Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς αποτελεί ακόμα και σήμερα το μεγαλύτερο όνομα, που αγωνίστηκε ποτέ στα ευρωπαϊκά παρκέ προερχόμενος από το ΝΒΑ και οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο το 1996 στο Παρίσι.
Ο θρύλος του παγκοσμίου μπάσκετ παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή της Cosmote TV “Pick n’ Roll” και αναφέρθηκε στην εποχή που αγωνίστηκε στο τριφύλλι, αλλά και σε ιστορίες με τον τότε προπονητή του Μπόζα Μάλκοβιτς.
Ακόμα μίλησε για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και την επιρροή που έχει στο άθλημα σήμερα, αλλά και στην αντιπαλότητα του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό.
Όσα δήλωσε στην συνέντευξη του παραχώρησε στον Ρήγα Δάρδαλη:
-Πως είσαι;
“Είμαι καλά.”
-Είσαι ένας νεαρός 62χρονος, όμως πως γίνεται να καρφώνεις ακόμα;
“Είναι μια καλή ερώτηση αυτή. Όταν έχεις μια κάποια ηλικία, εγώ είμαι 62 ετών, το κλειδί σε αυτό είναι να κινείσαι
σωματικά όλη την ώρα. Όταν κινείσαι, κρατάς τον εαυτό σου σε αρκετή νεανική κατάσταση. Οπότε, μπορώ να καρφώσω; Η απάντηση είναι ναι. Το κάνω όμως μόνο τις Παρασκευές. Χρειάζομαι όλη την υπόλοιπη εβδομάδα για «ζέσταμα», για να είμαι έτοιμος. Κρατάω τον εαυτό μου στην καλύτερη δυνατή κατάσταση που μπορώ. Κάθε χρόνο θέλω να καρφώνω τουλάχιστον από μια φορά. Έτσι το κάνω μια φορά το χρόνο.”
-Αν έπαιζες σήμερα θα μπορούσες να καρφώσεις μπροστά στον Γιάννη;
“Όχι. Όχι, όχι όχι. Είναι πάρα πολύ καλός και είναι τρομακτικά αθλητικός. Λατρεύω να τον παρακολουθώ. Είναι ιδιαίτερος. Είναι αρκετοί αυτοί που αντιμετωπίζουν πρόβλημα μαζί του. Ποιο είναι το διαφορετικό στοιχείο που φέρνει στο παιχνίδι; Είναι ένας παίκτης με ύψος 2.11 που μπορεί να μεταφέρει τη μπάλα από τη μία άκρη του παρκέ στην άλλη. Είναι αρκετά ευκίνητος ώστε να σε περάσει. Αν λοιπόν πάρει διάδρομο για το καλάθι, τότε ξέχνα το, πρόκειται για τελειωμένη ιστορία.
– Ντομινίκ, υπάρχει καμιά ιστορία που δεν έχει ειπωθεί από την θητεία σου στον Παναθηναϊκό ή από τη διάσημη σχέση που είχατε με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς;
“Όταν ήρθα, είχαμε πάει σε κάτι γαλλικά βουνά. Εκείνος ήθελε να τρέξουμε σχεδόν 5 χιλιόμετρα και άλλα τόσα στην επιστροφή. Την επόμενη μέρα, στη μέση της διαδρομής, στράφηκα προς εκείνον και του είπα: «Coach, δεν ήρθα εδώ για να γίνω δρομέας, αλλά για να παίξω μπάσκετ». Δεν πήγε πολύ καλά όλο αυτό, αλλά προσπαθούσαμε πολύ σκληρά στην προπόνηση. Όλοι μας. Οπότε εκείνος γνώριζε το επίπεδο των ικανοτήτων μας σε κάθε ματς”.
-Υπάρχουν δύο ιστορικές φωτογραφίες στον Παναθηναϊκό. Η μια είναι με σένα, μετά την πρόκρισή σας επί της Μπένετον Τρεβίζο, που πας να αγκαλιάσεις το Μάλκοβιτς κι εκείνος σε αποφεύγει.
“Το θυμάμαι αυτό”.
-Είναι άλλη μια, με τον Ομπράντοβιτς να αγκαλιάζει τον Διαμαντίδη, τον αρχηγό της ομάδας, όταν αυτή κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Πιστεύεις πως αν είχες άλλο προπονητή αντί του Μάλκοβιτς, τον Ομπράντοβιτς ή κάποιον άλλο, θα είχες μείνει για μεγαλύτερο διάστημα στον Παναθηναϊκό;
“Ξέρεις… ο Μάλκοβιτς είχε αυτή την προσέγγιση με τον οποιονδήποτε στην ομάδα. Όχι μόνο μαζί μου. Ποτέ δεν τον είδα να αγκαλιάζει το Στόγιαν Βράνκοβιτς, το Φραγκίσκο Αλβέρτη ή το Νίκο Οικονόμου. Δεν τους αγκάλιαζε ποτέ. Η μόνη φορά που με αγκάλιασε ήταν όταν κατακτήσαμε το ευρωπαϊκό (σ.σ. 1996). Τον κοιτούσα κάπως έτσι… Τι γίνεται εδώ; Ήταν η μόνη φορά που με αγκάλιασε.”
-Τι θυμάσαι περισσότερο από τη χρονιά σου στην Αθήνα;
“Ήταν τέλεια. Είχα την ευκαιρία να κάνω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και να επισκεφθώ και πολλές ενδιαφέρουσες χώρες. Όμως εκεί έπαιξα με μια πολύ καλή ομάδα. Οι έλληνες φίλαθλοι μου φέρθηκαν σα να είμαι θεός”.
-Στη συνέχεια πήγες στην Ιταλία για την Φορτιτούντο Μπολόνια. Πως ήταν η εκεί εμπειρία;
“Πάρα πολύ καλή. Αντιμετώπισα ορισμένες προκλήσεις γιατί έπαιζα εκεί δίπλα στον Κάρλτον Μάιερς, τον θυμάσαι. Ήταν δύσκολο να παίζεις μαζί του. Πήραμε το πρωτάθλημα αλλά χάσαμε το ευρωπαϊκό.”
-Θεωρείς πως η αντιπαλότητα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι μοναδική στον κόσμο του μπάσκετ;
“Είναι μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως. Αυτοί οι δύο οργανισμοί μισιούνται, είναι σαν πόλεμος. Όταν πήγαινα να παίξω στο ΣΕΦ, υπήρχε μια κάποια νευρικότητα. Αυτό ένιωθαν κι εκείνοι όταν ανέβαιναν στο ΟΑΚΑ.
-Ευχαριστώ πολύ, είναι πάντα τεράστια η χαρά όταν σε συναντώ.
“Εγώ ευχαριστώ, χάρηκα που σε ξαναείδα”.