Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Η πανδημία απειλεί κι έχει σκεπάσει τα πάντα στον πλανήτη και ο Πάου Γκασόλ έστειλε το δικό του μήνυμα για την δοκιμασία όλων μας…
Αναλυτικά τι έγραψε ο Πάου Γκασόλ μέσω του The Players’ Tribune για την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού:
Αισθανόμαστε ότι έχουμε ζήσει ένα χρόνο τις τελευταίες τρεις εβδομάδες.
Από ένα άτομο σε απομόνωση σε άλλα, ελπίζω ότι εσείς και οι αγαπημένοι σας θα περάσετε από αυτή την κρίση, όπως μπορείτε.
Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα: Μια μέρα, πήγαμε στις δουλειές μας, ήμασταν με φίλους και πηγαίναμε σε εστιατόρια. Τα playoffs του ΝΒΑ ήταν ένα μήνα μακριά. Ήμουν απασχολημένος αποκαθιστώντας έναν τραυματισμό που με κράτησε εκτός για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Οι Ολυμπιακοί του Τόκιο ήταν στον ορίζοντα και ανυπομονούσα να είμαι έτοιμος το καλοκαίρι για να συμμετάσχω στην εθνική ομάδα της Ισπανίας, στους πέμπτους Ολυμπιακούς Αγώνες μου.
Τότε, ξαφνικά, βρεθήκαμε σε αυτοπεριορισμό. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Περιορισμοί ταξιδίων. Ο κόσμος σταμάτησε.
Έχω καταλάβει τις τελευταίες εβδομάδες τι σημαίνει απομόνωση. Για τους σοβαρά άρρωστους, είναι μια θανατηφόρα έκτακτη ανάγκη – είναι απομονωμένοι στα νοσοκομεία. Αντιμετωπίζουν μόνο τον ιό και μόνο το ιατρικό προσωπικό τους κρατά παρέα. Άλλοι είναι άρρωστοι στο σπίτι, αυτοπεριορισμένοι εντός των κατοικιών τους με ανθρώπους των οικογενειών τους. Και υπάρχουν οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης: οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τεχνικοί και οι διασώστες. Δικαίως τους αποθεώνουμε ως ήρωες – αλλά συχνά απομονώνονται από τους αγαπημένους τους, καθώς εκτίθενται σε λοιμώξεις για να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους.
Οι υπόλοιποι από εμάς απομονώνονται με διαφορετικό τρόπο.
Είμαστε περιορισμένοι στα σπίτια μας – εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Σε μια στιγμή, οι κόσμοι μας έχουν συρρικνωθεί στο μέγεθος ενός σαλονιού. Είμαστε περιτοιχισμένοι από τους φίλους, την οικογένεια, τους γείτονες και τους συναδέλφους μας και η μόνη διαθέσιμη σύνδεση είναι μέσω των τηλεφώνων, των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας. Έχουμε γίνει κάτοικοι των δικών μας ξεχωριστών νησιών.
Η ελπίδα και η πεποίθησή μου είναι ότι η απομόνωσή μας θα επιβραδύνει την εξάπλωση του ιού. Και σ ’αυτή την περίεργη νέα πραγματικότητα, όσοι από εμάς είμαστε σε αυτή την τελευταία κατηγορία, είμαστε τυχεροί. Αν είμαστε τυχεροί, ξοδεύουμε αυτή την περίοδο με την οικογένεια. Αλλά για τόσους πολλούς ανθρώπους, δεν υπάρχει τέτοια τύχη. Έχουν χαθεί θέσεις εργασίας. Οι επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Τα σχολεία έχουν κλείσει. Τα νοσοκομεία είναι συγκλονισμένα και ο ιατρικός εξοπλισμός είναι ελλιπής. Η αβεβαιότητα κρέμεται πάνω από τα πάντα. Θα μολυνθούν οι αγαπημένοι μου; Πότε θα υπάρξει εμβόλιο; Πότε θα επανέλθει η ζωή στο “φυσιολογικό” – και πώς θα μοιάζει η κανονικότητα; Ο φόρος για την ψυχική και σωματική υγεία μας μπορεί να μεγαλώσει περισσότερο από ό, τι μπορούμε να φανταστούμε.
Και όμως, για πολλούς από εμάς, το να είσαι απομονωμένος καθιστά πιο δύσκολο να καταλάβεις τι συμβαίνει πραγματικά σε μέρη που έχουν πληγεί από τον ιό.
Μπορεί να παρακολουθείς τις ειδήσεις, αλλά ανάλογα με το πού ζεις αυτό που βλέπεις έξω από το παράθυρό ενδέχεται να μην ταιριάζει με αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση. Ξέρουμε ότι υπάρχει μια φωτιά – αλλά στον δρόμο μας ή στην κοινότητά μας, μπορεί να μην υπάρχει καπνός. Το ξέσπασμα μπορεί να συμβαίνει κάπου αλλού.
Αλλά για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, η πανδημία του κορωνοϊού δεν είναι απλώς μια είδηση. Είναι τρομακτικά στενή και θανατηφόρα σοβαρή.
Η Ισπανία, η πατρίδα μου, είναι μια από τις πιο πληγείσες περιοχές στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Έχω ακούσει την κατάσταση που περιγράφεται ως “αποκάλυψη”. Ο αριθμός των νεκρών στην Ισπανία είναι τώρα ο δεύτερος στον κόσμο μόνο μετά την Ιταλία. Ολόκληρος ο πληθυσμός είναι υπό αυστηρή τάξη να παραμείνει σε στο σπίτι του. Οι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου εργάζονται όλο το 24ωρο – δίνοντας την τεχνογνωσία τους για να σώσουν ζωές και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη ζωή τους. Τουλάχιστον το 14% των εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη στην Ισπανία έχουν μολυνθεί από τον ιό.
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η πανδημία δεν θα φτάσει στη δική μας κοινότητα, αλλά είναι ήδη. Οι Η.Π.Α. έχουν πλέον περισσότερες περιπτώσεις COVID-19 από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Αν δεν πάρουμε όλοι την κοινωνική απόσταση πολύ σοβαρά αυτή τη στιγμή, το ποσοστό μόλυνσης θα κατακλύσει τα ιατρικά μας συστήματα. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του Χάρβαρντ, εάν οι Αμερικανοί δεν σταματήσουν την καμπύλη γρήγορα, 20 εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειαστούν νοσηλεία τους επόμενους μήνες και περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια θα μπορούσαν να χρειάζονται φροντίδα στη ΜΕΘ.
Αυτή η υπερχείλιση θα αναγκάσει τα νοσοκομεία να καθυστερήσουν τις χειρουργικές επεμβάσεις και άλλες διαδικασίες που θα έθεταν σε κίνδυνο περισσότερες ζωές. Οι γιατροί στις Η.Π.Α. προετοιμάζονται για μια τρομακτική προοπτική: την κατανομή της υγειονομικής περίθαλψης. Εάν η ζήτηση των ανεμιστήρων και των κλινών ΜΕΘ υπερβαίνει την πληρότητα, όπως αυτά προβλέπει η Wall Street Journal, τα νοσοκομεία θα αναγκαστούν να αποφασίσουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Είναι μια τρομακτική σκέψη, αλλά ήδη συμβαίνει σε μέρη όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι δεν μπορεί να συμβεί εδώ.
Μία πρόσφατη ιστορία από την Ισπανία με σόκαρε πραγματικά. Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Μαδρίτης, υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο που ονομάζεται Palacio de Hielo (παλάτι πάγου). Είναι ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο με καταστήματα και εστιατόρια και το κύριο αξιοθέατο είναι ένα παγοδρόμιο σε ολυμπιακό μέγεθος. Σήμερα, όμως, το εμπορικό κέντρο είναι άδειο, καθώς οι Ισπανοί παραμένουν στα σπίτια τους. Το παγοδρόμιο, εν τω μεταξύ, έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο μπούστο. Σκεφτείτε για αυτό: Ένα παγοδρόμιο είναι τώρα ένα νεκροτομείο. Τις τελευταίες ημέρες, η Μαδρίτη ανακοίνωσε ότι μετατρέπει ένα δεύτερο κτίριο σε αυτοσχέδιο νεκροτομείο. Αυτό δείχνει πώς η ζωή έχει αλλάξει στην Ισπανία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Φανταστείτε, για μια στιγμή, ένα γήπεδο NBA στην πόλη σας που μετατράπηκε σε ένα νοσοκομείο ή ένα νοσοκομείο με πληρότητα κρουσμάτων. Φανταστείτε όχι μόνο μια συμβουλευτική κοινωνική απόσταση, αλλά ένα νόμο που απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν στο σπίτι τους. Στην Ισπανία, όπως στην Ιταλία, τα μέλη των οικογενειών δεν επιτρέπεται να επισκέπτονται τους πεθαμένους συγγενείς τους – για να πουν ένα τελευταίο αντίο – υπό το φόβο της εξάπλωσης του ιού. Οι γυναίκες που γεννούν δεν μπορούν να έχουν τους αγαπημένους τους στο πλευρό τους στο νοσοκομείο. Γάμοι ακυρώνονται. Οι ταφές γίνονται χωρίς τους παρευρισκόμενους. Αυτό είναι ένα διαφορετικό είδος απομόνωσης.
Είναι δύσκολο να μην αισθανθείτε αβοήθητοι. Είμαι ανακουφισμένος που οι γονείς μου, οι δύο αδελφοί μου και οι υπόλοιπες οικογένειές μας είναι καλά… για τώρα. Αλλά γνωρίζω πολλούς ανθρώπους στην Ισπανία που είναι άρρωστοι, συμπεριλαμβανομένων δύο εργαζομένων μου, οι οποίοι έχουν καταρρεύσει με συμπτώματα, και όμως παραμένουν στο σπίτι επειδή οι δοκιμές με κορωνοϊό είναι διαθέσιμες μόνο για όσους βρίσκονται σε πιο προχωρημένο στάδιο. Οι αθλητές, φυσικά, δεν έχουν ανοσία. Ένας πρώην συμπαίκτης μου στην εθνική ομάδα είναι στο σπίτι αυτή την εβδομάδα αναρρώνοντας από τον ιό μετά τη νοσηλεία του.
Με την αναστολή των αθλημάτων, πιστεύω ότι οι αθλητές αισθάνονται περισσότερο συνδεδεμένοι από ποτέ με τις κοινότητές μας, τους φιλάθλους μας και τον κόσμο γύρω μας. Μου άρεσε να βλέπω αυτή την πρόσφατη συζήτηση μεταξύ του Στεφ Κάρι και του Δρ Άντονι Φαούτσι, βλέποντας τη δέσμευση του Ντρου Μπρις για τους πληγέντες στη Νέα Ορλεάνη. Την περασμένη εβδομάδα, ο Ράφαελ Ναδάλ και εγώ συνεργαστήκαμε με τον Ερυθρό Σταυρό για να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία που την αποκαλούμε #NuestraMejorVictoria (“Η καλύτερη νίκη μας”) – για να ενθαρρύνουμε τους αθλητές να υποστηρίξουν τον αγώνα κατά του COVID-19. Ελπίζω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Χρειαζόμαστε αθλητές σε όλο τον κόσμο για να ενώσουν τις προσπάθειές τους, να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες τους για να μοιράζονται κρίσιμες πληροφορίες σχετικά με την πανδημία και να φέρνουν τους ανθρώπους σε επαφή με τους πολιτισμούς και τα σύνορα. Ας το κάνουμε!
Κι όμως το μυαλό μου συνεχίζει να επιστρέφει στο εμπορικό κέντρο. Για μένα είναι ένα τρομακτικό σύμβολο για αυτή την κρίση: Οι τόποι που είχαμε για να διασκεδάσουμε και να είμαστε μαζί – όπως ένα παγοδρόμιο – έχουν μετατραπεί σε ζοφερή υπενθύμιση της σοβαρότητας αυτής της κρίσης. Και είναι μια υπενθύμιση των πραγμάτων που θεωρούσαμε ξεχωριστά όταν τα πράγματα ήταν “κανονικά” – οι συναυλίες, τα αθλητικά γεγονότα, τα πάρτι γενεθλίων, οι συναντήσεις, τα εστιατόρια, τα ταξίδια. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που δίνουν στις ζωές μας νόημα.
Αλλά βρίσκω τον εαυτό μου να ψάχνει για ελπίδα, ακόμη και στην απομόνωση.
Κάθε βράδυ, σε ολόκληρη την Ισπανία, συμβαίνει κάτι εκπληκτικό: Στις 20:00 τις τελευταίες εβδομάδες, οι ήσυχες πόλεις ξεσηκώνονται με χειροκροτήματα. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στα παράθυρά τους για να αναγνωρίσουν και να αποθεώσουν τους εργαζόμενους στην υγειονομική περίθαλψη της χώρας. Οι συγκεντρώσεις διαρκούν περίπου 15 λεπτά και μετά όλοι επιστρέφουν στην αυτοαπομόνωσή τους μέχρι το επόμενο βράδυ. Παρόμοια περιστατικά έχουν αρχίσει να αναδύονται σε όλο τον κόσμο.
Και αυτό είναι ένα ισχυρό σύμβολο. Τα ανθρώπινα όντα επιθυμούν σύνδεση και κοινότητα. Οι άνθρωποι στα παράθυρά τους είναι μια καθημερινή υπενθύμιση της πείνας του ανθρώπου για αλληλεγγύη και αγάπη, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ως άνθρωποι, όλοι θέλουμε θεμελιωδώς τα ίδια πράγματα: την ασφάλεια, την αγάπη, την υγεία, την ελευθερία και μια καλή ζωή για τους αγαπημένους μας και τις μελλοντικές γενιές.
Προσπαθώ επίσης να βρω κάποιες λύσεις μέσα σε αυτήν την κρίση. Ίσως είναι εξαιτίας της ανταγωνιστικής μου φύσης ως αθλητής ή ίσως να έχω πυρετό- αλλά προσπαθώ. Ρώτησα τον εαυτό μου, τι μπορούμε να μάθουμε από αυτή τη στιγμή; Φυσικά, η πρώτη μας προτεραιότητα τώρα πρέπει να είναι να νικήσουμε αυτήν την πανδημία. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να υποστηρίξουμε τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και τους επιστήμονες. Θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις συμβουλές τους για να αποφύγουμε τη διάδοση αυτού του ιού. Αυτή είναι η Νο1 δουλειά.
Όμως όσο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου παραμένει απομονωμένο, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις κοινές μας αξίες. Αυτή είναι μια σπάνια ευκαιρία να επανεξετάσουμε τι εννοούμε με το γεγονός ότι είμαστε σε αυτό μαζί.
Πάρτε για παράδειγμα την υγειονομική περίθαλψη. Δεν πρέπει να υπάρχει μια εξαιρετικά μεταδοτική νόσος για να μας δείξει πόσο αλληλοσυνδεδεμένοι είμαστε. Αλλά είναι τόσο προφανές τώρα: Όταν πρόκειται για την υγειονομική περίθαλψη, είμαστε σε αυτό μαζί με την πιο κυριολεκτική έννοια. Η υγεία σας επηρεάζει την υγεία μου και η υγεία μου επηρεάζει τη δική σας. Χρειαζόμαστε ισχυρότερα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης και πρέπει να είμαστε πιο συντονισμένοι και διαφανείς στις προσπάθειες που κάνουμε με συνεργασία. Αυτή η κρίση μας δείχνει πόσο σημαντικό είναι για τις χώρες να μοιράζονται ζωτικής σημασίας ιατρικές πληροφορίες και έρευνα. Δεν θα σώσει μόνο ζωές κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης. θα αυξήσει δραματικά τις πιθανότητές μας να αποτρέψουμε την επόμενη.
Οι αλήθειες αποκαλύπτονται και οι μύθοι αμφισβητούνται. Κανείς δεν έβλεπε ένα παγκόσμιο shutdown αυτού του μεγέθους. Αλλά όταν έφτασε, έδειξε πόσο βασιζόμαστε σε ανθρώπους των οποίων οι θέσεις εργασίας αντιμετωπίζονται συχνά ως αόρατες στην καθημερινότητά μας. Η κοινότητα toy NBA – ο τόπος εργασίας μου για σχεδόν δύο δεκαετίες – αισθάνεται σαν ένα μικρόκοσμο μιας μεγαλύτερης κοινότητας. Συχνά μιλάμε για την “οικογένεια NBA” και τώρα, σε αυτήν την κρίση, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ευκαιρία να επαναλάβουμε τις αξίες αυτής της οικογένειας. Έχουμε ήδη δει μια ανερχόμενη ανταπόκριση, καθώς οι ομάδες και οι παίκτες έχουν εντείνει την προσοχή τους στο προσωπικό των γηπέδων που έχασαν τη δουλειά τους. Ήταν μια ισχυρή εκτίμηση – και έκφραση – της κοινότητας στην οποία ζούμε, και είναι πολύ απαραίτητη αρχή. Ας μάθουμε πώς να το διατηρήσουμε.
Παρόμοιες αλήθειες έρχονται στο φως παντού. Μεγάλο μέρος του εργατικού μας δυναμικού αντιμετωπίζει έναν οικονομικό εφιάλτη. Ολόκληρες οι οικονομίες υποφέρουν. Θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε άβολα, για παράδειγμα, να αναγνωρίσουμε ότι στις ΗΠΑ, περισσότεροι από τρεις στους δέκα ενήλικες δεν μπορούν να κάνουν οικονομία. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους – αυτή τη στιγμή – παραδίδουν το φαγητό μας, φροντίζοντας τους άρρωστους μας, μεταφέροντας τις προμήθειές μας, επιλέγοντας τις καλλιέργειες μας. Τις τελευταίες ημέρες, ορισμένοι εργάτες έχουν αρχίσει απεργίες σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν την προσοχή στις επικίνδυνες συνθήκες για πολλές θέσεις εργασίας, που συνεπάγονται ξαφνικά. Και εδώ είναι η ουσία: Η εργασία του γείτονά σας επηρεάζει άμεσα τη δουλειά σας. Η ποιότητα ζωής τους επηρεάζει τη δική σας, και αντίστροφα. Μια μεταδοτική ασθένεια δεν κρίνει την αξία ενός θύματος με κοινωνική θέση, εισόδημα, φυλή, θρησκεία ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Η ανταπόκρισή μας δεν πρέπει να είναι διαφορετική.
Τώρα είναι η ευκαιρία μας να επαναλάβουμε αυτά τα ιδανικά.
Διότι κάποια μέρα αυτή η κρίση θα περάσει. Καθώς κάνουμε ό, τι μπορούμε τώρα για να εξαφανίσουμε την καμπύλη, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και αυτά που έρχονται μετά. Μία από τις μεγάλες ανησυχίες μου είναι ότι, καθώς πολεμάμε αυτόν τον αόρατο εχθρό, έρχεται ένας άλλος. Αυτή την εβδομάδα, τα Ηνωμένα Έθνη προειδοποίησαν ότι η μάχη κατά του κορωνοϊού θα οδηγήσει σε “αυξημένη αστάθεια, ενισχυμένη αναταραχή και ενισχυμένη σύγκρουση”. Τους επόμενους μήνες, η ζωή μπορεί να επανέλθει στο φυσιολογικό με κάποιους τρόπους, αλλά με άλλους τρόπους θα έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι θα αισθάνονται πληγωμένοι, ευάλωτοι και θυμωμένοι. Zωές και μέσα διαβίωσης θα έχουν χαθεί. Καθώς αγωνιζόμαστε τώρα με τον ιό, πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτή την πραγματικότητα στον ορίζοντα. Και όταν έρθει η ώρα αυτή, θα ήταν μια τεράστια κακομεταχείριση σε όλους όσους αγωνίστηκαν κατά της εξάπλωσης και όσους πέθαναν από αυτό, να μην έχουμε μάθει τίποτα από αυτό.
Με κάνει να σκεφτώ κάτι που έμαθα από έναν πρώην συμπαίκτη μου. Ο τρόπος που ανταποκρίθηκε στις αποτυχίες ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Θεώρησε τις αντιξοότητες ως σπουδαίο δάσκαλο και την ευκαιρία να αναπτυχθεί.
Αυτός ο συμπαίκτης ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ. Λείπει πραγματικά ο Κόμπι αυτές τις μέρες και τα πράγματα που με δίδαξε είναι πιο δυνατά από ποτέ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.
Αυτή τη νοοτροπία χρειαζόμαστε τώρα. Μπορεί να μην έχουμε τον έλεγχο σε μεγάλο βαθμό, αλλά έχουμε ακόμα επιλογές. Ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρινόμαστε στην πανδημία και τα επακόλουθά της θα καθορίσει αυτή την στιγμή στην ιστορία μας. Θα βγούμε από αυτό το ευγνώμονες και ενωμένοι – ή ανυπόφοροι και διαιρεμένοι;
Εξαρτάται από εμάς.