Του Γιώργου Ορφανάκη/info@eurohoops.net
Δεν έχει περάσει παρά μόνο λίγο καιρός από την ημέρα που ο μικρότερος αδερφός του Ντίον Γουέιτερς , Ντεμέτριους Πίνκνεϊ, δολοφονήθηκε από σφαίρα στο κεφάλι βρισκόμενος στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
Ο γκαρντ της Οκλαχόμα, μέσα από ένα συγκλονιστικό κείμενο στο “The Players Tribune” εξιστορεί τον τρόπου που το έμαθε, τις πρώτες στιγμές, τη συνομιλία με τον πατέρα του και όλα όσα ακόμα ένιωσε την ανάγκη να αφηγηθεί.
Αναλυτικά το κείμενο του Ντιόν Γουέιτερς
“Το επιβεβαίωσαν, είναι αυτός.”
Βρισκόμουν στο σπίτι μου στην Οκλαχόμα και απολάμβανα κάποιες στιγμές χαλάρωσης με τον δύο ετών γιο μου. Είχαμε μόλις καθίσει στον καναπέ και παίζαμε όταν δέχθηκα την κλήση.
Το τηλέφωνο μου είναι πάντα στο αθόρυβο. Αλλά για κάποιο λόγο, απλά έπεσε το βλέμμα μου στην οθόνη και είδα κάποιον να με καλεί.
Το σήκωσα και το μόνο που μου είπαν είναι, “Τα έμαθες;”
Ρώτησα, “Να μάθω τι;”
“Λένε πως ο αδερφός σου πυροβολήθηκε. Λένε πως είναι κάπου εκεί έξω στο δρόμο.”
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα κατευθείαν τον πατέρα μου. Δεν ήξερα τι να πω. Οπότε του είπα ακριβώς το ίδιο που μου είπε και εμένα ο φίλος μου.
“Το έμαθες;
Απάντησε, “Να μάθε τι;”
“Λένε πως ο Ζικ πυροβολήθηκε.”
Ο πατέρας μου τα έχασε. Άρχισε να φωνάζει. Έκλεισε το τηλέφωνο και κάλεσε κάποιον άλλο για να προσπαθήσει να μάθει αν ήταν όντως αυτός.
Δεν το πίστευα.
Κάλεσα πίσω, δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
“Το επιβεβαίωσαν είναι αυτός.”
Ο γιος μου δεν με είχε δει ποτέ να κλαίω. Έπαιζε ακόμα με τα παιχνίδια του. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.
Μου είπε, “Μπαμπά, γιατί κλαις;”
Πως να εξηγήσω σε ένα παιδί 2 ετών τι συνέβη;
Πως να του εξηγήσω πως ο θείος του “έφυγε” και δεν θα τον ξαναδεί;
Ο θάνατος είναι κάτι τόσο οικείο για μένα. Στα 16 μου, είχα ήδη χάσει τρία ξαδέρφια και τον κολλητό μου, τον Ράμικ.
Με αρρωσταίνει.
Αυτή τη φορά ο αδερφός μου ήταν ξαπλωμένος κάτω στον δρόμο και όλα τα ίδια συναισθήματα επέστρεψαν.
Το μυαλό μου άρχισε να γυρίζει πίσω.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν: “Γαμώτο, ήταν μια ζεστή μέρα. Υπάρχουν πάντα προβλήματα την πρώτη ζεστή μέρα του χρόνου στην Φιλαδέλφεια“. Υπήρχαν έξι δολοφονίες στην πόλη την μέρα που σκοτώθηκε ο αδερφός μου. Έξι!
Θυμάμαι να διαβάζω τις πρώτες ειδήσεις στο κινητό μου το βράδυ, και όλες έλεγαν το ίδιο πράγμα.
Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΟΝ ΓΟΥΕΙΤΕΡΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟ
Το όνομα του ήταν ΝτεμέτριουςΠινκνεϊ.
Δεν ήταν απλά ο αδερφός μου. Είχε τη δική του προσωπικότητα. Το δικό του όνομα.
Η αλήθεια είναι, πως αυτή τη στιγμή δεν θα έπρεπε να ξέρετε καν το όνομα μου.
Όταν ήμουν 8 ετών, περπατούσα σε ένα πάρκο με τη μητέρα μου στην στη νότια Φιλαδέλφεια όταν άκουσα, μπαμ-μπαμ-μπαμ-μπαμ! Υπήρχε μία ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ παιδιών και εμείς στη μέση ενός πάρκου. Οι σφαίρες περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου. Μιλάω κυριολεκτικά, πάνω από το κεφάλι μου. Αυτός που πυροβολούσε έτρεχε κατά πάνω μας.
Πέσαμε στο έδαφος μέχρι να σταματήσει. Εάν ήμουν λίγα εκατοστά πιο ψηλός, θα είχα χάσει τη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Δεν θα γνωρίζατε τον Ντιόν Γουέιτερς.
Πρέπει να γνωρίζετε το όνομα Ντεμέτριους Πινκνεϊ. Αυτό θέλω να θυμάστε για τη ζωή του: Τον φωνάζαμε Ζικ. Λάτρευε να χορεύει. Πάντα χαμογελούσε και απολάμβανε τη ζωή. Έβλεπα τον Ζικ να μεγαλώνει, να είναι ένα αφελές παιδί, πάντα έκλαιγε. Ήταν το μεγαλύτερο μαμόθρεφρο της γειτονιάς.
Όταν τον σκέφτομαι, σκέφτομαι απλά να διασκεδάζει. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο άτομο, αλλά το μοναδικό πράγμα που αγαπούσε πραγματικά ήταν οι μηχανές. Με αυτό καταπιάνονται τα παιδιά τώρα. Είναι κάτι σαν την ραπ μουσική, ειδικά στη Φιλαδέλφεια. Τα παιδιά λατρεύουν τις μηχανές. Είναι κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει.
Το καλοκαίρι, όταν θα επέστρεφα στη Φιλαδέλφεια, θα τον αποθάρρυνα συνεχώς. Προσπαθούσα να του δείξω έναν άλλο δρόμο. Πάντα του έλεγα, “Μείνε μακριά από τη μηχανή. Μην πηγαίνεις σε μέρη που δεν πρέπει με αυτή.”
Είναι η έκφραση.
“Μείνε μακριά”
Απλά σημαίνει: ηρέμησε. Μην μπλέκεις τον εαυτό σου. Απλά μείνε μακριά.
Αυτό είναι που σκέφτομαι ξανά και ξανά. Εάν ήμουν σπίτι, το ξέρω πως δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Δεν θα ήταν πάνω στη μηχανή σε αυτή την περιοχή. Θα ήταν μαζί μου. Θα αράζαμε, τρώγοντας και βλέποντας τηλεόραση. Θα είχε μείνει μακριά.
Αυτό είναι που σκέφτομαι κάθε μερα.
Αν. Αν. Αν…
Αν ήμουν σπίτι, ο Ζικ θα ήταν μαζί μου.
Αν ήταν μαζί μου, τότε θα ήταν εδώ μαζί μας ακόμα.
Τελευταία φορά που ήμασταν μαζί ήταν το Σαββατοκύριακο του All Star Game. Γύρισα σπίτι στη Φιλαδέλφεια και όλα τα αδέρφια ήμασταν μαζί. Ήμασταν στο σπίτι μου παρέα. Τρώγαμε, βλέπαμε τον διαγωνισμό καρφωμάτων και παίζαμε video games. Ήταν όλα ονειρεμένα, φίλε.
Πριν φύγω του είπα – ειδικά σε αυτόν. Οι τελευταίες μου λέξεις, “Σε αγαπώ, σας αγαπώ όλους. Μείνε μακριά. Μείνε μακριά από τη μηχανή.”
Ένιωσα πως τον είχα πείσει.
Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πως έχει φύγει. Κάθε μέρα, πιάνω το τηλέφωνο μου για να του στείλω μήνυμα … και μετά μου έρχεται.
Δέκα μέρες μετά τον θάνατο του Ζικ, ήμουν πίσω στη Φιλαδέλφεια με την ομάδα. Παίζαμε με τους 76ερς. Βγήκα από τη φυσούνα, όπως κάνω πάντα. Η οικογένεια μου με περίμενε στις εξέδρες, όπως κάνει πάντα. Αλλά ο αδερφός μου έλειπε. Δεν ήταν όπως πάντα.
Δεν ρωτάω γιατί. Απλά προσπαθώ να θυμάμαι ποιος πραγματικά ήταν ο Ζικ, και να τον κρατήσω ζωντανό. Ο καλύτερος τρόπος για να τον τιμήσω πλέον είναι να είμαι σωστός πατέρας, σωστός συμπαίκτης και ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ.
Πάντα μου έστελνε μήνυμα πριν τα παιχνίδια το ίδιο πράγμα. “Να είσαι αυτός που θα ξεχωρίσει.”
Το ξέρεις πως θα το κάνω αδερφέ μου.
Μου λείπεις. Αναπαύσου εν ειρήνη.