον ίδιο. Τόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα αυτή την στιγμή…
Το πιο ανησυχητικό? Ακόμα και όταν συνέλθει ο Σπανούλης – που αυτό πάει για μετά τον Γενάρη σε διάρκεια – δεν υπάρχει από πίσω του και δίπλα του ο κατάλληλος μηχανισμός υποστήριξης στο κομμάτι της απειλής και της εκτέλεσης. Για την δημιουργία, θα δούμε…
Ε, το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ ισχύει και για τον Πρίντεζη. Όπως και να το κάνουμε, είναι ζόρι, είναι ρίσκο…
Ο Στρόμπερι είναι άδικο να κριθεί. Έπαιξε ελάχιστα. Αυτό που μπορεί να κριθεί, όμως, είναι πως ο κόουτς Σφαιρόπουλος ΔΕΝ τον εμπιστεύτηκε. Γιατί?
Ο Χάκετ προσπαθεί, το παλεύει, αλλά δεν είναι χαρισματικός στην επίθεση, πως να το κάνουμε. Έχει κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις. Αν δεν του βγούνε, μπλοκάρει και δεν κοιτάζει το καλάθι.
Ο Παπαπέτρου, όσο παίρνει χρόνο, όσο ο ρόλος του θα τον “αναγκάζει” να βγαίνει μπροστά, θα “αντρεύει”. Είναι τέτοια η πάστα του.
Όχι πάλι τα ίδια
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είδα τον Ολυμπιακό να τα βάζει όλα στην αρχή και τον Παναθηναϊκό να είναι πολύ καλύτερος όχι για λίγα λεπτά ή στις λεπτομέρειες. Για 30 λεπτά ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Συνήθως όταν μια ομάδα επιστρέφει από τόσο μεγάλες διαφορές, στο τέλος δεν έχει την ενέργεια να τις ολοκληρώσει. Δεν έγινε αυτό. Ήταν τόσο προβλέψιμος και λίγος ο Ολυμπιακός στην επίθεση, που ο Παναθηναϊκός όχι απλά το “γύρισε”, αλλά το πήγε και στο +10 χωρίς να έχει καλά ποσοστά ευστοχίας. Ακόμα ένα στοιχείο, τροφή για προβληματισμό.
Δεν συμφωνώ καθόλου με τις δηλώσεις του κόουτς Σφαιρόπουλου. Είπε πως φάνηκε στο ματς αυτό πως ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος και πως στο τέλος όλα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες.
Συγγνώμη, αλλά είδα κάτι εντελώς διαφορετικό. Είδα τον Παναθηναϊκό σαρωτικά καλύτερο για 30 λεπτά και τον Ολυμπιακό να είναι ανίκανος να “χτίσει” πάνω στο εκπληκτικό του ξεκίνημα. Έστω ψυχολογικά. Έστω σε κάποιες… περισσότερες επιλογές και καθαρό μυαλό.
Είδα τον Ολυμπιακό το ίδιο ανήμπορο για τα 30 λεπτά, όσο ήταν και στο ΣΕΦ. Στους ίδιους τομείς. Το ανησυχητικό είναι πως η ομάδα δεν μπόρεσε να αντιδράσει, δεν κέρδισε τίποτα απολύτως από το καλύτερο ξεκίνημα που έχει κάνει ποτέ στο ΟΑΚΑ, όλα τα τελευταία χρόνια. Α, και με +7 περισσότερες εκτελεσμένες βολές.
Θα επιστρέψει ο Χάντερ, θα βελτιωθούν κάποια πράγματα, αυτό είναι σίγουρο. Ο Ολυμπιακός, όμως, έχει αδυναμίες και είναι τρανταχτές.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα από όλα για το μέλλον της σεζόν – που το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας και τώρα – είναι πως αντί να στηρίζουν και να βοηθάνε οι “υποστηρικτικοί” τα πρώτα βιολιά, όπως έχει δομηθεί η ομάδα, μοιάζει σαν να πρέπει τα πρώτα βιολιά να στηρίζουν τους… υπόλοιπους. Για να τους βοηθήσουν να επιπλεύσουν, να αλλάξουν επίπεδο και να μην βουλιάξουν.
Μπορεί να αλλάξει αυτό? Ναι, αλλά θέλει τρομερή δουλειά, να βγούνε σοβαρά ρίσκα που έχουν ληφθεί διόλου ευκαταφρόνητα και να έχει ο Ολυμπιακός μαζί του τύχη, συγκυρίες και ΑΚΡΑ ΥΓΕΙΑ όλη τη σεζόν…
Το θέμα των προσθηκών και την όλη συζήτηση που γίνεται στις 20 Οκτώβρη, δεν θέλω να την υποστηρίξω. Ούτε να συμμετέχω προς το παρόν.
Κλείνοντας, απλά αναφέρω ότι με κλόνισαν περισσότερο κάποιες εικόνες που είδα μετά το ντέρμπι, παρά μέσα σε αυτό.
Δεν ήμουν στο γήπεδο και δεν μπορώ να κρίνω τι συνέβη εκεί. Δεν αμφισβητώ πως αυτό που υποστηρίζει ο Ολυμπιακός είναι λάθος ή παραποιημένο, ή οτιδήποτε άλλο. Η εικόνα του κόουτς, όμως, δεν είχε καμία σχέση με αυτή που έχω συνηθίσει από την πρώτη μέρα που έπιασε λιμάνι.
Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω σε τέτοια κατάσταση. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν “θολωμένος” κι αυτό το κρίνω όχι από τις δηλώσεις του για το περιστατικό – που μπορεί να έχει 100% δίκιο – αλλά από τις αναφορές του στο ματς.
Όχι, δεν απέδειξε ότι ήταν καλύτερος ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια.
Ίσα – ίσα, αποδείχτηκε πως η νίκη του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ, δεν ήταν τυχαία.
Κόουτς, τα 70 λεπτά και το “διάβασμά” τους θα κρίνουν πολλά μέσα στην σεζόν. Εννοώ τα 40 στο ΣΕΦ και τα 30′ στο ΟΑΚΑ μετά το “μαγικό” πρώτο δεκάλεπτο… Αυτό το δείγμα όποιος το διαλέξει, το αναλύσει και αποφασίσει, έχει τύχη να προχωρήσει και να κερδίσει. Να κατακτήσει.
Αν ο “καπετάνιος” από αυτά τα 40 λεπτά, τα… 10 + τα 30, έχει αυτή την εικόνα, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός. Στραβά αρμενίζουμε.
Είναι πολύ νωρίς για να κριθεί το οτιδήποτε στο πρωτάθλημα, ή την Ευρωλίγκα. Όλα μπορούν να πάνε καλά. Αν χρειαστούν διορθώσεις, επίσης μπορούν να γίνουν.
Όποιος, όμως, μπει σε αυτή τη διαδικασία και σε αυτή την ψυχολογία – νοοτροπία, που – πιθανότατα ασυνείδητα – εισήλθε το βράδυ της Δευτέρας ο κόουτς Σφαιρόπουλος, κάνει το πρώτο βήμα προς την αλλοίωση της πραγματικότητας του μπασκετικού κόσμου.
Το πρώτο βήμα προς την αποτυχία. Πέρα από τον κόουτς Μπαρτζώκα που μετά την Ευρωλίγκα στο Λονδίνο θα μπορούσε να μείνει για μια δεκαετία και βάλε και την “πάτησε” για λόγους που όλοι βιώσαμε, τα ίδια λάθη έχει κάνει αρκετές φορές και η διοίκηση.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος οφείλει απέναντι στον εαυτό του πάνω από όλα και για την προστασία της δουλειάς του, να τα αποφύγει. Θα είναι κρίμα.