Tου Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Έχουν περάσει 14 χρόνια απ’ την επιλογή του απ’ τους Πίστονς στο Νο.2 του draft (2003) και 5 απ’ την αποχώρησή του απ’ την ενεργό δράση. Κι είναι ακόμα 32 ετών. Αλλά έχει ήδη πάρει τόσες πολλές λάθος αποφάσεις στη ζωή του, ώστε να ξέρει πια τι είναι σωστό ή όχι. Έτσι το “αν” θα στριφογυρίζει πάντα στο μυαλό του.
Ο αγρότης(!) πια Ντάρκο Μίλιτσιτς μίλησε στη σερβική ιστοσελίδα b92.net για τη ζωή που (δεν) έζησε στο ΝΒΑ, αυτή του Νίκολα Γιόκιτς, ίσως και του Μίλος Τεόντοσιτς.
Για τον ίδιο: “Θα έκανα πολλά πράγματα διαφορετικά τώρα. Είναι αλήθεια πως βρέθηκα σε μία ομάδα που προσπαθούσε να κερδίσει ένα δαχτυλίδι, κάτι που σπάνια τυγχαίνει σ’ ένα Νο.2, αλλά στο τέλος όλοι ψάχναμε για δικαιολογίες. Θα μπορούσα να πω πως δε μου δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία, αλλά αυτό θα ‘ταν απλώς δικαιολογία. Είναι στο χέρι ενός νεαρού παίκτη ν’ αποδείξει τι αξίζει, να δουλέψει σκληρά και να περιμένει την ευκαιρία του. Η προσέγγισή μου ήταν εντελώς διαφορετική. Ως Νο.2 προερχόμενο απ’ την Ευρώπη, νόμιζα πως ήμουν Θεόσταλτος, έτσι έμπλεκα σε καβγάδες, μεθούσα πριν απ’ τις προπονήσεις, έφτυνα τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα έφτυνα τον εαυτό μου. Είχα προβλήματα με όλους κι αυτό είχε ως συνέπεια να παίζω για τον εαυτό μου και μόνο. Στόχος μου δεν ήταν να ικανοποιήσω τους άλλους, αλλά το “εγώ” μου. Έτσι σκεφτόμουν απέναντι στον Ντάνκαν ή στον Γκασόλ. Μετά υποτίθεται πως θα έπρεπε να παίξω πολύ καλύτερα απέναντι σ’ έναν σέντερ 10 φορές πιο αδύναμο, επειδή αυτό ήθελαν από εμένα, αλλά δεν ήμουν έτοιμος ή διατεθειμένος να ιδρώσω γι’ αυτό. Επομένως ναι, εγώ ήμουν το πρόβλημα. Αυτή η αρχική δυσαρέσκεια ήταν που πιθανότατα με οδήγησε στο ν’ αρχίσω να μισώ και να μην απολαμβάνω το παιχνίδι. Υπήρχαν καταστάσεις όπου είχα σκοράρει ήδη 20 πόντους, αλλά στο μυαλό μου σκεφτόμουν “πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το παιχνίδι, άντε, ας τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας”. Έπρεπε απλώς να ικανοποιήσω το “εγώ” μου. Ούτε που νοιαζόμουν τι θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα. Όλη η προσέγγιση απ’ όταν ήρθα στις ΗΠΑ ήταν λάθος. Θα μπορούσα να πω πως ήμουν νέος τότε, αλλά μόνος μου επέλεξα να πάω εκεί και προφανώς δεν ήμουν προετοιμασμένος για ό,τι απαιτούσε η λίγκα από εμένα”.
Για τον Νίκολα Γιόκιτς των Νάγκετς: “Ακούω να τον συγκρίνουν με τον Ντίβατς και το καταλαβαίνω απ’ τη στιγμή που ο Ντίβατς είναι θρύλος για εμάς. Αλλά δε συμφωνώ. Αν θυμάμαι καλά, ο Ντίβατς σκόραρε γύρω στους 11 πόντους, ενώ ο Γιόκιτς μπορεί να ξεπεράσει τους 25, αν συνεχίσει έτσι. Έχει πιο απαλό χέρι κι είναι καλύτερος στο να βρίσκει λύσεις ανάμεσα από πολλά κορμιά. Ο Ντίβατς ήταν κλασικός σέντερ, ενώ ο Γιόκιτς σκοράρει floaters και κάνει πράγματα που συνήθως κάνουν οι σμολ φόργουορντ. Για εμένα είναι περισσότερο σαν τον Νοβίτσκι”.
Για τον Μίλος Τεόντοσιτς της ΤΣΣΚΑ Μόσχας: “Ο Τεόντοσιτς μπορεί εύκολα να γίνει ό,τι ο Γιόκιτς, αλλά κι ό,τι ο Μπιέλιτσα ή ο Μαριάνοβιτς. Δε νομίζω πως είναι σωματικά έτοιμος για το ΝΒΑ. Είναι απίστευτος πόιντ γκαρντ, η πάσα του είναι εντυπωσιακή και βλέπει πράγματα που άλλοι δε μπορούν. Έχει και σπουδαίο σουτ και τιμωρεί τους αντιπάλους πίσω απ’ τη γραμμή του τριπόντου. Αλλά τα πόιντ γκαρντ στο ΝΒΑ είναι “τέρατα”. Το ‘χω δει ξανά και ξανά, παίκτες όπως ο Τεόντοσιτς να πέφτουν θύματα… bullying από άλλα πόιντ γκαρντ. Κι αυτό γιατί παίκτες όπως ο Ουέστμπρουκ είναι “τέρατα”. Πνευματικά είναι έτοιμος να παίξει όπου θέλει, αλλά δεν έχει ό,τι απαιτείται σωματικά”.