Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Είναι δεδομένο πως ήταν συγκρίνουμε δύο πράγματα στην ζωή, σε υποθετικό πάντα επίπεδο, δεν θα βγει ποτέ άκρη.
Αυτό ακριβώς γίνεται και όταν οι φίλοι του μπάσκετ μπαίνουν στο debate: ”Παλιό ή νέο ΝΒΑ;”.
Η ερώτηση, ουσιαστικά, είναι η εξής: ”Ποιο μπάσκετ σας άρεσε να βλέπετε;” Ή ”πόσο έχει αλλάξει, προς το χειρότερο πάντα, το ΝΒΑ;”.
Το πρόβλημα είναι στην σύγκριση. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Αυτό ακριβώς είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του και ο Ντρέιμοντ Γκριν, χρησιμοποιώντας και ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα.
”Ακούς να κάνουν συγκρίσεις και υποθέσεις, να λένε τι θα γίνονταν αν έπαιζε σε εκείνη την εποχή και ηλικία… Αν έπαιζες τώρα, θα έπρεπε να είχες περισσότερες ικανότητες. Είναι διαφορετικά.
Όλοι κάνουν σαν να ήταν οι πιο physical παίκτες, είναι σαν να λένε όλοι ότι σουτάρουν όπως ο Κάρι.
Τότε, ήταν physical το παιχνίδι. Τώρα, είναι σουτ. Δεν μπορούν όλοι να σουτάρουν. Φανταστείτε με σε 20 χρόνια, να λέω ότι στην εποχή μου έπρεπε να σουτάρεις καλά. Ότι οι παίκτες τότε σούταραν καλύτερα και συχνότερα. Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και εγώ σούταρα το ίδιο καλά”
Με αφορμή τις ατάκες του ”Πολεμιστή”, αλλά και τις δεκάδες άλλες παλιών θρύλων του αθλήματος, το Eurohoops συγκέντρωσε σε ένα κείμενο μερικές από τις πιο… ιντριγκαδόρικες δηλώσεις, σχετικές με το παλιό και το νέο ΝΒΑ.
Και επειδή αναφέραμε τον Γκριν, ας θυμηθούμε όσα είπε πριν λίγο καιρό για τη νέα γενιά παικτών.
”Είναι τόσο soft οι νέοι παίκτες. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε μία κατάσταση που προσπαθώ να κάνω trash talk σε κάποιους από τους νέους παίκτες και αυτοί κάνουν σαν να θέλουν να γίνουμε φίλοι. Δεν το καταλαβαίνω. Είναι όλοι αδέλφια στα social media και όλες αυτές οι χαζομάρες. Χάνουν την έννοια του ανταγωνισμού. Πολλοί από αυτούς τα κάνουν για ένα ωραίο προφίλ στο Instagram.
Υπάρχει πολύ ταλέντο στο ΝΒΑ σήμερα, το περισσότερο στην ιστορία. Όσον αφορά το ταλέντο, είναι σε πολύ καλό επίπεδο η λίγκα. Αλλά όντας αγνοί φίλοι του μπάσκετ, που αγαπούν τον ανταγωνισμό στο ύψιστο σημείο, πιστεύω ότι υπάρχει έδαφος ακόμα να καλυφθεί.‘
Το βασικό πρόβλημα είναι πως στο ΝΒΑ δεν μπορείς να παίξεις άμυνα σήμερα. Αλλά υποθέτω πως αυτό είναι που ήθελαν, έτσι δεν είναι; Δεν είμαι εκνευρισμένος, πραγματικά δεν με νοιάζει, απλά αυτή είναι η κατάσταση. Δεν σου επιτρέπουν, θα χρεωθείς με φάουλ. Ούτε γίνεται να σκέφτεσαι συνεχώς, επομένως απλά παίζεις”
”Το μόνο που κάνουν είναι να προπονούνται στα τρίποντα, να σηκώνουν βάρη, να κάνουν τατουάζ”
Πάμε λίγο πιο πίσω -στην εποχή πάντα- και παραθέτουμε τα όσα είπε ο Τζέιμς Ουόρθι.
”Ο Καρίμ ήταν για δύο χρόνια με τον Τζον Γούντεν, ο Μάικλ Τζόρνταν τρία χρόνια με τον Ντιν Σμιθ, ο Αϊζέια Τόμας με τον Μπόμπι Νάιτ. Επομένως, έμαθαν τα βασικά. Και όχι μόνο. Μαθαίνεις και πώς να ζεις. Υπάρχουν πολλά να μάθεις.
Όταν δεν γίνονται αυτά, μπαίνουν διάφοροι τύποι στο ΝΒΑ, οι οποίοι δεν έχουν τις βασικές αρχές. Το μόνο που κάνουν είναι να προπονούνται στα τρίποντα, να σηκώνουν βάρη, να κάνουν τατουάζ, να μπαίνουν στο twitter και στα social media. Αυτό μόνο.
Θυμίζουμε ότι ήταν ο ίδιος, που πέταξε την μπηχτή του, στο σκληρό φάουλ του Γκριν στη σειρά με τους Γκρίζλις.
”Φίλε, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Στις μέρες μου, το φάουλ του Ντρέιμοντ Γκριν θα ήταν ΜΟΝΟ δύο βολές”
Σειρά του Τσαρλς Όκλεϊ, ο οποίο ερωτήθηκε για το αν μπορούσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να σταθεί στην εποχή του.
”Μετά από ό,τι έκανε πέρσι, με κέρδισε, κέρδισε τον σεβασμό μου. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στη δεκαετία του ’90. Δεν θα ήταν τόσο δυνατός, θα τον υποχρέωναν να κάνει jump shot, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που κάνει τώρα, να τελειώνει τη φάση με eurostep και όλα αυτά. Στην εποχή μου, θα ερχόταν από τον πάγκο”
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι.
”Πιστεύω θα είχε πρόβλημα, γιατί η ρακέτα ήταν πιο κλειστή. Ήταν δύσκολο το παιχνίδι επιθετικά, οι άμυνες ήταν φοβερές.
Αν δεν μπορείς να σουτάρεις, γίνεται δύσκολο. Και το παιχνίδι του Γιάννη βασίζεται σε άλλα στοιχεία. Έχει αναπτύξει ένα jump shot τον τελευταίο καιρό, αλλά θεωρώ πως θα ήταν δύσκολο για εκείνον να είναι αυτός που είναι σήμερα”
Δεν μιλάμε, όμως, μόνο για ”παλιούς”, καθώς ο Ντουέιν Ουέιντ πρόσφατα παραδέχθηκε πως δεν θα απολάμβανε το ΝΒΑ όπως παλιά, αν έπαιζε τώρα.
”Δεν θα απολάμβανα το παιχνίδι σήμερα αν έπαιζα, πώς να το κάνω; Το 80% των σουτ είναι τρίποντα. Αλλά καταλαβαίνω την φύση του αθλήματος πια. Οι τρεις πόντοι είναι περισσότεροι από δυο. Και αν μια ομάδα σουτάρει 60 τρίποντα και η άλλη 30, τότε ποια θα κερδίσει;
Προέρχομαι από μία άλλη εποχή, θέλεις να βλέπεις το παιχνίδι όπως παιζόταν τότε. Αλλά πρέπει να βρεις και τον τρόπο να εκτιμάς το παιχνίδι με τον τρόπο που παίζεται σήμερα”
Και αφού πιάσαμε τους Χιτ (μέσω του Ουέιντ), καλό θα ήταν να θυμίσουμε και τα λεγόμενα του Τζίμι Μπάτλερ. Διόλου τυχαίο το στόμα, που τα είπε!
”Πιστεύω ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει με πολλούς τρόπους. Δεν σε αφήνουν να μπεις σε καυγά πια. Κανείς δεν σε αφήνει. Εύχομαι να μπορούσαμε να μπούμε σε αυτό, έστω και λίγο. Αλήθεια πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν εκεί έξω. Το παιχνίδι έχει αλλάξει.
Δεν έχει να κάνει πια με παίκτες να ρίχνουν στο έδαφος άλλους παίκτες. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Κι αν το κάνεις, θα είναι αντιαθλητικό, τεχνική ποινή, ή αποβολή. Μακάρι να γυρίζαμε σε εκείνη την εποχή”
”Δεν είμαστε εδώ για να με ντροπιάζεις λες και είμαστε σε κλαμπ”
Η ατάκα που διαβάσατε ανήκει στον Τζούλιους Έρβινγκ. Όπως και οι ακόλουθες.
”Έχει εξελιχθεί το παιχνίδι. Επομένως, όταν ένας σέντερ έπαιρνε το ριμπάουντ, κατέβαζε τη μπάλα και έπαιρνε θέση για σουτ στη γωνία, αναρωτιόμουν πότε θα πήγαινε προς τη ρακέτα. Αλλά έτσι είναι πλέον. Οι προπονητές συμβαδίζουν με τις αλλαγές στο παιχνίδι. Και οι φίλαθλοι όμως θέλουν να βλέπουν περισσότερα τρίποντα.
Επιθετικά, οι παίκτες έχουν τεράστιο πλεονέκτημα. Γι’ αυτό και βλέπεις τόσες πολλές χορευτικές κινήσεις. Παλιά, απλά ο αντίπαλος θα σούταρε απέναντί σου. Δεν είσαι εδώ για να με χορεύεις έτσι, να με ντροπιάζεις με αυτόν τον τρόπο, λες και είμαστε σε κλαμπ.
Δεν νομίζω ότι όλοι πρέπει να έχουν το ελεύθερο να σουτάρουν. Και αυτό είναι προφανές, όταν βλέπεις κάποιον να χάνει 5-6 τρίποντα και όταν βάλει ένα να στέλνει φιλιά προς τον Θεό. Φίλε, σου αρέσει αυτό; Αρμόζει κάτι τέτοιο;”
Ο Τζέρι Ουέστ, το logo του ΝΒΑ, στάθηκε περισσότερο στη νοοτροπία του ανταγωνισμού των σημερινών παικτών.
”Γιατί οι παίκτες σήμερα είναι τόσο φιλικοί; Εγώ δεν ήμουν φιλικός με τους παίκτες κατά την διάρκεια του ματς. Δεν τους συμπαθούσα, ήταν ο εχθρός. Πάντα μου έλεγαν πόσο τρελό είναι αυτό. Για μένα, δεν είναι τρελό, όλα έχουν να κάνουν με τη νίκη. Όλοι αυτοί οι νέοι παίκτες γνωρίζονται μεταξύ τους, τα λένε στα social media πριν τους αγώνες. Δεν θα επιτρεπόταν κάτι τέτοιο παλιά.
Οι ατζέντηδες ξέρουν την αξία του να είναι ένας παίκτης σε μία μεγάλη πόλη και σήμερα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην επιτυχία των ομάδων. Μερικοί μάλιστα έχουν τον έλεγχο των παικτών και δεν θα διστάσουν να τους μετακινήσουν, αν δουν ότι υπάρχει προοπτική. Η λίγκα είναι πλέον εντελώς διαφορετική”
Και αν δεν σας έχουν πείσει οι παλιοί παίκτες, διαβάστε όσα είπε ένας παλιός παίκτης, που εξελίχθηκε σε έναν κορυφαίο προπονητή. Ο Στιβ Κερ.
”Αυτό είναι το σημερινό NBA. Οι παίκτες δεν κάνουν box out. Αυτό ισχύει. Κάθε βράδυ, βλέπω στους αγώνες το ίδιο πράγμα. Οι παίκτες αφήνουν τους αντιπάλους να περάσουν από την αδύναμη πλευρά και σκέφτονται “απλά θα πάρω το ριμπάουντ”. Είναι μια ασθένεια ανεξέλεγκτη στο ΝΒΑ. Οι περισσότεροι παίκτες δεν είχαν έναν προπονητή στο σχολείο ή στο κολέγιο να τους φωνάζει για οκτώ σερί χρόνια. Είναι ένας διαφορετικός κόσμος πλέον. Οι παίκτες μεγαλώνουν με πολύ διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το αγωνιστικό τους υπόβαθρο. Η λεπτομέρεια είναι συνήθως αυτή που τους λείπει.
Κατά την άποψή μου, δεν υπήρχε ποτέ ξανά τόσο ταλέντο και ικανότητα από το σήμερα. Είμαι εντυπωσιασμένος από αυτό, αλλά κάθε βράδυ βλέπω στην τηλεόραση να αφήνουν τον αντίπαλο να περάσει από δίπλα τους και να σκοράρει. Κι εμείς το κάνουμε αυτό, όλες οι ομάδες το κάνουν. Αν το έκανες αυτό πριν από 25 χρόνια, τότε ο προπονητής θα σε έκανε αλλαγή και δεν θα σε έβαζε ξανά στο ματς. Τώρα, όλοι το κάνουν κι ως προπονητής, μπορώ να σου πω ότι δεν μπορείς να τους βγάλεις όλους έξω. Υπάρχουν πολλές αλλαγές και τώρα πια οι παίκτες δεν είναι τόσο συγκεντρωμένοι σε αυτά. Είναι διαφορετική η εποχή τώρα”
Η πληγή του ”load management”
Δεν χρειάζονται συστάσεις για τον κύριο της φωτογραφίας. Ο Ρέτζι Μίλερ σιχαινόταν να μένει εκτός γηπέδων, κάτι που δεν ισχύει σήμερα.
”Ένιωθα ένοχος όταν δεν έπαιζα, ακόμα και όταν είχα γυρισμένο αστράγαλο και μπορούσα να παίξω στο 70-75% μου. Ένιωθα άσχημα να κάθομαι εκτός. Ήξερα ότι πιθανότατα μπορούσα και πάλι να σουτάρω. Μπορούσα όμως να μετακινηθώ πλαγίως; Πιθανότατα όχι, αλλά ήξερα ότι αν έρθει η μπάλα και ήμουν ξεμαρκάριστος, θα μπορούσα και πάλι να σουτάρω και να βοηθήσω έτσι την ομάδα μου.
Σε ανάλογο ύφος και οι ατάκες του Τζον Στόκτον, για το ίδιο θέμα.
”Όταν ξεκουράζεσαι για μεγάλο διάστημα, τότε κάτι αφαιρείται από το παιχνίδι σου. Και αυτό, δεν μου αρέσει. Ο κόσμος πληρώνει για να δει τους αγαπημένους του παίκτες. Πληρώνει να δει ανταγωνισμό, τον καλύτερο δυνατό που μπορεί να υπάρξει. Αν χτυπήσει, τότε έχεις 11 άλλους παίκτες για να τα δώσουν όλα. Πιστεύω πως έχουμε καθήκον να είμαστε παρόντες και να δίνουμε το καλύτερό μας κάθε βράδυ.
Αν είμαι λάθος, θα ζήσω με αυτό. Αλλά είναι σημαντικός παράγοντας όλο αυτό και ελπίζω το ΝΒΑ να το φτιάξει. Θα ήμουν έξαλλος, αν πλήρωνα να δω τους Τζαζ και δεν έπαιζε ο Μαλόουν. Δεν μου ακούγεται ελκυστικό”
”Με κοροϊδεύετε; Πού διάολο είναι η άμυνα;”
Επιστρέφουμε στο… παλιό ΝΒΑ και για την ακρίβεια, πάμε αρκετά πίσω. Αυτά, που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι ίσως τα πιο ”πιπεράτα” όλου του κειμένου.
Κυρίες και κύριοι, ο Ρικ Μπάρι!
”Σταματήστε τα βήματα, τα κινούμενα screens, τις διπλές ντρίμπλες. Σφυρίξτε επιτέλους το αναθεματισμένο παιχνίδι με βάση τους κανονισμούς. Αν αφήσεις τους παίκτες χωρίς παράβαση, θα προσαρμοστούν ανάλογα. Είναι φοβερό το παιχνίδι. Οι αθλητές είναι τρομεροί, κάνουν απίστευτα πράγματα. Αλλά την γλιτώνουν. Και ρίχνω την ευθύνη στους διαιτητές.
Πολλά ένας εναντίον ενός, κάτι που βρίσκω βαρετό. Το ομαδικό παιχνίδι -οι πάσες, οι κινήσεις χωρίς τη μπάλα, οι πάσες- αυτά κάνουν την διαφορά. Παίξτε χωρίς εγωισμό και παίξτε άμυνα.
Το παιχνίδι είναι απλό, έτσι σχεδιάστηκε να είναι. Δεν έχει σημασία αν σουτάρεις τρίποντα ή όχι. Προσάρμοσε την άμυνά σου και μην αφήνει τους πάντες να σουτάρουν τρίποντα. Ένας παίκτης είναι 6-7 μέτρα από τη ρακέτα και πηγαίνει για κάρφωμα. Με κοροϊδεύετε; Πού διάολο είναι η άμυνα;
Έχουμε κολλήσει με την αθλητικότητα και ξεχνάμε αυτόν που ξέρει πώς να παίζει. Αυτόν διαλέγω εγώ. Έχουμε κολλήσει με το τρίποντο. Είναι εξαιρετικό όπλο, αλλά δεν πρέπει να είναι το βασικό. Οι Ουόριορς έχασαν το πρωτάθλημα του ’16, γιατί σούταραν συνεχώς τρίποντα. Πήγαινε στη ρακέτα, πάρε φάουλ, εκτέλεσε βολές.
Πολλοί μου λένε ότι δεν θα μπορούσα να παίξω σήμερα. Χάζεψες; Παίρνεις τίποτα; Ξέρεις πόσο καλύτερος θα ήμουν τώρα; Πιο δυνατός, πιο γρήγορος. Στην εποχή μου, δεν κάναμε βάρη, δεν είχαμε ειδικούς προπονητές για τα πάντα, δεν είχαμε τίποτα!
Πολλοί από εμάς θα ήμασταν καλύτεροι, γιατί ξέραμε πώς να παίξουμε. Καταλαβαίναμε το παιχνίδι. Τώρα, πολλοί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Θα ήταν πολύ καλύτεροι, αν ήξεραν πώς να χρησιμοποιήσουν το θεόσταλτο ταλέντο που έχουν. Αλλά, δεν έμαθαν ποτέ σωστά το παιχνίδι”
”Αυτό που μας χωρίζει είναι ότι αυτοί οι τύποι είναι φλώροι”
Για να συνέλθετε από τις ατάκες του Μπάρι, σας πάμε στον αγαπημένο όλων, Σακίλ Ο’Νιλ. Φυσικά έχει πολλά να πει για το εν λόγω θέμα!
”Σιχαίνομαι τις λέξεις ‘νέα γενιά’. Παρακολουθήσαμε την εποχή πριν από τη δική μας και όλοι ήμασταν ανταγωνιστικοί μεταξύ μας.
Οι νέοι παίκτες είναι… τεμπέληδες και χαριτωμένοι και μετά ζητούν από άτομα όπως εγώ και ο Ρόμπερτ Χόρι να τους δείξουμε σεβασμό. Πιστέψτε με όμως, αν ήξερα ότι θα ήταν εντάξει να πάω στο Χιούστον, όταν μας κλώτησαν τον κ…λο στους τελικούς του 1994, θα μπορούσα να το κάνω και θα έπαιζα δίπλα στον Ολάζουον. Θα μπορούσα να πάω με τον Τζόρνταν όποτε με κέρδιζε. Ή με τον Τιμ Ντάνκαν και τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον στους Σπερς, αφού είμαι από το Σαν Αντόνιο.
Όμως όχι. Έγλυψα τις πληγές μου, συνέχισα, ήθελα να τους κερδίσω αυτούς τους τύπους και τους κέρδισα.
Είναι πολύ, πολύ ευαίσθητο, πολύ soft, πολύ political το σημερινό NBA. Μισώ αυτόν τον όρο, αλλά ο κόσμος λέει ότι σε αυτόν τον κόσμο ζούμε πια, επομένως το αποδέχομαι. Αυτό που δεν αποδέχομαι είναι να λέμε ότι το παιχνίδι σήμερα είναι εξαιρετικό. Δεν το επιτρέπω. Ήμουν στην εποχή των Τζόρνταν, Μπάρκλεϊ, Μαλόουν, Στόκτον, όλων αυτών των παικτών, επομένως ξέρω πώς είναι το κορυφαίο.
Είχα πει στον Ντόνοβαν Μίτσελ ότι δεν τον θεωρώ top αστέρα και όλοι μου την έπεσαν. Δεν άκουγαν αυτό που έλεγα. Αυτό που λέω είναι ότι έπαιξα με τον Ουέιντ, με τον Χάρνταγουεϊ, με τον Κόμπι, με τον ΛεΜπρον, με τον Νας. Αν δεν είσαι σε αυτό το επίπεδο, δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι κορυφαίος. Είναι πολύ καλός παίκτης με τον τρόπο του. Αλλά μην πάμε να τον αποκαλέσουμε διάδοχο κάποιου. Αν είμαι πέμπτος, δεν μου κάνει. Αν δεν είμαι το #1 ή το #2, μην με αναφέρετε ποτέ ξανά”
Και επειδή είμαστε σίγουροι ότι σε ένα τέτοιο κείμενο, θα ψάχνετε ήδη το όνομα ”Τσαρλς Μπάρκλεϊ”, χαλαρώστε και απολαύστε!
”Πώς να μου αρέσει το παιχνίδι; Δεν το απολαμβάνω τόσο για να είμαι ειλικρινής, έγινε απλά ένας διαγωνισμός τριπόντων.
Υπάρχουν πολλές φορές, που βλέπω ένα ματς και λέω ότι δεν γίνεται να έχεις τόσες ανοιχτές άμυνες, λόγω της άμυνας στο τρίποντο, που θα μην πηγαίνεις την μπάλα στη ρακέτα. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου όμως είναι ότι υπάρχουν παίκτες που σουτάρουν τρίποντα, ενώ στη πραγματικότητα δεν μπορούν να σουτάρουν.
Δεν θέλω να φαίνομαι ο γέρος τύπος που… Ακούστε. Αγαπώ το μπάσκετ, μου έδωσε τα πάντα στη ζωή μου. Είναι πάντα ενδιαφέρον, αλλά…
Αυτό που μας χωρίζει είναι ότι αυτοί οι τύποι είναι φλώροι. Όλοι έχουμε δεχθεί κριτική, εγώ, ο Τζούλιους Έρβινγκ, ο Μάτζικ Τζόνσον. Κάθε μεγάλος παίκτης έχει δεχθεί κριτική.
Δεν είμαστε όσο ευαίσθητοι είναι οι σημερινοί παίκτες. Με ενοχλεί και με κάνει να γελάω όταν νομίζουν ότι είναι οι πρώτοι, που δέχθηκαν κριτική”