Του Νίκου Βαγγέλη
Πολλές φορές τα μικρά, απλά πράγματα είναι κι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Αρκεί να μην κοιτάζουμε μόνο το προφανές. Είναι απαραίτητο να τραβάμε την κουρτίνα που μένει ερμητικά κλειστή και να εξερευνούμε το αχανές τοπίο που κρύβεται πίσω της…
Ωραία τα μεγάλα ντέρμπι και οι ομηρικές μονομαχίες πάνω στο παρκέ, όμως το “φτωχό” μας το μυαλό ξεχώρισε κάτι άλλο που πέρασε για πολλούς στα… ψιλά. Στην εποχή του “τυφλού” οπαδικού μίσους, βρέθηκε ένα παιδί να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους, βάζοντάς τους τα γυαλιά.
Τί κι αν είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού; Τί κι αν άκουγε ολόκληρο το ΣΕΦ να βρίζει χυδαία τον Δημήτρη Διαμαντίδη (όπως συμβαίνει και σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο ΟΑΚΑ, αλλά και σχεδόν σε όλα τα γήπεδα); Δεν είναι ένας εκκολαπτόμενος οπαδός-χούλιγκαν. Προφανώς οι γονείς του τον έχουν γαλουχήσει με τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Πήγε, λοιπόν, στον “οχτρό” και του ζήτησε να του υπογράψει ένα αυτόγραφο.
Το φοβερό της υπόθεσης είναι πως ο μικρός φαν του αρχηγού του Παναθηναϊκού δεν κρατούσε στο χέρι του ένα κομμάτι χαρτί, ούτε κάτι… ουδέτερο. Ήταν μια φανέλα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού με τον αριθμό “6” που φορούσε κάποτε ο παλαίμαχος αμυντικός χαφ των Πειραιωτών, Ιεροκλής Στολτίδης!
Παρότι κάποιοι ίσως και να μην το περίμεναν, ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν του χάλασε το χατίρι και υπέγραψε τη φανέλα του “αιωνίου” αντιπάλου. ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ!
Το μήνυμα “ΕΙΡΗΝΗΣ” που έστειλαν οι δυο τους ήταν εκκωφαντικό και όσοι δεν το έλαβαν είναι τυφλοί ή αγνώμονες. Ο αθλητισμός είναι γιορτή όχι πόλεμος. Σίγουρα έχουν γίνει κι άλλα παρόμοια περιστατικά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Αυτό έτυχε να γίνει αντιληπτό. Συνήθως τέτοια περιστατικά δεν είναι τόσο σημαντικά, ή πιο σωστά δεν “πουλάνε” όσο τα επεισόδια και οι τραμπούκες.
Τα παιδιά πηγαίνουν στο γήπεδο για να θαυμάσουν τα πρότυπά τους και όχι για να ακούνε τον κάθε ανεγκέφαλο κάφρο να βρίζει τις μανάδες, τους πατεράδες και ολόκληρη την οικογένεια των παικτών.
Όσοι καλλιεργούν το οπαδισμό και τον φανατισμό δεν έχουν θέση σε αυτο το χώρο. Ας επέμβουν οι αρμόδιοι για να τους τιμωρήσουν όπως τους αξίζει. Η κατάντια του ελληνικού αθλητισμού είναι τεράστια εξαιτίας τους. Όμως, υπάρχει ελπίδα και βρίσκεται στις αθώες παιδικές ψυχές που δεν έχουν προλάβει ακόμα να ποτιστούν με μίσος και κακία. Αυτές θα πρέπει να προστατέψουμε όσο υπάρχει ακόμα καιρός.
Αν αφήναμε τα παιδιά να μας δείξουν το δρόμο, σίγουρα ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος. Σίγουρα και ο αθλητισμός. Αφήστε τα παιδικά ματάκια καθαρά. Μην τα μολύνετε. Και όλα θα αλλάξουν κάποια μέρα.
Το ότι ο Διαμαντίδης υπέγραψε τη φανέλα του “αιωνίου” αντιπάλου, είναι ο “φάρος” εν όψει της συνέχειας και θα έπρεπε να προβάλλεται περισσότερο από τον Σπανούλη που… έδειξε τ’ αυτιά του, ή τον “3D” που ειχε φτύσει κάποτε τον Τεόντοσιτς.
Μήπως ξεχνάμε πως ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης, μαζί με τον Φώτση, τον Ζήση, τον Σχορτσανίτη, τον Βασιλόπουλο, τον Κακιούζη, τον Μπουρούση, τον Παπαδόπουλο, τον Ντικούδη τον “στρατηγό” Παπαλουκά (και πολλούς άλλους), μας έχουν κάνει να φουσκώσουμε άπειρες φορές από υπερηφάνεια φορώντας τα γαλανόλευκα;
Αυτοί οι τεράστιοι παίκτες ξέρουν πως δεν είναι εχθροί. Αγαπάνε και εκτιμάνε ο ένας τον άλλον. Ένας από τους μεγάλους τους στόχους είναι να γεμίζουν τη χώρα με παιδικά χαμόγελα.
Εξάλλου, έχουν υπάρξει κι αυτοί παιδιά και έχουν πάρει θάρρος και ώθηση από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα, τον Ανδρίτσο, τον Ιωάννου, τον Φιλίππου και όλα τα μέλη της προηγούμενης γενιάς. Αντίστοιχα κι εκείνοι που είχαν μεγαλώει με τον Γιώργο Αμερικάνο, τον Στιββ Γιατζόγλου, τον Φαίδωνα Ματθαίου, τον Βασίλη Γκούμα και τους υπόλοιπους αστέρες του μακρινού παρελθόντος.
Για να βγουν οι επόμενοι… Διαμαντίδηδες και Σπανούληδες είναι ζωτικής σημασίας να αφήσουμε τα παιδιά να τους βλέπουν σαν πρότυπα, ανεξαρτήτου συλλογικών προτιμήσεων. Ο αθλητισμός είναι για όλους: “κίτρινους”, “πράσινους”, “κόκκινους”, “μαύρους”, “μπλε”… Για ΟΛΟΥΣ! Ας μην δηλητηριάζουμε την ελπίδα των παιδιών μας και σταδιακά όλα θα πάρουν το δρόμο τους…