Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Η επιτυχία μίας σπουδαίας ταινίας ή τηλεοπτικής σειράς, λένε πως είναι μία ισορροπία ανάμεσα στους χαρακτήρες. Οι δημιουργοί επιθυμούν συχνά να βάζουν τον θεατή στο δίλημμα μεταξύ του «καλού» ή του «κακού» ρόλου.
Στη show-biz του ΝΒΑ, μία από τις λεπτές γραμμές είναι η «απληστία του παίκτη» ή «γραφειοκρατία της ομάδας». Με απλά λόγια, κοινό, Τύπος και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αναζητούν τον κερδισμένο στις απαιτήσεις των σταρ ή την ευχέρεια των οργανισμών να κινούν όπως θέλουν τα (μετεγγραφικά) νήματα.
Μέχρι πριν από 10-15 χρόνια, οι ομάδες έδειχναν πανίσχυρες. Πρόσφεραν το δέλεαρ πολλών χρημάτων, «έδεναν» τους αθλητές και μπορούσαν να τους «αδειάσουν» με μία ανταλλαγή. Την τελευταία δεκαετία, ωστόσο, οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν τη δύναμη των παικτών, τόσο από τα συμβόλαια όσο και από το γενικότερο επικοινωνιακό στάτους και η Λίγκα θεωρείται μία «Players’ League».
Κοινώς, ένα «πρωτάθλημα των παικτών», στο οποίο εκείνοι ελέγχουν τις αποφάσεις (τους). Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα από τα αιτήματα ανταλλαγών παικτών όπως οι Κέβιν Ντουράντ, Καϊρί Ίρβινγκ, Τζέιμς Χάρντεν, Άντονι Ντέιβις κ.α., όπως και από τις, ουσιαστικά και συχνά τυπικά – και επίσημα – απειλές των διάσημων αθλητών, οι οποίοι εκτός από το χρήμα, ψάχνουν και τη δόξα του δαχτυλιδιού.