Του Αντώνη Στρογγυλάκη/ info@eurohoops.net
“Ποιος είναι αυτός ο Πάσκολο ρε;”. “Κοίτα να δεις από τι τύπο έχασε ο Ολυμπιακός“. “Που τον βρήκαν αυτόν στη Μιλάνο;”. “Μπασκετμπολίστας είναι τούτος;”.
Όχι, οι άνθρωποι της Ολίμπια Αρμάνι Μιλάνο δεν ανακάλυψαν τον Νταβίντε Πάσκολο σε αλάνα που έπαιζε 3×3 με τα φιλαράκια του ένα ηλιόλουστο απόγευμα για να κάψει τη μεσημεριανή αλ ντέντε μακαρονάδα και σίγουρα δεν τον βρήκαν να κρέμεται σε πάγκο τοπικής λαϊκής αγοράς με την επιγραφή “χαρίζεται δίμετρος ξερακιανός που μπιστάει τη μπάλα”. Άσχετα αν από χθες το βράδυ επικρατεί μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Πρόκειται για ένα κάπως δυσάρεστο αλλά αρκετά πολυφορεμένο συνήθειο. Η υποτίμηση έως και χλευασμός του αντιπάλου και των παικτών του, ακόμα και μετά από ήττες. Το να προτιμάμε να γελάμε με τον “άγνωστο παράγοντα Χ” που έκανε ζημιά στον Ολυμπιακό (αυτή τη φορά), Παναθηναϊκο μια άλλη, ή ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη επειδή απλά είναι άσημος και έχει αντιτουριστικό παρουσιαστικό.
Δεν τον λες τυχαίο τον Πάσκολο επειδή απλά δεν είναι διαμετρήματος Γιουλ, Τεόντοσιτς, Λάνγκφορντ κ.λπ. Πέρυσι υπήρξε πυλώνας μιας εντυπωσιακής πορείας που πραγματοποίησε η Τρέντο στο Γιούροκαπ . Μια σχετικά άγνωστη ομάδα που δεν είχε καν παρελθόν σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του θεσμού αποκλείοντας μάλιστα την Ολίμπια Μιλάνο με θριαμβευτικό τρόπο στη φάση των 8. Το εισιτήριο για τους τελικούς το έχασε στις λεπτομέρειες από την πιο έμπειρη και φτιαγμένη για την Ευρωλίγκα Στρασμπούργκ.
Ο Ιταλός φόργουορντ ήταν απλά το κορυφαίο τέσσαρι της σεζόν, “γράφοντας” 15 πόντους, 6.1 ριμπάουντ και 1.6 ασίστ ανά ματς. Αριθμοί που σε συνδυασμό με την επιτυχία της Τρέντο, του χάρισαν μια θέση στην καλύτερη πένταδα του Γιούροκαπ. Στους προημιτελικους απέναντι στην τωρινή του ομάδα είχε μ.ο. 18 πόντους και 8 ριμπάουντ.
Του πήρε καιρό αλλά στα 25 του κατάφερε να κάνει το όνομά του ευρέως γνωστό, τουλάχιστον στα μπασκετικά κυκλώματα, εξαργυρώνοντας τη σεζόν-αποκάλυψη με ένα διετές συμβόλαιο στην Μιλάνο. Μια ομάδα που πλήγωσε του προσέφερε πολυτιμή ευκαιρία να σκαρφαλώσει στο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Μπορεί μέχρι το χθεσινό (26/1) βράδυ απέναντι στον Ολυμπιακό να μην είχε βγάλει και μάτια με την απόδοσή του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα που αφορά αποκλειστικά τον ίδιο. Σάμπως είναι ο μόνος παίκτης που δεν χαίρει σωστής διαχείρισης στη φετινή Μιλάνο με αποτέλεσμα να μην αποδίδει σύμφωνα με τα πραγματικά του στανταρντ;
Έχει ενδιαφέρον το ταξίδι του μιας και συνδυαστηκε με την εκτόξευση της Τρέντο από την τρίτη (!) κατηγορία της Ιταλίας στα σαλόνια της “Serie A” και στο περσινό μικρό θαύμα στο Γιούροκαπ. Όσο μεγάλωνε το μέγεθος του σύλλογου, τόσο αυτός βελτιωνόταν σαν μπασκετμπολίστας. Ο ίδιος είναι αυτό που στο χωριό ονομάζουν “late bloomer”. Παίκτης δηλαδή που αργεί να ανθίσει και κάνει το ξεπέταγμα σε κάπως προχωρημένη ηλικία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Πρότυπο του ο Πρίντεζης
Ένα από τα πρότυπα του όλα αυτά τα χρόνια είναι ο Γιώργος Πρίντεζης. Κάτι που δεν το λες και έκπληξη για έναν πάουερ φόργουορντ της γενιάς του. Είναι εμφανής η επιρροή του “Πρι” στο παιχνίδι του Πάσκολο, ειδικά όσον αφορά τις κινήσεις στο λόου ποστ και τον τρόπος που επιλέγει να τελειώνει τις φάσεις.
Είναι όμορφα καρμικό, έτσι; Το ότι ο 26χρονος Ιταλός έκανε ρεκόρ καριέρας στη μέχρι τώρα σύντομη πορεία του στην Ευρωλίγκα, μοιράζοντας το παρκέ με έναν μπασκετμπολίστα που θαυμάζει.
Διόλου τυχαία, λοιπόν, και η αναφορά στις δηλώσεις του μετά το ματς.
Είναι ένα παιχνίδι που θα θυμάμαι για πολύ καιρό μιας και έγινε απέναντι σε έναν από τους καλύτερους παίκτες της Ευρωλίγκας στη θέση μου, όπως είναι ο Πρίντεζης
Λίγο πριν είχε σμπαραλιάσει την ομολογουμένως τραγική άμυνα του Ολυμπιακού με 15 πόντους στα τελευταία 10 λεπτά (και κάτι) του παιχνιδιού, μαζεύοντας παράλληλα έξι ριμπάουντ και μοιράζοντας τρεις ασίστ.
Όλα αυτά παρά το ό,τι η μηχανική που σουτάρει δεν είναι συνηθισμένη (λες και αυτό έχει σημασία και όχι να μπαίνει η μπάλα στο καλάθι), το στιλ του γενικά είναι κάπως άκομψο και το όνομα του σπανίως είχε ακουστεί σε συζητήσεις γύρω από την Μιλάνο. Πολύ πιθανόν οι αντίπαλοι προπονητές να μη του έδιναν καν σημασία στις σκάουτινγκ αναφορές. Ίσως αλλάξουν τα πράγματα με αφορμή τα χθεσινά.
Όμως στο μπάσκετ ο καθένας επιτρέπεται να κερδίσει τον οποιονδήποτε αν αποδείξει στο παρκέ πως μπορεί να το πράξει. Αυτή είναι η ομορφιά του σπορ, του αθλητισμού γενικότερα. Όλοι έχουν αυτό το δικαίωμα άσχετα αν το στυλ τους όχι μόνο δεν “πουλάει”, παρά γίνεται μέχρι και αντικείμενο κοροϊδιας. Ακόμα και το βράδυ ενός προσωπικού και ομαδικού θριάμβου τους.