Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Εντεκα μήνες μετά τον χαμό του Κώστα και εννέα μήνες μετά από αυτόν του Παύλου, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν άντεξε και το πρωί της Τρίτης (19/3) άφησε την τελευταία του πνοή στα 88 του χρόνια, στο νοσοκομείο “Υγεία”, για να ανταμώσει με τα αδέλφια του εκεί ψηλά, αφήνοντας πολύ φτωχότερη την οικογένειά του και φυσικά την οικογένεια του Παναθηναϊκού.
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο πλέον αγνός και συνάμα μεγαλύτερος φίλος του Παναθηναϊκού και θιασώτης της Παναθηναϊκής ιδέας, όντας πάντα κοντά στην αγαπημένη του ομάδα, σε όλα τα αθλήματα και σε όλα τα διοικητικά πόστα.
Μαζί με τον αδελφό του Παύλο, αλλά και τον Κώστα, αφού “έχτισαν” την αυτοκρατορία με την φαρμακοβιομηχανία “ΒΙΑΝΕΞ”, ανέλαβαν τις τύχες του μπασκετικού Παναθηναϊκού τον Ιούνιο του 1987 και το 1992, όταν το μπάσκετ έγινε επαγγελματικό, ήταν οι ιδιοκτήτες του ΤΑΚ αρχικά και της “πράσινης” ΚΑΕ στη συνέχεια.
Εκτός του μπάσκετ, τις τύχες του οποίου παρέδωσε μαζί με τον Παύλο, στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο το 2012, δεν έμεινε αμέτοχος ούτε από τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου, αφού ο Θανάσης διετέλεσε επί μακρόν πρόεδρος του Ερασιτέχνη (1999-2009) και ως πρόεδρος του τμήματος βόλεϊ (2008/2009) ενώ ήταν ενεργός και στην ΠΑΕ, την περίοδο της πολυμετοχικότητας (2008-2010).
Οι τεράστιες επιτυχίες και οι δεκάδες τίτλοι της μπασκετικής ομάδας του “τριφυλλιού” εντός κι εκτός συνόρων, με αποκορύφωμα τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, ασφαλώς οφείλονται στον ιδρώτα και τον πακτωλό χρημάτων που ξόδεψαν τα αδέλφια Γιαννακόπουλοι, που ήταν πάντα σαν “ένα”.
Ο Θανάσης ανέκαθεν υπήρξε ένας φοβερά αυθόρμητος άνθρωπος και απόλυτα παθιασμένος με τον Παναθηναϊκό, ζώντας κάθε αγώνα, κάθε προπόνηση, κάθε στιγμή της ομάδας με περίσσιο πάθος. Εξ ου και το προσωνύμιο “Τυφώνας”, που τον συνόδευε…
Σε κάθε παιχνίδι ήταν στις επάλξεις, είτε από τα επίσημα, είτε από την πολυθρόνα ακριβώς δίπλα στο παρκέ, ή ακόμα και… δίπλα στον πάγκο και αγωνιούσε σαν τον οποιοδήποτε φίλο της ομάδας, με την αγάπη του για το τριφύλλι να είναι ανυπολόγιστη και να εκφράζεται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν στο ΟΑΚΑ έγινε η λαμπερή εκδήλωση “Honouring Our Legacy”, για να τιμηθεί η κορυφαία πεντάδα του Παναθηναϊκού την τελευταία 25ετία.
“Οταν πεθάνω, θέλω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού” είχε πει μεταξύ άλλων, σκορπίζοντας συγκίνηση στο κατάμεστο ΟΑΚΑ και στους Παναθηναϊκούς απανταχού της γης.
Άπαντες γνώριζαν ότι αυτά δεν ήταν λόγια του αέρα και ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει την απέραντη αγάπη του για τον σύλλογο, ούτε οι φίλοι, ούτε οι “εχθροί”, των οποίων το σεβασμό είχε κερδίσει δίχως αμφιβολία.
Οπως κι αυτός σεβόταν πάντα τους αντιπάλους, αφού όσο έντονα κι αν ζούσε τα παιχνίδια, δεν ξεπερνούσε τα όρια. Οπως πέρυσι, όταν στο περιθώριο του πέμπτου τελικού του πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ, αγκαλιάστηκε με τον Βασίλη Σπανούλη…
Αυτός ο αυθορμητισμός και η ανιδιοτελής αγάπη τον χαρακτήριζαν, όπως και η απλότητα, αφού κάθε φορά που έπαιρνε το μικρόφωνο άρχιζε σταθερά με το “φίλοι μου αγαπημένοι, είμαι ο Θανάσης, είμαι ένας από εσάς”. Το “είμαι ένας από εσάς” το εννοούσε στο απόλυτο, όντας ένα με τον κόσμο.
“Εγώ απλά υπηρετώ την Παναθηναϊκή ιδέα, σας ευχαριστώ που την υπηρετείτε κι εσείς” έλεγε απευθυνόμενος στον κόσμο και κάθε φορά που το έλεγε, αγαλλίαζε η ψυχή του, όπως και κάθε φορά που είχε να πει δια μικροφώνου κάτι ευχάριστο, όπως για παράδειγμα η τελευταία ανανέωση του συμβολαίου του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στη φιέστα για το πρωτάθλημα το 2010.
Μια ψυχή που δέχθηκε καίριο πλήγμα όταν “έφυγαν” τα αδέλφια του, με τις δηλώσεις του μετά την περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος, όταν αφιέρωνε τον τίτλο στον Παύλο, να ραγίζουν καρδιές, όπως και η εικόνα του να έχει αγκαλιά την κούπα και να κλαίει γοερά, αφού επί σειρά ετών ζούσε όλες τις στιγμές, καλές και κακές, μαζί με τον αδελφό του, ακόμα πιο έντονα από τις προηγούμενες, μέχρι τις επόμενες.
Εξάλλου, η οικογένεια ήταν τα πάντα γι’ αυτόν και ως τέτοια λόγιζε τον Παναθηναϊκό, τον οποίο αγαπούσε αληθινά, όπως αληθινή είναι η αγάπη που εισέπραξε από πάρα πολύ κόσμο, όλα τα χρόνια που βρέθηκε στις επάλξεις…
Γιατί ήταν ο Θανάσης, ένας από όλους εκεί έξω…